Bir yığın direksiyon simidi ile tavuk oynamak

Eğlencemiz için sahnelenen sahneyi hayal edin. Serin pembe bir şafak geliyor ve Joe Biden parlak mavi 1968 model GTO’sunda oturuyor ve motora gaz veriyor. Bir mil ötede, dümdüz bir çöl yolunda, karşısında Kevin McCarthy, 1967 model tozlu kırmızı Mustang kaslı arabasında son bir sigara içiyor.

Oyun “tavuk”. Sürücüler tek şeritte birbirlerine doğru hızlanırlar. İkisi de son anda kenara çekilirse berabere ama çok heyecan vericiydi. Her ikisi de dümdüz giderse, herkesin öldüğü ateşli ve tamamen önlenebilir bir kaza olur. Kazanmak için, bir sürücü dümdüz gitmeli ve rakibini son saniyede yoldan çıkarmalıdır.

Arabalar güçlü; bu sadece birkaç saniye sürecektir. Ancak Başkan hızlanırken endişe verici bir şey görür: McCarthy direksiyonunu arabadan fırlatmıştır! Dang, şimdi o yapamamak sapmak Uzlaşma seçeneğini ortadan kaldırarak oyunu kazandı.

Ama JB pısırık değil. O atar onun direksiyon simidi pencereden dışarı. Yol boyunca uzanan destekçileri, hepsi tezahürat yapıyor ve etrafta zıplıyor.

Ve sonra McCarthy harika bir şey yapıyor: bir diğer direksiyon simidi pencereden dışarı. Yanındaki koltukta bir yığın yığını olduğu ortaya çıktı.

Elbette Biden tecrübeli bir siyasetçi. Onda da bir sürü bağlı olmayan, çalışmayan direksiyon simidi var. Kısa süre sonra ikisi de onları avuç avuç pencereden dışarı atmaya başlar, ciddi olduklarını herkesin görmesini sağlar: “Dönmüyorum. Sen tanımak daha iyi!”

Borç Tavanı Çılgınlıkları

Geçen ay içinde, bilen birçok insanla tanıştım. Kesinlikle Borç tavanı için ne yapılmalı? Çözümün bariz olduğu konusunda hepsi hemfikir. Üzerinde anlaşamadıkları şey, bu çözümün doğasıdır. Sorun şu: Seçmenler, yani neredeyse tüm seçmenler üç şey istiyor.

A. İstedikleri şeyler için devlet harcamalarını artırın.

B. Daha fazla paraları olsun diye vergileri azaltın.

C. Açığı azaltmak.

Çoğunlukla Demokratlar için tercih sırası A > B > C’dir. Cumhuriyetçiler için sıralama daha çok B > A > C’dir. Farklı bir şey isteyen son önemli politikacı, C > A > B

fikri bir 1917’de uygulanan “borç tavanı”, harcamaları artırmak veya vergileri azaltmak isteyen politikacıları bu iki dürtünün nasıl bir araya geldiğini hesaba katmaya zorlamaktı. Tabii ki, bu bir bakıma aptalca görünüyor, çünkü harcama düzeyi yasayla belirlenir ve Cumhurbaşkanı tarafından imzalanır ve çeşitli vergi oranları yasayla belirlenir ve Cumhurbaşkanı tarafından imzalanır. Harcama Kongre ve Başkanın istediği yerdeyse ve vergiler Kongre ve Başkanın istediği yerdeyse, o zaman yıllık açık onların istediği gibi olmalıdır. Ve borç, açıkların zaman içinde birikmesinden başka bir şey değildir.

Mali muhafazakarlık çoğu politikacının önemsediği ayrı bir norm olduğu sürece, bunların hepsi oldukça iyi çalıştı. Ancak, neredeyse dört yıl önce belirttiğim gibi, açıklar için endişe normunda bir düşüş oldu. O zaman endişelerim geçmişe bakıldığında acıklı görünüyor; borcun gsyh’ya oranı o zamanlar sadece yüzde 105’ti. 2020 yazında yüzde 30’u aştık, arazi yüzde 120’nin üzerine çıktı. Sadece bir karşılaştırma için, Yunanistan’ın 2007-2008’de ciddi bir kriz yaratacak kadar yüksek olduğu düşünülen devlet borcu seviyesi yaklaşık yüzde 120 idi.

