Yves burada. Amerikalılar cemaat ve özellikle İran ile ilgili. İlişkiler sınırlıdır ve bariz nedenlerle güçlü bir şekilde çekilir. Tek bir yorumcunun Mohammed Marandi’nin, mükemmel Amerikan İngilizcesi ve röportajlardaki yeteneği sayesinde, Batı’daki kişilerin Orta Doğu’da yeni bilgilerle beslenmesi gerektiğinin bir kanıtı olduğu için çok fazla salınımına sahip olması. Bu, Das’ın aşağıdaki tartışmasını aşağılamak anlamına gelmez, ancak bu üst düzey tartışmanın bile Anglosferi sürdürmede başarılı olan güçler İran hakkında bilgilendirilmeyen güçlerin tam olarak aydınlatıcı olacağını vurgulamak.
Eski bankacı ve türevler ve çeşitli genel başlıklar üzerine çok sayıda teknik eserin yazarı Satyajit Das’ın yazarı: Tüccarlar, Silahlar ve Para: Türevlerin Göz kamaştırıcı dünyasında bilinen ve bilinmeyenler (2006 ve 2010), Extreme Para: Evrenin Üstatları ve Kült Riski (2011) ve buna göre bir ziyafet (2021) (2021). ). En son kitabı Ekoturizm – Wild Questts: Ekoturizm ve Hayvanlar İçin Gelecek Yolculuklar (2024). Ortaklaşa yayınlandı Çıplak kapitalizm ve Yeni Indian Express Online.
İran’ın Büyük Stratejisi: Vali Nasr’ın Siyasi Hikayesi, Princeton University Press
İran bir tuhaflıktır: Arab olmayan bir Müslüman ulus, site mezhebinin küresel lideri ve Orta Doğu’nun stratejik olarak oryantal sınırı. Dünyanın 5’e kadar uzanan en eski sürekli medeniyetlerinden biridir.th İran, Mısır, Türkiye, Afganistan, Pakistan ve Orta Asya’nın çoğunu kapsayan Farsça veya Achemenid İmparatorluğu’nda Zenit’e veya Achemenid İmparatorluğu’na ulaşan binyıl AC.
İran’ın modern tarihi karmaşıktır. Otoriter Reza Shah’ın kuralı 1941’de İran petrol yataklarını garanti etmek için müttefik bir istila ve Sovyetler Birliği’ne kira için önemli bir yolla tamamlandı. 1943’te Tahran’ın Müttefik Deklarasyonu, İran’ın savaş sonrası döneminin bağımsızlığını garanti etti ve genç Şah Muhammed Reza Şah Pahlavi altında anayasal bir monarşi yaratmaya çalıştı. Ardından siyasi istikrarsızlık gelir. 1951’de Başbakan Mohammed Mosaddeq, İngiliz petrol endüstrisinin popüler millileştirilmesi, 1953’te ABD’nin ve İngiliz ortak ve İngilizlerin init orkestratıyla CIA’nın Kermit Roosevelt tarafından yönetilen bir orkestra düzenlemesi ile sonuçlanan Abadan’ın krizi geçirdi. Tutuklanan ve ihanet için yargılanan Mosaddeq, yerine kısa bir sürgünden dönen Şah aldı.
Şahın altında İran, Amerikan ve Batı ile uyumlu bir otokrasiye dönüştü. Kötü şöhretli İran gizli polisi Savak, 1964’te sürgün edilen Ayatullah Ruhollah Homeini tarafından yönetilen, büyüyen muhalefet karşısında Şah Krallığını korumak için keyfi tutuklamalara, işkenceye ve cinayetlere dayanıyordu.
Vali Nasr’s İran’ın büyük stratejisi 1979 devriminden İran’ın evrimini inceliyor. Michael Axworth’un 2014 gibi kitapları takip ediyor İran Devrimci: İslam Cumhuriyeti Tarihi ve Laura Secor’un 2016 Cennetin Oğulları: İran’ın Ruhu Mücadelesi.
Axworth’un titiz hikayesi Cumhuriyet’in şaşırtıcı modernliğini ortaya çıkardı. Yaptırımlara rağmen, nükleer programı ve manipülasyon ve siyasi gözetim dahil silahların üretiminde işgücünü ve ülkenin yüksek eğitimli teknolojik becerilerini gösterdi. Dini Sector, politikacılar, aktivistler ve yazarların kapsamı İranlıların etkilenen bir çerçevesini sağladı. Jalal al-e-Ahmad tarafından Batı’nın kültünü ve devrimin değerlerinde ulusal gururunu gösteren bir terim olan Westoxication’ın rakip güçlerini gösterdi. Kitaplar, Marx, Frankfurt Okulu ve Fransız De-Costutivisti gibi İran din adamlarının beklenmedik okumasını ortaya çıkardı. Ölen ayatullah Khomeini bir zamanlar Yunan politik felsefesi açısından baskıcı alanını savundu: “Aristotelle ve Platon’un iddia ettiği gibi, bazı erkekler yönetmek için doğdu, diğerleri yönetilecek, bazıları farkında ve geri kalanı koyun“.
