Adam Smith – Wesley Jones

NCAA March Madness basketbol turnuvasından ilham alan Cato Institute, geçtiğimiz günlerde 32 zararlı korumacı ABD ticaret politikasını birbiriyle karşı karşıya getiren bir Korumacı Çılgınlık yarışmasına sponsor oldu. tarafından bildirildiği gibi Scott Lincicomeyedi tur ve 31 kafa kafaya “oyundan” sonra, Jones Yasası partinin en kötüsü olarak bulundu.

Finalde “Amerikan Satın Al”ı ikiye bir oranında geride bırakan Jones Yasası’ndan haberdar olmayanlar için, turnuva sayfası bunu şöyle özetledi: “Bu 1920 yasası, yerel limanlar arasında ABD’ye ait gemilere mal taşımacılığını kısıtlıyor. inşa edilmiş, ABD bayraklı ve çoğunlukla ABD’ye ait ve mürettebatlı.”

İnsanların Jones Yasası hakkında bildiği tek şey buysa, bazıları muhtemelen onu aynı şey için desteklerdi. mantık 1920’de verilen, “Birleşik Devletler’in ulusal savunması ve iç ve dış ticaretinin gelişmesi için” bir ticaret denizini ve “savaş veya ulusal acil durum zamanında bir deniz ve askeri yardımcı” garanti edecekti. Senatör Wesley Jones olarak (R-WA) ifade etti o zamanlar, “Ticaret denizimizin inşasını caydırabilecek adam, uzaylı çıkarlarının savaşında savaşıyor.”

Ancak listelenen istekler makul görünse de (tamamen mantıksız hükümet politikaları bile çoğu zaman kulağa hoş geldiği için), Jones Yasası aslında büyük bir başarısızlık üretti. Arzu edilen faydaların hiçbirini sağlamadı. Bunun tersini yaptı. Ancak, Amerikan limanları arasındaki sevkiyatları bu kısıtlamalara tabi olmayan nakliyeden birkaç kat daha pahalı hale getirmesi gerçeğine dayanan doğrudan ve dolaylı çok yüksek maliyetler dayatmıştır. Yani sonuçlar, Jones’un karşı çıktığını söylediği çıkarların yanına koyma noktasına kadar özlemlerle çelişiyor.

Amerikalıların şampiyona çapında soygununu sürdürmek isteyen özel çıkarları temsil etme eğiliminde olmalarına veya onları temsil etmelerine rağmen, hala Jones Yasası savunucuları onu savunmak için gerçekleri ve mantığı çarpıtanlar. “Karşıt araştırmaları” onları şuna bile götürdü: anmak Serbest piyasanın tarihin en ünlü savunucularından biri olan Adam Smith, bir destekçisi olarak.

Bu yılın Adam Smith’in 1723’teki doğumunun üç yüzüncü yılı olduğu göz önüne alındığında, bu tür alıntılar, Smith’in üç yüzyıl sonra bile serbest ticaret taahhüdünün yüksek derecede farkında olduğunu göstermektedir. Ancak nasıl kullanıldığı, görüşlerini karlı bir şekilde uygulamaya koymak yerine, görüşlerinin kötüye kullanıldığını ortaya koyuyor.

Smith ile olan bağlantı, Jones Yasası’nın su yoluyla taşınan yurt içi nakliyeye ilişkin kısıtlamalarının (kabotaj yasaları olarak adlandırılır) İngiltere’nin 1660 seyrüsefer kanunu “gemi taşımacılığının artması için… burada… bu krallığın zenginliği, güvenliği ve gücü çok endişe verici.” İngiliz limanları arasındaki tüm nakliyenin, en az dörtte üçü İngiliz mürettebatı kullanılarak İngiliz sahipleri olan İngiliz yapımı gemilerle gitmesi gerekiyordu. Ve Ulusların ZenginliğiAdam Smith bu politikayı onayladı.

Bununla birlikte, Smith’in serbest ticaret ilkelerine bir istisna olarak kabotaj yasalarına ilişkin mantığı şuydu: “Büyük Britanya’nın savunması büyük ölçüde onun denizcilerinin ve gemicilerinin sayısına bağlıdır.” Sonuç olarak, “bu nedenle, denizcilik eylemi, kendi ülkelerinin ticaretinde Büyük Britanya’nın denizcilerine ve gemiciliğine çok uygun bir şekilde tekel vermeye çalışmaktadır.” Ticareti ve yaratacağı zenginliği kısıtlayacağını anladı, ancak “savunma … zenginlikten çok daha önemli olduğu için, denizcilik eylemi belki de İngiltere’nin tüm ticari düzenlemeleri arasında en akıllıca olanıdır.” Ancak, vardığı sonucun ancak kısıtlama bir ülkenin savunma yeteneklerini geliştirdiğinde geçerli olduğunu belirtmeliyiz.

