Ukrayna için Topçu Mermileri Üreten ABD Ordusu Fabrikasının İçinde

A Ukrayna savaş alanına gönderilmiş bir grup topçu mermisi kuzeydoğu Pensilvanya’daki yılan gibi bir üretim hattında kıvrılarak ilerliyor. Burada, bir asır önce buharlı lokomotiflerin onarıldığı bir dizi kırmızı tuğlalı binanın içinde, işçi ekipleri endüstriyel öğütücülerin, torna tezgahlarının ve fırınların gümbürtüsünün durmaması için gece gündüz çalışıyor.

“Her şey çok büyük. Scranton Ordu Mühimmat Fabrikasında üretim operasyonlarını denetleyen Richard Hansen, çok karmaşık, çok fazla hareketli parça, muazzam miktarda ısı var” diyor. “Sürekli olarak… onu çalışır durumda tutmalısın. Bunu yapmak bizim için önemli çünkü mühimmat yapıyoruz.”

Obüslerden hedeflerinden birkaç mil uzakta ateşlenen 155 milimetrelik mermiler, Ukrayna ordusunun Rus işgaline karşı yaklaşık bir yıl süren savunması için kritik öneme sahip. Çatışmada her gün binlerce güdümsüz mermi ateşleniyor – ABD ve Ukraynalı yetkililerin 2. Dünya Savaşı ile karşılaştırdıkları bir tüketim oranı – mevcut ABD Ordusu stoklarını boşaltıyor.

Scranton fabrikası ilk olarak 1908’de DL&W Demiryolu tarafından bir buharlı lokomotif tamir atölyesi olarak inşa edildi.

TIME için Vincent Tullo

Biden Yönetimi, Ukrayna’ya şimdiden 1 milyondan fazla 155 milimetrelik mermi verdi. Yüzlerce millik çekişmeli cephe hatlarıyla Ukrayna ordusu, Rus mevzilerini püskürtmek için yaklaşık 300 adet 155 milimetrelik obüsten mermi atmaya bağlı. Görünürde çatışmaların sonu gelmeyen ABD Ordusu, ayda yaklaşık 14.000 155 milimetrelik obüs mermisi üretim oranını bu baharda 20.000’e ve 2025’te 90.000’e çıkarmayı planlıyor ve yalnızca bu yıl ABD’de 1.9 milyar dolar harcıyor. işlem.

Ayda 11.040 mermi atmak üzere sözleşme imzalanan Scranton fabrikası, kendisini Ordunun planlanan endüstriyel dönüşümünün merkezinde buluyor. Devasa makinelerin 2.000 kiloluk çelik çubukları kestiği, erittiği, yeniden şekillendirdiği ve rafine ederek iki fit uzunluğunda şık mermilere dönüştürdüğü 15 dönümlük komplekste yaklaşık 300 çalışan çalışıyor. Tesis Ordu’ya ait ancak General Dynamics Corp.’un mühimmat birimi tarafından işletiliyor ve şu anda hafta sonu vardiyasıyla haftada beş gün, günde 24 saat çalışıyor.

Kamyonlar her gün fabrikaya 20 fit uzunluğunda ve 2.000 pound ağırlığında çelik çubuklar getiriyor. Çubuklar, devasa bir mıknatısın onları “dövme atölyesi” olarak bilinen kırmızı tuğlalı bir binaya kaldırdığı yerde dışarıda bırakılır; burada robotik testereler, çubukları “kütük” adı verilen bir ayak uzunluğundaki parçalara ayırır.

Kütükler, soğutma işlemi sırasında dört saat boyunca büyük bir boş odada birer birer taşınır.

TIME için Vincent Tullo

Pensilvanya’nın kış rüzgarlarından uzağa, dükkânın içine adım atın ve 2.000 dereceye kadar ısıtılan üç büyük fırından yayılan sıcaklığı hemen hissedeceksiniz. Her bir kütük, robotik kollarla karanlık bir odada durmak üzere kayan kızgın kömürler gibi ortaya çıkmadan önce bir saat kaldıkları ateşe beslenir.

Metal kollar, her kütüğü sorunsuz bir verimlilikle yakalar ve bunları üç ayrı istasyona taşır. 90 saniyelik bir süre boyunca, kütük aşırı ısıya karşı delinir, gerilir ve üç ayak uzunluğunda preslenir. Bu her gün yüzlerce kez olur. Süreci izleyen Hansen, “Hız anahtardır,” diyor.

Son aşamada, bir robotik kol kütüğü kavrar ve yuvarlak bir kapının üzerine yerleştirir ve burada düzgün bir şekilde “metro” adı verilen bir yer altı konveyör sistemine itilir. Hâlâ kavurucu sıcak olan her kütük, yerçekimi haddeleme hattına düşer. “Dokunma,” diyor Hansen. “Sadece elinizi yakmayacak. Onu çıkaracak – kemik ve her şey. Kütükler, büyük bir boş odanın etrafında bir yol boyunca dört saat boyunca teker teker taşıyan asılı pençelerle toplanır. Daha sonra, her kütük, bir mermi haline gelebilmesi için şeklinin ve kıvamının spesifikasyonlara uygun olduğundan emin olmak için incelenir.

