Rusya’nın yeni demir perdesi – POLITICO

Elisabeth Kavgası American Enterprise Institute’ta kıdemli bir araştırmacı, Gallos Technologies’in danışmanı ve yakında çıkacak olan “Goodbye, Globalization” kitabının yazarıdır.

St. Petersburg’dan Vladivostok’a kadar Avrasya’ya yeni bir demir perde indi. Bu çizginin gerisinde, şu ya da bu şekilde Moskova’nın çok yüksek ve bazı durumlarda artan bir denetim ölçüsüne tabi olan ünlü şehirler ve çevrelerindeki nüfuslar yatıyor.

Ne yazık ki, bugün Winston Churchill’in ünlü sözlerini başka kelimelerle ifade etmek zorunda kalıyoruz. 1946 Demir Perde konuşmasıKremlin, Rusya’nın etrafındaki perdeyi bir kez daha indirirken. Bununla birlikte, kötü şöhretli perdenin bu tekrarı, içeridekileri Varşova Paktı döneminde olduğundan daha da yalnız bırakıyor.

1970’lerde ve 1980’lerde var olduğu şekliyle Demir Perde’nin arkasındakiler, yalnızca Batı radyo istasyonlarını dinlemeye çalıştıkları için suçlanabilir, hatta tutuklanabilir ve yetkililer, radyo sinyallerini bozarak bu tür dinlemeyi en başta engellemeye çalışırdı. Gerçekten de, o zamanlar yetkililer kişisel özgürlüğün çoğu yönünü kısıtladı. Ve Batılı muhabirler, rahatsız edici gerçekleri bildirirlerse sınır dışı edilme riskini göze alarak gözetim altında tutuldular.

“O günleri düşündüğümde, bireysel olarak arzularınızı gerçekleştiremediğiniz için bir umutsuzluk duygusu vardı. Letonya’nın geçen Aralık ayına kadar savunma bakanı olan Artis Pabriks bana, Letonyalılar olarak kolektif olarak bağımsızlık arzumuzu gerçekleştiremedik” dedi. Bu umutsuzluk, sayısız cesur muhalifin yaşadığı bir kader olan, özgürlüğü savunan birinin hapse veya çalışma kampına gönderilmenin neredeyse kesinliğini de içeriyordu.

1980’lerde Baltlar için, bu umutsuzluk duygusu ve Kremlin’in kontrolünü uygulamadaki keyfiliği, uluslararası hukuk işgalcilerin işgal altındaki toprakların vatandaşlarına askerlik hizmeti uygulamasını yasaklasa da, Sovyet silahlı kuvvetlerinde zorunlu askerlik hizmetine kadar uzanıyordu. Ama Estonya, Letonya ve Litvanya’nın gençleri ne yapabilirdi? Hizmet etmek zorundaydılar. Pabriks, Kızıl Ordu’da iki yıl görev yaptı.

“O günlerde Kızıl Ordu inanılmaz derecede yozlaşmıştı” dedi. “Ekipmanların çoğu çalışmıyordu ve bazı subaylar kendilerine para kazanmak için Ordu ekipmanlarını sattılar. . . Baltık cumhuriyetlerinden askere alınan bizler için şizofrenik bir deneyimdi. Bizi Batılı Naziler olarak gördükleri için sevmiyorlardı ama öte yandan iyi eğitimli olduğumuz için saygı görüyorlardı. . . Orta Asya cumhuriyetlerinden ve Sibirya’dan askere alınanların çoğu okuma yazma bile bilmiyordu ve gerçekten çaresiz koşullardan geldi.”

Sovyetler Birliği’ndeki vatandaşlar sık ​​sık birbirlerine yardım etseler de, Demir Perde’nin ardındaki hayat tartışmasız bir şekilde çetindi. Ancak bugün Kremlin, ülkesinin çevresine, hatta belki birkaç bölgesel müttefikinin çevresine daha da sağlam bir perde örüyor.

Ruslar şu anda hala küresel İnternet içeriğine erişebiliyor ve hatta bir dizi Batı ürünü satın alabiliyor olsalar da, eğer güçlü konumlara sahiplerse ve muhalif seslerini duyuruyorlarsa, gizemli bir şekilde pencerelerden düşebilir veya başka esrarengiz şekillerde ölebilirler. A kanun geçen yıl yürürlüğe giren yasa, yalnızca Rus ordusu hakkında “yanlış haberler” yaymak suçundan kişileri hapse atabilir. Ve şimdi çok az sayıda Batılı muhabir Rusya’da kalıyor çünkü – Wall Street Journal muhabiri Evan Gershkovich gibi – kendilerini 20 yıla kadar hapis cezasına çarptırılabilecek casusluk suçlamalarıyla tutuklanmış bulabilirler.

Letonya’nın Rusya’daki büyükelçisi Māris Riekstiņš, ülkenin Moskova’daki büyükelçilik makamını düşürdüğü bu yılın başlarına kadar, “Rusya’da neler olup bittiğini gözlemlemek gerçeküstü bir duygu,” dedi. “Sovyetler Birliği’nde sahip olduğumuza benzer unsurlar görüyorum, örneğin farklı düşünen insanların hapse atılması veya ülkeyi terk etmek zorunda kalması. Artık özgür medya kalmadı ve başkalarıyla bir araya gelme konusunda kısıtlamalar var. Sovyet yetkilileri yasayı keyfi bir şekilde uyguladı ve şimdi Rusya bu keyfiliğe geri dönüyor.”

