© CPU – Cédric Depraetere – Arşiv
King Gizzard ve The Lizard Wizard en son Belçika’daki bir konser salonunda konaklamışlardı. Ekim 2019, ardından Ancienne Belgique’de hızla tükenen bir çifte konser için. Alışılmadık derecede uzun bir yokluk olmayan ortalama bir grup için, ancak Avustralya çetesi farklı bir hızda yaşıyor gibi görünüyor. Dört yıl önce, Avustralyalılar sekiz (!) kayıt, sayısız canlı albüm ve kaçak içki, ve değişen bir kadro önce. Grubun Cirque Royal’de tam olarak hangi albümü sunacağını söylemek zor çünkü o zamandan beri tamamen yeni bir albüm kataloğuna sahipler. altında gelmiş olmak
Geçen Ekim gördüm Değişiklikler, Lamine Rüya içinde Buz, Ölüm, Gezegenler, Akciğerler, Mantarlar ve lav hayatın ışığı olurken Omnium Buluşması önemli albüm kanonunu yılın başlarında tamamladı. Yine de bu, bu albümlerin gerçekten kapsamlı bir şekilde tartışılacağının garantisi olmaktan çok uzak. Bu arada 23 albümlük bir diskografi ile saatlerce çalabilirsiniz ve King Gizzard hayranları, konseri gecenin derinliklerine çekmek için Red Bulls veya kahve içmekten mutluluk duyan türdendir. Bu nedenle, King Gizzard’ın hangi set listesiyle ortaya çıkacağını tahmin etmek matematikçilere mahsustur.
Aslında, King Gizzard & The Lizard Wizard için Londralı grup Los Bitchos’tan daha iyi bir yardımcı oyuncu yoktur. İngiliz kız grubu, yıllar içinde, en son Botanique’de ünlü bir canlı itibar kazandı. Geceler. Burada ve orada kulağa biraz daha durgun geliyor, sonra yine biraz daha coşkulu. orospular zaten çok sayıda olan merkez meydanı ısıtma görevi verildi ve bu nedenle, bir King Gizzard hayranının eli o alanı hızla doldurmasına rağmen, zaten küçük bir partiyi harekete geçirdi. Her şey güzel bir şekilde kontrol altında tutuldu, ancak kapanış numarası sırasında bayanlara Stu Mackenzie’den başkası katılmadı, Mr. Gizzard’ın kendisi. Flütüyle her şeyi savaşa attı ve bir süre şovu çaldı. Yaklaşan halk festivalini ısıtmak için Los Bitchos yapması gerekeni yaptı.
King Gizzard çok öngörülebilir olarak adlandırılamasa da, “Rattlesnake”in favori bir açıcı olduğu iyi bilinir. Ve böylece oldu. Böylece moshpitopportunistler paralarının karşılığını almak için uzun süre beklemek zorunda kalmadılar. Davulcu Michael Cavanaugh’un amansız temposu ve güçlü davul ritmi, uzun çöl kaya pistinde bir mosh çukuru sağlamaya yeterliydi. On beş dakikalık ‘Çıngıraklı Yılan! Çıngıraklı yılan!’ ilk bakışta hipnotik tekrarlayan sayıyı grubun sisteminden çıkarmak için yeterli gibi görünse de, daha sonra hiçbir şeyin gerçeklerden daha fazla olamayacağı ortaya çıkacaktı.
Ardından grup birçok numaradan birini yaptı. Yani, insanlar belli bir şarkının başına gelip sonra tam gaz diğerine uçmayı severdi. Ayrıca, mikrotonal çizgi nihayet uzatılmadan önce sırasıyla “Çamurlu Su” ve “Uyku Drifter” seslerinin duyulduğu “Otomasyon” ve “Bal” ile. Tatlı akustik balad “Honey”, canlı bağlamda biraz daha fazla diş aldı ve şarkının ihtişamının bir kısmını aldı, ama elbette moshpit doymuş kalmalıydı. Yine de, rock ‘n’ roll muamelesi görmüş “Honey”in tatlı sözlerinde komik bir şeyler vardı.
Sevilen albümlerden saatlerin çaldığı konser mikrotonalitesinin ilk bölümündeydi. Uçan Mikrotonal Muz, KİLOGRAM. içinde LW Arap dünyasından ritmlerin solist Stu Mackenzie’nin vokallerine kadar süzülerek süzüldüğü “Nuclear Fusion”ın acayip çöl rock’ı, tıpkı “Rattlesnake” gibi hayran favorileri. Ancak “ONE”dan sonra sıra diğer türlere geldi. “Magenta Mountain”ın akılda kalıcı sentez döngüsü, başlangıçta bu şarkıyı harika psychedelic pop’un yanına yerleştirdi, ancak belirli bir gerilimin oluşması uzun sürmedi. King Gizzard burada doğaçlama yapabildi ve grup üyeleri müziği ilk kez orada enstrümanlarından sıkıştırıyor gibiydi. Grubun yavaş yavaş ortaya çıkardığı gevşek ama çok sert prog, daha önce davulları devralan yoğun bir Cavanaugh tarafından vurgulanmıştı.