Smith, 18 vakasında^inci Yüzyıl İngiltere’sinde, Britanya’nın ana deniz rakibi oldukları için (“Avrupa’nın büyük uçak gemileri” olarak tanımladığı) Hollandalıların karşı karşıya kaldığı tehdit, İngiliz deniz askeri gücünü genişletmeyi haklı çıkardı. Ancak, denizcilik eylemlerinin, en azından İngiliz deniz gücünü canlandırmak kadar, Hollandalıların deniz gücünü baltalamayı amaçladığına da dikkat çekti. Yazdığı gibi, “İngiltere ve Hollanda fiilen savaşta olmasalar da, en şiddetli düşmanlık iki ulus arasında varlığını sürdürdü.” Sonuç olarak, politikayı meşrulaştıran şey, “İngiltere’nin güvenliğini tehlikeye atabilecek tek deniz gücü olan Hollanda’nın deniz gücünün savaş benzeri bir şekilde azaltılması” idi. Bu yüzden Smith, hem ekonomik yüklerdeki hem de azaltılmış özgürlükteki fedakarlıkları buna değer olarak gördü, çünkü bunun İngiltere’nin tüm özgürlüklerini daha büyük yabancı saldırganlık tehdidine karşı daha iyi savunmanın yollarını sağladığını düşündü. Ama sadece durum buysa.

Başka bir deyişle, Smith, deniz taşımacılığına ilişkin kısıtlamaları doğası gereği haklı olduğu için onaylamadı, ancak yalnızca yerel nakliye kısıtlamalarının, ödemeye değer bir maliyetle savunmaya yardımcı olacağı ciddi, özel bir savaş tehdidi tarafından haklı gösterildi. Ancak bu argüman şu anda Amerika için geçerli değil. Bu puanla ilgili dikkate alınması gereken çok sayıda kanıt olsa da, tek bir soru sorarak anlamaya başlanabilir – “Jones Yasası kimin deniz gücünü azalttı?” – çünkü böyle tek ülke Amerika.

Smith’in ifade ettiği gibi, bir ülke savunma ve zenginlik arasında ya hep ya hiç seçimiyle karşı karşıya kalırsa, bir ülke ciddi bir saldırı tehdidi altındaysa, savunma zenginlikten daha önemlidir. Ama bu marjinal bir seçim, ya hep ya hiç seçimi değil. Bir ülkenin tehditler ve savunma hazırlığı da dahil olmak üzere mevcut koşulları göz önüne alındığında, nakliye kısıtlamaları potansiyel olarak askeri hazırlık geliştirmek, ama bu olacak anlamına gelmez mutlaka böyle yap. Bu sadece, ilgili nakliye kısıtlamalarının, maliyetlerine karşı ek askeri hazırlık açısından ne kadar değerli olduğunu tartmamız gerektiği anlamına geliyor.

Jones Yasası’nın Amerikan askeri hazırlığını iyileştirmesi için, güvenilir Amerikan gemilerinin, denizcilerin ve donanma inşaatlarının (özellikle yapıları bugün ticari gemilerden çok farklı olan askeri gemilerin) sayısını verimli bir şekilde önemli ölçüde artırması gerekecektir. Aynı zamanda diğer ülkelerin oluşturduğu deniz tehditlerini de azaltmak zorunda kalacaktı. Ama o da yapmadı. Amerikan nakliye ve savunma yeteneklerini keskin bir şekilde azalttı ve bunu fahiş bir maliyetle yaptı, bu da Adam Smith’in mantığıyla tamamen çelişen bir sonuç. Bu nedenle, Jones Yasasını onaylamak yerine, onu etkisiz bularak kınayacaktı. Ve bu sonucun kanıtlarının uzun yıllardır bilindiği göz önüne alındığında, “bilmiyordum” ifadesi yalnızca kasıtlı bir cehaleti inatla sürdürenlere bir mazeret sağlar.

İyi giyilenlerden sadece birkaç örnek düşünün. kanıt.

1950’de küresel nakliyenin yüzde 43’ünden, Ulaştırma Bakanlığı 2009’da şunu buldu:

“ABD bandıralı gemiler, ABD’nin dış ticaretinin yalnızca yüzde 1,5’ini taşıyor.” 1975’ten 2007’ye kadar uluslararası ticarette ABD bandıralı gemiler dörtte üçten fazla, kapasiteleri ise yarıdan fazla küçüldü.

Jones Yasası gerekliliklerini karşılayan büyük, okyanusta giden gemiler 2000’den 2014’e yarıdan fazla düştü ve şu anda Jones Yasasına uygun bu türden yalnızca 90 gemi var. Uygun tanker kapasitesi benzer şekilde yarıdan fazla azaltılmıştır. 2013 yılında sadece 13 geminin Amerikan limanları arasında yasal olarak petrol taşıyabileceği bildirildi.

Birkaç kat daha fazla Amerikan gemisi, Jones Yasası’nın yüklerinden kaçmak için artık ABD bayrağı yerine başka bayraklar taşıyor, ancak bu onları yurt içi nakliye için elverişsiz kılıyor. Bir yasa tarafından sübvanse edildiği varsayılan kişilerin büyük çoğunluğu bu “yardımdan” vazgeçtiğinde, bu bir nimetten çok bir yüktür.

