20 yıldan birazcık daha uzun bir süre ilkin, derginin kurucu editörü Charlie Peters onuruna bir kısa film yaptım. Washington Aylık. American Society of Magazine Editors, eski patronumu ve akıl hocamı, bir tür Cooperstown cilası olan Hall of Fame’e alıyordu. New York’taki Waldorf Astoria otelinde heybetli bir öğle yemeğinde düzenlenen saygıdeğer kitapların editörleri, Ulusal Mecmua Ödülleri dağıtılırken cömertçe kadeh kaldırdılar. (Geriye dönerek bakıldığında, 11 Eylül ve yaklaşan pek fazlaca yayının çöküşüyle beraber bir devrin sonu hissi vardı.)
Kısa filmim, Charlie’nin Thalberg’ini kazanmasının özetiydi. Time-Life Binası, Newsweek binası ve Condé Nast kulesinin çekimleriyle başladı, peşinden dış ses anlatımıyla devam etti: “… ve bu da Washington Aylık” DC’deki Dupont Circle’daki bir likör dükkanının üstündeki harap bir binada zayıf merdivenlere kati.
Kalabalığın bir çok, zıtlığı ve Charlie’nin ve 1969’da kurduğu ve şu anda o gün övülen ıslak yayınların çoğundan fazlaca daha uzun süre hayatta kalan yayının beklenmedik öyküsünü anlayarak güldü.
Charlie 2001’de selamlandığında neredeyse 75 yaşındaydı. Bugün 96 yaşına ulaştığında daha da büyük bir kadeh kaldırmayı hak ediyor. Washington Aylık. Bağışlarınız bu dergiyi ayakta tutuyor.
Charlie’yi Washington’daki evinde ziyaret edecek kadar talihli olanlarımız için, onu fizyolojik olarak daha yavaş fakat gene de keskin bulduk – Coolidge yönetimi esnasında doğan bir adam için dikkate kıymet bir başarı. Onu son gördüğümde ailesi ve Joe Biden hakkında konuştuk. Charlie 1997’deki düğünümden bir anı sanki bir ay önceymiş şeklinde hatırladı. (Eski bir balerin olan sevgili karısı Beth’in yaşı yokmuş şeklinde görünüyor.) Evet, Charlie’nin vücudu yaşını gösteriyor ve fazla dışarı çıkmıyor fakat zihni hâlâ parlıyor.
Peters, ile Aylık Ben de dahil olmak suretiyle ileride önde gelen gazeteciler olacak pek fazlaca genç yazarın yaşamını tekrardan şekillendirdi. Bunlar içinde James Fallows, Jon Meacham, Katherine Boo, Nicholas Lemann, Michelle Cottle, Jonathan Alter, Gregg Easterbrook, Stephanie Mencimer, David Ignatius, Joe Nocera ve başka bir Hall of Fame galibi olan Michael Kinsley içeriyor. Bir tek bir grup parlak zeka çocuğun kapıdan geçmesi değildi. Washington Aylıksanki üniversite ile üniversite içinde yumruklanacak başka bir biletmiş şeklinde New York Times. Dönüştüğümüz için. Charlie’nin deyimiyle, bir antropoloğun bir Cenup Denizleri adasını araştırmış olduğu şeklinde Washington’u incelemeyi öğrendik. Ve yalnız neyin yanlış bulunduğunu göz önünde bulundurmak için değil, bununla birlikte işe yarayan şeyler hakkında yazmak – bilhassa o zamanlar bir çok gazetecinin dik kafalı yada önyargılı görünmelerinden korkmuş olduğu için kaçındığı bir vazife.
şimdi bağış yap Washington Aylık.
1980’lerde beni editör olarak işe aldığında Charlie’nin büyüsüne kapıldım ve bahsettiğim o köhne ofislerde çalıştık (ve daha önceki bir sette kira fazlaca yükselince boşaldık). Maaşım yılda 10.000 dolardı – bugünün satın alma gücüyle ortalama 26.000 dolardı, aslına bakarsak evvel soylulaştırılmış Washington’da geçinmeye yetiyordu. New York City’deki Columbia’da üniversitedeyken dergiye aşık olmuştum. En iyi dostum Marc abone oldu ve ben onun kopyalarını okurken bağımlı oldum.
Sonunda, o denli aşık oldum ki, alışkanlıkla her ay Morningside Heights’ta yakındaki bir öğle yemeğine/gazete bayisine koştum, bu da problemi Marc’ınkinden birazcık ilkin aldı. Çırpılmış yumurta ve biayla kaplardım. Gülünç ve saygısızdı, evet, fakat bununla birlikte yumuşak kalpli ve katıydı.
Charlie için çalışmak kolay değildi diyelim. İK departmanlarının her yerde olduğu ve “iş-yaşam dengesi” ifadesinin bir klişe haline geldiği günlerde, Charlie bizi fazlaca zorladı. Çoğu zaman, aynı anda aylık bir gösterim çıkaran iki genç editörü vardı; bu, mali açıdan sıkıntılı öteki düşünce dergilerinden bile fazlaca daha minik bir kadroydu. İki yıl çalışıp sonrasında yolumuza devam edecektik. Düşük tutara ve uzun emek harcama saatlerine niçin katlanalım? Charlie bir kopya masör (“Bu paragrafı buraya taşıyalım”) yada bir Rolodex impresario (“Yorum için Senatör falancayı ara”) değildi. Fikirlerini, içimizden birine aktarmaya çalmış olduğu bir nokta hakkında giderek daha çok canlandığı, bir tür vaaz olan, düşmanca “yağmur dansı” ile beyan etti. Onun düşünce külliyatına sevgiyle “müjde” adı verildi.
