Zengin bir vatansever olan John Perry, 1918’de Dördüncü Özgürlük Kredisine abone olarak Amerikan savaş çabalarını artırdı. 10.000 $ ‘a, 1934’te “mevcut değer standardında Birleşik Devletler altın madeni parası” cinsinden ödenecek bir tahvil satın aldı. Perry’nin altın fiyatını hesaplamasına göre bu, 1934’te 16.931,25 $ değerinde bir geri ödeme almaya hak kazandığı anlamına geliyordu.
Ne yazık ki Perry için, 1934’te ABD doları artık altın tarafından desteklenmiyordu ve yasal altın para yoktu. Büyük Buhran’ın etkileri arasında radikal deflasyon-para kıtlaştıkça, hâlâ doları olanlar, çöküş öncesine göre daha fazla mal ve hizmet satın alabiliyordu. Böylece, 5 Haziran 1933’te Kongre, bu tür “altın hükümlerini” geçersiz ilan eden bir Ortak Karar aldı. Kongre, 1933’ten itibaren, “altın şartı” olsun ya da olmasın, ABD tahvillerinin yalnızca yasal ödeme yoluyla geri ödenebileceğine karar verdi. Perry böylece 10.000 dolar kağıt para alacaktı.
Perry, ülkesi aşırılık içindeyken kendine saygısı olan her zengin vatanseverin yapacağı şeyi yaptı; hükümete dava açtı. Davası Mahkemeye ulaştığında, Baş Yargıç Charles Evans Hughes’un bir görüşü, hükümetin kesinlikle tahvili ödemek zorunda olduğunu belirtti:
Ondördüncü Değişiklik, dördüncü bölümünde açıkça şunu beyan eder: ‘Birleşik Devletler’in kanunen izin verilen kamu borcunun geçerliliği * * * sorgulanmayacaktır.’ . . . Bunu, söz konusu devlet tahvilleri ve değişikliğin kabul edilmesinden önce ihraç edilenler gibi Kongre tarafından usulüne uygun olarak yetkilendirilmiş diğer tahviller için de geçerli olan temel bir ilkenin doğrulayıcısı olarak görüyoruz. ‘Kamu borcunun geçerliliği’ ifadesini, kamu yükümlülüklerinin bütünlüğü ile ilgili her şeyi kapsadığı şeklinde değerlendirmemek için de bir sebep göremiyoruz.
Perry için harika bir haber – ancak Mahkeme daha sonra Perry’ye olan borcun aslında 1934 kağıt doları olarak ödenmesi gerektiğine karar verdi, altın para cinsinden değil. Yasal ödeme yasal ödeme aracıdır ve altın artık o değildi.
Artık belirsiz olan bu olaydan iki ders çıkarabiliriz. Görüşten, On Dördüncü Değişikliğin yürürlüğe girmesinden yetmiş yıl sonra bile, kamu borcunun “sorgulanmaması” şartının hükümeti tüm yükümlülükleriyle bağladığını öğreniyoruz.
Bununla birlikte, davanın daha geniş koşullarından bir başkasını derleyebiliriz. Anayasa tarihçisi Gerard Magliocca’nın ortaya koyduğu gibi büyüleyici bir 2012 makalesi, Mahkeme’nin – altın değerinde geri ödemeyi gerektiren – aksi bir kararı, Mahkeme ve Anayasa için ölüme yakın bir deneyim olabilirdi. Bunun nedeni, altın standardına dönmenin ekonomiyi daha da depresyona sokacağına inanan Başkan Franklin Roosevelt’in, altın maddesini yeniden teyit eden bir Yüksek Mahkeme kararına uymamaya çoktan karar vermiş olmasıydı.
