Kış güneşi bir hardal çiftliğinin üzerine yükselirken, uçuk turuncu keskin sarıya kanıyor, hepsi aynı giyinmiş – tişörtler, eşofmanlar, mürettebat kesimleri – 36 kızdan oluşan bir sıra açık bir alana çıkıyor ve gözlerinden uykuyu siliyor. Teneke bir sundurmanın altında, taş havanların üzerine eğilmiş, kalçaları üzerinde oturuyorlar. Sonraki 20 dakika boyunca, çiğ bademleri ezip ince bir macun haline getiriyorlar ve bir şişe yemiş sütünü süzüyorlar. Güçlerini geri kazanmak için buna ihtiyaçları olacak.
2017’de başlayan Yudhveer Akhada, kuzey Hindistan’da Delhi sınırındaki bir eyalet olan Haryana’da yarı kentsel bir sanayi kasabası olan Sonipat’ta rekabetçi güreşçilerden oluşan bir aile tarafından yönetilen, kızlar için bir konut güreş akademisidir. Şu anda, vardıklarında tipik olarak 10 ila 15 yaşları arasında olan ve 20 yaşına kadar kalmaları beklenen, kendilerini gelişen güreş kızları topluluğuna kaptıran 45 kursiyere ev sahipliği yapıyor. Akademiye giren her öğrencinin hedefi aynı: Hindistan için bir Olimpiyat madalyası kazanmak.
Bu hikayenin fotoğrafçısı Prarthna Singh, “Hindistan’da kadınlara yönelik şiddet hikayeleriyle çevriliyiz” dedi. Yine de ülkede güreş gibi kadın sporlarına artan katılım görüldü. “Bu ataerkil yapılar içinde, genç kadınların spor kadınları olarak kendilerine bir alan açtığı bu akademilerimiz var. Bir olmak için gereken adanmışlığı ve titizliği gösterdiklerini görmek ilham verici.”
Isınmadan sonra antrenmanları değişir. Kardiyo günleri, kros koşusu veya merdiven çıkma anlamına gelebilir. Spor günlerinde hentbol veya basketbol oynarlar. Güç geliştirme günleri en zorlu olanıdır: Kızlar tarlada tahta blokları sürüklemeli veya kendilerini birkaç metrelik budaklı halatlardan yukarı çekmelidir.
“Buraya gelmeseydik hayatımız çok farklı olabilirdi” Sikşa Harb, yukarıda, Sonipat’ta çiftçi bir aileden gelen 16 yaşında bir kız. Güreşmeseydi, “Evlenmek için okulu bırakırdım” dedi.