İnsanlar çoğu zaman geçmişi ve geleceği bugüne tercih eder. Şair, o sabah tanıştığı kibar kadın hakkında şarkı söylemek yerine, kaybettiği sevgilisi hakkında bir şeyler karalar; mutlu gençlerin sesini yirmi yaşındaki yorgunların sessizliğine tercih eden bir anne, çocuklarının küçük olduğu günleri anımsar; iş adamları yatırımlarını takip ediyor, gelecekteki temettüleri hesaplıyor, mevcut servetlerinde çok az tatmin buluyor. Can sıkıntısının onları ziyaret edebileceği korkusu, gençleri ve yaşlıları kavranacak zevklerin ve anıların yeniden yaşanmasının peşinde tutar. Şimdiki zaman, huzursuz olanlar için fazlasıyla sessiz, fazlasıyla sıkıcıdır; onlara acı verecek kadar eksik oldukları şeyleri hatırlatmaktan başka bir şey değildir.
Bahçe, anlatıcıya, bir kişinin beden ve ruh için dinlenme bulmak için inzivada yaşamak zorunda olmadığını öğretir.
Kısa bir süre önce bir akşam, bir rekor kırdım ve bir elimi geçmişe, bir elimi de geleceğe koydum. Gerçekten yapmak zor değildi; Bob Dylan’ın “Girl from the North Country” filmi onu iyi ve doğal hissettirdi. Sanırım kendimi geçmişin sevincini karalayan bir şair ve gelecek yılın ödüllerini bekleyen bir iş adamı gibi hissettim:
Beni hiç hatırlayıp hatırlamadığını merak ediyorum
Birçok kez sık sık dua ettim
gecemin karanlığında
günümün aydınlığındaYani kuzey ülke fuarında seyahat ediyorsanız
Rüzgarların sınırda şiddetli vurduğu yer
Beni orada yaşayan birine hatırla
Bir zamanlar benim gerçek aşkımdı.
Bu çizgilerin güzelliğinin bir kısmı, onların ilişkilendirilebilirliğinde yatmaktadır. Kayıplar, geçmiş sevinçler, yeniden sevilme umudu ve iyi hatırlanma isteği insan deneyiminin temel parçalarıdır. Belirsiz bir gelecekte üzüntümüze, iyilik ve merhamet ihtiyacımıza ses vermek katartiktir; yerine getirilmemiş arzunun acısına rağmen bir aşinalık sıcaklığı üretir, çünkü bizi zamana bağlı olmayan sevgi ve dinlenme özlemi çeken ruhlarımıza bağlar. Yine de Dylan’ın melodisini dinlerken yaşadığım melankolik özlem anları, ne kadar rahatlatıcı olursa olsun, Tanrı’nın bize şu anda verdiğinden daha değerli olmamalı.
Evet, hoşnutsuzluk -sürekli keder, öfke ve kaygının kara kökü- kişi geçmiş ve gelecekle çadırını kurduğunda kolayca sulanır, çünkü bu iki zaman dilimi küçüklüğümüzün kalıcı hatırlatıcılarıdır. Geçmişi değiştirme gücümüz yok ve gelecek üzerinde çok az gücümüz var, özellikle gelecek diğer insanların seçimlerini içeriyorsa. Bir anne gibi bizler için, bir anma düzenine yakalanmış olarak, acı verici sonuçlara rağmen, geçmişe sarılmanın ya da cesurca geleceği manipüle etmeye çalışmanın barış getireceğini düşünmek ne kadar yaygındır. Yine de, doğal zihinlerimizin bize söylediklerinin aksine, memnuniyet getiren gerçek neşe burada, tam şu anda, burada bizimledir.
