COVID-19 krizi, federal hükümet ve eyaletler arasındaki güç paylaşımı olan federalizmin avantajları konusunda mükemmel dersler verdi.
Amerikalıları doğrudan etkileyen COVID-19 politikalarının çoğu Washington tarafından değil, eyalet ve yerel yetkililer tarafından yapıldı ve uygulandı. Federalizm, vatandaşların bu yetkilileri pandemiye yanıt verirken yaptıkları veya yapamadıklarından doğrudan sorumlu tutmalarını sağlar.
Liberal akademisyenler ve politika analistleri, federalizmin aslında etkili bir yanıtı engellediğini savundu. Onlara göre, parçalanmış ve tutarsız politikalar, federal tavsiyelere uyulmaması, kaynakların verimsiz kullanımı, sosyal ve ekonomik eşitsizliklerin kötüleşmesi ve özellikle azınlıklar için eşit olmayan tıbbi sonuçlarla sonuçlandı.
Elbette federalizme alternatif, Washington’da bir kontrolün yoğunlaşması olacaktır.
Soldaki eleştirmenler, tek bir karar alma noktasının her eyalet ve bölge için geçerli olan tutarlı bir ulusal politika geliştireceğini ve uygulayacağını iddia ediyor. Ancak pratikte, böyle bir üniter yönetişim, sahada başarısızlığı garanti eder.
Eski Beyaz Saray danışmanı Dr. Deborah Birx’in geçen ay uyardığı gibi, “Tek beden asla herkese uymaz ve genel iletişim ve genel rehberlik hiç uymaz.”
Bazı eyaletler diğerlerinden daha başarılıydı. Ancak bir şey tartışılmaz: Washington başarısız oldu. Amerika’nın, Hükümet Sorumluluk Ofisi ve diğerleri tarafından detaylandırılan pandemiye yanıtındaki en büyük başarısızlıklar, federal yetkililerin başarısızlıklarıydı.
Bu liste şunları içerir: ulusal hükümetin yasal olarak sahip olduğu yetkileri kullanarak pandemiye karşı tam bir federal müdahaleyi etkin bir şekilde koordine edememe; etkili teşhis testinin geliştirilmesi ve uygulanmasındaki ölümcül gecikme; devletlere ve halka tam ve tutarlı veri sağlayamama; Ulusal Stratejik Stoku ve tıbbi ekipman ve malzeme eksikliklerini ihmal etmeleri; maskeler ve maske talimatlarıyla ilgili kafa karıştırıcı mesajlar; doğal bağışıklığın hayati rolünü göz ardı ederken özel sektöre akılsızca ve yasa dışı bir federal aşı yetkisi dayatma girişimleri; anti-viral terapötiklerin elden geçirilmiş üretimi ve dağıtımı; daha da fazla sağlık sorunu yaratan eğitimsel ve duygusal olarak zarar veren karantinaları tavsiye etmede ısrar; meşru bilimsel muhalefete anti-entelektüel tepki; ve koronavirüsün kökenini ve gelişimini belirlemede devam eden başarısızlık.
Aralık 2021’de Başkan Joe Biden, “Federal bir çözüm yok. Bu, devlet düzeyinde çözülür.” Bu hem anayasa hukuku açısından hem de pratik açıdan doğrudur. Federaller değil eyaletler, halk sağlığını ve güvenliğini korumak için genel polis yetkilerini kullanabilir.
North Carolina Üniversitesi profesörü Thomas Birkland ve meslektaşlarının gözlemlediği gibi, “Genel olarak federal acil durum politikasının temeli, eyalet ve yerel yönetimlerin acil durumlara yanıt vermek için en iyi konumda olduğu fikridir.”
Heritage Foundation analistlerinin öngördüğü gibi, koronavirüsle mücadeledeki başarı, eyaletlerde, ilçelerde ve bölgelerde halk sağlığı önlemlerinin etkinliği tarafından belirlendi. (The Daily Signal, The Heritage Foundation’ın haber kaynağıdır.)
Politika yapıcılar, genellikle kökten farklılaşan yerel ve eyalet koşullarına farklı şekilde yanıt verecek ve vermelidir.
