Cezayir neden bir turizm endüstrisinden yoksun?

Bu kadar turizm potansiyeli olan bir ülke neden dünyanın gözünden kaçsın? Yanıt çok yönlüdür ve çoğunlukla ülkenin siyasi tarihi ile ilgilidir. Ancak, başlamak için, her zaman böyle değildi.

savaşlar arasında yakalandı

Profesör Yahia Zoubir, EUobserver’a “Geçmişte turistler vardı ve dünyanın her yerinden geldiler” dedi. Zoubir, KEDGE Business School’da uluslararası ilişkiler ve uluslararası yönetim profesörü ve aynı zamanda jeopolitik araştırmacıdır. 1970’li ve 1980’li yıllarda eğitimini bitirirken Cezayir Turizm Acentesinde (ATA) tur rehberi olarak çalıştı. O zamanlar “Cezayir limanına turist dolu yolcu gemileri gelirdi ve onları alıp Roma harabelerine ve yakın yerlere götürürdük” diye hatırlardı.

O zamanlar Cezayir neredeyse tüm komşuları gibiydi: onları işgal eden sömürge yöneticilerinin hiçbir zaman ilgisini çekmeyen bir tür altyapıya büyük yatırımlar gerektiren bir endüstriyi sıfırdan geliştirmek. Cezayir’de çaba daha da büyüktü.

Fas ve Tunus 1956’da bağımsızlıklarını kazanırken, Cezayirliler 1954’ten 1962’ye kadar tarihteki en uzun ve en şiddetli bağımsızlık mücadelelerinden birini yaşadılar: Cezayir’i fiziksel ve ahlaki olarak yok eden sekiz yıllık bir savaş.

1970’ler ve 1980’lerde turizm gelişmeye başlarken, ülkeyi gelişmekte olan dünyanın geri kalanıyla aynı çizgiye getirdi; 1988’de Cezayir Ulusal Kurtuluş Cephesi’nin (FLN) kötü yönetimi, hükümeti 1991’deki demokratik seçimlere izin vermeye zorlayacak bir protesto hareketini ateşledi. bir kez daha, şimdi dahili olan ve yıllarca süren silahlı bir mücadelenin başlaması ve ülke genelinde terörist faaliyetlerin ortaya çıkması.

Tamanrasset ve Djanet bölgelerinde turizm sektöründe sekiz yıl çalışmış olan tur rehberi Omar Dib için, Cezayir’in turizm altyapısını geride bırakan esas olarak İç Savaş dönemiydi (1991-2002).

Ancak, çatışmadan 21 yıl sonra ve ülkedeki yabancıları tehlikeye atan terörist faaliyetlere son veren Cezayir, bir zamanlar olduğu ve olabileceği turistik noktadan çok uzak. Altyapı hala sorun olmaya devam ediyor ve bunu vize süreci yakından takip ediyor.

“Ülkeyi dünyanın geri kalanına açacak hiçbir siyasi irade yok”

Çoğu ülke için, Fas veya Tunus gibi komşu ülkeleri ziyaret etmek herhangi bir hazırlık prosedürü gerektirmez: sınırlı bir süre için vizesizdirler. Mısır veya Ürdün gibi diğer bölgesel turistik yerler, bir eVisa veya Varış Üzerine Vize sisteminden yararlanır. Cezayir’de ise tersine, neredeyse tüm milletler turist vizesi için başvurmak zorundadır: Bu, uzun, karmaşık ve her zaman başarı garantisi vermeyen bir prosedürdür.

Yıllardır sürecin kolaylaştırılmasını isteyen yerel turizm sektörünün baskısıyla, güneyi tek başına ziyaret etmek isteyenlere yönelik yeni bir vize türü kapsamında varışta vize uygulanmaya başlandı. Ömer diyor.

Çölü ziyaret etmek isteyenler artık bir seyahat acentesinin yardımıyla, kaldıkları süre boyunca kolayca vize alabilecekler. Bununla birlikte, Kuzey’in kentsel alanları, uzun ve bürokratik konvansiyonel prosedür altında kalacaktır.

Kimliğini korumak için bu takma adı kullanmamızı isteyen Fransız-Cezayirli sanatçı ve profesör Nadine Benmokhtari’ye göre, hükümetin dış turizmi bu kadar zorlaştırmasının nedeni, Cezayirlileri dış dünyadan izole etmeye yönelik siyasi stratejisinin bir parçası.

Nadine, “Ülkeyi dünyanın geri kalanına açacak hiçbir siyasi irade yok” diyor. “Sonuçta bir rejim kapalıyken toplumunu kontrol etmek daha kolay. Ortalama bir Cezayirlinin başka kültürlerden insanlarla karışmaması, haklarını düşünmesini, kendi içinde düşünmesini zorlaştırıyor.” tam özgürlük: açmak, sistemi değiştirme riskini taşır”.