Bu çatırdayan gelişme yeni bir bölüm başlattı: pürüzlü kenarlar. Cavanaugh bir kontrbas oluğuyla zamanın geldiğini duyurdu BENnfest Farelerin Yuvası geldi ve moshpit bir kez daha “Gezegen B” tonlarında (kelimenin tam anlamıyla) harekete geçti. “Self-Immolate” da davullarda çok güçlü ve vurucu bir girişle başladı, ancak sesinin alt bölgelerini arayan çıplak ayaklı Stu Mackenzie’nin görüntüsü ve bulabileceğiniz en keskin ve sıkı rifflerden biri alevlerle, düpedüz komik. Bu tür riffler çoğunlukla dünyadaki Slayers ve Metallicas’a mahsustur ve altı Avustralyalı sörfçü olarak tanımlanabilecek bir şey değildir. Ve yine de, bu bir görüntüdeki King Gizzard kimliğidir.
Bu kusursuz sette şarkılar arasındaki geçişlere hiçbir zaman tarz bir kırılma eşlik etmedi veya hiçbir zaman beceriksiz olmadı. Aksine. Yine de King Gizzard, başladığı yerden tamamen farklı bir yerde sona erdi, öyle ki oraya nasıl geldiğimizi merak edeceksiniz. Ders kitabı örneği, kusursuzca birbirine akan “Ben Senin Aklındayım” / “Ben Senin Aklında Değilim” / “Selofan” / “Ben Senin Aklındayım Fuzz” karışıklığıydı. Albümdeki tüm şarkılar Ben Senin Aklındayım Fuzz 2014’ten, grubun ilk yaratıcı zirvelerinden biri. Fazla çaba sarf etmeden, bu karışıklığa geçen yılki “The Dripping Tap” gibi bir şarkı da dahil edildi. Aradan sekiz yıl geçmiş şarkıların çok az çabayla blender’a koyulması belki de grubun yıllar içinde kendini tekrar etmeye cesaret ettiğini gösteriyor. Yine de bu, o sırada gönüllü olarak beyin sarsıntısı geçiren birkaç yüz mosher’a zarar vermez. Zahmetsiz geçişler sayesinde, grubun on beş dakikalık bir versiyondan sonra bile doyamadığı o lanet “Rattlesnake” gibi, birbirine gönderme yapıyormuş gibi görünen şarkılarınız bile oldu. Ön sıraları yeniden canlandırmak için buna müzikal metinlerarasılık deyin.
Bu arada son birkaç şarkı öyle hızlı akıp gitmişti ki neredeyse hiç nefes alacak yer kalmamıştı, ara vermek hoş karşılanabilirdi. Ve grubun kendisi desibel kotasına çoktan ulaştığını hissetmiş gibi, boğucu ve canlı “Ambergris”e daldı. Korkak “Ice V” devreye girdiğinde set saat ikiye doğru süründü. O caz rock şarkısının uzun vokalsiz gitar çalımları sırasında namlunun yavaş yavaş seyirciye alıştığını fark ettiniz. Ama bitiş çizgisine şık bir şekilde ulaşıyorsun, diye düşündü King Gizzard. Kapanış şarkısı “Boogieman Sam” yine sürekli değişen bir karışıklığın temelini oluşturdu. Diğer şeylerin yanı sıra, Canned Heat’in “Going Up the Country” ve başka kimlerin, Avustralya’nın ulusal gururu AC / DC’nin “Hells Bells” parçaları bu ezici sayıya tıkıştırıldı.
King Gizzard gibi bir grubun harika yanı, iki saatlik bir konserden sonra bile çalmaları gerektiğini düşündüğünüz yirmi kadar şarkının kalmasıdır. İncelemeden geçmedi: gibi albümlerden tek bir şarkı yok kelebek 3000, Poligondvanaland, Sakız çizme çorbası, ve hatta modern klasikleri dokuzgen sonsuzluk; “Head On/Pill”, “The River”, “Mars For The Rich” ve “Slow Jam 1” gibi şarkılar vb. Ve bu liste herkes için farklıdır. King Gizzard o kadar çok farklı türü kendi mitosuna çekiyor ve o kadar çok farklı zevke hitap ediyor. Böylesine devasa bir eritme potası ile çok sayıdan ancak bir tanesini ve birden çok tanesini yaratabilirsiniz. Müzikal bukalemunlar, onlara bundan daha aşağısı diyemezsin.
Royal Circus’un kahverengi bir pub veya böyle küçük irmiklerle karşılaştırılabileceğinden değil, ancak bu grubun muhtemelen hiçbir zaman bir Sportpaleis’de görünmeyecek olması birçok hayranın sevinci. Aslında hak ettiği, ancak eğlencenin tamamen ortadan kalkacağı. Kraliyet Sirki’nde mükemmel ölçekte, ne çok büyük ne de çok küçük bir halk festivali geliştirebilirsiniz. King Gizzard’ın kollektif yeteneğinin acelesi var kuşaksal adına. Müzik endüstrisinde hakim olan ‘rock öldü’ sloganını geride bırakan türden bir grup. Aynı zamanda biraz ironi ile çekip giden ve asla arkasına bakmayan türden bir grup.
King Gizzard & The Lizard Wizard’ı da canlı izlemek isteyenler önümüzdeki yaz Pukkelpop’u ziyaret edebilirler.
Set listesi:
Çıngıraklı yılan
Otomasyon
Bal
Nükleer füzyon
BİR
Macenta Dağı
Gezegen B
Kendini Yakmak
ben senin aklındayım
ben senin aklında değilim
Selofan
Ben Senin Aklındayım Fuzz
Balrog
ambergris
Kesik Boğaz Boogie
Buz V
Boogieman Sam