Dokuz yıl önce, memleketim olan Kiev’in ana meydanı olan Maidan insanlarla doluydu. AB afişler ve Ukrayna ulusal bayrakları. Meydanveya Onur Devrimi, son başarılı Avrupa demokratik devrimiydi. Protestocular kazandı. Onlar – biz – o zamanlar aktif olarak Rusya’nın Ukrayna’yı siyasi ilhakına hazırlayan bir rejimi devirmeyi başardık.
Dokuz yıl önce tam bu günlerde, Maidan’ın insan okyanusu, polis tarafından vurulan aktivistlerin tabutlarını kollarında ve omuzlarında taşıyordu. Ölen insanların trajedisi çok büyüktü, ancak Kırım’ın ilhak edilmesiyle birlikte yas alanları hemen azaldı ve Kremlin’in Kırım’a karşı bir savaş başlattığı ortaya çıktı. Ukraynabize karşı.
İmkansızı başarmanın şarkılarda ya da filmlerde romantik açıdan güzel olabileceğini, bizim gerçekliğimizde ise bunun bir bedeli olduğunu, en başından beri çok yüksek bir bedel olduğunu öğrendik. Ama Maidan hâlâ bir değişim yeri ve bir referans noktasıydı. Ukrayna ve Avrupa bayraklarıyla orada duran insanların görüntüsü kaldı. Sosyal birliktelik ve toplum, demokratikleşme ve sorumlu vatandaşlık resmi hedeflerimizdi.
Her Perşembe Avrupa gazeteciliğinin en iyilerini doğrudan gelen kutunuza alın
Ama şimdi bu vatandaşlar, bu bayraklı insanlar bir imha savaşının okyanusuna batıyorlar, yüzeyde sadece bayraklar dalgalanıyor.
Bugün Ukrayna bayraklarıyla dolu o yerler hangileri? – Cenaze törenlerinin aralıksız devam ettiği il ve ilçelerimizin mezarlıkları.
Şu anda kendi siyasi öznelliklerinde ısrar eden ve hala ısrar eden Ukraynalılar için bir ceza olarak ülkeme soykırım uygulanmaktadır. Ukrayna bayraklı mezarlar, Putinist karşı devrim fikrinin iyi bir örneğini sunuyor. Kremlin’den bakıldığında, değişim arzusunun ezilmesi gerekiyor. Maidan dinlenmeli savaş. Vladimir PutinUkrayna’ya yönelik fiziksel nefret sadece etnik değil, aynı zamanda siyasidir. Geleceğin devrimci vizyonu gömülmeli. Tanık olduğumuz şey, yaşamın ve zamanın fiziksel olarak yok edilmesidir.
Askeri yetkililerimiz Ukrayna’daki kayıplar konusunda sessiz kaldığından ve stratejik nedenlerle bu korkunç verilerden kaçındığından, mezarlık yeni dikilmiş bayrak ağaçlarıyla somut rakamların görünür hale geldiği yerdir. Ve bu somutluk hakikatle, ölümün hakikatiyle ilişkilidir.
Vladimir Putin’in Ukrayna’ya yönelik fiziksel nefreti sadece etnik değil, politiktir. Geleceğin devrimci vizyonu gömülmeli. Tanık olduğumuz şey, yaşamın ve zamanın fiziksel olarak yok edilmesidir.
Bugün yaşananların gerçeği nedir? Avrupa’da her gün yüzlerce kişinin devam eden ölümünün katlanılabilir kabul edildiği bir ülke var. Bu ülkenin canlı bedenleri -eğer erkek değiller ve 18-60 yaşları arasındalarsa veya Rus işgali altında yaşamıyorlarsa- hudutları serbestçe geçebilirler. Diğer Avrupa devletleri tarafından kabul edilirler. Aynı zamanda, ölüm giderek daha fazla Ukrayna içinde, sınırları içinde yoğunlaşıyor.
