COVID-19 salgını, bir yüzyıldan fazla bir süredir görülen en büyük küresel ekonomik krizi tetikledi. Ani gelir kayıpları ve sıhhat harcamaları ile karşı karşıya kalan hanelerin bir çok, bu ölçekte ve süredeki şoklara dayanmak için hazırlıksızdı. Bilhassa hanımefendiler, soyutlama ve toplumsal mesafe önlemleri olan sektörlerde istihdam edilme olasılıklarının daha yüksek olması ve çoğu zaman aile bakım sorumluluklarını artırmaları gerekmesi sebebiyle etkilendi. Hesaplara, kartlara ve telefonlara meydana getirilen dijital devlet ödemeleri, hem de halk sağlığı güvenliği tavsiyelerine uyarken bu tür gerekseme sahibi insanlara tehlikeli sonuç mali destek sağlamış oldu.
COVID-19’un getirmiş olduğu ekonomik kriz, birçok kişinin hükümetten yardım aramasına niçin olduğunda, geniş bant bağlantısı, tanımlama ve ödeme sistemleri benzer biçimde dijital kamu altyapısına ve veri paylaşımı altyapısına haiz ülkeler, en yoksul sakinlerinin daha fazlasına ulaşabildi. hedefli ve saydam bir halde. COVID-19 salgınının ilk senesinde dijital sistemlerin görevi üstüne yakın tarihindeki bir yazı, 85 ülke içinde dijital veritabanlarından ve güvenilir veri paylaşımından yararlanabilenlerin, nüfuslarının averaj yarısına ulaştığını gösteriyor. Dijital devlet ödemeleri, bazıları finansal katılım yolundan da yararlanmış olabilecek milyonlarca insan için bir cankurtaran halatı sağlamış oldu.
Dijital altyapıdan yararlanmak, hükümetler ve alıcılar için bir takım avantaj sunar. Hükümetler için ödemeleri direkt finansal kurum hesaplarına (mobil para hesapları dahil) göndermek, daha çok kişiye süratli ve güvenli bir halde ulaşmalarını sağlamakla kalmaz, hem de nakit dağıtımından kaynaklanabilecek sızıntı ve yolsuzluğu da azaltır. Alıcılar için, devlet ödemeleri, bilhassa hanımefendiler ve gençler benzer biçimde yetersiz hizmet alan gruplar için finansal katılım ve ekonomik güçlenmeye giden bir yol oluşturabilir. Global Findex verileri, gelişmekte olan ülkelerdeki 865 milyon hesap sahibinin (yetişkinlerin yüzde 18’i), 423 milyon hanım da dahil olmak suretiyle, devletten para almak amacıyla ilk finansal kurum hesabını açtığını gösteriyor.
İnsanlar çeşitli nedenlerle devletten para alıyor: eğitim yada sıhhat harcamaları için aktarma ödemeleri, işsizlik yardımları yada sübvansiyon ödemeleri, ek olarak emekli maaşları ve kamu sektörü maaşları. Gelişmekte olan ekonomilerde devlet transferleri (emeklilik maaşları ve ücretler hariç) alanların yüzde 64’ü dijital olarak ve yüzde 15’i nakit olarak ödeme aldı. Devlet havalesi alıcılarının geri kalan yüzde 20’si ödemelerini ne dijital olarak ne de nakit olarak, büyük olasılıkla bir kupon yada tek seferlik parola vasıtasıyla aldı; ayni ödemeler de mümkündür.
Devlet aktarma alıcıları içinde dijital ödemelerin artan kullanımı
Bir hesaba erişim ve ödeme alma, finansal kapsayıcılık için lüzumlu adımlardır. Bir o denli da mühim olan, finansal hizmetlerin devamlı kullanımıdır. Burada da veriler, devlet havalesi alıcıları içinde ödemesini bir hesaba alan her 10 kişiden ortalama yedisinin de dijital ödeme yaptığını gösteriyor; bu, 2017’de alıcıların yalnızca yarısından bu yana bir artış. Bu tür ödemelere web kullanımı da dahildir. satmaca ödemek yada bir şey satın almak (yüzde 49) yada mağaza içi alışveriş yapmak için bir hesap kullanmak (yüzde 54). Dijital ödemelerin ötesinde, bu dijital hükümet transferi alıcılarının yüzde 34’ü ek olarak resmi bir finans kurumunda yada mobil para hesabında birikim yapmış oldu. Hesapların devlet aktarma alıcıları tarafınca artan kullanımı, resmi finansal hizmetlerin kullanımına erişim ile aradaki uçurumu kapatma yönünde kuvvetli bir ilerleme bulunduğunu göstermektedir.
Biçim 1. Gelişmekte olan ülkelerde devletten bir hesaba havale ödemesi alan yetişkinler
Son yıllarda uzun bir yol kat etmiş olsak da, banka hesabı olmayan 1,4 milyar yetişkinin resmi finansal sisteme girmesine destek olmak için devlet ödemelerini daha çok dijitalleştirme mevzusunda hala büyük bir fırsat var. G2Px Girişimi, Dünya Bankası Grubu’nun Bill & Melinda Gates Vakfı ve Norad ile ortaklaşa yürüttüğü, devlet ödemelerini köktencilik bir halde iyileştirme mevzusunda hükümetleri desteklemek için yürüttüğü birçok çabadan biridir. Açığı kapatmak, hükümetlerin ödeme dijitalleşmesini dijital ve finansal okuryazarlığı geliştiren programlarla tamamlamasını gerektirecektir. Amaç, kuvvetli bir tüketici koruma çerçevesi oluşturmanın yanı sıra, bu tür ödemelerin alıcılarını merkeze koyan siyaset ve tasarım seçeneklerini benimsemek olacaktır. Hanımefendiler, engelliler ve öteki marjinal gruplar dahil her insanın hesaplarına güvenle erişebilmesini ve hesaplarını kullanabilmesini yada dijital ödeme yapabilmesini sağlamak için oldukça yönlü bir yaklaşım esas olacaktır.
Banka hesabı olmayanlar içinde, gelişmekte olan ekonomilerdeki minimum 61 milyon yetişkinin, 35 milyon hanım da dahil olmak suretiyle devletten nakit aktarma ödemeleri aldığını biliyoruz. Devlet transferlerinin dijitalleştirilmesi, bu insanların finansal kapsayıcılık yolculuğunda mühim bir rol oynayabilir.