Yves burada. 2008 mali krizinden bu yana düzenli olarak banka düzenlemeleri ve “reformların” yetersizliği hakkında yazan Gerald Epstein, 2023 paniğini ele alıyor. Epstein, Fed’in parasal ve banka denetleyici rolleri arasındaki gerilime ve merkez bankasının çok agresif oran artışları sırasında bunları koordine etmedeki muazzam başarısızlığına odaklanıyor. Ayrıca, diğer şeylerin yanı sıra, Fed’in düzenleme konusundaki başarısızlığını ve mevduat akışlarının bankaları geri dönüşlerine karşı nasıl savunmasız hale getirdiğini de işaret ediyor. Epstein, mantıklı bir yanıt olmasına rağmen, merkez bankasının ana parasal çıkarların koruyucusu rolü nedeniyle gerçekleşmesi pek olası olmayan, Fed’in büyük bir yeniden yapılandırılması çağrısında bulunuyor.
İlgili bir konu: Başı belaya giren bankalar, özellikle SVB, bankacılıkta kötüydü. Bu işte olmanın temel gerekliliklerinden biri, aktif-pasif karışımınızı yönetmek ve diğer şeylerin yanı sıra, faiz oranı artışına maruz kalma için düzenli olarak stres testi yapmaktır. Fed onları o kadar hızlı ve öfkeli bir tempoya soktu ki, bankaların yakalandıkları için fazla suçlanamayacağı iddia edilebilir. Ancak değişikliklerin büyüklüğünü hafife almakla, yarım yamalak yakalanmak arasında fark vardır.
SVB’nin durumunda, banka kusurlu risk modelleriyle ilgili olarak Fed’den tekrar tekrar düzenleyici uyarılar almış, ancak bunları ne düzeltmiş ne de risk riskini azaltmak için kaba ve hazır önlemler almış. Fed baskı uygulama ve yaptırım uygulama ve hatta tehdit etme konusunda başarısız oldu. Söylemeye gerek yok, bu çok müsamahakârdı. Bilişsel yakalama, en az resmi otorite kadar büyük bir sorundur.
Gerald Epstein tarafından,Ekonomi Profesörü, Massachusetts Amherst Üniversitesi ve Eş-Direktör, Politik Ekonomi Araştırma Enstitüsü (PERI). İlk olarak şu adreste yayınlandı: Yeni Ekonomik Düşünce Enstitüsü web sitesi
SVB’nin çöküşünün ve ardından ABD ve küresel finans sisteminin karşı karşıya olduğu zincirleme sorunların beş ana nedeni vardır: Federal Rezerv’in faiz oranlarını çok yüksek ve çok hızlı yükseltmesine neden olan enflasyon karşıtı takıntısı; yüzyıllardır periyodik olarak krizlerde patlak veren bankacılığın doğasında var olan kırılganlığı; genellikle bankacılara ve onların zengin sahiplerine tahakkuk eden yüksek kârlara yol açan bu kırılgan sistemin yetersiz düzenlenmesi; genellikle bankaların yetersiz denetiminden kaynaklanan yolsuzluk ve çıkarcılık; ve bankacılık ve finansın temel işlevlerinin birçoğunu daha az riskle ve özel finansörlerin payına düşeni almadan yerine getirebilecek finansal kurum ve hizmetler için kamu alternatiflerinin olmaması. Finansörlerin bu sistemden elde ettikleri büyük kârların bir kısmı, yeterli düzenlemeyi önlemek ve güvence altına almak için politikacılardan destek satın almak üzere geri akıtılır. kurtarma sistem çöktüğünde.
Enflasyonla mücadele amacıyla merkez bankalarının faiz oranlarındaki hızlı artış, günümüzde bankaların karşı karşıya olduğu finansal sorunları tetikleyen önemli bir hızlandırıcı faktördür. Geçen yıl Fed’in faiz oranlarındaki yüzde 4’ten fazla artış, Hazine bonolarının ve ipoteğe dayalı menkul kıymetlerin fiyatlarının hızla düşmesine ve SVB’nin bilançolarındaki milyarları silmesine neden oldu. SVB bunları büyük risk sermayesi şirketlerinden ve yeni kurulan şirketlerden gelen mevduat kayıplarını karşılamak için sattığında, SVB tahvilleri satmak ve bu kayıpları gerçekleştirmek zorunda kaldı, bu da SVB’nin zaten yetersiz olan sermaye seviyelerini derinden kesti.
