Bu makaleyi dinlemek için oynat’a basın
Yapay zeka tarafından seslendirildi.
Ruben Maximiano, Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü’nde kıdemli bir rekabet uzmanıdır..
Geçen yazın sonundan beri bir transatlantik ticaret kavgası patlak veriyordu ve bu, Avrupa Komisyonu Başkanı Ursula von der Leyen’in Davos’ta düzenlenen Dünya Ekonomik Forumu’nda ifadesini buldu. onaylanmış Avrupa Birliği’nin yürütme organı, bloğun yeşil teknoloji endüstrilerini desteklemek için yeni bir yasa taslağı hazırlıyordu.
Mevzuatın duyurusu, Amerika Birleşik Devletleri’ndeki hükümlere bir yanıttı. Enflasyon Düşürme Yasası Avrupa yeşil teknolojisinin rekabet gücünü tehdit eden (IRA).
Komisyon’un önerdiği Net-Sıfır Sanayi Yasası gibi bir girişimin ivmesi, dönüm noktası niteliğindeki IRA yasa tasarısının Avrupa sanayilerini – en belirgin şekilde Kıta’nın otomobil üreticilerini – dezavantajlı duruma sokan yeşil sübvansiyonları içerdiğinin netleşmesinden bu yana inşa edilen şeyi somutlaştırıyor. Ve von der Leyen ve meslektaşları, yeşil teknoloji devriminde AB şirketlerinin oyun alanını eşitlemeyi umarak, temiz teknoloji hedefleri paketini onaylamaları için AB hükümetleriyle lobi yapıyor.
Sanayi politikaları ve bunlara sıklıkla eşlik eden sübvansiyonlar, uzun süredir ABD ve Avrupa gibi müttefikler arasındaki ticaret anlaşmazlıklarının merkezinde yer alıyor. 17 yıllık ağır maç sadece 19 ay önce ateşkes ilan edilen uçak üreticileri Boeing ve Airbus’a verilen destek üzerine. Gerçekten de, ticari ilişkiler var olduğu sürece, bu tür anlaşmazlıklar hem müttefikler hem de düşmanlar arasında olağan hale geldi.
Bununla birlikte, yeşil geçişin kalıcı başarıya ulaşması için, rekabet tam politika araç setinin ayrılmaz bir parçası olarak kabul edilmelidir. Ancak bu şekilde yeşil teknoloji, etki yaratan, maliyetlerini azaltan ve onu hem tüketiciler hem de ülkeler için kolay hale getiren bir ölçekte uygulanabilecektir.
Sübvansiyonlar gibi endüstriyel destek önlemleri, genellikle hızlı ve potansiyel olarak istikrarsızlaştırıcı ekonomik değişim dönemlerinde hükümetlerin ulaştığı ilk kaldıraçtır. Doğrudan, manşetlere hitap eden, yerel seçmenler için oldukça pazarlanabilir ve genellikle hızlı sonuç veren – çekicilikleri açık.
Örneğin, 2008 küresel mali krizinin banka kurtarmaları, ateşli serbest piyasacılar arasındaki koklama testini geçmemiş olabilir, ancak alternatifin tercih edilebilir olduğunu iddia etmek zor.
COVID-19 salgını, diğerlerinin yanı sıra konaklama, sağlık, profesyonel ve ticari hizmetler, inşaat, ulaşım ve imalat gibi sektörlerdeki işletmelere akan doğrudan ve dolaylı sübvansiyonlarla daha yeni bir örnek sunuyor.
Bu arada, Ukrayna’daki savaş gelişmeye devam ederken, özellikle Avrupa hükümetleri, iş fon sağlamaya geldiğinde, ışıkların açık kalmasını ve kış boyunca evlerin ısıtılmasını sağlamak konusunda hiç çekingen davranmadı.
Washington’un IRA’sı ve geçen hafta Brüksel’den önerilen yasama tepkisi, zararı azaltmaya odaklanan ve faydalı sonuçlar uman benzer bir sanayi politikası önceliklendirme dinamiğine uyuyor.
Bu tür sübvansiyonların ardındaki mantık, özellikle artan ekonomik verimlilik, büyüme ve çevresel sürdürülebilirlik gibi hedefleri ilerlettiğinde, genellikle ikna edici – politik olarak zorlayıcı demeyelim -. Bir endüstrinin teknolojik gelişiminin ilk aşamalarında, özel sektör kaynaklarından sağlanamayan büyüme finansmanı sağlayarak, piyasaların işleyişine paha biçilmez bir destek verebilir ve enerji kaynaklarının yeşilleştirilmesi gibi olumlu sonuçları kolaylaştırabilirler.
Ancak bu tür avantajların herhangi bir sektöre dağıtılması, vaat edilen en bariz sonuçları ne kadar cazip olursa olsun, hassas bir denge gerektirir.