Jones Yasası, Amerikan denizciliği üzerinde olumlu bir etkiye sahip olsa bile, ki bu açıkça değilDonanmanın birincil gemilerini inşa eden yalnızca bir tersane aynı zamanda ticari nakliye gemileri de inşa ettiğinden, askeri gemi üretim potansiyeli için çok az şey yapıyor.

Jones Yasası kısıtlamaları, düşmanlıklar ve acil durumlar sırasında başka türlü kullanılamayan ek değerli nakliye hizmetleri sağladıysa, orada bir miktar destek talep edebilir. Ama öyle değil.

Basra Körfezi savaşında Askeri Deniz Kaldırma Komutanlığı (MSC) tarafından kiralanan kuru yük gemilerinin altıda beşi yabancı bayraklıydı. Denizcilik İdaresinin Hazır Yedek Filosunun üçte birinden azı Amerikan yapımıydı. Savunma Bakanlığı bildirildi “Maalesef, son 20 yılda ABD tersanelerinde yüksek askeri kullanıma sahip çok az sayıda ticari gemi inşa edildi. Sonuç olarak, MSC’nin bir gemi kiralama gereksinimi olduğunda, tekliflerin neredeyse tamamı yabancı yapım gemiler içindir.”

Jones Yasası ayrıca acil durum hazırlığını baltalıyor. Katrina ve Sandy Kasırgalarının ardından, diğer örneklerin yanı sıra, Jones Yasası kısıtlamaları, acil durum müdahalelerini engelledikleri için askıya alınmak zorunda kaldı.

Jones Yasası ayrıca Hawaii, Alaska ve Porto Riko gibi yerleri ciddi şekilde cezalandırıyor, çünkü bunlar ve yakındaki ABD anakarası arasındaki nakliye birçok kez daha maliyetli hale getirildi. Bu, sakinlerinin yaşam maliyetlerini şişiriyor ve bu da sonuç olarak genellikle çok daha uzak ticaret ortaklarına yönelmelerine neden oluyor. Ve bu da sonuç olarak ürünleri sıkılan Amerikalı üreticilere ve ürettikleri ürünlerin diğer Amerikalı tüketicilerine zarar verir.

Jones Yasası’nın belirtilen hedeflerine olumsuz “katkısı” nedeniyle maliyeti çok yüksek oldu. Ve bu maliyetler burada tartışılanların ötesine geçiyor. Colin Grabow ve ortak yazarları olarak koymakyasa ayrıca “ülkenin altyapısında aşırı aşınma ve yıpranma, trafik sıkışıklığında boşa harcanan zaman ve gereksiz karbon emisyonları ve kamyonlardan ve trenlerden dökülen tehlikeli maddelerin neden olduğu birikmiş sağlık ve çevre zararı yoluyla çok büyük tali zararlar üretiyor.”

Jones Yasası, Amerika’nın deniz savunma yeteneklerine katkıda bulunmak yerine eksilttiği için, dikkatli bir şekilde düşünüldüğünde, Adam Smith’in bunu onayladığına dair iddialar geçersiz kılınır. Ancak aynı etkisizlik, birkaç yararlanıcı tarafında başka önemli yanlış beyanlara yol açtı. Belki de en dikkate değer olanı, Jones Yasasına uygun 40.000 gemi olduğu iddiası olmuştur. Rob Quartel olarak notlar, ancak, “muhtemelen 39.650 mavna vardır”, bu da okyanusta giden derin su gemilerinden çok farklıdır ve bu yanlış beyan olmadan, 40.000 gemilik bir “Jones Act filosu” 100 gemiden daha az olur.

Dünyadaki en kısıtlayıcı kabotaj yasası olan Jones Yasası, Amerikan bandıralı gemilerin sayısını ve taşıdıkları ticareti yok etti, inşa etmedi. Kalan gemiler genellikle son derece verimsiz ve modası geçmiş, diğer ülkelerin gemilerinden çok daha eski ve çoğu kişinin bu tür gemilerin faydalı ömrünü düşündüğü kadardır. Amerikan gemi inşa kapasitesi, dünya kapasitesinde bir yuvarlama hatasından biraz daha fazla küçüldü. Daha az ve daha eski Amerikan gemileriyle, ticari denizcilik de küçüldü ve yaşlandı. Vermesi gereken askeri destek hizmetleri önemsizdir, zaten yabancı gemiler tarafından daha verimli bir şekilde sağlanmaktadır. Acil durum operasyonlarının kurulmasına yardım etmek yerine engelledi.

Amerikalıların, bir yüzyıldan fazla bir süredir Jones Yasası’nın hiçbir şey için hiçbir şey kısıtlamalarını savunan, Adam Smith’in mantığını muazzam maliyetli kısıtlamalarının yanlış bir onayına dönüştürmek de dahil olmak üzere, birçok yanlış beyanı görmelerinin üzerinden çok zaman geçti. Ülkemizi daha fazla riske sokan, çok az sayıda özel çıkara fayda sağlayan adaletsiz, verimsiz ve zararlı bir politikadır. Bu, o birkaç kişinin neden “Biz bir numarayız!” Korumacı Çılgınlık’ta yer alan birçok istismarcı politika arasında.