Bu hafta Daha İyi Çağrı Saul sona erdi ve dizi finali ile Kötü kırma iki diziden sonra evren ve 15 yıllık TV’yi kapsayan bağımsız bir Netflix filmi. (Ta ki Vince Gilligan başka bir yan ürün düşünene kadar, yani.) Walter White’ın çarpık avukatıyla ilgili bir yan ürün başlangıçta tamamen gereksiz görünüyordu: Heisenberg Takımı’nın en tehlikeli suçlarını kolaylaştırma yeteneğine rağmen, hiç kimse palyaço ahlaksız karakteri ciddiye almadı. Fakat M.Ö. beklenmedik bir şekilde zengin, çok katmanlı, görsel olarak göz kamaştırıcı ve anlatı açısından sürükleyici bir drama haline geldi, tıpkı selefi gibi TV Hall of Fame panteonunda bir yer edinmeye değer.
Ancak Saul özellikle Jimmy McGill’in erozyona uğrayan ruhunun Yunan trajedisini Mike Ehrmantraut’un (diziye en başından beri yardımcı olan ve kıçları koltuklarda tutacak bir suç unsuru sağlayan) sabitlediği kartel alt noktalarıyla sorunsuz bir şekilde bütünleştirmenin bir yolunu bulduğunda temellerini buldu. ) ve Gus Fring, konuşma bir karşılaştırma ve zıtlık haline geldi. Daha İyi Çağrı Saul sadece beklenmedik bir şekilde harika değildi – hatta daha büyük olabilir miydi? Kötü kırma?
Artık her iki gösteri de sona erdiğine göre, nihayet tartışmayı ciddi bir şekilde yapabiliriz. Sonunda hangisini tercih edersiniz: bir dolandırıcının aşk, açgözlülük ve kefaret yolculuğu mu yoksa bir fen bilgisi öğretmeninin açgözlülük, narsisizm ve domuz turtası şapkalarına ölümcül düşkünlüğü mü? GQ Albuquerque’de yetkin yazarlarımızdan birkaçını tartmak için oyladı.
Bob Odenkirk’te Daha İyi Çağrı Saul.Everett Collection aracılığıyla AMC için Greg Lewis’in izniyle
Frazier Tharpe: Bu tartışmanın daha önce ciddi bir şekilde başlamış olması bana çılgınca geldi. Saul hatta bitti; Sanırım soruyu beşinci hatta dördüncü sezon kadar erken görmeye başladım, ki bu gülünç. Gerçekten, Slippin’ Jimmy’nin Razr telefonları satarak geçirdiği sezon, bize “One Minute”, “Crawl Space” veya “Dead Freight??”
Nereden geldiğini anlıyorum: Saul bir prequel’in gerçekten zamanımıza layık olduğu pop kültür tarihinin nadir örneklerinden birini temsil ediyor. Spin-off’lar her zaman titrek, ama prequels? Yapıları gereği bayat, bağlam ve açıklama gerektirmeyen ve genellikle doğal olarak gerilimden yoksun olan şeylere dair cüretkar geri çağrılar ve başlangıç hikayeleriyle dolular, çünkü arsanın nasıl olması gerektiğini biliyoruz. Yine de Peter Gould, Vince Gilligan ve ekibi, bu bilgiyi ustalıkla acımasız bir su işkencesi oyununa dönüştürdüler. Jimmy’nin iyi olma, kardeşinin kehanetini yenme ve Kim’e ve onun güçlü atkuyruğuna layık bir adam olma dürtüsü çok sevecendi, bunun yerine bizi toplu olarak olaylar için kök salmıştı. BB sadece kötü bir rüya olmak. (Gülünç bir şekilde, Gus-and-Mike karteli olayı -görünüşe göre alt plan, Jimmy cep telefonu satarken ve yaşlı kadınlara kendini sevdirirken gösteriye gerçek bir hareket kazandırmayı amaçlıyordu- Lalo öncesi, prequel tuzağının kurbanı oldu. Walt’s Super Lab’in yapımındaki ark, kulağa seri ilk duyurulduğunda birinin yaptığı kötü bir Twitter şakası gibi geliyor.)
Bak, Kötü kırma kuşkusuz biraz abartılıyor. (Bu şovu şuyla karşılaştırıyorlardı: Tel en parlak döneminde, Tanrı aşkına.) Yanlış adımları vardı: Klepto Marie’ye çok zaman ayrıldı; o zaman yazarlar bariz bir şekilde “Kapıyı çalan” sihrini “Adımı söyle” ile yeniden yaratmaya çalıştılar; bu oldukça ezbere dizi finali. Ancak operasyonel zirveleri hala Saulve sadece daha fazla silah sesi olduğu için değil. (Yine de BB‘ın duygusal doruk noktası bir gövde makineli tüfeğine bağlıyken, Saul ile sona erdi parmak tabancaları, ikincisi daha iyi final). Gösteri terimleriyle söylemek gerekirse: Daha İyi Çağrı Saulve bunun dönüştüğü dokunaklı aşk hikayesi Gale Boetticher saftır – ama Heisenberg Heisenberg’dir, küçük ama fark edilir bir yüzdeyle daha güçlüdür. Saul en iyilerinden biridir prequeller şimdiye kadar yapılmış, hadi onu bırakalım.