NASR, İran jeopolitiğinin ideoloji tarafından gerekenden daha az yönlendirildiğini iddia ediyor. Bunun yerine, siyaset, yüz binlerce kişiyi öldüren, milyonlarca insanı inceleyen ve ülkenin gelirinin üçte ikisini tüketerek ekonomiyi neredeyse yok eden İran ve Irak arasındaki 1980-88 savaşıyla modelleniyor. Khomeini, ateşkesin kabulünü Irak ile zehir içmeye zorlanmak için karşılaştırdı.
Savaş, Irak’ı savaşta destekleyen Amerika’ya olan rejimin güvensizliğini doğruladı. İslam Cumhuriyeti’ni Şah’ın soyundan gelenler veya diğer sistemlerle değiştirerek ABD’nin liderliğindeki rejimin değişim korkusunu güçlendirdi. Vali NASR, Başbakan Mossadegh’in tersine çevrilmesindeki Batı güçlerinin rolünü en aza indiriyor. Diğer tarihçiler, İranlıların çoğunun Şah’ı Batılı bir kukla olarak gördüğünü ve ABD’nin ve Birleşik Krallık’ın Şah’ı darbeden sonra iktidara getirmeye katkısından etkilendiğini iddia ettiler. İran’ın 1953’ün tekrarı için kaygısı, Kasım 1979’da Tahran’daki Amerikan Büyükelçiliği’nin satın alınmasının arkasında, o zamandan beri iki ülke arasındaki ilişkiyi renklendiren bir faktördü.
Bu baskılar, İran’ın hesaplanan ve pragmatik “büyük direnç stratejisi” nin temelidir. Khomeini ve halefi Ali Khamenei, İran’ın zayıflığını, özellikle de zayıf bir ekonomi ve uluslararası yalıtım nedeniyle üstesinden gelmek zor olan geleneksel askeri becerilerin eksikliğini anladılar. İran, bir devrimi ihraç etmek yerine Amerikan hegemonyasına karşı çıkmaya çalıştı ve iyimser bir şekilde, Cumhuriyeti korumak için ABD ve müttefiklerini hayatta kaldı ve tüketti.
Strateji, esas olarak İran devrimci gardiyanları tarafından tasarlanan dikkatli askeri strateji ile birlikte milliyetçi ve devrimci fikirlerin bir karışımı ile İran toplantısına dayanıyordu. İkincisi, ileri savunmayı ve İran’ın “direnç ekseninin” yaratılmasını içeriyordu. Orta Doğu’da Filistin’deki Hamas, Lübnan’daki Hizbullah, Suriye Alanı rejimi, Yemen’deki Houthi ve diğer kısa yaşam süren gruplarla fırsatçı bir şekilde işlenen devlet ve devlet dışı aktörleri içeriyordu. Fikir, İran ile uyumlu olan ancak iç hedeflerini aynı anda takip etmek, düşmanlarını dikkatini dağıtmak ve işgal etmek ve gerekirse savunmasına tanık olmasıydı.
Paralel olarak İran, dronlar, füzeler ve siber savaşlar da dahil olmak üzere askeri yeteneğini geliştirmeye başladı. Tartışmalı nükleer program, belirsizlik yoluyla caydırıcılığı ve stratejik kolu garanti etmek için tasarlanmıştır. Askeri ve savunma bilimcileri gibi kurumlar İran için çok önemli hale geldi.
Strateji esnekti. 2015 Komple Ortak Eylem Planı ile İran anlaşması, füze programını sürdürmesine ve hedefle stratejik kazançları korumasına izin verdi. 2023’te Suudi Arabistan ile uzlaşma ve Rusya ve Çin ile artan bağlar gibi diplomatik girişimler izlediler.
Başkan Trump’ın tam ortak eylem planından tek taraflı olarak çekildikten ve cezalardaki artıştan sonra yaklaşım, baskıdaki artışla yüzleşmek zorunda kaldı. İsrail, ABD ve Körfez’in desteğiyle İsrail, kilit askeri subaylara (özellikle 2020’de General Qasem Soleimani), bilim adamları ve etkili karakterler ve nükleer yapılarına saldırılar başlattı.
İran’ın büyük stratejisi Olayları Kasım 2024’e kadar kapsar ve İran 2025 Savaşı’ndan önce sona erer.[1] İsrail 13 Haziran 2025’te İran’a saldırdı ve önemli bir yükseliş işaret etti. Daha sonra ABD, İran nükleer yapılarını bombalamak için B2 görünmez uçaklarını kullanarak düşmanlıklara katıldı. İran sivil kurbanlara ve İran askeri liderlerinin ve İranlı nükleer bilim adamlarının ölümüne uğramıştı. Uzatma net olmasa da nükleer yapılar hasar görmüştür. İran tarafından oldukça zenginleştirilmiş uranyumun kaderi bilinmiyor. Bir sonraki ABD tarafından dayatılan yangını sona erdirme, “yok etme“İran’ın nükleer yeteneklerinden ve kırılgan olmaya devam ediyor. İsrail ve ABD saldırılardan vazgeçmediler.
