WKral III. Charles Britanya’nın yeni hükümdarı oldu ve “sevgilim annesi” Kraliçe II. Elizabeth’e “ailemize ve tüm bu yıllar boyunca özenle hizmet ettiğiniz uluslar ailesine olan sevgisi ve bağlılığı” için teşekkür etti. Yine de genç bir kadın olarak kraliyet görevlerine bağlılığı o kadar eksiksizdi ki, ilk doğan oğlu ve varisi ile geçirmek için çoğu anneden çok daha az zamanı vardı, küçük bir çocuk olarak utangaçlığı ve duyarlılığı, her iki ebeveyninin de sık sık yokluğuyla daha da kötüleşti. .
Prenses Elizabeth (1952’de tahta çıkana kadar olduğu gibi), 1949 Noelinde Malta’daki deniz görevinde Prens Philip’e katıldığında ve bir yaşındaki oğullarını Sandringham’da büyükanne ve büyükbabasıyla birlikte bıraktığında, onun ilk adımlarını ve ilk dişler. Peş peşe başka yurtdışı gezileri de geldi ve kısa bir süre sonra, Prens Charles ilk kelimesini söylediğinde, herkesten daha çok gördüğü dadısına hitaben “Nana” oldu.
Aynı şey, o zamanlar Britanya’daki diğer birçok aristokrat çocuk için de geçerliydi, ancak genç Kraliçe’nin arkadaşları bile (hepsinin olmasa da hepsi olmasa da) onu oldukça mesafeli bir ebeveyn olarak görüyorlardı, anne şefkatiyle kendini göstermiyor, onun gibi değildi. öz anne.
Bir hükümdar olarak Kraliçe’nin performansı başından beri neredeyse kusursuzdu. Sakin, sabırlı, alçakgönüllü, görev bilincine sahip, şefkatli, onurlu, zarif, monarşiyi Britanya’nın dünyadaki azalan sömürge sonrası statüsüne uyarlamak için ilerici bir hazırlık gösterirken, hiçbir zaman utanç veya siyasi tartışmaya neden olacak hiçbir şey yapmadı. Bir anne olarak, Prens Charles söz konusu olduğunda (daha güçlü bir karakter olan kız kardeşi Prenses Anne, farklı bir deneyimi hatırladı) biraz mesafeli yaklaşımı 1930’lara daha çok benziyordu, ancak kraliyet çocukları geleneğine son verdi. hükümdarın huzuruna girerken eğilmeli ve reverans yapmalıdır.
TIME’dan daha fazlası
Zamanında çığ gibi büyüyen taleplerle genç Kraliçe’nin çocuklarını yetiştirme sorumluluğunun çoğunu Prens Philip’e bırakmaktan başka seçeneği yoktu, ancak oğlundan çok farklı bir karakterdi ve nasıl olacağı konusunda kendi fikirleri vardı. çıkmasını istedi. Charles’ın birinci doğum gününde ona bir kriket sopası almış ve onun “erkek adam” olmasını istediğini açıklamıştı.
Prens Philip’in çekingen oğlunun kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenmesi konusundaki kararlılığı, annesi güvenli bir akıl hastanesine götürüldükten sonra sekiz yaşından itibaren kendi başının çaresine bakmak zorunda kaldığı çocukluğunun çalkantılı koşullarından kaynaklanıyordu. babası, metresi ile birlikte yaşamak için Fransa’nın güneyindeki aile evini terk etti.
Bu darbelerle başa çıkmanın bir yolu olarak hayata sert bir yaklaşım geliştiren Prens Philip, oğlunu sertleştirmeyi ve onu bir gün kral olmanın zorluklarına hazırlamayı kendi sorumluluğu olarak gördü. Kuzeni Lady Mountbatten’in dediği gibi, prens “Charles’ın birçok sorunla karşılaşacak çok hassas bir çocuk olduğunu görebiliyordu ve çocukların pek çok şeyi ciddiye almaması için ona yardım etmesi gerektiğini düşündü. gönlünü al ve her düştüğünde onu almak için acele etme ve “Aman canım, canın yandı mı” deme, bunun yerine ‘Hadi ama bu o kadar da kötü değil’ deme. Eminim sadece karakterini daha sağlam hale getirmeye yardım etmek istemiştir… ama geçmişe bakınca bazen abarttığını düşünüyorum ve belki de biraz temkinsizdi.”
