Vladimir Putin, Ukrayna’yı Avrupa dünya düzeninin bir parçası olarak istemiyor ve tasavvur edemez. Bunun kanıtı, yalnızca Ukrayna’nın ulus statüsü hakkında sürekli retorik şüphesi değil, aynı zamanda işleyen bir ulus ve kültür olarak varlığını sona erdirmek için stratejik sonu Ukrayna’nın yıkımı olan yasadışı ve canice saldırgan savaşıdır.
Putin’in bu stratejik amaca ulaşmak için soykırım eylemlerine başvurduğuna şüphe yoktur. Bunun için o ve tüm Rusya ulusu mahkum edilmeli, parya statüsüne getirilmeli ve uluslararası izolasyona zorlanmalıdır.
Yine de, Henry Kissinger’ın son Davos World Economic’te Ukrayna’nın topraklarını emperyal bir Rusya’ya bıraktığına dair son açıklaması ve Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron’un böyle bir taktiği sürdürme çabaları, bunun adil bir barış amacı için değil, aynı zamanda Rusya için olduğunu kuvvetle gösteriyor. Tarihi imparatorlukların barış, Avrupa güvenliği ve istikrarının temeli olduğu varsayımına dayanan eski bir Avrupa düzeninin ilanı.
Ukrayna’nın kendi ulusunu teyit etme arzusu, hala “imparatorluklar” diliyle çerçevelenmiş bir dünya düzenini ve dünya istikrarını yalnızca gelişmiş imparatorlukların sağlayabileceğini savunmaya çalışanlar için rahatsız edici bir gerçektir. Ukrayna’nın özgürlüğü ve demokratik söylemi, savaş alanındaki cesaretiyle birleştiğinde, eski bir dünyanın bu tedarikçilerin bu emperyal varsayımlarına doğrudan meydan okuyor.
Ne yazık ki, Kissinger’ın hala dinleniyor olması, çünkü yeni bir güvenlik çerçevesinin nasıl görünebileceğine dair henüz bir kara delik var. Batı demokrasileri Rusya’nın propagandasına ve bencil jeopolitik manevralarına tepki göstermemeli, nihayetinde Putin liderliğindeki Rusya’yı aşan bir yaklaşım tasavvur etmelidir. Bu, Rusya’yı küçük düşürmek amacıyla değil, davranışından dolayı onu cezalandırmak için yapılmalıdır.
Medeni dünya, özellikle de insan onuru, hukukun üstünlüğü, serbest ve rekabetçi piyasaların hâkimiyeti gibi değerleri gerçekleştirilecekse, Putin’in Rusya’sı izole edilmelidir. Rusya’nın değerlerini paylaştığını düşünen veya ortak hedefler peşinde koşmak isteyen sadece kördür.
Rusya’nın Ukrayna’ya yönelik cezai eylemleri, Avrupa’nın güvenlik çerçevesi ve uluslararası kurumsal yapılar içindeki statüsünü kabul edilemez kılmaktadır. Kissinger’ın önerdiği gibi, hukukun üstünlüğü ilkelerini arzulayanlar tarafından suç davranışı nasıl ödüllendirilebilir? Bu sadece bir anlam ifade etmiyor.
Rusya’nın Ukrayna’daki ahlaki olarak kabul edilemez ve ahlaki olarak kınanması gereken suçları nedeniyle, uluslararası kuruluşlara katılımı askıya alınmalı, aksi takdirde nihai olarak sonlandırılmalıdır. Batılı liderlerin karşı karşıya olduğu sorular oldukça açık: Rusya’nın Ukrayna’daki soykırım davranışından sonra normal ilişkiler olabilir mi? İkincisi, savaş öncesi gerçeklere dönüş bile düşünülmeli mi?
Batı’nın Rusya ile ilişkilerinin çerçevesinin ve varsayımlarının değiştirilmesi gerektiğine şüphe yoktur. Çünkü güvenli, istikrarlı ve uzun vadeli bir ilişki yeniden kurulacaksa, Rusya Ukrayna’daki suç eylemlerinden ve soykırım uygulamalarından sorumlu tutulmalıdır. Bir hesap verebilirlik süreci oluşturulmaz ve takip edilmezse, hiçbir düzen ya da haklı bir barış arayışı olamaz.