Saldırılar İran algılarını doğruladı. Amerika Birleşik Devletleri’nin sahte müzakereler kullandığına ve AIEA, Birleşmiş Milletler nükleer denetim organı tarafından saldırılara kapsama alanı sağlamak için önemli bir ilişkiyi manipüle ettiğine dair şüpheler vardı. İsrail’in tanınmış atomik cephaneliği göz önüne alındığında, nükleer silahlarda Batı ikiyüzlülüğünü vurguladı. Amerikan siyasetinin Yahudi devletinin askeri avantajını korumaya çalıştığı ve en azından İran’ı felç ettiği görüşünü güçlendirdi. İsrail Başbakanı Benjamin Netanyahu gizlice Tahran’daki rejimi değiştirme arzusunu yapmadı. Amerika Birleşik Devletleri’nin askeri varlıklarını bölgesel ve hegemonik hırslarını desteklemek için İsrail’in yanından kullanma isteği fark edildi.
İran’ın gelecekteki yaklaşımı belirsizliğini koruyor. Cumhuriyet ve vekili zayıfladı. 2025 saldırılarından önce bile, Gazze savaşı Hamas, Hizbullah ve Houthi’yi zaten bozmuştu. Suriye Beşar El-Assad rejimi Aralık 2024’te düştü. İran liderliğinin sınırlı seçenekleri var, ancak stratejisinin cumhuriyetin hayatta kalmasıyla bağlantılı olan temel ilkeleri değişmeleri pek olası değil.
Bilim adamlarının hedefli cinayetlerine rağmen nükleer yeterliliği sürdüren İran, programlarının terk edildiğini göstermedi. Karşılaşması gereken sürekli tehditler ve ABD ve İsrail’in nükleer silahlar varsa bir saldırıya cesaret edemeyeceği konusunda farkındalık göz önüne alındığında, şimdi silah yapmaya çalışılabilir. Yeraltı programını hareket ettirmesi muhtemeldir. İran, AIEA ile işbirliğini durdurdu ve öngörülmeyen antlaşmadan emekli olabilir.
“12 günlük savaş”, Yahudi devletinin İran füzelerine karşı savunmasız olduğunu ve ABD’nin geniş desteğine ve müdahalesine ihtiyaç duyduğunu gösterdi. Tel-Aviv, Başbakan Benjamin Netanyahu’nun itiraf ettiği gibi, oyunculuk savaşını destekleyemez. İran sabırla becerilerini ve vekilini yeniden inşa etmeye çalışabilir. Çin, Rusya ve Körfez’in komşularından ABD ve İsrail’e giderek daha fazla meydan okuyan hem siyasi hem de askeri desteği almaya çalışabilir.
Risk, ABD ve İsrail’in İran’ı bir köşede desteklemesidir. Sun-Tzu askeri stratejisti, bir rakibi geri dönüşü olmayan noktaya ittiğini hissetti: “Bir orduyu kuşattığınızda, ücretsiz bir çıkış bırakın. Çaresiz bir düşmana çok güçlü basmayın. “Batı, umutsuz bir düşmanın tehlikeli olduğunu kibirle görmezden geliyor. Askerleri için açık yollar için minimal alanları geçecek çocuklar.
Nasr’ın İran’ın Batı tarafından anlayışının yetersiz ve eski olduğunu vurgulamaktadır. Sun-Tzu bilgi ihtiyacını vurguladı: “Düşmanı tanıyorsanız ve kendinizi tanıyorsanız, yüz savaşın sonucundan korkmanıza gerek yoktur. Kendinizi tanıyorsanız ama düşmanı değilse, elde edilen her zafer için de bir yenilgiye maruz kalacaksınız. Düşmanı veya kendinizi tanımıyorsanız, her savaşa yenik düşeceksiniz. “Biz ve müttefiklerinin Vietnam’ın müdahalelerini gösterdiğimiz gibi, dünyanın Batılı bir perspektiften farklı olduğunu ve donanımlı, zayıf ve kararlı rakipleri hafife alma eğilimi var.
İran ile çatışma yirmi yıl önce başladı ve bitmedi. İran, müzakere edilen bir modus vivendi’ye ulaşmanın mümkün olmadığı sürece büyük bir çatışmaya neden olacağı karmaşık bir zorluk olmaya devam ediyor.
Telif Hakkı © 2025 Satyajit Das Tüm Hakları Saklıdır
Ortaklaşa yayınlandı www.nkedcapitalism.com ve Yeni Indian Express Online.
[1] Gelişmelerle ilgili bir güncelleme için, dışişleri için Vali NASR makalesine bakın https://www.forboreigfairs.com/israel/new-lanance-power-middle-est- aran