Çarşamba günü, Erik Hurst çok güzel bir bildiri sundu, “Asgari Ücretin Kısa ve Uzun Vadedeki Dağılımsal Etkisi,” Hoover Ekonomi Politikası Çalışma Grubu seminerinde Elena Pastorino, Patrick Kehoe ve Thomas Winberry ile birlikte yazılmıştır. Video (harika bir sunum) ve slaytlar Burada.
Bu, burada özetlemeye çalışmayacak kadar güzel ve detaylı bir model. Tek bir merkezi grafiği ve içgörüyü aktarmak için yazıyorum.
Bireysel firma düzeyinde bazı “tekel gücü” olduğunu varsayalım. Henüz bunun hakkında tartışmayın. Erik ve ortak yazarlar, asgari ücretlerin bir miktar fayda sağlayabileceğine dair bir umut olması için bunu ortaya koydular ve bu, asgari ücret savunucuları tarafından öne sürülen ana argüman. Makalede, insanların kişisel nedenlerle belirli bir işe benzersiz bir şekilde uygun olmaları nedeniyle geliyor. Profesörler taşınmayı sevmezler, şu anki üniversitelerindeki ipleri çözmüşlerdir, böylece dekan başka bir yerde alabileceklerinden daha az ödemekten kurtulabilir. Bunun neden yan taraftaki Taco Bell’e göre MacDonalds için geçerli olduğu iyi bir soru, ancak yine de mesele, onu tartışmak değil analiz etmektir.
Buradaki “emek talebi”, emeğin marjinal ürünüdür. (\(f'(N)\) Rekabetçi bir piyasada işgücü talebi bu kadar olur. Tekelcilerin talebi daha düşüktür). Monopson, “marjinal işçilik maliyetinin” çalışan sayısıyla birlikte artması anlamına gelir. Düşük maliyetle işe alabileceğiniz işi gerçekten seven bir çekirdek insan var. Ancak genişledikçe, bu işe o kadar da bağlı olmayan insanları işe almanız gerekir, bu nedenle daha fazla ödemeniz gerekir. Ve diğer herkese de daha fazla ödemeniz gerekir (makul varsayımla – bireysel olarak müzakere edilen ücretler yoktur), bu nedenle ortalama işçilik maliyeti yükselir.
Böylece, monopson firması daha az insanı \(N_m\) işe almayı, daha az üretmeyi ve onlara marjinal ürününün altında \(W_n\) bir ücret ödemeyi seçer. (“Ortalama işçilik maliyeti” gerçekten emek arz eğrisidir, buna \(w=L(N)\ deyin). Sonra \(\max (f(N)-wN\) st \(w=L(N) \) = \(f'(N)=w+NL'(N)\) verir. Grafikteki “marjinal işçilik maliyeti” şu ikinci niceliktir: son işçiye ödediğiniz ücret artı tüm işçiler çarpı fazladan hepsini ödemek zorundasın. Feragatname: denklemler, grafiğin tersine mühendisliğini yapıyorum.)
Şimdi bir asgari ücret ekleyin. Asgari ücret \(W_m\) üzerine çıktıkça, başlangıçta işçi sayısında ve gelirlerinde bir artış görüyoruz. Firma gösterildiği gibi ok boyunca hareket eder. (\(\maks f(N)-wN\) st \( w \ge L(N)\), \( w \ge w^\ast\), \(w^\ast = L(N)\ verir ) .)
Yine de asgari ücreti artırmaya devam edin. Emek arzının (“ortalama emek maliyeti”), emeğin marjinal ürününden daha yüksek bir ücret gerektirdiği noktasını geçtikten sonra, firma geri döner ve daha az insanı işe alır:
Dolayısıyla, bu en iyi durumda, asgari ücret önce istihdamı ve geliri artırır. Ama devam ederseniz, sonunda tersine dönerler ve istihdamı düşürürler ve işsizliği artırırlar (denge ile “ortalama işgücü maliyeti” eğrisi arasındaki insanlar iş ister ama alamazlar.) ikinci “neoklasik” görüş.
Gerçek model çok daha gerçekçi, birden fazla işçi türü, işçiler arasında ikame yapabilen firmalar, işçiye özel teknolojilere sermaye yatırımını içeren dinamikler, işsizlik için bir arama modeli ve daha fazlası. Her biri bana önemli bir etkiyi yakalayacak kadar karmaşık görünüyor. Birden çok işçi türü gerçekten önemlidir: “işgücü talebinin” büyük bir kısmı, yalnızca belirli bir işçi türünün sabit marjinal ürünü değil, aynı zamanda firmanın belirli bir görev için başka türde işçileri ve makineleri ikame etme yeteneğidir. ABD ekonomisine uyacak şekilde güzelce ayarlanmış.
Sonuç olarak:
Asgari ücreti 7,50 dolardan yükseltmeye başlayın. İlk başta, bu düşük vasıflı işçilerin istihdamını artırıyor, ancak yukarıdaki mekanizma. Zaten asgari ücretin üzerinde ücret aldıkları için orta ve yüksek vasıflı işçilere hiçbir şey yapmıyor. (Burada daha yüksek becerilere yönelik ikameyi neden görmediğimizden emin değilim.) Bununla birlikte, asgari ücret 10$’a yükseldikçe, düşük beceri eğrisinin neoklasik kısmına çarptık ve bu, düşük beceri gerektiren istihdama zarar vermeye başlıyor. Kalibrasyonunda, “tekel” ücretleri yaklaşık %25 oranında düşürür, bu nedenle asgari ücret, yani saatte yaklaşık 10 doları iyileştirdiğinde, işçilere marjinal ürünleri ödenir, bu nedenle daha da fazlasını talep etmek istihdamlarını hızla düşürür.