Karşılaştığımız sorun açık: Seçmenler daha fazla harcama, daha düşük vergiler ve daha düşük bütçe açıkları istiyor. Bu aslında doğru; bu şeyleri gerçekten istiyorlar. Yine de bunda mantıksız bir şey yok. Kilo vermek, bütün bir pastayı yemek ve kanepede oturup Netflix izlemek istiyorum. Bütün bunları gerçekten istiyorum.

Thomas Sowell’in ünlü bir şekilde söylediği ekonominin ilk kuralı kıtlıktır; siyasetin birinci kuralı, ekonominin birinci kuralını görmezden gelmektir. Dolayısıyla, devlet destekli iki partinin de politikacıları harcamaları kısmayı, en güçlü destekçileri için vergileri kısmak için manevra yapmayı ve ardından bütçe açıklarından yüksek sesle şikayet etmeyi reddediyor.

İnsanlar genellikle siyasetin “mantıksızlığından” şikayet ederler, ancak ezici borç yükümüzü artıran süreçte mantıksız hiçbir şey yoktur. Seçmenler gerçekten daha düşük bütçe açıkları istiyorsağlanan harcamaları kısmayı veya vergileri artırmayı içermez.

Kimsenin bahsetmediği iki sorun var. Aslında politikacılar iki gerçek sorun hakkında konuşmak istemiyorlar, bu nedenle hepimiz sorunları çözmek yerine Biden ve McCarthy’nin tavuk oyunu oynamasını izliyoruz. İki sorun DAFT ve ilgidir.

“Açıklar Gelecekteki Vergilerdir” (DAFT.) Hükümet harcamaları kısmadan vergileri keserse bütçe açığı artacaktır. ABD tarihinde bunun tersinin doğru olabileceği noktalar oldu, ancak oranlar artık yeterince düşük – aslında, tüm Amerikalıların neredeyse yarısı sıfır federal gelir vergisi ödüyor – vergi indirimleri açığı artırıyor. Ancak artan açıkların gelecekte ya artan vergilerle ya da daha fazla borçlanmayla finanse edilmesi gerekiyor. Cari açıkları ve faizi ödemek için gelecekteki vergileri kullanırsak, o zaman vergi indirimi bugün gercekten mi gelecek nesiller için vergi artışı. Aslında öyle görünüyor ki ABD, insanlık tarihindeki en büyük nesiller arası servet transferini gerçekleştirmeye kararlı.

Faiz: Harcamaları kısmazsak, o zaman harcamalar bizim için kesilecek borç servisi, solun çok sevdiği harcamaları dışlayacak kadar büyük bir bütçe kalemi haline geldiğinde. Aslında 2026 yılına kadar Borç üzerindeki faiz ödemeleri, toplam federal harcamaların yüzde 10’u olabilir. Bunu perspektife koymak gerekirse, toplam savunma harcamaları bütçenin yüzde 12’sidir. gerçeğini eklediğinizde Medicare ve Sosyal Güvenlik bütçenin yüzde 30’unu oluşturuyorsağlık ve gelir güvencesi için yoksullara yapılan transferler yüzde 30, bütçe kalmadı.

Öyleyse özetleyeceğim:

1. Sağın stratejisi kesme vergiler, çünkü kimse gerçekten harcamaları kısmak istemiyor, aslında bir büyük vergi artışıyani vergi indirimleri sahtedir.

2. Sol’un kullanma stratejisi açıklar harcamaları finanse etmek o kadar büyük bir bütçe yükümlülüğü yarattı ki, aslında harcama kesintileridolayısıyla harcama artışları sahtedir.

Yani vergileri azaltamayız ve harcamaları artıramayız, gerçekten değil.

Tabii ki, Washington’daki insanlar söylediğim her şeyi anlıyor. Bu nedenle siyasi partilerimiz bu dramatik tavuk oyununu sahneliyorlar: Onlar umursuyormuş gibi yapmak borç hakkında. Ancak son anda yoldan çıkacakları konusunda önceden anlaşmışlardır, çünkü ikisinin de direksiyonu boldur. Ve bir şekilde halk, siyasi sistemin, politikacıların kasıtlı olarak yarattıkları ateşli bir çöküşten kaçındığı için minnettar olacak.