Nadine’in görüşü bize Cezayir’deki mevcut siyasi durumu hatırlatıyor. 2019’da Abdelaziz Buteflika’nın seçim adaylığına beşinci kez meydan okumaya çalışan bir protesto dalgasından sonra, rejim yalnızca profesör Mouloud Boumghar’a göre “eskisinden çok daha otoriter“.

Cezayir halkını dışarıdan izole etmek için ülkeyi dünyaya açmaya yönelik bu sözde isteksizlik yeni değil. Profesör Yahia Zoubir, “Tunus, Fas ya da Mısır gibi tonlarca turist, özellikle de Batılılar gibi olmak istemiyoruz” dediklerini iddia ettikleri İslamcıların son kırk yıldaki rolünden bahsediyor. çıplaklık…”.

Burada önemli bir faktör, Cezayir’in turizm için ekonomik teşvikleri görmezden gelebilmesidir çünkü ülkenin diğer tüm sektörleri ihmal etmesine neden olan bir rant kaynağından yararlanmaktadır: petrol ve gaz.

Yabancı kira ile rahatladı

işgal 11. pozisyon Worldometer ülke başına gaz endeksinde ve 16. petrole gelince; Cezayir, dünya için en önemli doğal kaynak merkezlerinden birini temsil ediyor. 2011’de, Cezayir nihayet iç savaştan kurtulduktan sonra turizme geri dönmeye hazır olduğunda, petrol ve gaz kaynakları ülke ihracatının yüzde 98’ini oluşturuyordu ve hidrokarbon sektörü toplam GSYİH’nın yüzde 45’ini oluşturuyordu. Uluslararası Para Fonu.

Profesör Zoubir’in 20 yıl önce ‘Cezayir’de Turizmin Ekonomi Politiği’ başlıklı makalesinde belirttiği gibi, “Cezayir’in hidrokarbon zenginliği ülkeyi ulusal kalkınma için turizm gibi sektörlere bel bağlamaktan kurtardı”. Bu, dini ve siyasi hedeflerin ardından ülkeyi açmaya yönelik halihazırda var olan bir isteksizlikle birleştiğinde, Cezayir’in turizm potansiyelinin zayıf bir şekilde artması için reçete yaratacaktır.

Ancak profesör Zoubir, buna burada bir gün demek, temel bir unsuru kaçırmak anlamına gelir, diyor karşılıklılık.

Karşılıklılık için bir duruş

Günün sonunda, petrol ve gaza güvenme argümanı yeterli değil. Sektörün hala Cezayir ekonomisinin büyük bir bölümünü temsil ettiği doğru olsa da ve hatta Ukrayna’daki savaştan sonra daha da fazlası AB, Cezayir’i uzun vadeli stratejik gaz tedarikçisi olarak konsolide ediyor; fosil yakıt çağı yakında sona ermek zorunda kalacak. Ancak profesör Zoubir, bunun tek başına turizm sorununu çözmeyeceğini açıklıyor.

“Cezayir doğal kaynaklara güvenmese bile, Cezayirliler yine de bu milliyetçi gururu taşıyacak ve siz benden vize istediğinizde ben neden sizden vize istemeyeyim?” Profesör Zoubir’e göre Cezayir zihniyeti bu ve sadece hükümet tarafından değil, halk tarafından da.

Cezayirliler, diğer birçok Küresel Güney ülkesiyle birlikte, yabancı ülkeleri ziyaret etmek için vize almakta zorlanıyor. Şu anda Amerika Birleşik Devletleri’nde yaşayan Profesör Zoubir, EUobserver’a yeğenlerini ve yeğenlerini kendisini yurtdışında ziyaret etmeye davet etmeye çalıştığında, her ikisinin de vize başvurularının tüm evrakları düzgün olmasına rağmen reddedildiğini söyledi.

Avrupa söz konusu olduğunda aynı ya da daha kötü olduğunu iddia ediyor ve Cezayir’deki bazı insanların Fransız Büyükelçiliği’nin vize bölümünde randevu almak için bütün gece uyanık kalmaları için para ödediklerini garanti ediyor. “Eninde sonunda vize alacaklarına dair bir garanti olmaksızın çok para ödüyorlar. Bir Cezayirli için bu vize sürecindeki para neredeyse bir aylık maaş kadar.”

Bugüne kadar tam olarak kapanmamış bir bağımsızlık mücadelesinin travması yaşayan ve Küresel Güney’den gelen insanların kolay hareket etmesini kısıtlamaya devam ederken evde evrensel haklar talep eden bir dünya düzeninin peşini bırakmayan; Zoubir, Cezayirlilerin “Siz bize böyle mi davranıyorsunuz? Biz de size böyle davranacağız” diyor.

Öyleyse, Cezayir’de turizmin neden dünyanın geri kalanı tarafından görülmediği sorusuna cevap bulmak, ülkenin tarihini, öncelik olmamasına izin veren maddi ve ekonomik koşulları, popüler olmayan bir hükümetin siyasi motivasyonlarını anlamayı gerektirir. , ama aynı zamanda ve belki de en önemlisi, hakların karşılıklı olması gerektiğini anlamak.