“Fallout 4”, ABD ve Çin arasındaki “Büyük Savaş”ın neden olduğu nükleer imhadan 200 yıl sonra, Boston’da geçiyor. Siz, kahraman, ilk nükleer silahların patladığını görün ve 200 yıl sonra hikayeyi anlatmak için yaşayın çünkü bir Mahzende – nükleer savaş durumunda sivilleri barındırmak (ve üzerinde deneyler yapmak) için geliştirilmiş bir sığınakta – kriyojenik olarak korundunuz. Uyandığınızda karınız öldürülüyor ve çocuğunuz kaçırılıyor. konulduktan sonra geri altında ve sonra uyanma Yenidençocuğunuzu bulmak için şimdi İngiliz Milletler Topluluğu çorak arazisi olarak bilinen yere acele edersiniz.
Bu parçanın “Fallout 4’ün” ana hikayesiyle pek ilgilenmeyeceğini atlamadan söylemeliyim. Bunun muhtemelen bazı insanların RPG oynama deneyiminin önemli bir parçası olduğunu biliyorum. Benim için öyle değil. Yan görevleri keşfetmek, yağmalamak ve tamamlamak için ana görev dizisini sürekli ertelerim. Bana göre keşif ve özgürlük duygusu açık bir dünyada kalitesini belirler. Tüm favori açık dünya oyunlarımda bu var. “The Witcher 3″te, Saatlerce NPC’lere karşı Gwent oynadım. Ana görevleri tamamlamaktan korkuyorum; Bitirdiklerinde, oyunun geri kalanı anlamsız geliyor.
Bunun dışında: “Fallout 4”, sürekli olarak en iyi haliyle Fallout’tur – cesur, şık, kıyamet sonrası bir Amerikan – saatlerce kaybolabileceğiniz kadar zengin bir vizyon panosu. Merak uyandıran karakter kavislerinde ve acımasız görev dizilerinde gezinirken çorak arazide eriyeceksiniz. Ve “Fallout 4″ün -belki iki öncülü olan 2008’deki “Fallout 3” ve 2010’daki “Fallout: New Vegas”tan daha çok- çivilediği şey keşiftir. İngiliz Milletler Topluluğu bir keşif kaynağıdır. Oyunun geliştiricisi Bethesda bunu birkaç yolla başardı.
İlk olarak, önceki taksitlere kıyasla bu oyunda dövüş sisteminin ne kadar üstün olduğu abartılamaz. Silah oyunu çok daha dinamik ve duyarlı. Gerçek bir birinci şahıs nişancı gibi oynuyor, bu da yeni yerler keşfederken daha önce var olmayan ekstra bir unsurla eğlenebileceğiniz anlamına geliyor. Önceki taksitlerde, zamanı yavaşlatan ve isabetliliği büyük ölçüde artıran bir hedefleme mekaniği olan VATS hedefleme sistemini koltuk değneği olarak kullanmak cazip geliyordu. Seride ilk kez “Fallout 4″te dövüş onsuz keyifli, bu da çorak arazide dolaşmayı daha ödüllendirici hale getiriyor. Amaçsızca öldürmenin ve yağmalamanın tadını çıkarmak istiyorsanız, yapabilirsiniz.
İkincisi, daha fazlası var güzel şeyler oyuncu tarafından gerçekten kullanılabilecek bulunacak. Wonderglue yapıştırıcıdır; Deathclaw elleri deridir; oyuncak arabaların vidaları vardır – bunların tümü, boru tüfeğiniz için füze taretleri veya keskin nişancı modları gibi şeyler yapmak için kullanılabilir. Yabani bitkiler ve votka gibi malzemeler, tüketildiğinde özel yetenekler veren bir dizi ilaç halinde kokteyllenebilir. Commonwealth’te topladığınız şey, önceki oyunlardan daha fazla işe yarar. Keşfin daha fazla amacı vardır.
Üçüncüsü, “Fallout 4” açıkça güzel bir oyun. Grafikleri net ve çarpıcıdır – ancak görünüş bundan daha fazlasıdır. Set parçaları bir hikaye anlatıyor. Bir askerin iskeleti, elinde tabanca ve yanında canlı bir mayına sahip, imha edilmiş bir tanka yaslanmıştı. Kağıt notlara karalanmış bilgi parçaları ve oyuncunun merakını uyandıran bilgisayar terminalleri, görevleri başlatır. Hala etrafa saçılmış çocuk kitapları ve oyuncakları olan harap, ıssız sınıflara sahip eski okullar, bu kıyamet sonrasına terkedilmiş bir nitelik kazandırıyor. Bu tür bir keşif artık franchise’ın şimdiye kadar göründüğünden daha iyi görünüyor. Benim için bu, deneyimi muazzam bir şekilde yükseltiyor.
Commonwealth bazen birdenbire hayata patlar. Şunu hayal edin: Erzak bulmak için yerleşim yerinizdeki önemli bir karakol olan Starlight Drive-In’den kuzeye gittiniz. Bir Süper Mutant çetesi gördünüz. Aniden, Brotherhood of Steel savaş gemisinden cehennem ateşi sağanağı üzerlerine yağar. Büyük bir kavga çıkar. Sonra, hiçbir yerden, bir Efsanevi Mirelurk Avcısı tarafından yönetilen bir Mirelurks konsorsiyumu ortaya çıkıyor. Patlamalar var. ateş var İzle, plazma tüfeği kılıfında. Bu şimdilik bir gösteri.
Rastgele AI dövüşü doğal hissettirir ve bu da size kendi kendine dönen canlı bir dünyanın parçası olduğunuzu hissettirir. O anlara hayat veren her şey olabilir.