Sevgi ve dinlenme bulunabilir, ancak geçmişte veya gelecekte bulunmazlar. Geçmiş ve gelecek, sevginin hatırlatıcıları olarak hizmet edebilir, ancak bunlar sevgi ve dinlenmenin yaşandığı yerler değildir. George MacDonald’ın romanında belagatli bir şekilde yazdığı gibi, en soylu arzularımız, zamanın önemsiz hale geldiği şu anda yaşanır. Sör Gibbie: “Çünkü hayvanların mutluluğu şundadır ki, aşağı seviyelerinde, ‘öncesine ve sonrasına bakmayan ve olmayanı özleyenlerin -dünyada her an çok az sayıda kişi- mutluluğunu gölgelerler. ‘ ama sonsuz şimdinin kutsal dikkatsizliği içinde yaşayın. ” Geleneksel olarak, “ebedi şimdi” terimi, Tanrı’nın zamanı nasıl deneyimlediğine uygulanmıştır. Boethius’a göre Tanrı zamanın dışındadır ve dolayısıyla onun algısı doğrusal değildir. Zaman, Tanrı’nın bütünüyle görebildiği bir fresk ya da heykel gibidir. Ancak burada MacDonald, ilahi sevginin alçakgönüllü bir şekilde kabul edilmesiyle mümkün kılınan en yüksek neşe durumunu ifade etmek için “ebedi şimdi”yi kullanıyor. Hayvanlar basitliklerinde, onlara bakması için Tanrı’ya güvenirler. Allah’ın kendilerine şimdiki zamanda verdiği nimetleri kabul ettikleri için, zamanın tahribatına, kayıplara ve pişmanlıklara esir değildirler. Benzer şekilde Mesih, öğrencilerini “havanın kuşlarını” hatırlamaya teşvik etti. . . ne ekerler, ne biçerler, ne de ahırlarda toplanırlar; ama göksel Babanız onları besler.” Serçeler yaratıcılarında ve O’nun iyiliğinde dinlenebiliyorsa, Tanrı’nın suretini taşıyanlar da O’nun koruması altında dinlenmeyi kesinlikle öğrenebilirler.
St. Paul, Korintliler’e “Tanrı’nın lütfunu boş yere almamalarını” öğütlediğinde, “şimdi kurtuluş günü” Başka bir deyişle, erkeklerin ve kadınların birbirlerini sevmelerini ve dünyevi hayatta bile mucizeler yaşamalarını sağlayan “kutsal dikkatsizlik” olan Mesih’in barışı, ortaya çıkarılacak bir hatıra veya önümüzdeki yıllarda elde edilecek bir hedef değil, ancak Tanrı’nın merhametini almak isteyen herkes için mevcut olan bir gerçeklik. Zamansız yaşamak, Tanrı’nın sizi sevdiğine inanmak demektir. Aden’de Tanrı ile birlikte yürüyen Adem ve Havva gibi biz de Tanrı ile birlikte yürüyebilir ve sonsuzluğu deneyimleyebiliriz.
Belki de tüm bu zaman ve ebedi yaşam hakkında konuşmalar şimdi oldukça ezoterik görünüyor. Düşünüyor olabilirsiniz, Mesih’e inancım var ama biz Cennet’te değiliz. Uzun süre dinlenemiyorum ve endişe benden asla uzak değil. Zamanda yaşıyoruz ve Rich Mullins’in yaptığı gibi açıkça söylemek gerekirse, Tanrı bazen “almak çok zor”. İnsanın geçmiş ve gelecek tarafından rahatsız edilmeden zamanda zamansız yaşayabileceğine inanmak bir çelişki gibi görünebilir. Ve ayrıca, eğer MacDonald’ın “ebedi şimdi”sinde yaşamak mümkünse, pratikte bunu nasıl yapacaksınız? Bu sorulara yanıt olarak zamansız yaşamayı bir bahçe olarak ele alalım. Doğa genellikle zorlu kavramların açıklığa kavuşturulmasında yardımcı olur. Matt Civico makalesinde “Bahçıvanların Dünyası ve Dikkat Nesnesi”, “[p]insanlar bahçeler için yaratılmıştır, çünkü onlar bahçıvan bir Tanrı tarafından yaratılmış ve büyütülmüştür.” Tanrı bizi topraktan yarattı ve babamız Adem ve annemiz Havva ilk bahçıvanlardı. Sanayi metaforlarında bilgelik bulunabilirse, Dame Nature’ın kitaplığında daha ne kadar bulunacak.
Viktorya dönemi şairi Matthew Arnold, “Kensington Bahçelerinde Yazılan Çizgiler”de, bir bahçenin belirsizlik ve çürüme ortasında nasıl dünyevi bir sığınak olarak işlediğini ve dinlenme halindeki ruh için bir mikro evren işlevi gördüğünü keskin bir şekilde gösteriyor. Arnold’un şiirinin ilk iki kıtasında anlatıcı, Londra’nın sekiz halka açık kraliyet bahçesinden biri olan Kensington Garden’ı anlatıyor. Bahçenin “yalnız, açık çayırında dinlenmek. . . / Her iki yanda derin dallarla görüntüleniyor”, anlatıcı “her kuşun” kendi şarkısını “kuşatılmış şehrin uğultusunda” nasıl söylediğini ve “ne kadar yeşil” ya da ağaçların kolları altında dinlenmenin can verici olduğunu dinlerken “titreyen koyun çığlıkları.” Kensington Gardens bir şehir parkı olduğu için, anlatıcımızın muhtemelen herhangi bir hayvanı duyamayacağı biliniyor; bunun yerine manzara onun taşrada olduğunu hayal etmesine neden oluyor. Koyunların ve çobanların bu kırsal görüntüsü, Arnold’un izleyicilerine pastoral şiirin ana temasını -basitlik yoluyla erdem– hemen hatırlatırdı ve anlatıcının okuyucularının Kensington Bahçelerini sadece dinlenecekleri bir yer olarak değil, aynı zamanda uyumu teşvik eden bir yer.