Son dokuz yıldır, tam kapsamlı Rus işgalinden önce bile, Ukrayna’nın Avrupa’nın arka bahçesi olarak tanımlandığını sık sık duydum. Bugün, bu arka bahçe, savaşın kendisinin bir mezar kazıcı olarak çalıştığı bir mezarlık haline geliyor – füzeler ve mermiler, Ukraynalılar için mezarlar kazarak devasa çukurlar oluşturuyor. Bu mezarlık güzel çiçeklerle dikilmiştir – kırılmazlık, cesaret ve dayanıklılık kavramları. Ukrayna’nın barışçıl bir bahçeye dönüşme, yıkılan her şeyi yeniden inşa etme özlemleri. Bu çiçekler umut vermeli, tüm dehşetten sonra hayatın mümkün olduğuna dair bir söz vermeli.
Tıpkı 20. yüzyılda mezarlıkların, hem kentsel mekanın merkezi yerlerinden hem de günlük yaşamımızdan gizlenerek ölümün yerinden edildiği yerler haline gelmesi gibi, ülkem de yerinden edilmiş bir mezarlığa dönüşüyor – aynı zamanda çok keskin çizgilerle sınırlandırılması gereken bir savaş alanı olmasına rağmen. açık sınır. Ve bu bağlamda Ukrayna’ya yardım etmek, bu sınırı korumak, bu alanın statüsünü korumak anlamına gelir.
Birkaç hafta önce Ukrayna ile Ukrayna arasındaki sınırı geçtim. Avrupa Birliği. Bugün Ukrayna’ya veya Ukrayna’dan hızlı bağlantı yok. Seyahat etmek uzun zaman alır ve bu uzun yolculuğun kendi mantığı vardır: insanın zihinsel dönüşümü zaman alır. Barıştan savaşa veya savaştan barışa geçebilmek için belli bir süreçten geçmek gerekiyor. Geri sayımın saniyeler için değil, insan hayatı için geçerli olduğu hızlandırılmış zamandan çıkmak için. Düşünmeye, tartışmaya ve bazen de sadece kelimeleri boşa harcamaya yer olan zamana girmek için. Ve en önemlisi, seçim için zamanın olduğu yer.
Bu, öylece gerçekleşmeyen bir zihinsel metamorfozdur. Titretir, endişe yaratır, korkutur, uykuyu bozar ve artık bu zemin mermilerle, mezar kürekleriyle kazılmamışken bile sizi ayaklarınızın altındaki toprağa olan en temel güvenden mahrum eder.
Akıl hastalığı gibi bir şey, sınırda. Ve bunun ortaya çıkması için Ukrayna-Avrupa sınırının aslında fiziksel olarak geçilmesine gerek olmadığını düşünüyorum, o kadar derin ve temel hale geldi ki, sınır çizgileri kendilerini sınırın kendisinden çok uzakta hissettiriyor. Bugün, büyük bir felaketle meşgul olan ve henüz gerçekliğe girmek için vizesini almamış bir an olan Avrupa’nın bugününün oynaklığını hissetmek için Ukrayna deneyimini içeriden bilmek gerekli değil.
Belki de mevcut durum, Batı’nın bu savaşta Ukrayna’ya ölçülü destek verme stratejisi, sınırın ölümcül siyasi mantığının prizmasından görülebilir. Bastırılanlar bekleyebilir. Ama ne kadar süreyle? Benim için sınır çizgisinin içinde olmak, bir sorunun peşini bırakmamak anlamına geliyor: Avrupa’nın sınırlarında kanlı katliamlar yaşanmasaydı, savaş karşıtı siyaset nasıl görünürdü?
Ahlaki suçlamalardan kaçınabilmeyi umuyorum. Ama yine de bazı etik sorular sormak istiyorum. Ölümün hakikati, onu kahramanca söylemlerin ve haysiyet ve cesarete duyulan hayranlığın süsü olmadan görmemizdir. Ukraynalılar hakkında sık sık söylenir ve onlar da bunu isteyerek korkularını yitirdiklerini söylerler. Evet, ölüm korkusundan vazgeçmek özgürlüğün anahtarı olabilir.
Kanlı kıyım Avrupa’nın sınırlarında gerçekleşmeseydi, savaş karşıtı siyaset nasıl görünürdü?