Oyun elbette mükemmel değil. Yukarıda açıklanan karmaşıklık, oyunun piyasaya sürüldüğünde bu kadar çok hatayla mücadele etmesinin temel nedenlerinden biri olabilir. İşlenmemiş yüzeyler, diyalog sırasındaki tuhaf kamera açıları ve sık sık yaşanan çökmeler, 2015’te bazı hayranları çileden çıkardı. NPC’ler hala büyük garip buzdolapları gibi birbirlerini engelliyor, ancak uğraşmam gereken en kötü hata, konumlar arasında ara sıra beş dakikalık uzun yükleme süresiydi (bunun daha sonra düzeltilebileceğini öğrendim).
Hatalar büyük ölçüde çözülmüş olsa da, pek çok Fallout hayranının temel şikayeti olan “Fallout 4’ün” diyalog sistemi değişmeden kaldı. Seride ilk kez, kahramanın bir sesi var (bir erkek veya kadın seslendirme sanatçısı arasında seçim yapabilirsiniz). Buna, önceki oyunlara göre daha az yanıt seçeneği (genellikle maksimum dört) eşlik eder. Ayrıca, her bir potansiyel yanıt ekranda sadece bir avuç sözcükle anlatılıyor. Önceki taksitlerde, diyalog yanıtı önizlemeleri kapsamlıydı; burada, demek istemediğin bir şeyi söylemek kolay. Diyalog, Fallout deneyiminin çok önemli bir parçası olduğundan, bu, bazı olası oyuncuları rahatsız edebilir.
Pek çok kişinin yeni diyalog sistemine yönelik hoşnutsuzluğu, çoğu durumda, bir Fallout oyununun ne olduğu hakkındaki beklentilere bağlıdır. meli olmak. Aslında, önceki girişlere duyulan nostaljinin “Fallout” 4’ü geride tuttuğunu düşünüyorum. Hayranlar ve eleştirmenler arasındaki ortak görüş, hem “Fallout 3″ün hem de “New Vegas”ın “Fallout 4″ün üzerinde olduğu yönünde. Fallout benim en sevdiğim oyun serisi ve “Fallout 3” aşk ilişkisini ateşledi. “Fallout 3″ten önce, bugün bildiğimiz şekliyle bir Fallout yoktu. Oyun, seriyi en iyi şekilde alt üst etti: “Fallout 3″ten 10 yıl önce piyasaya sürülen “Fallout 2”, StarCraft gibi kuşbakışı bir görünüme ve dönüş ve taş tabanlı dövüşe sahipti. Birinci şahıs “Fallout 3″ün detayı ve kapsamı seriyi dönüştürdü. 2010’da ilk iki Fallout oyununda çalışan aynı ekip tarafından geliştirilen “Fallout: New Vegas” çıktı. Bu sefer Bethesda gibi büyük bir yayıncının tüm kaynaklarına sahip olan geliştiriciler için forma dönüş oldu. Pek çok hayran, bunun iki yıl önce “Fallout 3” tarafından tanıtılan tarzın mükemmel bir uygulaması olduğunu düşünüyor.
“Fallout 4″ü bu soydan ayırmak imkansız. Objektif teknik iyileştirmelere rağmen, “Fallout 4” yayınlandıktan sonra yapılan yaygın bir eleştiri, hataların yanı sıra diyalog değişikliklerinin işe yaramadığı yönündeydi. Birçoğu, kahramana bir ses vermenin ve diyalog seçeneklerini sınırlandırmanın ve karartmanın zararlı bir değişiklik olduğuna inanıyordu – ve ben de katılıyorum. Fallout’un güzelliğinin bir kısmı, NPC’lerle etkileşimin derinliğinde yatıyor. Bu kurcalandığında, oyun, serinin özünün bir kısmını kaybetti (gerçi çok fazla tartışmayacağım; görevler ve karakterler her zamanki kadar çekici).
Ancak 2023’te bir Fallout oyununun nasıl olması gerektiğine dair beklentiler o kadar taze değil. Hayranların “Fallout 4″ün kendisinden önceki iki oyunla aynı büyüye sahip olmadığını düşünmesi anlaşılabilir bir durumdur, ancak bu insanlara oyunu şimdi oynamaları için yalvarıyorum – 2015’in beklentilerinin yükü kontrol altında ve neredeyse tüm hatalar ortadan kalkmış durumda.
Terapistim, insanların yedi yıllık döngüler halinde geliştiğini söylüyor. Bu doğruysa ve 2015’in sonlarında “Fallout 4” çıktığında oynadıysanız, bugün oynayın ve farklı bir kişi olarak oynayacaksınız.
Oyunları geriye dönük olarak sıralamak uygun mudur? Belki de değil. Oyunlar – adil olsun ya da olmasın – geldikleri bağlama göre değerlendirilir. Belki de teknik iyileştirmeleri için “Fallout 4”ü övmek doğru değil; tabi zamanla teknik gelişmeler oluyor. Ancak gerçek şu ki: 2023’te “Fallout 4” bir rüya gibi oynuyor. Bethesda tarafından harika bir şekilde uygulanan sürükleyici bir dünya, kendinizi içinde kaybetmek bir zevk. Üstelik, yeni nesil grafikleri ve dönüştürülmüş dövüşü ona dayanıklılık kazandırdı – belki de öncekilerden daha fazla. İster bir çorak arazi acemi olun ister veteriner olun, oynamalısınız.
Billy Studholme, Manchester, İngiltere’den serbest çalışan bir muhabirdir. Çalışmaları Digiday, Dexerto, Dot Esports ve daha fazlasında yer aldı. Ayrıca Esports Insider’da yardımcı editördür. Onu Twitter’da şu adreste bulun: @BillyStudholme.