Bu uyum imgesi, anlatıcı nazik bir “hemşire”nin “çocuğu”nu ve “bir pamukçuk”u teselli etmesini izlediğinde üçüncü kıtada daha da tanımlanır. . . / bilinmeyen gününün işinin derinliklerinde.” Şiirin başında kuşların cıvıltılarında ve ağaçların sıcaklığında ahenk görülür. “Şehir” insanlığı kişisel olmayan bir “uğultu”ya indirgerken, bahçe “her kuşun” kendi sesine sahip olması için alan açar. Burada bahçede insanlar, her biri dünyaya iyilik katmada rolü olan eşsiz kişiler olarak tanınır. Bahçeyi ziyaret edenler kendilerini şehrin bir uzantısı olarak değil, kuşlar gibi, güzellik kalıpları yaratmak için yaratılmış çeşitli yaratıklar olarak görmeye teşvik ediliyor. Bu, zamanın belirsizliğine (“bilinmeyen gün”) rağmen mevcut görevinde anlam bulmaya devam eden pamukçuk tarafından gösterilir.
Hemşire, çocuğu ve pamukçuk örneği aracılığıyla okuyucu, nezaket ve kabulün bir kişiyi geçmişin ve geleceğin kısıtlamalarından kurtardığını öğrenir. Zamanın belirsizliğine, “bilinmeyen gün”e rağmen, şimdiki görevlerinde anlam buluyorlar. “Burada ayaklarımın dibinde harikalar geçiyor” diyor anlatıcı, “burada ne sonsuz aktif yaşam var.” Bahçede anlatıcı zamana bağlı olmayan bir neşe bulur. Bahçede, şimdiki anda, anlatıcı erdem ve güzelliğin hayatına kalıcı bir anlam getirdiğini hatırlar. Anlatıcı, tüm dikkatini geçmişe ve geleceğe veriyorsa, Kensington Bahçeleri’nin ona iyi yaşamak hakkında ne öğretebileceğini gözlemlemeyi bırakmadıysa, bu ruh tatmin edici memnuniyeti yaşayamazdı.
Bahçe, anlatıcıya, bir kişinin beden ve ruh için dinlenme bulmak için inzivada yaşamak zorunda olmadığını öğretir. Gürültünün, terminlerin ve stresin neredeyse herkesin yoldaşı olduğu şehrin ortasında bir huzur bahçesi olabilirsiniz. Şehir bahçesi, “barışın her zaman yeni olduğu” ve “her şeyin . . . içinden geç / Sessiz günlerinin değişimlerini.” Anlatıcının zamanın hala bahçeyi nasıl etkilediğine dikkat edin. Bu küçük kutsal alan “değişime” tabidir; çiçekler kışın ölecek, kuşlar sonbaharda güneye uçacak ve ağaçlar çürüyecek. Şehir bahçesi sonsuz değildir. Yine de bahçe üzerindeki zamanın kısıtlamalarına rağmen, günlerini zamansız yaşar çünkü enerjisini uyum, erdem ve güzelliğin yavruları yaratmaya odaklar.
O halde, kişi yarına veya düne nihai değeri vermeyi bırakırsa, zamanda zamansız yaşamak bir çelişki değildir. Bir şehir bahçesi gibi, “şehrin kavanozunun ortasında / Orada bir huzur olduğunu hissetmeye başlayabilirsiniz. . . / Kendiniz ve komşunuz için sevgiyi geliştirdiğinizde, insan yapmadı ve bozamaz”. Şiirin sonunda anlatıcı, Kensington Garden’da gözlemlediği kalıcı barışa ulaşmasına yardım etmesi için “her şeyin sakin ruhuna” seslenir. Hıristiyanlar olarak “her şeyin canının” kim olduğunu bilmemiz ve O’nun güneşte kavrulmuş hayatlarımızdan bahçeler yapmamıza yardım etmek istemesi ne kadar cesaret vericidir. MacDonald’ın dediği gibi, “sonsuz şimdinin kutsal dikkatsizliğinde” yaşamanın anlamı budur ve Korintliler’e “şimdi kurtuluş günüdür”ü hatırlatan St. Paul’ün kastettiği budur. Yaşam şimdiki anda bulunur, çünkü şimdiki anda tüm sevginin ve tüm güzelliğin kaynağı Tanrı’dır.