Bu, Rusya’nın yalnızca uluslararası hukuka aykırı saldırgan savaşı nedeniyle değil, aynı zamanda Ukrayna halkına karşı işlediği çok sayıda savaş suçu nedeniyle uluslararası ceza mahkemelerine tabi tutulması gerektiği anlamına geliyor. Avrupa topraklarında soykırım davranışına izin verilemez. Dünya demokrasilerinin harekete geçmemesi, Rusya tarafından yalnızca, temel insan ve ulusal hakları hem koruma hem de mücadele etme konusundaki zayıflık ve kararlılık eksikliği olarak algılanacaktır. Aynı zamanda, Rusya’nın otoriter ve emperyal emellerine karşı direniş davasında Ukrayna’ya verilen desteği de zayıflatabilir.
Avrupa barışı ve güvenliği için herhangi bir potansiyel, uluslararası hukukun üstünlüğünün onaylanması ve bu çerçevede ulusal hesap verebilirlik talebinin sağlam ve uzlaşmaz bir arayışına dayanmalıdır. Barış arayışı, ulusal ve bireysel adalet bağlamında gerçekleşmelidir.
Ukrayna’nın Moskova’ya toprak vermesi akıl almaz bir fikir. Gerçekler gerçektir ve Rusya’nın Ukrayna’ya karşı savaşına yönelik herhangi bir çözüm, bundan böyle, farklı bir kültüre ve halkına karşı işlenen soykırım ve kışkırtılmamış suç eylemleri prizmasından görülmelidir. Soykırım failiyle “normal” ilişkiler savunulamaz. Bu, Avrupa’daki Yahudilerin “yok edilmesinin” ortasında Nazilerle “iş yapmak” gibi olurdu. Uygar dünya yakın Avrupa tarihinden hiçbir şey öğrenmedi mi, yoksa bu dersleri unuttu mu? İnsan yaşamının onuruna ve hukukun üstünlüğüne ilişkin bu kadar farklı yaklaşımların bir arada var olabileceğini kabul edemeyecek kadar kör mü olduk?
Mevcut duruma herhangi bir “çözüm” önerenlerin, şu temel soruya yanıt veren bir dava sunmaları istenmelidir: Uluslararası düzen, Rusya’nın Ukrayna’daki soykırımsal davranışını normal ilişkiler için bir temel olarak kabul edebilir mi? Bırakın güvenliği, Rusya’nın Ukrayna’daki davranışlarını ve ondan hesap sorulmasını reddeden hiçbir medeni düzen olamaz.
Uluslararası hukukun önceliğini ve temel insan haklarını desteklediğini iddia eden hiçbir medeni ulus, vicdanen Rusya ile ilişkilerin normalleşmesini destekleyemez.
Rusya Federasyonu’nun Ukrayna’ya karşı savaşı, uluslararası sivil davranış normlarına uymama konusundaki kasıtlı kararların bir sonucudur. Rusya, yasadışı saldırganlığında, yarım yüzyılı aşkın süredir uluslararası düzeni yöneten değerleri ne paylaştığını ne de onlardan haberdar olduğunu ortaya koydu.
Bir toplum olarak, Rus ulusunun tamamı, bunun hem felsefi hem de psikolojik olarak mantıksız olduğunu ve mantıksız bir ortağın Avrupa güvenliğine ve istikrarına katkıda bulunmak için hiçbir şey yapmadığını göstermiştir. Bunun yerine kendini bir parya olarak gösterdi. Eylemlerine dayanarak ve bu nedenle bu şekilde ele alınmalıdır. İzolasyonu uluslararası toplum tarafından onaylandı.
Rus “değerleri” uluslararası siyaset kurumunda doğrulanabilir bir hastalıktır. Moskova’nın izolasyonu, yalnızca uluslararası siyaset üzerindeki etkilerini sınırlamakla kalmayacak, aynı zamanda yayılmasını sınırlamaya da yarayacak bir karantina biçimi olacaktır.
Rusya’yı izole etmek, dünya düzeni tarafından reddedildiğinin sinyalini verecektir. Siyasi liderliği tarafından işlenen suçlarla uzlaşması gereken, kendisini – özellikle de halkının – ulusal bir yansımasına zorlayacaktır. Ve Almanlar gibi, Rus halkını potansiyel olarak ulusal bir tövbeye doğru yönlendiriyor – onlar adına işlenen bu tür iğrenç suçların işlenmesinden dolayı pişmanlığı kabul etmek ve pişmanlık ifade etmek için kasıtlı ve bilinçli bir eylem.