Ancak Avrupa, yakınlığı ürkütücü olan bir bölgede yaşadığımız için bize cesaret ve yılmazlık erdemlerini mi atfediyor? Ukrayna, içsel benliğine kabul edilemeyen ve sınırın diğer tarafında tutulması gereken kimliğiyle korkutuyor mu?
Bu sınırı aşma sorunu böylece bir barış sorunu haline gelir. Ukrayna’yı bir an önce Avrupa Birliği’ne entegre etmek, Ukrayna’yı kabul etmek, bastırılmış olanı kendi varlığına entegre etmek demektir. Savaş kabusunun yerini aldığı soykırım felaketi Avrupa deneyiminin bir parçası haline geldiğinde, onu aşma ya da durdurma arzusu tamamen farklı tezahürlere sahip olabilir. Ölümün somutluğunun ve geri çevrilemezliğinin farkına varmak, gerçeğe ulaşmak anlamına gelirken, performatif yönüyle hakikat, ölümün üstesinden gelmek ve çoğalmasını durdurmak anlamına gelir.
Sınırı geçmek aynı zamanda mümkün olanın sınırlarını yeniden düşünmek demektir. Bir yıl önce inanılmaz görünen şeyler bugün olağan hale geldi. Kişinin kendi sınırlarını ve kendi sınırlarını düşünme zamanı.
Meslektaşlarım Rusya’nın Ukrayna’ya karşı yürüttüğü güncel savaş hakkında yorum yaptıklarında, yüzyıllık tarihimize atıfta bulunuyorlar, emperyalizmden, Ruslaştırmadan, Stalinizmden ve sömürgeleştirmeden bahsediyorlar. Benim için bu savaşın oldukça net bir referans noktası var – Meydan. Belki de geleceği bulmak için bu yere dönmeye değer. Ortak geleceğimiz. Henüz değil! – Avrupa’nın genel ve ortak tarihinde hak ettiği yeri aldı. Avrupa’nın kenarlarında bir yerden, Avrupa Birliği’nin temel hedefleri olan barış ve adaletin karmaşık, hassas ve kapsayıcı bir yapı oluşturduğuna dair bir sinyal.
Ama oradan bir şey duymak mümkün müydü? Maidan’dan gelen sinyaller fark edildi mi? Yaptı Bizkenardaki insanlar, ihlal hakkında, gelecek hakkında, Avrupa projesinin nasıl inşa edileceği fikrinin devrimi hakkında konuşma yetkisine sahipler mi?
Radikal bir dönüşüm fikri havada gibi görünüyor, ancak Avrupa’daki siyasi ve stratejik karar verme süreci artık korkudan etkileniyor. Bu korku çürüyecek. Baskı yapacak ve yeni dürtüleri yavaş yavaş boğacaktır. Ukrayna için savaşmaya istekli olmak, Rusya’nın bugün ölümcül bir şekilde aşık olduğu ölüme meydan okumak anlamına gelir.
Hayali kolektif Avrupa’nın şu anda eşikte olduğunu, geleceğe adım atmaya hazır olduğunu hissediyorum. Kendini yeniden keşfediyor, Doğu Avrupa kısmının öznelliğini yeniden düşünüyor, kendi sınırlarının ötesine bakıyor, yıllar boyunca çok iyi kurulmuş ve korunmuş. Avrupa’nın kendi kayıtsızlığının üstesinden gelme potansiyeline inanıyorum. Ve en önemlisi, bir Avrupa zaferine inanıyorum. ortak Çağdaş Rus faşizmine karşı kazanılan zafer, bir dereceye kadar Avrupa çapında sağcı radikal hareketlerin ve duyguların büyümesinin doruk noktası olarak kendini gösteriyor.
Benim yapmak istediğim, hudutları aşmak adına hudut bölgesinden bir pozisyonu seslendirmek.
Bugün Avrupa şehirleri Ukrayna bayraklarıyla dolu. Ama onların varlığı ne anlama geliyor? Bu bayraklar devrimci geleceği mi yoksa onun anısını mı temsil ediyor? Ukrayna’nın ölü bir kahraman mı yoksa yaşayan bir ortak mı olması gerekiyor? Karar verme zamanı.