Cathy Law yazıyor: “Protesto için Kiama’dan trenle seyahat ettim, İsrail hükümetini masum insanları öldürmek ve aç bırakmayı durdurmak için sesimi eklemek zorunda kaldım.
Emekli bir gazeteci olarak, yürüyüşte nasıl rapor vereceğimi merak edemedim. Tarafından bildirilen olumsuz olaylardan hiçbirini görmedim AvustralyaSky News, Telgraf VE Batı Avustralya. Bir Ayatullah posteri ve kanlı bir bebek olsaydı, onları görmedim. Hamas bayrağının nasıl göründüğünü görmek için kontrol ettikten sonra, köprüde kuzey ve güneydeki seyahatimde onaylayabilirim, görmedim bile.
Bunun yerine, yağmura rağmen sessiz bir kararlılıkla yürüyen insanları, yabancılar, aileler, grup şarkıları, sıkılmış polisler (ama dostça) arasındaki dost etkileşimleri ve plan değişikliğinin hastanın kabulünü gördüm.
Pişmiş, panik, kaos yoktu.
Sadece arkadaşımın gördüğü sahnenin bir fotoğrafı olmak istiyorum: Anti -Somamossa ekibinin bir aracının masasında oturan ve sessizce sandviçlerini yiyen yaşlı bir çift. “
Susan Clark şöyle yazıyor: “Sydney limanının köprüsünü geçtim, diğer kısmına yavaşça ulaştım ama zorlanmadan, arkaya doğru olmasına rağmen.
Tehlikeli hissettiğim tek zaman, polisin geri dönmemizi emrettiği zaman, insanlar hala köprüye geliyordu. İki arkadaşım ve ben yana taşındık ve kuzeye taşınmaya devam etmek için alanın açılmasını bekledik. Bunu yapmakta sorun yaşamadık ve çok sayıda görmemize rağmen polis tarafından durdurulmadık.
Polis, ne yapmamızı istedikleri hakkında çok az talimat verdi. Üç metin mesajı açıldı: “Hareketsiz kal ve talimatları bekliyor”, ancak bunlar hiç gelmedi. Circle’daki bir polis helikopteri anlaşılmaz duyurular yaptı. İnsanlar inanılmaz derecede sakin, sessiz ve uyumlu kaldı.
Arkada, önünde neler olduğunu bilmek imkansızdı ve bekleme süreleri uzun sürdü – köprüye yakın olmadan bile Wynyard istasyonundan ayrıldığımızdan beri iki saat geçtiler. İlk metin durmamızı söylemeden önce ilk pilona (güney) ulaşmamıştık.
Organizatörlere ve polise gelenlere aferin. Genel olarak mükemmel davranış. “
Dilhara Gonskorale şöyle yazıyor: “Köprüde yürüyüşteydim. Polis kolaylaştırmadan daha fazla karışıklık yarattı. Bize Mart ayında çatışmaya metin mesajları gönderdiler – ilk dönüp geri dönmek için, organizatörlerin endikasyonlarını durdurmak ve beklemek. İnsanlar çok sabırlıydı, aralıklı yağmurda duruyorduk, bu yüzden kapatıldık.
Güney insanlar hala zıt yönden dökülen, kuzeye doğru ilerleyenlerle karşılaştıklarında kaos hayal edebilirsiniz. Zar zor bir çatışma – sadece kibarca geçmelerine izin vermek ve nihayet yol kurallarımız doğrultusunda köprünün tanımlanmış bir tarafından memnun olmasına izin vermek.
Sadece sayılara değil, aynı zamanda orada olan insanların türüne de hayran kaldım: buzul hızında hareket eden ayak çerçevelerinde yaşlılar, bazıları yürüyüş çubukları ile savaşıyor, daha ileri doğru yürümeyi reddeden yaşlı bir köpek, çocuklar büyükbabalardan üç nesil ailelerden torunlara kadar. Yardım isteyenlere yardım eden birçok katılımcı, herkes için şefkatli ve kibar. Ve açık köprüde her zaman, elementlere meydan okuyan: rüzgar ve yağmur.
Bu ülkede 40 yıldan fazla bir süre önce göç etmeyi seçtik. Her anlamda tam bir mükemmellik elde etmemiş olsak da, dün gördüklerime tanık olmak bana geleceğimiz için çok fazla umut verdi. Avustralya ve Avustralya ile gurur duyuyorum. “
İlgili makale bloğunun raporu
Makale Kimliği: 1216116
Richard Baxendale şöyle yazıyor: “Neredeyse 80 yaşındayım. Eşim ve ben köprünün yürüyüşüne katıldık. Bunu çok yaşlı değil, gençler ve hatta çocuklar ile paylaştık. Ayrıca bunu Anglos Bianchi yoldaşları, Arap kökenli insanlarla, Yahudi kökenli insanlar, Birinci Milletler İnsanları, Asya ve bariz karışımı ile paylaştık.
Islak ve kalabalıktı, ama birçok gülümsemeyle. Görmedim A Öfke veya konuşma işareti, polisin yüzündeki tek yiyeceklerle, haklı olarak, bariz bir amaç olmadan yağmurda kalmak zorunda kaldıkları için.
Etkinlikten sonra, Premier’imizin yanıtlarından tiksiniyorum [Chris Minns]Polis Komiseri, olağan şüphelerle desteklendi: Önerilen yürüyüşle ilgili önceki eleştirilerini haklı çıkarmaya çalışırken doğru haber.
Etkinlikten sonra, hafızamda yanmış, hem Filistin bayrağını hem de Birinci Milletler bayrağımızı taşıyan en eski Orta Geleneksel kadınlar, yani her iki ulusun da acı çektiği apartheid ve soykırım. “
Vicki White yazıyor: “Oğlumla protestoda bulundum, Filistin’de devam eden soykırım için boş endişeye ihtiyaç duyan liderlerimizden bıktım. Filistin’in özgür olması ve Filistinlilere karşı İsrail Savaşı ve Filistinlilerde durması için yüksek sesle çığlık attık.