Kültürümüzde, o zamanlar fazlaca gereksinim duyulan (Reagan dönemiydi) yoksullara sempati uyandırabilecek geniş bir okuyucu kitlesine haiz birinci derslik bir yazar olan Charles Dickens’tan iyi mi yoksun olduğuna dair önerdiğim bir makaleyi hatırlıyorum. Charlie bu fikri derhal aldı ve yükseltti. Kolayca sevilen, yasalara uyan Cratchit ile yalnız empati uyandırmakla kalmayan birine ihtiyacımız var. Noel Şarkısı, bana o söylemiş oldu. Fakat bununla birlikte suçlu, kesinlikle şekersiz Artful Dodger of Oliver Twistbu fazlaca daha sıkıntılı fakat fazlaca mühim.
Charlie ek olarak sıkıntılı bir vazife yöneticisi olabilir. Günlerce ayakta kaldıktan sonrasında bir gece, bir kar fırtınasının ortasında evine gittim ve onu eski moda bir çelik süt kutusunun eşiğinde bıraktım. Takılıp kalmaktan korkan taksicim beni yaşadığım marjinal mahalleye geri götürmeyi reddetti. (Bu bir Dickens hikayesi şeklinde geliyor, sadece bunlar e-postanın ilk günleriydi. Aylık ne de Charlie’nin faks makinesi vardı.) Çatı katıma döndüğümde, gün doğumu yaklaşırken, Charlie beni arayıp Gary Hart hakkında bir hikayeyi düzenlemekle iyi mi hata ettiğimi anlatıyordu. Charlie, aslolan skandalın, adlı yatta genç bir hanımla fotoğraflanan Colorado senatörü olmadığını söylemiş oldu. Yalan dolan. Cumhurbaşkanlığı lideriyle ilgili skandal, ana akım medyayı şaşkına çevirdi. Charlie, aslolan skandalın hoşumuza giden Hart’ın teknenin sahibi olan Louisiana lobicisiyle çekişmesi bulunduğunu anlamıştı. Hangi alt noktayı karıştırdığımı hatırlayamıyorum. Yanlış bir halde kovulduğumu düşündüğümü hatırlıyorum, fakat onun üslubuna bakılırsa sebepsiz değil.
96 yaşındaki Charlie hala bana yol gösteren bir yıldız. Bunun bir kısmı politiktir. Bunalım sırasındaki ve sonrasındaki deneyimlerinden doğan, hükümetin yaşamları iyi mi daha iyi hale getirebileceğine dair inancını korudu. 1960 Batı Virginia ön seçimlerinde John F. Kennedy’nin bir destekçisi ve ondan sonra Sulh Gönüllüleri’nin değerlendirme direktörü olarak, siyasetin iyi mi esin verebileceğini ve hükümetin iyi mi başarı göstermiş ve başarısız bulunduğunu görmüş oldu.
şimdi bağış yap Washington Aylık.
Sadece hayranlığımızın bir çok, Charlie’nin kişisel örneğinden kaynaklanıyor ve yalnız onun yenilikçilerden on seneler ilkin bir Negroni erkeği olduğundan değil. Pek fazlaca idealist, Washington’a iyilik yapmak ve deyimin söylediği şeklinde, “iyi iş çıkarmak” için, şu demek oluyor ki kendilerini zenginleştirmek için gelir. Charlie büyük bir istisnadır. Bu derginin emek harcaması için kendine fazlaca azca para ödedi ve mali yıkımın eşiğinde yaşadı. Paul Glastris (bununla birlikte eski bir editör) Aylık 2001’de Charlie’nin derslerini ve terbiye anlayışını, yüksek tahsilden -derginin devrim niteliğindeki kolej kılavuzlarıyla birlikte- tekeller ile alakalı kuvvetli haberciliğine kadar her mevzuda tutumluluğunu sürdürdü. Paul’ün söylediği şeklinde, hepimizin kafasında Charlie’nin “Yeterince iyi mi?” diye soran sesi var.
Eğer düşünürsen Aylık‘nin çözüme dayalı siyaset odaklı gazetecilik markası fazlaca önemlidir ve Charlie’nin 96. doğum gününü kutlamak istiyorsanız yapabileceğiniz bir şey var: Bağış yapın. Aslına bakarsak, derhal şimdi yapın.
Kâr amacı gütmeyen bir kurum olarak, desteğiniz olmadan işimizi yapamayız. Ve Charlie Peters’ın bir kutlaması olarak daha iyi bir armağan düşünemiyorum. Ek olarak minnettarlığımızın bir göstergesi olarak, 50$ yada daha çok bağışta bulunursanız, bir senelik parasız abonelik alacaksınız. Washington Aylık.
Not: Bu yazının bir sürümü ilk olarak Aralık 2021’de gösterildi..