Batılı bir laik zihin, tövbenin anlamını ve uygunluğunu tam olarak anlayamaz, ancak Rus zihni anlar.
Böyle bir arayışı önermek, zorla bir aşağılama eylemi değildir.
Kissinger’in Davos’ta Ukrayna’nın Rusya’nın aşağılanmasını önlemek ve yatıştırmak için topraklarının bir kısmını terk etmesi gerektiğine dair açıklaması, Ukrayna’ya ya da Moskova’nın imparatorluk yörüngesinden kopmak isteyen başka herhangi bir ulusa karşı düşmanlıklarının sona ermesini garanti etmez, ne de barışın habercisidir. Ukrayna için böyle bir hareket kabul edilemez çünkü Rusya’yı herkesten daha iyi anlıyor. Rusya’nın askeri saldırganlığı sonucunda yaşadığı feci kayıplar göz önüne alındığında, böyle bir “çözüm” düşünmeye bile zorlanmamalıdır.
Kissinger’in önerisi, Ukrayna’nın ulusal egemenlik arzusuna ve modern demokratik bir ulus olma arzusuna tamamen saygısızlığını gösteriyor. Kendi formülasyonunda, Rusya’nın eski “etki alanı” kavramı içinde bir ulusun kaderini belirleme konusunda sözde “hakkı” olduğunu varsayar. Rus İmparatorluğu’nun geçerliliğini varsayar ve Ukrayna’nın ulusal egemenliği gerçeğini kabul etmeyi ihmal eder.
Daha da kötüsü, Rusya’nın Ukrayna’yı soykırım eylemleriyle yok etmeye çalıştığını reddediyor. Rusya’nın Ukrayna’nın tarafsız bir tampon devlet olmasını ve var olmasını dikte etme hakkı yoktur. Ukrayna, güvenlik ortaklarının kim olacağına karar verme hakkına sahiptir.
Savaşın çözümü veya en azından başlangıç noktası, Rusya’nın soykırım ve jeopolitik kumar eğilimini “ödüllendiren” tuhaf tepkilerle değil, Rusya’nın uluslararası izolasyonuyla başlamalıdır.
Batı’nın güvenliği ve istikrarı, Rusya’nınkiyle birlikte, ancak kurallara dayalı bir düzenin ilanına ve takibine dayalı bir dünya düzeninin yeniden tasdik edilmesiyle sağlanacaktır. Rusya’nın Ukrayna ile savaşı istikrarsızlığın nedenidir. Kendi eylemlerinin sonucu ödüllendirilemez ve ödüllendirilmemelidir. Batılı demokratik uluslar, Rusya’nın küstah tavırlarına korkuyla tepki vermemeli ve böylece Putin’in Kremlin’in kendi şartlarında ve onların önerdiği çerçevede barış davası açmasına izin vermemelidir.
Ukrayna adalet olmadan barışı kabul etmeye zorlanamaz. Bu, adil bir çözüme yol açmayacak ve halkının veya Avrupa kıtasının geri kalanının uzun vadeli güvenliğine katkıda bulunmayacaktır.
Bu, imparatorluk düşüncesinin önemine dayanan, süresi dolmuş ve artık geçerliliğini yitirmiş bir dünya görüşünü varsayan ‘çözümler’ arayamayan vizyoner düşünce ve liderlik gerektiren hem dönüşümsel hem de geçiş dönemidir.
Ancak, ancak insan onuru, egemenliğine ve ulus devletlerin bağımsızlığına saygı gibi kanıtlanmış idealist ilkelere dayalı, hukukun üstünlüğünden ilham alan hesap verebilir bir çerçeve içinde istikrarlı bir güvenlik çerçevesinin oluşturulmasıyla sağlam ve güvenli bir temel oluşturulabilecektir. gerçek bir barış sağlamak için yeniden inşa edildi.
Bu, Ukrayna’nın Batılı ortakları için zaman, çaba, yaratıcılık ve fedakarlık gerektirecek, ancak kendi özgürlüğü ve Avrupa’dakiler için savaşırken, soykırıma, yıkıma ve vatandaşlarının kitlesel olarak yerinden edilmesine maruz kalan yeni bir ortak için buna değecektir. özgürce yaşamaya devam etmek isteyenler.