Açık Hadi Sese Çevirelim, modern synth maestro Kaitlyn Aurelia Smith, bugüne kadarki en patlayıcı projesiyle geri döndü. Emile Mosseri ile mükemmel bir ortak LP’nin hemen ardından, Smith telaşlı, deneysel bir pop albümü, eşit parçalarda eğlenceli bir eğlence ve sesin ontolojisi üzerine araştırma yapıyor. Hadi Sese Çevirelim sesin sonik olmayan fikir ve formları nasıl somutlaştırabileceğini araştıran, modlar arası bir araştırmadır. Ayrıca inanılmaz derecede saçma.
Albüm, Smith’ten çok daha canlı bir dönüş. Burada, onun dokuları, Smith’in daha önceki bazı albümlerinin rahat, yeni çağ meditasyonlarının ötesine geçiyor. Dönüşüm Mozaiği. Yerine, Hadi Sese Çevirelim hepsi bir arada dönerek hiperaktif bir düzeneğe dönüşen glitchy davulları ve titreşen synth’lerden oluşan bir sirk içine kafa üstü atlar. Şarkılar, birbirine zımbalanmış eskizler gibi gelişir. Uyumsuz sesler çarpışır, yeni platformlara atlar ve zar zor geri döner. Smith, albümün yapısını konuşmaların bir taklidine benzetiyor, ancak bu, müziğin kendiliğindenliğini tam olarak yansıtmıyor. Hadi Sese Çevirelim‘in birincil zevki, beklentileri kökünden söküp, bir tema oluşturup ardından onu anında başka bir temaya bırakma yeteneğinden kaynaklanıyor. Sentetik paletine rağmen, bir insan zihninin tüm kaprisleri ve eğlenceleriyle tamamlanmış, organik bir bilincin yapısında kök salmış hissi veren, dürtüsel olarak yapılandırılmış bir albüm.
Albüm açacağı ‘Son Zamanlarda Hissettin mi?’, klavye melodilerinin yükselen ve alçalan neşeli bir izdihamıyla başlıyor: Bir düzine korkunç şekilde arızalı ve senkronize olmayan ekranda oynanan bir TV sabah haberleri giriş jingle’ını hayal edin. Ardından, on saniyelik bir patlamadan sonra, her şey hızla kaybolur ve yerini Smith’in sesinin birkaç parçası alır. Albüm boyunca, hiper-işlenmiş vokalleri keskin perde sıçramalarıyla kekeliyor, kafa karıştırıcı bir koro etkisine sahip. Kuşkusuz, tekrarlanan vokal işleme tekniği – albüm boyunca yaygın – şarkıların aksi takdirde hızlı değişen manzarasının ortasında biraz gereksiz geliyor. Smith, insan sesi ile elektronik klavye arasındaki boşluğu etkili bir şekilde kapatıyor ve vokallerini sentetik bir manzaraya uyarlıyor. Yine de, synth cephaneliği çok çeşitli paletleri sergilese de, sesi albüm boyunca tek bir sese aşırı derecede bağlı kalıyor.
Smith’in en dikkate değer geçişi, ‘Çevirinizi Kontrol Edin’in yarısında geldi. Şarkı, ruhani bir synth-and-davul balesiyle açılıyor. Sonra, otuz saniye sonra, anahtarlı bir radyo istasyonunun aniden değişmesiyle her şey değişir. Şimdi kendimizi huzurlu bir ortam manzarasının ortasında buluyoruz. Nazik pedler yavaş bir arp’ye karşı kaynar. Havadar ve meditatif: aksi halde neşeyle enerjik bir albümde bir duraklama. Yine de bu yeni, sakin bölge tanıdık gelir gelmez, Smith halıyı çeker ve erken bir dönemin film müziğinden alınmış gibi görünen bir Nintendo-esque retro synth’lerine atlar. Süper Mario oyun. Burada, Smith’in değişiklikleri, beklentileri altüst etmekte mizah buluyor. Albüm, aksi takdirde asla buluşamayacak formları tanıtmaktan ve müzikal geleneklerin bir arada var olabileceği kavramları yerle bir etmekten büyük zevk alıyor. Smith için bir kural kitabı yoktur ve tür asla kesinlikle uyulması gereken bir şey değildir.
Uyumsuz vücuduna rağmen, Hadi Sese Çevirelim uyumlu bir çalışmadır. Smith, evrensel bir tarif edilemezlik aracılığıyla sesleri arasında temel bir birlik bulur. Bir kez daha uzaylı çanlarının yayını gibi bir araya gelen benzersiz paletler yaratmada usta olduğunu kanıtlıyor. Smith’in sesleri ne kadar soyut olduğu için, işitsel olmayan duyusal deneyimler için kışkırtıcı vekiller olarak hareket ederler. Bu, renk ve doku gibi ses çıkaran bir albüm. Hadi Sese Çevirelim bedenlerimizin karmaşıklığını ve sanatın sinir ağlarımız arasında bir aktarımı nasıl kolaylaştırabileceğini araştırıyor. Her zaman hırslı olan Smith, sanatın dünyayı algılama biçimlerimizi yeniden yazma kapasitesini sergiliyor.