Charles, İngiltere tahtının okula giden ilk varisiydi, kısa bir süreliğine Knightsbridge, Londra’da küçük bir ön-hazırlığa (Hill House) katıldı, sekiz yaşında, babasının eski hazırlık okulu Cheam’e yatılı olarak gitti. Prens Philip, okulun tarihine yazdığı bir önsözde övdü: “Çocuklar evde şımartılabilir,” diye yazdı, “fakat okulun kendi kendini kontrol eden, düşünceli ve bağımsız yetişkinler.” Çok farklı bir karakter olan Kral Charles, orada geçirdiği zamandan nefret ettiği için kuşkusuz buna itiraz ederdi. Daha sonra babasının reis olduğu Gordonstoun’da acımasızca zorbalığa uğradı ve burayı bir “cehennem deliği” olarak nitelendirdi.
Ne Kraliçe ne de Prens Philip, Charles’ı kendileriyle duyguları hakkında konuşmaya teşvik etmedi, bunun yerine garip konuşmalardan kaçınmak için şişelenme eğilimindeydi. Pek çok açıdan çok dikkatli bir baba olan Prens Philip, bazı saray mensupları tarafından en büyük oğlu üzerinde fazla kontrolcü olarak görülüyordu, büyürken etrafta ona rehberlik edecek kimsenin olmadığı gerçeğini fazlasıyla telafi ettiği tahmin ediliyordu. Charles’a sık sık onun istediği türden bir oğul olmadığı ve davranışlarının rastgele yönlerinde öfkeye kapılabileceği izlenimini verdi, hatta bir keresinde onu yatakta okuduğu için azarladı: “Eğer uyumak istiyorsa, neden olmasın? o uyur? Okumak istiyorsa neden bir koltuğa oturup okumuyor?”
Babasından korkan ve kraliçe olarak meşgul olduğu sırada annesinden ilgi görmeyen Charles, 1970’lerde Prens Philip’in annesinin kardeşi olan ve etkisi her zaman özellikle yardımcı olmayan büyük amcası Lord Louis Mountbatten’in kanatları altına girdi. . Örneğin, “geçmişi” olmayan genç bir kadınla evlenmeden önce “yabani yulafını ekmesi” yönündeki ünlü tavsiyesi, Charles’ı Leydi Diana Spencer ile mutsuz ilk evliliğine itmeye yardımcı oldu.
Mountbatten’in 1979’da IRA tarafından öldürülmesinden sonraki on yıllarda, bununla birlikte, Prens Charles, her iki ebeveynine de giderek daha yakın hale geldi; Prens’in Vakfı hayır kurumu, babasıyla (daha önce Edinburgh Dükü Ödülü’nü kurmuş olan) ortak ilgi alanlarının birkaç örneğinden biri oldu. şeması) farklı şekillerde yürütülmektedir. 2008’de Charles’ın 60. doğum günü sırasında Kraliçe, oğlunun “olağanüstü bir organizasyon” olarak nitelendirdiği Trust ile yaptığı çalışmalardan “muazzam bir gurur” duyduğunu ifade etti. İkisi, Kraliçe’nin 90. doğum gününü kutlamak için yapılan kutlamalar sırasında birlikte fotoğraflandığında, ilişkilerinin sıcaklığından şüphe yoktu. Ve bu hafta BBC tarafından yayınlanan TV ölüm ilanı filmlerinden birinde, yeni Kral, Kraliçe’nin annesi olduğu için ne kadar “çok şanslı” hissettiğini söyledi.
TIME’dan Daha Fazla Okunması Gereken Hikaye