Ön 22 Şubat 2022’de, o sırada ülkesinin sınırları boyunca korkunç bir Rus askeri yığınağıyla karşı karşıya olan Ukrayna Devlet Başkanı Volodymyr Zelensky ile bir video görüşmesine katıldım. Sakin ve sakin bir şekilde, Ukrayna’nın ekonomik dönüşümüne yönelik stratejisinden uzun uzun bahsetti ve Ukrayna’nın çok fazla huzursuzluk ve çatışma görmüş Doğu kısmı olan Donbass bölgesine yabancı yatırım getirme planlarını paylaştı. Başkan, ekonomik büyüme ve refah beklentisinin bölgede barış ve istikrar yaratmanın anahtarı olduğunu anladı. Kabul ettim ve mesajını diğer Batılı iş liderlerine iletmeyi teklif ettim, onların da bu fikre çok sempati duyacağından emindim.
48 saatten kısa bir süre sonra, Rus birlikleri Ukrayna’yı tam kapsamlı işgal etmeye başladı. Ukrayna’nın askeri ve sivil altyapısına yönelik amansız füze saldırıları ve hava saldırılarıyla desteklenerek, Başkan Zelensky’nin barışçıl ekonomik kalkınma vizyonunu neredeyse yerle bir eden bir saldırı savaşı başlattılar.
Bir yıl sonra, Putin’in Ukrayna’nın egemenliğine yönelik bencilce saldırısının faturası sarsıcı oldu. Bazı tahminler, her iki taraftaki savaş alanı kayıplarının toplam sayısının 200.000’in üzerinde olduğunu gösteriyor. Cephe hatları arasında kalan veya ayrım gözetmeyen Rus bombardımanının hedefi olan binlerce Ukraynalı sivil de öldürüldü. Ve bir de işgal altındaki köy ve şehirlerde yağmacılık yapan Rus birlikleri ve paralı askerleri tarafından işlendiği iddia edilen tüyler ürpertici savaş suçlarının sayısız kurbanı var.
TIME’dan daha fazlası
Çatışmanın neden olduğu mülteci krizi, Avrupa’nın 2. Dünya Savaşı’ndan bu yana gördüğü en şiddetli krizdir. Ülke nüfusunun kabaca %20’sini oluşturan 8 milyondan fazla Ukraynalı, büyük çoğunluğu kadın ve çocuklar olmak üzere Avrupa’ya sığındı. Milyonlarca kişi daha ülke içinde yerinden edilmiş durumda.
Ancak, Kırım’dan Donbass’a kadar Ukrayna topraklarının kabaca %20’si Rus kontrolü altında kalırken, aynı zamanda, savaşa yetersiz eğitimli ve donanımsız askerleri dalga dalga göndermeye devam etmesine rağmen Putin’in stratejisinin başarısız olduğu da açık. Ukraynalıların dayanıklılığı ve Batı silahlarıyla desteklenen silahlı kuvvetlerinin cesareti sayesinde, Rus ilerleyişi keskin bir durma noktasına geldi ve Rus propagandacılarının (ve Batı’daki bazılarının da) tahmin ettiği hızlı zafer gibi bir şey üretmedi. Bunun yerine, Rusya’nın liderleri inkar, yanılsama ve gerilimi tırmandırma tehditlerine sığındılar.
Yine de korkarım ki Putin’i müzakere masasına kendisininkinden farklı şartlarla oturtmak için artan kayıplar, uluslararası izolasyon ve itibar zedelenmesinden daha fazlası gerekecek. Rusya’nın tehdidinin doğasını her zaman anlamış olan Ukrayna’nın Orta Avrupa ve Baltıklar’daki cesur müttefiklerini bir kenara bırakırsak, diğer Batılı müttefikler saldırganları geri püskürtmek için gereken silah sistemleri konusunda fikir birliğine varmak için çok zaman harcadılar. ABD, Almanya ve diğerleri tarafından son haftalarda verilen taahhütler beni cesaretlendiriyor, ancak bu silah sistemlerinin artık uygun ölçekte ve daha fazla gecikme olmaksızın teslim edilmesi gerekiyor.
Aynı derecede zorlayıcı olan, uluslararası yaptırımların tutarsızlığıdır. AB ve ABD, Rusya ile ticarete kapsamlı kısıtlamalar getirdi ve başta Almanya olmak üzere Avrupa ülkelerinin Rus gazına olan bağımlılıklarını azaltma veya ortadan kaldırma hızı etkileyici. Yine de boşluklar, istisnalar ve diğer ulusların katılmaya isteksizliği, Putin’in kasasına sermaye akışını durdurma çabalarını engelledi. Halen Rusya ile iş yapan ülkeler üzerindeki uluslararası baskı şimdi artırılmalıdır.
Küresel ticaretin de üzerine düşeni yapması gerekiyor. Ama yeterince yapmıyor. Çok fazla şirket, ödedikleri vergiler, destekledikleri tedarik zincirleri ve paylaştıkları teknoloji aracılığıyla Putin’in savaş makinesine katkıda bulunurken, Rusya ile veya Rusya’da iş yapmaktan kâr etmeye devam ediyor. Business For Ukraine (B4Ukraine) tarafından çok uluslu şirketlere ilişkin yakın tarihli bir analiz, G7 ülkelerinin 2022’de Ukrayna’ya ikili yardım olarak verdiği her 7 ABD doları için şirketlerinin Kremlin’e vergi olarak 1 ABD doları katkıda bulunmuş olabileceğini gösteriyor. Bu tür bir suç ortaklığı çağrılmalı ve kurallara dayalı bir uluslararası düzene bağlı hükümetler adım atmalı ve şirketleri Rusya ile bağlarını kesmeye teşvik etmelidir.
Bazı Batılı liderler Ukrayna’nın “bu savaşı kaybetmemesi gerektiğini” öne sürdüler, ancak korkarım bu duygu yetersiz kalıyor. Dikte edilen barış aslında barış değildir. Ukrayna’nın egemenliğini ve toprak bütünlüğünü yeniden sağlayan adil ve kapsamlı bir barış anlaşması ancak Ukrayna kazanırsa ve Rus birlikleri eve dönerse mümkün olabilir. Başka herhangi bir şey, otoriter liderleri gelecek nesiller için emellerini sürdürmeye teşvik ederdi. Bu dünyanın ödeyemeyeceği kadar yüksek bir bedel.
TIME’dan Daha Fazla Okunması Gerekenler