“Her bir kale ve düz sıra taşlar / bölmeler gayretli bir imparator tarafından / barbarları dışarıda tutmak için inşa edilmişti.“Bu ayetler Hz. İngiliz şair Daljit Nagra günümüz Avrupa’sında duvarların yeni keşfedilen popülaritesi hakkında yorum yapan birçok makaleye uygun bir giriş yapacaktır. Bu, özellikle 2015 göç krizinden bu yana yaşanan olayların iyi hizmet ettiği, tekrar eden bir temadır. O zamanlar bazı AB ülkeleri, sığınmacı sayısındaki artışla başa çıkma kapasitelerini güçlendirmek yerine, sorunu çitler örerek çözmeye karar verdiler. Taklit edilecek örnek sıkıntısı yoktu, örneğin ispanya ve Ceuta yerleşim bölgeleri ve Melilla içinde Fas (1993’ten beri) veya Yunanistan Ve Bulgaristanile sınırlarını güçlendiren Türkiye sırasıyla 2012 ve 2014 yıllarında.
sekiz yıl sonra ve bin beş yüz kilometrelik yeni çitler, tüm konuşmalar yine duvarlardan ve neden AB fonlarıyla inşa edilebileceklerinden. 2017’de bunu ilk soran Macaristan başbakanı Viktor Orbán oldu. Dört yıl sonra, Macaristan başka bir talepte bulundu Komisyona mektup diğer on bir Avrupa hükümeti tarafından imzalanmıştır. Gerekçe olarak, on ikili, üçüncü ülkelerden “çok sayıda düzensiz göçmen akını kullanan hibrit ve yapay bir saldırı” hayaletini gündeme getirdi.
Her Perşembe Avrupa gazeteciliğinin en iyilerini doğrudan gelen kutunuza alın
9 Şubat 2023’te talep, İtalya da dahil olmak üzere artan sayıda üye devlet tarafından desteklenen Avrupa Konseyi masasında yeniden ortaya çıktı. bu Konsey sonuçları Açıkça duvarlara atıfta bulunmayın, ancak Ulusötesi Enstitü’nün 2019 raporunda yazdığı gibi “işi bina duvarlar“, “Çağdaş göçün önündeki gerçek engeller çitler değil, radar sistemlerinden dronlara, gözetleme kameralarından biyometrik tanımlama sistemlerine kadar geniş bir ilgili teknolojiler yelpazesidir” – zaten Avrupa parasıyla geliştirilmiş teknolojiler. Avrupa Komisyonu bunu yapmaya çalışabilir. Bir üye devletin AB logosunu yepyeni bir “göçmen karşıtı duvara” astığı anı mümkün olduğu kadar uzun süre erteleyin, ancak bu detay kozmetik olacaktır – kale Avrupa bir süredir AB fonlarına güveniyor.
üçüncü model
Avrupa Konseyi’nin “göç” konusundaki kararlarının asıl odak noktası duvarlar değil, geri dönüşlerdir. On beş kez bahsedilmesiyle, bu konunun üye devletlerin en önemli önceliği olduğu teyit ediliyor (tersine, belgede sığınmacılara tek bir atıfta bulunulmuyor ve temel haklardan yalnızca bir kez bahsediliyor).
Geri gönderme merkezlerinin gerçekliğini bilenler, bu rakamların arkasında neyin yattığını bilirler: parçalanmış hayatlar, ayrılmış çiftler ve aileler, kaçtıkları bir kabusa geri dönmekten korkan tutuklular.
Komisyon, 24 Ocak 2023’te “” başlıklı bir belge sunarak işleri başlattı.Daha etkili getiriler için operasyonel bir stratejiye doğru“. İki gün sonra, İsveç başkanlığı altındaki ilk AB içişleri bakanları Konseyi’nde İtalyan temsilci Matteo Piantedosi, “‘refakatli zorunlu geri dönüş’ diyebileceğimiz, ‘zorunlu geri dönüş’ arasında bir yerde üçüncü bir geri dönüş modeli geliştirmeyi önerdi. ve bir ‘yardımlı gönüllü geri dönüş'”.
Biz bu muğlak kavramın açıklığa kavuşturulmasını beklerken, Avrupa’nın ülkesine geri gönderme makinesi işlemeye devam ediyor. Yakında çıkacak bir raporda, STK Devlet Gözcüsü ve Heinrich Boll Vakfı göç politikalarını dışsallaştırmaya yönelik en son planlar arasında yer alan ve AB tarafından büyük bir gizlilik içinde desteklenen “Balkanlar’dan kendi ülkelerine geri dönüşlere ilişkin iddialı bir programı” kınıyor.