Roosevelt ve ekibi, “Boş durmak ve Yüksek Mahkeme’nin kararının mantıklı, kaçınılmaz sonucuna götürülmesine izin vermek, ABD’nin ekonomik ve siyasi güvenliğini o kadar tehlikeye atardı ki” diyecek bir “şömine başında sohbet” senaryosu hazırlamışlardı. Hükümetin yasama ve yürütme görevlilerinin, tarafların gerçek niyetlerine uygun olarak başlangıçta verilen sözün özünü sürdürebilmeleri için, sözleşme yükümlülüklerinin dar lafzının ötesine bakmaları gerektiğini bu millete. Aslında, mahkemeler Anayasayı nasıl okursa okusun, vicdanlı bir cumhurbaşkanının milleti mahvedecek hiçbir kararı uygulamayacağını söyledi.
Saat, ABD’nin borcunu siyasi olarak tasarlanmış bir temerrüde düşürmesinden önce kalan dakikaları işlerken, Biden yönetiminin her iki dersi de öğrenmiş olmasını ümit ediyorum. Perry. İlk olarak, borcun temerrüde düşmesi (Kongre yasa tarafından sağlanan “borç tavanını” yükseltmezse ortaya çıkar) Anayasa tarafından açıkça yasaklanmıştır. İkincisi, bir Başkan bazen ülkeyi felaketten kurtarmak için diğer şubelere meydan okumayı düşünmelidir.
Son 12 yıldır borç tavanı hakkında yazıyorum ve bir zamanlar uç teori olarak reddedilen görüşüm artık ana akım haline geldi. (Daha bu hafta, Harvard’ın korkunç Laurence Kabilesi, tartışmayı küçümsedi 2011 yılında, inkar karşıtı çoğunluğa tırmandı. Şimdi, 2011’de beni Elvis’in hala hayatta olduğuna inanmakla suçlayan eski Temsilci Barney Frank’ten bir özür bekliyorum.) Yeni izleyenler için hızlıca açıklayacağım: ABD tahvillerine ödenmesi gereken faiz yeni harcamalardan gelmiyor. ama zaten Kongre tarafından tahsis edilen ve yürütme organı tarafından harcanan paradan. “Borç tavanının” yükseltilmemesi, ulusal borcu bir kuruş azaltmayacak; ilk kez mevcut borcun temerrüde düşmesine neden olacak. Bu da sırasıyla ABD hükümetinin kredisini azaltacak, iç ekonomiyi sarsacak, yatırımcılar gelecekteki temerrüde karşı garanti talep ederken dünya çapında faiz oranlarını yükseltecek ve dolar dünyanın rezerv para birimi olduğu için dünya çapında bir mali krizi ateşleyecek. 2008 ve hatta belki de 1930’lardaki gibi bir gerileme. Aynı zamanda Ondördüncü Değişikliğin Dördüncü Bölümünü de ihlal edecektir. Perry Mahkeme not etti) “Amerika Birleşik Devletleri’nin kamu borcunun geçerliliği, yasayla yetkilendirilmiş, . . . sorgulanmayacaktır.”
Yani, başkan borç tavanına uyuyorsa. Umarım Roosevelt’in örneğini izliyordur – bunu bir kenara bırakan yürütme emri, gerekirse ulusa açıklayan bir konuşmayla birlikte imzalanmak üzere çoktan yazılmıştır. Yalnızca bir mecliste en zayıf çoğunluğa sahip aşırı bir Cumhuriyetçi partinin neden olduğu Kongre beceriksizliği, Anayasanın yerini alamaz. Fiili temerrüt karşısında başkanlık otoritesinin durumu, Roosevelt’in olabileceğinden çok daha güçlü. Biden’ın alıntı yapabileceği bir anayasa metni var.
Mevcut davada, Yüksek Mahkeme’nin borcun geri ödenmesinin yasallığı konusundaki herhangi bir anlaşmazlığın dışında kalmayı seçeceğini ummak için bazı nedenler var. Başlangıç olarak, mahkemelerin “dava açma hakkı” dediği şeye kim sahip olabilir? Ayakta durmanın “gerçekte bir yaralanmadan” kaynaklanması gerekiyor, yani itiraz edilen davanın bu belirli davacıya veya davacılara özgü bazı zararları var. “Buna katılmıyorum”, “Bence bu anayasaya aykırı”, hatta “Hadi gidelim, Brandon!” ayakta durmak için yeterli olmaması gerekiyordu.