Koruyucu kaplamalar, her 155 milimetrelik kabuğun tabanındaki bir banda yapıştırılmıştır.

TIME için Vincent Tullo

Son bina, bir şehir bloğu büyüklüğünde 60 fit yüksekliğinde bir depo. Dış ışık, iç mekan aydınlatmasının yaygın olarak bulunmasından önce kurulan pencerelerden içeri akar. Birbirini takip eden bir dizi makine, nervürlü, koyu gri kütüklerden 30 pound fazla metali, konik burunlu cilalı kabuklar olarak ortaya çıkana kadar kademeli olarak tıraş eder. Hansen, “Bir inçin binde biri kadar olan spesifikasyonlarda çalışıyoruz” diyor. “Aslında, bir tüp alıp mermiye dönüştürüyoruz.”

Her kabuk, bir kat Ordu yeşili boya almak için otomatik olarak döndürüldüğü bir kancaya asılır. Tüm süreç yaklaşık üç gün sürer, ancak mermilerin paletlere yüklenmesi, büyük bir teçhizatla 10 saat uzağa, Iowa’daki başka bir fabrikaya götürülmesi, burada patlayıcılarla doldurulmaları ve kaynaştırıcılarla yapıştırılmaları birkaç ay alabilir; onları bir obüsten ateşlenmeye hazır, büyük boyutlu mermilere dönüştürün.

Şu anda Washington’daki Stratejik ve Uluslararası Çalışmalar Merkezi’nde kıdemli danışman olan emekli bir deniz albayı olan Mark Cancian’a göre, Ukrayna ihtilafı ABD savunma sanayi üssünde ciddi sorunları ortaya çıkardı. Pentagon, son çeyrek yüzyılı pahalı, yüksek teknolojili silahlara yatırım yaparak geçirdi. “Artan üretimin devreye girmesi aylar alacak ve yine de mevcut topçu harcama oranlarını tam olarak karşılamayacak.” O yazıyor. “NATO ülkelerini ve diğer yakın müttefikleri stok sağlamaya teşvik etmek yardımcı olacaktır ve ABD bu çabayı agresif bir şekilde sürdürmektedir.”

Bitiş dönüş hattı operatörü, topçu mermileri hattan aşağı gelirken konveyör sistemine bakar.

TIME için Vincent Tullo

Kongre hızlandı. Yalnızca Ağustos ayından bu yana, Scranton ve yakınlardaki Wilkes-Barre’deki kardeş tesisi, Ordunun üretim oranlarını artıracağını umduğu yeni bir bina, ek ekipman ve iyileştirilmiş otomasyon için 420 milyon dolardan fazla federal fon aldı. İlk olarak 1908’de DL&W Demiryolu tarafından bir buharlı lokomotif tamir atölyesi olarak inşa edilen Scranton tesisi için para seli hoş bir dönüş. Ordu, mülkü 1951’de Kore Savaşı’nın başlangıcında satın aldı ve tesisi top mermisi üretmek için dönüştürdü.

O zamanlar ABD, savaş zamanı mühimmat ihtiyaçlarını karşılamak için tasarlanmış bir endüstriyel seferberliğin parçası olarak 86 askeri mühimmat fabrikasına sahipti. On yıllar boyunca tesislerin sayısı azaldı. Bugün Pentagon’un, orduya konvansiyonel mühimmat, itici gaz ve patlayıcıların çoğunu sağlayan, sözde “devletin sahip olduğu, müteahhitlerin işlettiği” sadece beş fabrikası var. General Dynamics, Scranton fabrikası için ek topçu siparişleri beklentisiyle askere alma çabalarını artırıyor.

Ordunun en üst düzey satın alma yetkilisi olan Ordunun sekreter yardımcısı Douglas Bush, Ordunun Teksas’ta 155 milimetrelik yeni bir montaj hattı kurabileceğini ve “bir tesisi yeniden donatmak için ayağa kalkmaları için” Kanada’ya 68 milyon dolar yatırım yaptığını söyledi. topçu mermisi üretimine yardım. “Dünya çapında kaynak buluyor ve araştırıyoruz ve bunun çoğu şu anda gerçekten akıyor” dedi. 25 Ocak’ta gazetecilere söyledi. “Yani, bu kritik olacak çünkü üretim artışları zaman alıyor ve Ukrayna’nın ihtiyacı olana sahip olduğundan emin olmak için yabancı üretim de dahil olmak üzere çeşitli kaynaklara bakıyoruz.”

yaz WJ Hennigan’da [email protected].