Ülkesine geri dönüşle ilgili makaleleri okurken, genellikle rakamlar karşısında şaşkına dönersiniz. Örneğin, bunlar: Eurostat’a göre2022’nin üçüncü çeyreğinde AB’de 109.895 adet çıkış emri verildi ve 31.825 adet iade gerçekleştirildi. AB çapında geri dönüşlerin %39’u gönüllü ve %61’i zorunluydu. Sadece 2021’den beri üye devletler gerçekleştirilen geri dönüş türünü belirtmek zorunda kaldılar, ancak neyin “gönüllü” ve neyin “zorla” olduğu konusunda çok farklı anlayışlara sahip oldukları açık: nasıl olduğunu açıklamanın başka yolu yok. aynı dönemde, getirilerin %100’ü Almanya ve Macaristan zorlanırken, İspanya’dan gelenlerin %100’ü gönüllüydü.
Eurostat ayrıca geri dönenlerin cinsiyeti, yaşı, uyruğu ve varış yeri hakkında da veriler sağlar (geri dönüş terimi, resmi olmasına rağmen aslında yanlıştır, çünkü kişi her zaman menşe ülkesine sınır dışı edilmez). Geri gönderme merkezlerinin gerçekliğini bilenler, bu rakamların arkasında neyin yattığını bilirler: parçalanmış hayatlar, ayrılmış çiftler ve aileler, kaçtıkları bir kabusa geri dönmekten korkan tutuklular. Rakamlar bize bu insanların ne kadar süredir AB’de yaşadıklarını, aile durumlarının veya istihdam durumlarının ne olduğunu, neden burada yaşamayı seçtiklerini, kendilerinin (veya ebeveynlerinin) nasıl geldiklerini, ne inşa ettiklerini veya inşa etmeyi umduklarını söylemiyor. Avrupa’da.
Marta Gionco olarak Tepe Ağı Avrupa ülkelerine geri gönderme politikaları, medeni durumu veya sosyo-ekonomik faktörleri veya ülkelerine geri dönüşün insanların yaşamları üzerindeki genellikle şiddetli etkisini dikkate almaz. Yetkililer tarafından toplanan veriler yalnızca geri dönüşlerin sayısını kaydeder. ilgili kişilerin birçoğunun, örneğin ailevi koşullar veya sağlık nedeniyle veya reşit olmamaları nedeniyle veya geri döndüklerinde işkence veya diğer şiddet türlerini göze almaları gibi pratik veya yasal nedenlerle sınır dışı edilemeyeceği.”
Keyfi ve acımasız
2022’nin üçüncü çeyreğinde geri dönen 31.825 kişiden hiçbirinin AB’den ayrılmayı seçmediği kesin: Kalma seçeneği olmadığı için geri dönüşler tanım gereği zorunlu. Kendi isteğiyle ayrıldığını iddia edenler, bunu istifa ettikleri için ya da şiddetle sınır dışı edilme korkusuyla yaparlar. AB’de yasa dışı olarak kalan insanların çoğunun buraya yasal olarak vize ile geldiğini de biliyoruz. Bunlar vize süresini aşanlarkendilerini fiziksel bir duvar kadar utanç verici bir bürokrasi duvarıyla karşı karşıya bulan ve yıllar veya on yıllar sonra bile ikametlerini düzenli hale getirme şansları çok az olan.
Kalmaya hakları olmadığını iddia etmek tarafsız bir tutum gibi görünebilir ama aslında keyfi ve acımasızdır. Avrupa nüfusunun bir bölümünü idari bir suçtan hapsedip sonra sınır dışı etmeye çalışmak -çünkü evrak alamıyorlar- acımasız ve akıl dışıdır; Avrupa Birliği’nin de kendiliğinden göçün ürünü olduğunu ve öyle kalacağını inkar etme girişimi.
Berlin Duvarı’nın yıkılmasından sık sık duvarsız bir Avrupa’nın mutlu bir sembolü olarak bahsedilir. Bu, bugün “barbarlara” karşı duyduğumuz düşmanlığın o zamanlar da var olduğunu, ancak Orta ve Doğu Avrupa ülkelerinden gelen insanlara (bazıları şimdi duvarları övüyor) yönelik olduğunu unutmak içindir. 30 ve 31 Ekim 1991 tarihli Berlin konferansının -eğlenceli olduğu kadar lanetleyici- raporunu okumak yeter. İtalyan L’Unità gazetesi muhabiri Paolo Soldini tarafından imzalandı. Zaten amaç, “yasadışı” göç ve iltica sisteminin “istismarına” karşı mücadele etmekti. Daha şimdiden önerilen önlemler, ülkesine geri gönderme ve geri kabul anlaşmaları, insan tacirleriyle mücadele ve menşe ve geçiş ülkelerine şantaj yapma etrafında dönüyordu.