Pratikte Demokrat yetkililerin sokağa çıkma yasağı ve evde kalma emirleri uygulama olasılığı daha yüksekken, Cumhuriyetçilerin kişisel özgürlüğü koruyan ve mümkün olduğu ölçüde normal ekonomik faaliyete izin veren halk sağlığı girişimlerini sürdürme olasılıkları daha yüksekti.
Gerçek felsefi farklılıkları ve ulusun demokratik çeşitliliğini yansıtan bu politika çeşitliliği, Kurucuların federalist tasarımının bir kusuru değil, bir özelliğidir. onun içinde İngiliz siyaset bilimci Lord James Bryce, “Amerikan Topluluğu” (1888), şunları gözlemledi:
Federalizm, bir halkın büyük, merkezi bir ülkede güvenle denenemeyecek yasama ve yönetim deneylerini denemesini sağlar. Bir Amerikan Devleti gibi nispeten küçük bir topluluk, yasalarını kolayca yapar ve kaldırır; hatalar ciddi değildir, çünkü kısa sürede düzeltilirler; diğer Devletler, onu deneyen Devlette iyi veya kötü çalışan bir yasa veya yöntemin deneyiminden yararlanır.
Temel COVID-19 metrikleri vaka yükleri, hastaneye yatışlar ve ölümlerdi. 2021’deki ilk karşılaştırmalı ölüm verileri, net bir “kırmızı durum ve mavi durum” modeli göstermedi.
Ne yazık ki, pandeminin siyasallaşması, politikacılardan akademiye hızla yayılan virüsün kendisinin bulaşmasını yansıttı.
Örneğin, British Medical Journal’da yazan araştırmacılar, ilçe ölümlerini Cumhuriyetçilerin oy verme biçimleriyle ilişkilendiren metodolojik olarak kusurlu bir çalışma yayınladılar. Aslında, kırsal bölgeler genellikle Cumhuriyetçilere oy veriyor, ancak Birx’in Kongre’ye söylediği gibi, kırsal Amerika daha yaşlı, daha fazla komorbiditeye sahip ve COVID-19 pandemisinden “çok önce” daha yüksek ölüm oranlarına sahipti.
Viral enfeksiyonlar ve ölüm oranları, halk sağlığı politikasının ötesinde çok sayıda faktörden etkilenmektedir. Demografi, kentleşme ve nüfus yoğunluğu gibi faktörler bölgeden bölgeye, eyaletten eyalete ve bölgeden bölgeye büyük farklılıklar gösterir ve büyük bir fark yaratabilirler.
Örneğin, Ulusal Ekonomik Araştırma Bürosu için kapsamlı bir rapor, COVID-19 ölüm riskinin çoğunlukla yaşa bağlı olduğu sonucuna varmıştır; 85 yaş ve üzerindekiler için risk, 5-17 yaşındakilere göre yaklaşık 9.000 kat daha yüksekti.
Veya Amerika’nın en büyük dört eyaletinin deneyimini düşünün. Ulusal Ekonomik Araştırma Bürosu araştırmacıları, yaşa göre ayarlanan Kaliforniya’da COVID-19 ölüm oranının 100.000’de 256,1 olduğunu ve Florida’nın ölüm oranının 265.1 olduğunu buldu. Ölüm oranları New York (346.3) ve Teksas (390.2) için önemli ölçüde daha yüksekti.
Kısacası, California ve Florida, farklı politikalar izlemelerine rağmen, nispeten benzer ölüm oranlarına sahipken, hem New York hem de Teksas, farklı politikalar izleyen, kötü ölüm sonuçları yaşadı.
Bununla birlikte, pandemi ile ilgili ölümleri hesaba katarken, bazı hükümet politikası önlemlerinin etkisi resmi karmaşıklaştırıyor. Gerçekten de, bir başka büyük Ulusal Ekonomik Araştırma Bürosu araştırma çalışması, “yerinde barınma” politikalarının genellikle “aşırı” ölüm oranını artırdığını göstermektedir.