Asgari ücret, her gruba gerçekte ne ödendiği ile marjinal ürünleri arasındaki noktaya geldiğinde yavaş yavaş yardımcı olmaya başlar.
Marjinal ürünleri saatte 7.50 dolardan az olan insanlar resimde yok. Mevcut asgari ücretle zaten piyasadan sürüldüler.
Bu güzel bir hikaye. Bariz bir çıkarım: Hemen çok uzağa genelleme yapmayın. yerel tahminler veya küçük müdahaleler. Büyük asgari ücret değişiklikleri, küçük olanlar kadar zıt etkilere sahip olabilir!
Asgari ücretlerle ilgili büyük soru her zaman Hangi genel emek değil, işçilere yardım edilir veya incinir. Diğerlerinin çoğu asgari ücretle çalışıyor (Jeff Clemensörneğin), işverenlerin istediği saatlerde çalışabilen, zaten vasıflı olan, İngilizce konuşan vb. birkaç kişinin, başlangıçta daha az iyi durumda olma eğiliminde olan diğerlerinin pahasına yardımcı olduğunu vurgular.
Kağıdın dinamik kısmı da harika. Asgari ücretler kira kontrolleri gibidir: zararın ortaya çıkması zaman alır. Modelde dinamikler, firmalar sermayelerini mevcut istihdam karışımına göre yapılandırdıkça ortaya çıkıyor. Diyelim ki, emir alanlardan uzaklaştırmak için video ekranları yerleştirmek zaman alıyor.
Gölgeli kısım, tipik çalışmaların süresidir. inceleyen çalışmalar kısa vadede tepkiler küçük asgari ücret değişiklikleri, büyük değişikliklerin uzun vadeli etkisini tamamen gözden kaçırır.
Son olarak, yine pek çok politika gibi asgari ücret de bir soru arayışındaki bir cevaptır. Eğer mesele “politika işgücü piyasası tekelini nasıl ele alıyorsa” ise, asgari ücret bu soruya çok etkisiz bir cevaptır. Gerçek sorunun doğasını dile getirdiğinizde, her türlü diğer politika daha etkilidir. Monopsoniyi düzeltirseniz, ücret sübvansiyonları daha iyidir. Ancak en başta neden tekel olduğunu ve hangi politikaların onu istemeden desteklediğini bulmakla başlamak daha da iyidir.
****
Güncelleme: “Asgari Ücret, Verimlilik ve RefahDavid Berger, Kyle Herkenhoff ve Simon Mongey tarafından yazılan benzer bir makale, bu doğrultuda benzer bir makaledir — işçi ve firmaların heterojenliği ile asgari ücretlerin dikkatli bir şekilde modellenmesi.
Bu makale farklı türden firmalar ekliyor: Simon’dan:
“Heterojen olan firmaları hesaba katmaya başladığınızda… benzer bir mantık devam eder. Küçük bir asgari ücret, küçük firmadaki istihdamı, onları zayıflatmadan önce biraz tekel gücüyle yükseltir, onları düşürürken, istihdamı biraz artırmaya başlar. Daha büyük bir firma, o zaman onu mahveder. Önemli ölçüde piyasa gücüne sahip olabilecek herhangi bir firma tarafından ödenen ücretlere ulaştığınızda, bir sürü firmada istihdamı patlatmış olursunuz. maaş.”
Başka bir deyişle, asgari ücretin 7,50 dolardan 9,00 dolara çıkarılması aslında McDonalds’taki istihdamı artırabilir… çünkü tüm taco tezgahlarını iflas ettirir. Sonra 12.00 dolardan McDonalds iflas ediyor ama Applebees genişliyor vesaire. (Veya “köşe mağazası” ve “süpermarket” Simon’ın güzel slaytları çok sayıda harika arz ve talep grafiği ile.)
Onlar bulurlar ki yeterlik asgari ücreti maksimize etmek şu anda bulunduğumuz yere yakın. “Verimlilik”, “telafi eden monopson” anlamına gelir. Hurst ve diğerlerinde olduğu gibi, yalnızca küçük bir grup insan tekelden gerçekten zarar görüyor ve asgari ücretten yardım alıyor. Verimliliği saatte 7,50 doların altında olan herkes işgücünün dışındadır ve üretkenliği önerilen asgari ücretin üzerinde olan herkes büyük ölçüde etkilenmez:
Yine “emek tekelini dengelemek için asgari ücreti artırın” sorusuna cevap aranıyor. (Bakmadığım yeniden dağıtımı değerlendirmeye devam ediyorlar. Ama aynı soruyu soracağım. “Geliri yeniden dağıtmak için asgari ücreti artırın” sorusu bana bir soru arayışındaki bir cevap gibi geliyor; eğer soru ” minimum ekonomik caydırıcılık ile geliri yeniden dağıtın” Bahse girerim daha iyi cevaplar vardır.)