“Muhafazakarların hükümet eylemlerine karşı alerjilerini aşmaları gerekiyor.”
Bu, geçen hafta The Washington Post’ta Henry Olsen tarafından kaleme alınan bir görüş sütunundaki manşetti. Olsen, muhafazakarlar arasında böyle düşünen yalnız değil.
Bugün sağın çoğunda, hükümetin ekonomide daha fazlasını yapmasına daha fazla açıklık var. Olsen, Amerika’da, özellikle mavi yakalı Amerika’da, sanayi politikası, tarifeler veya daha geniş yetkilendirme programları şeklinde daha fazla devlet müdahalesini içerecek muhafazakar bir gündemi destekleyen önemli seçmenler olduğunu gözlemliyor.
Olsen, sağın, seçimlerle ilgili kalmak istiyorsa bu eğilimleri görmezden gelemeyeceğini yazdı. Bu, onun “piyasa köktenciliği” olarak adlandırdığı şeyden uzaklaşmayı gerektiriyor.
Seçimleri kazanmak çok önemli. Ancak hükümet için daha büyük bir ekonomik rolü benimsemek, muhafazakarların ABD’yi sosyal demokrat yönlerde daha da ileriye götürecek ve Amerika’nın uzun vadeli ekonomik ve siyasi refahını baltalayacak politikaları onaylaması anlamına geliyor.
Daha fazla hükümet ekonomik müdahalesine sıcak bakan çağdaş muhafazakarlar tarafından genellikle göz ardı edilen gerçek şudur: Amerikan ekonomisi şimdiden müdahaleci politikalarla dolup taşmaktadır – öyle ki, The Heritage Foundation’ın 2022 Ekonomik Özgürlük Endeksi’ne göre, Amerika’daki genel ekonomik özgürlük düşüşte (The Daily Signal, The Heritage Foundation’ın haber kaynağı.)
Endeks, Amerika’yı dünyanın 25. sırasına koyduinci-en özgür ekonomi. Önünde sıralanan ülkelerin çoğu, güçlü sosyal demokrat geleneklere sahip Avrupa ülkeleridir. Ayrıca, endeks şunları ekler:
Devlet harcamaları [in America] son üç yılda toplam çıktının (GSYİH) yüzde 38,9’unu oluşturdu ve bütçe açıkları GSYİH’nın ortalama yüzde 9,0’unu oluşturdu. Kamu borcu GSYİH’nın yüzde 127,1’ine eşittir.
Bu bana küçük bir hükümet gibi gelmiyor.
Aslında, COVID-19 pandemisinin neden olduğu ekstra devlet harcamalarına rağmen, federal hükümet bir süredir sarhoş bir denizci gibi harcama yapıyor ve bunu yapmak için borç kullanıyor.
Müdahaleci politikalarla ilişkili yıkıcı harcama seviyeleri ve kötü şöhretli verimsizlikler bir yana, muhafazakarların ekonomik olarak daha müdahaleci duruşlar benimsemesiyle ilişkili ciddi siyasi sorunlar var.
Olsen, “hükümetin her şeyi yönetmesi ya da hiçbir şey yapmaması arasında bir orta yol var” diyor. Ne yazık ki, 20. yüzyıl ekonomi tarihinin gösterdiği bir şey varsa, o da devletin ekonomik rolü, hukukun üstünlüğü, mülkiyet hakları, ulusal güvenlik, bayındırlık işleri vb. (hiçbiri küçük değildir) belirli kamu mallarını güvence altına almanın ötesine geçtiğinde odur. çabalar) — cini şişeye geri koymak zordur.
Böylece orta yol, hukukun üstünlüğü çerçevesinde işleyen ve sağlam bir sivil toplumla iç içe geçmiş bir piyasa ekonomisi olmaktan çıkar. Bunun yerine, aşırı devlet gücünün ekonomide her yerde mevcut olduğu bir tür sosyal demokrasi haline gelir.
Bu, sonunda Sovyet tarzı bir komuta ekonomisine sahip olacağınız anlamına gelmez. Ancak kendinizi DC siyasetinin çoğunu etkileyen yaygın adam kayırmacılığıyla ve daha da sinsi bir şekilde, büyük siyaset filozofu Alexis de Tocqueville’in klasik “Amerika’da Demokrasi”sinde “yumuşak despotizm” olarak tanımladığı şeyle dolu buluyorsunuz.
Yumuşak despotizm, siyasi sınıf ile halk arasındaki Faustçu bir pazarlıktır. Tocqueville, herkesin mutluluğunun başlıca sorumluluğunu üstlenirken, gücün “tek faili ve yargıcı” kalması koşuluyla, “muazzam bir koruyucu güç” içerdiğini yazmıştı.
Tocqueville, bu gücün “ebeveyn otoritesine benzeyeceğini” ve insanları “düşünmenin tüm sıkıntılarından ve yaşamın tüm kaygılarından” kurtararak onları “sürekli çocuklukta” tutmaya çalışacağını ekledi.
Bu, ilericilerin bir yüzyıldan fazla bir süredir Amerikalılara önerdiği anlaşmadır. Ve ekonomik tarihçi Amity Shlaes’in “Büyük Toplum” kitabında gösterdiği gibi, siyah Amerika ve beyaz işçi sınıfını kasıp kavuran Başkan Lyndon Johnson’ın Büyük Toplumu gibi Amerika’yı sosyal ve ekonomik felaketlerle üzdü.
Bu açıdan bakıldığında, muhafazakarların tüm sorunlardan bir şekilde kaçınan müdahaleci bir gündem tasarlayabileceklerini düşünmek için hiçbir neden yok – tek beden herkese uyan zihniyet yaklaşımı, istenmeyen sonuçlar, genellikle merkezi olan maddi olmayan nedenlere değinememe. sosyal işlevsizliğe, vb.— bu tür politikalardan ayrılamaz.
Olumlu ekonomik ve politik değişimi etkilemek için devlet müdahalesine olan inanç, Amerika’yı geniş bir idari devletle de engelledi. Bu federal hükümet departmanlarının, idari organların ve düzenleyici kurumların, kayıtsızdan düşmanca ve muhafazakar fikirlere kadar değişen insanlar tarafından yönetildiği bir sır değil. Amerikalı muhafazakarlar neden ekonomik olarak müdahaleci programları benimseyerek idari devletin gücünü (bırakın artırmak şöyle dursun) onaylamak istesinler ki?
Amerikalılar, seçim zamanında sosyal demokrasinin yumuşak ve sert versiyonları arasında seçim yapmak zorunda kalmaktan daha iyisini hak ediyor. Ayrıca, ekonomik tartışmaların kimin daha fazla harcamaya istekli olduğuna indirgenmesine de katlanmak zorunda değiller.
Amerikan muhafazakarlarının hükümetin ekonomik müdahalesine daha fazla alerjisi olması gerekir – daha az değil.
Bu makale hakkında bir fikriniz var mı? Sesi kapatmak için lütfen e-posta gönderin [email protected] ve düzenlediğiniz açıklamalarınızı düzenli “Sizi Duyuyoruz” özelliğimizde yayınlamayı düşüneceğiz. Makalenin URL’sini veya başlığını, ayrıca adınızı ve şehrinizi ve/veya eyaletinizi eklemeyi unutmayın.