Devlet politikalarının toplam ölüm oranı üzerindeki etkisini ölçmek, gerçekten de devletin ve yerel yetkililerin politika tepkilerini değerlendirmenin iyi bir yoludur. Gecikmiş rutin tıbbi bakımın etkisi, izolasyonun ruh sağlığı ve intihar üzerindeki zararlı etkileri ve daha yüksek uyuşturucu ve alkole bağlı ölümler gibi pandemik kilitleme politikalarının sağlık ve ölüm üzerindeki daha geniş etkilerini açıklar.
Bu hayati ve rekabet eden ihtiyaçları göz önünde bulundurarak, ihtiyatlı bir politika, halk sağlığının korunmasını, kişisel özgürlük ve bireylerin geçim kaynaklarını koruma ihtiyacı ile dengelemeye çalışacaktır.
Bir kez daha Kaliforniya, Teksas, Florida ve New York, geniş ve çeşitli popülasyonları ve en fazla sayıda COVID-19 vakasını temsil ettikleri için politika analizi için mükemmel bir şablon sağlıyor.
“Dengeli” politika yaklaşımı nasıl oldu? Salgının başlangıcından bu yana, Kaliforniya ve New York Washington’dan gelen rehberliğe (özellikle Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezleri rehberliğine) daha sıkı bağlı kalırken, Florida ve Teksas daha bağımsız eylem yolları izledi. Pandeminin ekonomik etkisini ölçerken Phil Kerpen, Casey Mulligan ve Stephen Moore, değişen politikalarla bu dört devletin çok farklı sonuçlar elde ettiğini gösterdi.
Yüksek COVID-19 vaka yüklerine rağmen Florida ve Texas, pandeminin zararlı ekonomik etkilerini azaltmada iyi performans gösterdi.
Florida, New York’un %5,6’lık oranının aksine, %2,1’lik bir işsizlik ölçüsü elde etti. Kaliforniya’nın en yüksek işsizlik oranı %10,2’ye ulaşırken, Teksas işsizliği %7,7 ile sınırladı. Florida ve Texas, gayri safi yurtiçi hasılalarındaki düşüşü frenlemek için adımlar attı. New York ise en büyük dört eyalet arasında işsizlikteki en yüksek artışı ve GSYİH’deki en derin düşüşü yaşadı.
Birkaç ve nadir istisna dışında, çocuklar genellikle hiçbir zaman ciddi hastalıklara, hastaneye kaldırılmaya veya COVID-19’dan ölüme karşı savunmasız değildi. Bununla birlikte, birçok eyalet ve bölge okulları uzun süre kapattı veya yüz yüze eğitime ciddi kısıtlamalar getirdi. Kaybedilen öğrenmenin çoklu maliyetleri artık tartışılamaz ve sorumlu kamu görevlileri sorumlu tutulmalıdır.
Bir kez daha, en büyük dört eyalet arasında, çocuklar için yüz yüze öğrenme kaybı, California ve New York’ta Teksas veya Florida’dan önemli ölçüde daha fazlaydı.
Kongre, Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezleri ve Ulusal Sağlık Enstitüleri de dahil olmak üzere çeşitli federal kurumların performansını değerlendirmek için ciddi gözetim oturumları başlatmalıdır. Ancak aynı derecede önemli olan, eyalet milletvekillerinin kendilerinin ve halk sağlığı kurumlarının ne kadar iyi performans gösterdiğine iyi bakmaları gerekir.
Federalizm, demokratik özgürlüğü ve hesap verebilirliği genişletir. Vatandaş bundan faydalanmalı. Veriler monte ediliyor. Bu bilgiyi, bu deneyimden öğrenmek ve seçilmiş yetkilileri – hükümetin her seviyesinde – sorumlu tutmak için kullanalım.
Orijinal olarak RealClearHealth tarafından yayınlanmıştır.
Bu makale hakkında bir fikriniz var mı? Sesi kapatmak için lütfen [email protected] adresine e-posta gönderin; düzenlediğiniz açıklamaları normal “Seni Duyuyoruz” özelliğimizde yayınlamayı düşüneceğiz. Makalenin URL’sini veya başlığını artı adınızı ve şehrinizi ve/veya eyaletinizi eklemeyi unutmayın.