Benim benzer biçimde köşe yazarlarından tokmaklarını bırakmalarının, geçen yılı düşünmelerinin ve bir sonraki yılı düşünmelerinin istendiği zamandır.
Amaç, sanırım, köşe yazarlarının haiz olması beklenen bir bilgeliği okuyucularla, noktayı belirtmek için keskin bir sopa kullanmadan paylaşmaya çalışmak.
Kimi zaman, yıl sonu köşe yazıları günah çıkarma ve duygusallığa sapar – bir yazar olarak kaçınmaya çalıştığım bir uygulama bundan dolayı en iyi köşe yazıları içe değil dışa bakma eğilimindedir.
2022’nin son köşesi olan bununla bir kural dışı yaptım. İsteksizce kısmen kendim hakkında yazmaya karar verdim bundan dolayı deneyimimin evrensel bir yankısı yada anlamı olabilir.
Son zamanlarda sessizliğin kıymeti ve gerekliliği üstüne çokça düşünüyorum. Her zamanki benzer biçimde, dünya kükreyen, kargaşa ve bunalımlı bir yer. Son 12 ay ne yazık ki bir kural dışı olmadı. Hiddet, nifak ve savaşın bunaltıcı ve bunaltıcı nakaratını bir kez daha yaşamak zorunda kaldık.
Yalnızca sessizliğin sunabileceği yatıştırıcı merheme ihtiyacımız var.
Fakat 25 senedir her yıl olduğu benzer biçimde bu yıl da sessizliği tanımadım. Bunun yerine, yaşamın kin dolu telaşının ötesinde, kulaklarımda ve aklımda tiz bir tıslama yada vızıltıya göğüs gerdim.
Tinnitus denilen korkudan muzdaripim. Bir ihtimal sen de yaparsın.
Acımız yabancılar tarafınca görülmez. Acının gerçek ve amansız bulunduğunu sadece delici senfoniyi duyan insanoğlu anlayabilir. Bundan dolayı, talihsizlik yada kendi kendine açmış olduğu yaraların bir sonucu olarak, devamlı bir kakofoni ile yaşayan insanoğlu, kulak çınlaması “topluluğunun” üyeleri olarak bilinir.
Her gün, uyandığım andan uykuya daldığım ana kadar tanıdık tıslama ve uğultu duyuyorum. Uzun süredir bu şekildeydi, bir çok vakit zayıflatıcıydı.
Tinnitus beni kontrol etti. Yazma yeteneğimi kontrol etti. Öğretme yeteneğimi kontrol etti. Ailemi kontrol etti. Dayanıklılığımı ve dayanıklılığımı kontrol etti. Benim irademi kontrol etti.
Ben yalnız değilim. Tinnitus, rahatsız edici zamanlarımızın öteki salgınıdır. Dünya genelinde milyonlarca insan kulak çınlamasına katlanıyor. Seçim yada koşullar gereği maruz kaldıkları zarar verici desibel göz önüne alındığında, milyonlarca şahıs daha meydana getirecek.
Bazıları, benim benzer biçimde, tıslama ve vızıltı duyar. Ötekiler cırcır böceği, ağustos böcekleri, minik patlamalar ve hatta daktiloların sesini duyar. Bazıları bir kulağında tek bir ses ya da şeytani bir ses duyar. Ötekiler, benim benzer biçimde, her ikisinde de.
Kimi zaman sesler, yanan bir akustik top benzer biçimde başın etrafına sarılan bir ses küresine dönüşür. Zihni ve ruhu sarsan ürkütücü bir duygudur.
Gürültü düşmandır. Gürültü, çekince ile anlamdaş hale gelir. Dünya gürültülü bir yer. Daha gürültülü hale geliyor. Gürültünün saldırısına uğruyoruz. Her yerde. Evde. Sokakta. Mağazalarda. Tiyatrolarda. Restoranlarda. Spor etkinliklerinde. Tuvaletlerde bile. Gürültü. Gürültü. Gürültü.
Gürültü seli, sanıyorum, bizlere yaşamın heyecanını ve heyecanını hissettirmeli. Yaşadığımızın bir kanıtıdır. Gürültü bununla birlikte sessiz tefekkürün üretme eğiliminde olduğu yalnızlık, üzüntü ve yetersizlik düşüncelerini bastırmak içindir.
Sebep ne olursa olsun, bu gürültü zarar verici. Kulağımıza zarar veriyor. Bu hasarın neticeleri vardır. Bunlardan biri katastrofik kulak çınlaması olabilir. Hepimiz, her yaşta hasta olabilir. Kulak çınlaması fark gözetmez.