Çevresel krizin derinliğinin, tüm yeşil kalkınma sübvansiyonları için tartışılmaz bir durum oluşturduğu sık sık tartışılır. Ancak deneyim, sübvansiyonların nasıl uygulandığının, özel sektörün gerçekten gelecek odaklı finansmana mı kaydolduğunu yoksa takdire şayan çevresel hedeflere tahsis edilen fonların yalnızca belirli pazarlardaki mevcut kurumsal ağırlıkları korumaya mı hizmet ettiğini belirlemede kilit bir belirleyici olduğunu hatırlatmalıdır.
Sanayi bakanlıkları ve diğer organlar, bireysel yetkileri dahilinde ne kadar etkili olursa olsun, bu tür anıtsal zorluklara ilişkin yalnızca sınırlı bir görüş sunan bir ses korosu oluşturur. Ancak sübvansiyonlar ve diğer endüstriyel destek biçimleri, bu tür parçalı değerlendirmelere meydan okuyan araçlardır ve tüm piyasa mekanizmasının işleyişinin altında yatan ilkelere dayanan çok disiplinli bir yaklaşım gerektirerek rekabet otoritelerinin rolünü kritik hale getirir.
Herhangi bir hükümetin gerekli işlevinin bir kısmı, koşulları değerlendirmek ve ekonomik ve diğer öncelikleri bazı kamu yararı kavramlarına uygun olarak belirlemektir, bu nedenle devletin sanayi sübvansiyonları manzaradan asla silinmeyecektir. Ve bunların ulusal sınırların ötesindeki potansiyel etkilerinin tanınması, Dünya Ticaret Örgütü’nün var olmasının ve ülkelerin neden ticari bloklar, ittifaklar ve anlaşmalar oluşturmasının bir parçasıdır.
Bu tür düzenlemelerin varlığı, hükümetlerin yeşil sanayi politikasını – ve aslında tüm sanayi politikasını – piyasa rekabeti hususları ve bunun çevresel sürdürülebilirlik üzerindeki etkilerinden tamamen haberdar olarak formüle etmesi gerektiği gerçeğinin altını çiziyor.
Ticaret kalıpları gibi konuları çok az dikkate alarak yaratıcı, devlet tarafından teşvik edilen bir endüstriyel strateji oluşturmak cazip gelebilir, ancak bunu yapmak çılgınlık olur. Benzer şekilde, ticaret politikasının inovasyon üzerindeki etkisi dikkate alınmadan şekillendirilmesi delilik olacaktır.
Bu gerçekler, istenmeyen sonuçlar yasasıyla kaçınılmaz olarak flört ettiğinden, sanayi politikasının oluşturulmasını karmaşık hale getirir. Bununla birlikte, bundan daha fazlası, endüstriyel strateji, yenilik ve enerjinin yeşilleştirilmesi arasındaki etkileşimin tanınmasını ve piyasa rekabetinin güçlerinin sürdürülebilir sonuçlara – engel olmak yerine – olanak sağlamak için kullanılmasını sağlayacak siyasi iradeyi talep ediyorlar.
ABD Başkanı Joe Biden yönetiminin ve diğer hükümetlerin anladığı gibi, devlet sübvansiyonları sürdürülebilir bir ekonomiye geçişte kilit bir rol oynayacak ve hâlihazırda oynuyor. Ne de olsa, gerekli teknolojileri piyasaya sürmenin maliyeti, özel yatırımı caydıracak kadar yüksek olamaz – bu, kamu parasının bir rol oynamasını gerektiren acı bir gerçek.
Böylece, iklim krizinin zemininde yeni bir ekonomi, yalnızca endüstriyi etkilemeyecek, aynı zamanda tüm tedarik zincirlerini dönüştürecek olan üç endüstriyel kutbun (giderek daha uygun fiyatlı yenilenebilir enerjiler, elektrikli araçlar ve yeni yeşil teknolojiler) etrafında birleşiyor.
Meyve vermesi, milyonlarca yeni işin yanı sıra yüz milyarlarca dolar değerinde yeni pazarlar yaratmayı vaat ediyor. Örneğin, Uluslararası Enerji Ajansı, ülkelerin iklim ve çevre taahhütlerini tam olarak yerine getirmeleri durumunda, temiz enerji teknolojilerinin 2030 yılına kadar yıllık 650 milyar dolar değerinde olacağını tahmin ediyor – bugünün değeri üç katına çıkıyor.
Bu değişim ivme kazandıkça, dünya çapındaki hükümetler, işletmeler ve topluluklar için sonuçları çok büyük olacaktır. Ancak nihayetinde, çevresel sürdürülebilirlik ve gezegenin korunması hedefine ancak sanayi politikası, inovasyon ve ticaret, işleyen tüm ekonomilerin işleyişini destekleyen rekabet ilkeleri doğrultusunda izlendiğinde ulaşılabilir.
Bu ilkeleri politika oluşturmanın merkezine dahil etmek, ekonomik büyüme ve çevresel sorumluluğun zorunluluklarının uzlaştırılmasının ve gerçekten kendi kendini idame ettirebilmesinin tek yoludur.