Daha da önemlisi, Fed’in aşırı sıkılaşmasının tehdit ettiği düşük faizli devlet tahvilleri ve ipotek tahvilleri sorunu SVB ile sınırlı değil. Faiz artırımlarının banka bilançolarında yaratacağı olası zararın yaklaşık 1 trilyon dolar bunların işaretlenmesi gerekseydi. Fed’in bu faiz oranı aşımı, meslektaşım olarak Bob Pollin ve yardımcı yazarı Hannae Bouazza enflasyonu keyfi %2 hedefine indirme konusundaki yanlış taahhütleri nedeniyle gösterdi.
Bu devasa düşük faiz oranlı tahvillerin kökenlerinden bazıları, Fed’in büyük mali krizden (GFC) bu yana uyguladığı ve Covid salgını sırasında yeniden uygulamaya koyduğu sıfır faiz oranı politikasından kaynaklanıyor. Bu kadar düşük faiz oranlarında, bankalar ve diğer finansal kurumlar, uzun vadeli Hazineler gibi bir şekilde daha yüksek oranlı menkul kıymetler yüklediler. SVB gibi bu bankalardan bazıları, risklerinden habersiz veya bir kurtarma paketinden emin olarak, paraya mal olan faiz oranı risklerini korumayı başaramadı.
Bu bankalar, mevduat sahiplerinin parasıyla bu kadar büyük riskler aldıkları için elbette suçlanacaklar. Ama aynı zamanda suçlanacak olan Fed. Fed yıllarca sıfır oranlı bir para politikası uyguladı ve ardından çoğunlukla arz yönlü ve dış kaynaklı enflasyonu azaltmak için faiz oranlarında hızlı bir artış izledi. Ancak Fed, bu para politikalarının finans sektörünün ödeme gücünü ve istikrarını bozmamasını sağlamak veya bankalar tarafından sağlıklı kredi tahsisini sağlamak için düzenleyici veya denetleyici politikalar uygulamadı.
Düşük faiz döneminde Fed, orta ölçekli bankalar da dahil olmak üzere bankaların saldırdıkları mevduat türlerine göre makul seviyelerde kaldıraç ve yeterli likidite tuttuklarından emin olmadı. Ve Fed oranları önemli ölçüde yükselttiğinde, düzenleyici ve denetleyici ördeklerinin olası finansal istikrar sorunlarını sınırlamak için uygun olduğundan emin olmadılar.
Fed bu politikaları halkın iyiliği için tutarlı bir şekilde koordine etmeyecekse, Federal Rezerv’de hem parasal hem de düzenleyici/denetleyici rollerin tek çatı altında olmasının ne anlamı var? Dodd-Frank tartışması sırasında Fed, bu alandaki rollerini sürdürmekte ve gerçekten de genişletmekte ısrar etti. ne amaçla? Gibi Aaron Medlin ve ben Amaç, varlık fiyatlarını yükselterek düşük enflasyon dönemlerinde ilk %1’in servetini korumaya yardımcı olmak için para ve düzenleyici politikayı koordine etmek ve faiz oranlarını artırarak ve kurtarma yoluyla enflasyon yükseldiğinde bu varlıkların gerçek değerini korumaktır. finansörler ikincil zarardan potansiyel olarak zarar görebilir.
Son yıllarda banka mevduatlarındaki artış da bu hikayenin önemli bir parçası. SVB’nin durumunda, Hazine tahvillerini satma ihtiyacı, bankanın teknoloji odaklı risk sermayedarlarından ve diğer teknoloji bağlantılı mevduat sahiplerinden para çekilmesiyle hızlandı. Daha yeni bir büyük mevduat kaynağı kripto para birimlerine bağlıdır. Signature Bank, kripto evrenine sıkı sıkıya bağlıydı; SVB’den birkaç hafta önce çöken bir banka olan Silvergate, öncelikle kripto bağlantılı bir bankaydı. SVB, USD kripto bağlantılı “stable-coin” ihraççısı olan kripto platformu Circle’dan 3 milyar doların üzerinde mevduata sahipti. Bunlar, Circle’ın “sabit” madeni parasıyla 1’e 1 ilişkisini korumaya çalışmak için ABD doları rezervleridir. SVB battığında, USD çıpasından yaklaşık 80 sente düştü. Hazine, FDIC ve Fed, SVB’deki tüm mevduat sahiplerinin tam hale getirileceğini açıkladığında, kripto para birimi endüstrisinin ilk büyük devlet kurtarmasını gerçekleştirdiler. SEC’den Gary Gensler gibi ABD mali düzenleyicileri, bu sözde istikrarlı madeni paraların istikrarsız olduğu ve yalnızca kurtarma paketleriyle istikrarlı hale getirilebileceği konusunda uyarıda bulundu. Gensler, SVB emanetçi kurtarma operasyonuyla haklı çıktı.