Bu ayın başlarında Moskova’daki davasının kapanış oturumunda konuşan Rus muhalif siyasetçi Vladimir Kara-Murza söylenmiş mahkeme, “Davamın, gizliliği ve yasal normları hiçe sayması bakımından, 1960’lar ve 70’lerdeki Sovyet muhaliflerinin ‘mahkemelerini’ bile ne ölçüde geride bıraktığına şaşırdım. Savcılığın talep ettiği cezanın sertliği ya da ‘devlet düşmanları’ söylemleri de cabası.

Kara-Murza kimdir? suçlanan vatana ihanet, Rus ordusu hakkında “yanlış bilgi” yaymak ve “istenmeyen örgüt” ile bağlantılı olmak 25 yıl hapisle yargılanıyor. Kara-Murza’nın duruşması kapalı kapılar ardında yürütüldüğü için eşi, ifadesinin metnini uluslararası medyanın kullanımına sundu.

Eskiden Rus vatandaşları – Sovyet vatandaşlarının aksine – yurt dışına da seyahat edebiliyorken, şimdi Batı ülkelerini ziyaret etmek istiyorlarsa bu da zorlaşıyor.

Bir zamanlar Rusya’nın dünyanın geri kalanıyla bütünleşmesinin en kesin işareti olan Batılı iş adamlarının varlığı da, hiçbir göçmen yönetici Mike Calvey’in kaderini riske atmak istemediğinden, damla damla azaldı. 1990’ların başından beri Rusya’da çalışan ve yaşayan Amerikalı yatırımcı, ülkeyi o kadar çok seviyordu ki, birçokları gittiğinde o kaldı. Ardından, iki yıl önce, Kremlin’de iyi bağlantıları olan bir kodamanla ilgili bir iş anlaşmazlığından sonra, kendisine bir 5.5 yıl ertelenmiş hapis cezası.

Ancak tüm bu değişimin ortasında, bu yeni ve daha kalın demir perdenin en çelik parçasını oluşturan şey, sıradan Rusların sertleşmiş tavırları.

Aynı zamanda hizmet etmek zorunda kalan Riekstiņš, “Birçok insan Batı’yı yenme zamanının geldiğini düşünüyor ve bu yeni demir perdenin arkasında yaşamaktan memnunlar” dedi. 18 ay Kızıl Ordu’da. “Birçok durumda bu, televizyonda amansızca gösterilen hükümet propagandasının sonucudur. Bunu her gün, her ay, her yıl izlediğinizi hayal edin. Tabii ki etkisi olacaktır” dedi.

Binaen anketler Moskova’daki Levada Merkezi tarafından yapılan araştırmaya göre, şu anda Rusların yüzde 83’ü Vladimir Putin’in cumhurbaşkanı olarak performansını onaylıyor ve sadece yüzde 14’ü onaylamıyor. Bu arada, yüzde 66’sı ülkenin doğru yönde ilerlediğine inanıyor, yüzde 73’ü ABD’ye ve yüzde 69’u Avrupa Birliği’ne olumsuz bakıyor.

Riekstiņš, 2017’de Moskova’daki görevine başladığında ve her gün Rus televizyonunu izlemeye özen gösterdiğinde katılaşan zihinleri çoktan fark etmişti. Baltık ülkeleri, ABD, İngiltere ve benzeri ülkelere yönelik olumsuz tutumlar çok güçlüydü” dedi. “Sovyet döneminde, bu kadar yüksek derecede zehir yoktu. Sovyetler Birliği’nin düşmanları hakkındaki söylem, şu anda duyduklarımızdan çok daha medeniydi ve bugün Rus televizyonunda gördüğümüz türden ad hominem saldırıları tamamen [un]kabul edilebilir” diye ekledi.

Her ülkenin gücendirmeye istekli tanınmış figürleri vardır. Ancak Riekstiņš, “bu tür insanlar tekrar dinleyicilere hitap etmeye davet edilmiyor. Rusya’da tekrar tekrar televizyona çıkıyorlar, Ukrayna’nın kökünü kazımak ve diğer ülkelere nükleer bombalar atmak hakkında konuşuyorlar.”

Ve sıradan Rusların ülkelerinin Batı dünyasından tecrit edilmesine bu istekli – hatta coşkulu – katılımı, aslında bu yeni demir perdenin en tüyler ürpertici yönü olabilir. Pabriks, “Bugün bir ülkeyi Sovyet günlerinde olduğu gibi kapatamazsınız, ancak bugün Ruslar, Sovyet günlerinde yapmadıkları gibi, milliyetçilik yoluyla beyin yıkama yapıyorlar” dedi.

“O zamanlar bunu saklamak ve enternasyonalist gibi davranmak zorunda kaldılar.” Ayrıca barıştan yanaymış gibi davrandılar – o kadar ki Sovyet liderleri çeşitli uluslararası zirvelere ve toplantılara katıldılar. Ama artık o iddia bile ortadan kalktı. “Bugün, barıştan yana olduğunuzu söylerseniz tutuklanırsınız!” Riekstiņš haykırdı.

Ve bu yeni demir perde insanların zihninde var olduğu ve onlara dayatılan bir sistem olmadığı için, onu sökmek çok daha zor olacaktır.

Elbette, Sovyetler Birliği’nin ve diğer Varşova Paktı ülkelerinin sayısız vatandaşı da kendi ülkelerinin rejimlerine ve yaşam biçimlerine inandı, ancak sonunda dünyanın geri kalanının bir parçası olma arzularını rejimler için bastırmanın imkansız olduğu ortaya çıktı. . Bugün, aksine, çoğu Rus dünyaya katılmaktan memnun görünüyor ve birçoğu diğer ülkelerin demir perdelerinin arkasında kendilerine katılmasını açıkça diliyor.

Görünüşe göre emperyal bir ruh hali.