Ancak diğer pek çok şeyde olduğu gibi, saldırgan Trump sonrası Yüksek Mahkemede tüm bahisler kapalı. Çoğunluk, hükümetin yaptığı bir şeyi beğenmediklerinde “ayakta durmanın” üretilebileceğini gösterdi. İçinde Batı Virginia – Çevre Koruma Ajansı, İklim politikası durumunda, kırmızı devletlerin, enerji endüstrisindeki değişiklikler nedeniyle hiçbir zaman yürürlüğe girmemiş ve asla yürürlüğe giremeyecek olan 2015 iklim politikasına itiraz etmelerine izin verildi. (Çoğunluk, EPA’daki sinsi bürokratların bir noktada benzer bir şey yapmayı düşünmeye başlayabileceğini düşündü, bu nedenle dava devam etti.) Bu dönemi bekleyen mevcut bir davada, 303 Yaratıcı v. Elenis, Mahkeme, Hristiyan bir web tasarımcısının, bir noktada düğün web sitesi tasarım hizmetleri sunmaya karar verebileceği gerekçesiyle bir eyalet medeni haklar yasasına itiraz etmesine izin verdi. Bunları teklif etmeye karar verirse, aynı cinsiyetten bir çift ondan bir tane yapmasını isteyebilir ve eğer sorarlarsa ve aynı cinsiyetten çiftler için sayfalar tasarlamanın inancını ihlal edeceği için reddederse ve yasa o zaman olsaydı ona uygulanırsa, bu bir yaralanma sağlar. Bu nedenle, muhafazakar üstün çoğunluğun, Brandon’ın yüzüne iyi bir tokat atmaya ihtiyacı olduğuna karar vermesi ve böylece Biden’ın ABD’nin tüm inancını ve itibarını desteklemesine meydan okumak için bazı kırmızı eyalet başsavcıları veya sağcı savunuculuk grupları için destek üretmesi oldukça olasıdır.
Bu bizi bir sonraki kasvetli duruma getiriyor: Aşırı Cumhuriyetçilerin yükselişi, ulusu en azından 1937’den beri benzeri olmayan bir krize zorluyor. Mahkeme bu yüksek suça ortak olursa, Biden onun temerrüde düşme emrine karşı gelmeye hazırlıklı olmalı.
Bunlar yazılacak önsezi sözcükleri. Benim gibi kariyerini Anayasa’nın işleyişini inceleyerek geçirmiş biri için, Anayasa’nın dışına çıkmayı düşünmek, biraz kendi ölümünü hayal etmeye çalışmak gibidir. İnsan vicdanen bu durumdaki bir başkana Mahkeme’ye itaat etmeyi reddetmesini tavsiye edebilir mi?
Georgetown Hukuk Merkezi’nde Carmack Waterhouse Hukuk Profesörü olan Louis Michael Seidman ile soruyu genel hatlarıyla tartıştım. 2013 yılında Seidman küçük bir kitap yayınladı, Anayasal İtaatsizlik ÜzerineOlağan çerçevenin dışına çıkan ve Anayasa’ya ilişkin lehte ve aleyhte argümanları günümüz aktörleri üzerinde bağlayıcı olarak değerlendiren . Seidman, Bölüm 4 teorim hakkında herhangi bir görüş sunmadı. Ancak benimle aynı fikirde olan bir başkan için borcu ödemek Anayasa’ya itaatsizlik olmaz – ona itaat etmek ve bunu yapmanın başka herhangi bir organın müdahalesinin yerine geçtiğinde ısrar etmek olur. “Anayasaya uymaya inanıyorsanız,” dedi, “Yüksek Mahkemeye itaat etmek anayasaya itaatsizlik olabilir.”