Pek çok eleştirmen, SVB’nin başarısızlığına katkıda bulunan orta ölçekli bankaların (varlıkları 250 milyar dolardan az) Trump döneminde kısmi serbestleştirilmesine işaret etti: SVB’nin sermaye ve likidite gereksinimleri azaltıldı, zorunlu stres testleri kaldırıldı, özel ticarete karşı kurallar ( Volcker Kuralı) askıya alınmış ve bankanın iflas etmesi durumunda (‘yaşayan vasiyetler’ olarak adlandırılan) plan hazırlama ihtiyacı ortadan kaldırılmıştır. Bu daha katı kurallar, SVB ile ilgili sorunların Federal Rezerv ve FDIC tarafından daha erken ve çok daha az yıkıcı bir şekilde ele alınmasını çok daha olası hale getirecekti. Diğerleri, SVB’yi denetlemesi gereken San Francisco Bölgesel Federal Rezerv Bankası’nın denetim eksikliğine işaret etti. SVB’nin CEO’su Greg Becker’in San Francisco Merkez Bankası yönetim kurulunda yer alması, bankacıların Fed üzerindeki etkisi ile Fed’in kamu çıkarına hizmet etme yeteneği arasındaki olası ciddi çıkar çatışmalarına işaret ediyor.
Son kriz, mevcut finansal sistemimizde yapısal bir soruna dikkat çekiyor: İşletmelerin, spekülatif finansörlere fon sağlamadan ve bir banka iflası durumunda mevduatlarının silinmesinden korkmadan rezervlerini ve işletme sermayesini koyabilecekleri güvenli bir yer olması gerekiyor. . Diğer nedenlerin yanı sıra, hanelerin ve işletmelerin paralarını risksiz bir şekilde tutabilecekleri, halka açık hesaplara ihtiyacımız olmasının nedeni budur. Sağlıklı bir ekonomi, ailelere ve işletmelere üretken ve gerekli faaliyetlerini kolaylaştıran finansal hizmetler sağlayan bir dizi temel kuruma ihtiyaç duyar. Ekonomimize hakim olan bankalar gibi özel, daha spekülatif bankaların sorunu, çoğu aileye ve küçük işletmelere yetersiz ve maliyetli hizmetler sunmaları ve mevduat hesabı teklif etmek gibi bunu yaptıklarında, genellikle bunları riske atarak riske atmalarıdır. genellikle çok az sosyal değere sahip olan yüksek kaldıraçlı ve aşırı riskli faaliyetlerde.
Otuz yıl önce meslektaşım Jane D’Arista, işlem hesapları için yaygın, sınırsız mevduat sigortası ihtiyacı üzerine ileri görüşlü bir makale yazdı.[1]
Bu hatlar boyunca daha yeni teklifler, örneğin FED Hesapları veya güncellendi Posta Tasarruf Bankası hesapların dikkate alınması önemlidir.
Ancak, 1990’larda başlatılan ve GFC’nin ardından yalnızca geçici olarak duraklatılan bu Fed – Büyük bankacı deregülasyonu ve kurtarma döngüsünü bozmak, son birkaç haftadır yeniden patlak veren finansal sorunların tek gerçek çözümü. Bu, geri kalanımızın enerjik bir yanıtına ihtiyaç duyan, iki taraflı bir sorun.
___________
[1] Jane D’Arista, “Artık Banka Kurtarma İşlemleri Yok: Mevduat Sigortası Reformu İçin Bir Öneri,” Gary Dymski, Gerald Epstein ve Robert Pollin, editörler. ABD Finansal Sistemini Dönüştürmek; 21 için Eşitlik ve Verimlilikst Yüzyıl, ME Sharpe, 1993. s. 201-220.