Toni Morrison (Nobel ’93), onun için yazmanın nasıl bir kendini düzenleme ve yeniden yazma süreci olduğunu anlattı. Bu, 1995 (ikinci) baskısında yer alan “Hafıza Yeri”nden. Gerçeği İcat Etmek: Anı Sanatı ve Zanaatı, William Zinsser tarafından düzenlendi (s. 83-102). İşte Morrison:
Artık bir şeyin çalıştığı yere nasıl gideceğimi biliyorum. Her zaman bilmiyordum; Sahip olduğum her düşüncenin ilginç olduğunu düşündüm – çünkü o benimdi. Artık işe yaramayan şeyleri nasıl atacağımı daha iyi biliyorum. …
Yazmaya ilk başladığınızda – ve bence bu birçok yeni yazar için geçerlidir – o cümleyi o anda doğru yapmazsanız bir daha asla ortaya çıkmayacağından ölesiye korkarsınız. Ve değil. Ama başka birinin yapacağı önemli değil ve muhtemelen daha iyi olacak. Ve birkaç günlüğüne kötü yazmaktan çekinmiyorum çünkü düzeltebileceğimi biliyorum – ve tekrar tekrar düzelteceğim ve daha iyi olacak. Dünyanın hatırlamam için can attığını düşündüğüm o göz kamaştırıcı pasajların bazılarına eşlik eden histeriye sahip değilim. Şimdi bu konuda biraz daha iyimserim. Çünkü hepsinin en iyi yanı, kesinlikle en lezzetli yanı, onu bitirmek ve sonra tekrar yapmaktır. Bu benim için hayatımın heyecanı: Eğer o ilk aşamayı bitirebilirsem ve sonra onu düzeltmek ve değiştirmek için sonsuz zamanım olursa. Çok fazla yeniden yazıyorum, böylece hiç yazmamış gibi görünüyorum. Hiç dokunmamış gibi göstermeye çalışıyorum ve bu çok zaman alıyor ve çok terliyor.