Avrupa hükümetlerini daha az tehlikeli, kalın kafalı fikirlere yönlendirmeye çalışabilecek ve denemesi gereken kurum Komisyon’du. 1994 yılında a Göç ve iltica politikaları hakkında Avrupa Parlamentosu ve Konseye TebliğOtuz iki tekliften sadece yedisini düzensiz göçe ayırdı. On beş önermeden oluşan bütün bir bölüm, “ırk ayrımcılığıyla mücadele ve ırkçılık ve yabancı düşmanlığıyla mücadele” önlemleri de dahil olmak üzere “yasal göçmenlerin entegrasyonuna yönelik girişimlerin güçlendirilmesine” ayrıldı. Ancak Komisyon, zaman içinde hükümetlerin önceliklerine uyum sağladı ve bu tür açıklamalar bugün düşünülemez.
Gücün merkezileştirilmesi
Ülkelerine geri dönüş modası, hâlihazırda AB topraklarında bulunan yüzbinlerce insanı istenmeyen kişiler olarak göstererek yabancı düşmanlığını pekiştiriyor. Sonuçlarından bir diğeri de, gücü ve kaynakları diğerlerinin elinde daha da merkezileştirmektir. Frontex, AB’nin sınır ve sahil güvenlik teşkilatı. 2022 tarihli bir makalede, araştırmacı Mariana Gkliati izlendi ajansın ülkesine geri gönderme alanındaki yetkilerinin ve özerkliğinin genişletilmesi, şu anda bütçesinin yaklaşık %10’unu kapsayan bir faaliyet.
Örneğin, ajans kullanarak kendi inisiyatifiyle ülkesine geri gönderme operasyonları başlatabilir. kendi silahlı personeli. Elindeki verilere dayanarak, bir bireyin ülkesine geri gönderilmesini önerebilir, bu durumda bunun yalnızca ilgili ulusal makamlar tarafından onaylanması gerekir. Risk, kınıyor EuroMed Hak ağıikincisinin “Frontex tarafından gayri resmi olarak hazırlanan iade kararını varsayılan olarak onaylaması”dır.
Uzun süredir Balkanlar’da faaliyet gösteren ve şimdi Afrika’ya taşınan Frontex’in coğrafi genişlemesi, geri dönüşün merkezileşmesinin bir başka zararlı etkisiyle bağlantılı: üçüncü ülkelerle ilişkilerin bozulması. Otuz yılı aşkın bir süredir, Avrupa hükümetleri menşe ve geçiş ülkelerine geri kabul anlaşmaları dayatıyor. Örneğin Aralık 2022’de AB Konseyi Gambiyalılar için vize maliyetini artırdı “geri dönüş ve geri kabul konusunda” işbirliği yapmadığı için ülkeyi cezalandırmak. Gambiya’nın kendi vatandaşlarını geri kabul etme yükümlülüğünü yerine getirmediği iddiasıyla suçlu olduğu iddia edildi.
Ama gerçekten durum bu mu? Avukat Kay Hailbronner’a göre, “toprak egemenliğinden kaynaklanan sınır dışı etme hakkı, menşe ülke tarafından geri kabul yükümlülüğüne bağlıdır”. Hükümetler ve Avrupa kurumları, hiçbir devletin uluslararası teamül hukukuna dayanan bu yükümlülükten kaçamayacağını yineliyor. Ancak Hailbronner, uluslararası hukukun kodifikasyonuna ilişkin 1930 Lahey Konferansında, “belirli devletlerin temsilcilerinin mutlak bir geri kabul yükümlülüğü konusunda çekincelerini dile getirdiklerini” hatırlıyor. Örneğin İsveç, “menşe devletinin yurtdışında uzun süre kalma durumunda geri kabul yükümlülüğünden muaf tutulabileceğini” iddia etti. Son zamanlarda avukat olarak Mariagiulia Giuffré gözlemliyorAB Bakanlar Konseyi’nin hukuk servisi, 2000 yılında verdiği bir görüşte, “gönülsüz olarak geri gönderilen bir kişiyi yeniden kabul etmeye yönelik uluslararası yasal bir yükümlülüğün varlığını” sorguladı.
Hukuki değerlendirmelerin ötesinde, kendi başına bir amaç olarak tasarlanan bir geri gönderme politikası, bir devletin kendi topraklarını kontrol etme hakkının küçük düşürülmesi gibi görünür. Her yıl onbinlerce insanı bir cemaat olarak görmektense zorla sınır dışı etmek kimsenin çıkarına değil. İçinde yaşadığımız gerçeği kabul edemeyen hükümetlerin gücünün kötüye kullanılması anlamına geliyor.