Pek oldukça insan, kulak çınlaması “topluluğuna” katılmak için çıkmaz bir yolda olduklarının bilincinde olmadan minik, beyaz cihazlarla kulaklarına gürültü üfler. Sesler bir kez başladı mı, geri dönüş yoktur. Sesleri kesecek bir deva, hiçbir kaplet yok. Anında iksir yoktur.
Ve sessizliği kaybettiğinde, umudunu da kaybedebilirsin. Düşünemezsin. Konsantre olamıyorsun. Daha da kötüsü, uyuyamazsın. Uyku olmadan yaşam daha zor ve kafa karıştırıcı hale gelir. Uyumaya çalışmak ve sürünen umutsuzluğu uzak tutmak için haplar ve öteki karışımları alırsınız.
Yine düşünmek, konsantre olmak yada uyumak mümkün olacak mı diye merak ediyorsunuz. Kulaklarınızı ve kafanızı dolduran gürültüden kaçıp kurtulamayacağınızı merak ediyorsunuz. Mutluluğun hala mümkün olup olmadığını merak ediyorsunuz.
Tıslama ve uğultuların sebepsiz yere daha yüksek olduğu günler, hatta aylar vardır. Tetikleyicileri boşuna aramıştınız. Soruyorsun: Ben ne yaptım? Sesler niçin değişti? Cevaplar için üstün olduğunuz doktorlar ve bilim adamları omuz silkiyor. Bilmiyorlar bundan dolayı kulak çınlaması hakkında pek oldukça bilinmeyen var. Tinnitus bir muammadır.
Ağustos ortasından itibaren başıma gelen buydu. Kulaklarımdaki ve kafamdaki haşlama sesleri beni bir kez daha alt etmeye başladı. Çukura geri kaymamak için elimden gelenin en iyisini hayata geçirmeye çalıştım.
Daha ilkin çukurdan çıkmıştım. Kulak çınlaması bir dalga benzer biçimde geri çekilirdi. Kendimi seslerden korkmak için değil, onları kabul etmek için eğitmiştim. Kulak çınlamasını evcilleştirdiğimi sanıyordum. Tinnitus “topluluk”ta bu mutlu, ulaşılması zor durum “alışkanlık” olarak bilinir.
Yanılmışım.
Yavaş yavaş, kaçınılmaz olarak, zihnim yaz süresince ve sonbaharda yine gürültüye döndü. Kaygı ve korku derhal peşinden geldi. Acil durum freni çalışmıyordu.
Bu yüzden, daha ilkin beni çukurdan çıkaran Toronto, Buffalo ve Tempe, Arizona’daki nazik sabırlı doktorlara aceleyle geri döndüm. Bana güvence verdiler. Bana bu “kriz”in geçeceğini söylediler. Bana meditasyon yapmamı, dikkat dağıtıcı şeyler aramamı, kulak çınlamasını “maskelemek” için ses kullanmamı söylediler.
Hiçbiri işe yaramadı. Savaşı kaybettiğimi sanıyordum. Kaygım ve korkum derinleşti.
Sonrasında Florida’da kulak çınlaması hakkında her şeyi bilen ve kendisi de onlarca senedir kulak çınlaması çeken bir danışmana ulaştım.
Sesleri uzaklaştırmak yerine onlara yaslanmayı öğretti. Gürültüleri fethetmek için yeni, neredeyse devrim durumunda bir yaklaşım.
Haftalar içinde sesler güçlerini ve etkilerini kaybetmeye başladı. Umutsuzluk kalktı. Eşim kocasına, çocuklarım babasına, öğrencilerim hocasına kavuştu.
Hala sessizliği bilmiyorum fakat kırılgan bir sakinliği ve mutluluğu tekrardan keşfettim.
Okuyucular için dileğim, sessizliğin netliğini tekrardan yakalayabilmeleri, hepimizi bir dereceye kadar saran sarsıcı gürültüler içinde dinginliğin verdiği hazzı hatırlamaları.
Tinnitustan mustarip insanoğlu için dileğim, bir an ilkin “topluluk” olmaktan çıkmamızdır. O kadar da uzak olmayan ufukta ümit var. Doktorlar ve bilim adamları, bu uğursuz durum için bigün sessizliğin zevkini ve tonikini öğrenmemizi sağlayacak tedaviler geliştirmekle meşguller.
O zamana kadar sessizlik ve refah bulmanız için yakarış ediyorum.
Bu makalede anlatılan görüşler yazara aittir ve Al Jazeera’nin editoryal duruşunu yansıtması gerekmez.