Avusturyalı Ekonomistler Neden Politika Danışmanı Olarak Çalışmıyor?

İçinde (1955) en çok satan kitabının baskısı ekonomi metinPaul Samuelson, ekonomistlerin sonunda ekonomilerin nasıl çalıştığını belirlediklerini iddia etti. Onun dediği gibi:

Son yıllarda Amerikan iktisatçılarının yüzde 90’ı “Keynesyen iktisatçılar” veya “Keynesyen karşıtı iktisatçılar” olmayı bıraktı. Bunun yerine, eski ekonomide ve modern gelir belirleme teorilerinde değerli olan her şeyin bir sentezine yönelik çalıştılar. Sonuç, neo-klasik sentez olarak adlandırılabilir ve aşırı solcu ve sağcı yazarların yaklaşık yüzde 5’i dışında tümü tarafından ana hatlarıyla kabul edilir.

Karma işletme sistemimiz, para ve maliye politikalarını uygun şekilde güçlendirerek, patlama ve durgunluğun aşırılıklarını önleyebilir ve sağlıklı ilerici büyümeyi dört gözle bekleyebilir. Bu temel anlayış, küçük ölçekli “mikroekonomi” ile ilgili eski klasik ilkeleri alaka ve geçerliliklerinden büyük ölçüde soyan paradokslar – bu paradokslar artık iğnelerini kaybedecek. … Belki de ilk kez, ekonomist mikroekonomi ile makroekonomi arasındaki geniş uçurumun kapatıldığını söylemekte haklı.

1955-1972 dönemi, makroekonominin “her şeyi bildiğimiz” dönemi olarak adlandırılabilir. Her şeyi gören ve açıklayan tek bir yetkili model vardı. Doğru mali düğme ayarlarını çevirerek ve doğru parasal kaldıraçları çekerek, planlamacılar rahipliği daha önce öngörülemeyen bir dünya ekonomisine ince ayar yapabilir.

Ancak modeller, en iyi ihtimalle geçmişe dönük tahminlerdi ve politika müdahalesi için ölçülen ilişkileri kullanma girişimleriyle hızla geçerliliğini yitirdi. Örneğin, işsizlik ve enflasyon arasındaki “Yıldız Eğrisi” değiş tokuşundan yararlanma girişimi daha fazla işsizlik ve daha fazla enflasyon üretti, çünkü piyasalar bilardo toplarıyla değil, insanlarla ilgili.. Hükümet genellikle işleri daha iyi hale getiremese de, agresif devlet müdahalesi kesinlikle işleri daha da kötüleştirebilir.

Bu, dengeye dayalı sabit modeller fikrine Avusturya ekonomisinin tepkisinin kalbidir. Avusturya perspektifinin sorunu, siyasi olarak algılanan Toplam ekonomiyi temsil edecek ve politika müdahalelerinin etkilerini yakalayacak bir modele duyulan ihtiyaç çok fazladır. Avusturyalılar, “makro model” sentezi fikrinin tutarsız olduğunu savunuyorlar. Her şeyden önce, değişkenleri -GSYİH, istihdam, fiyat düzeyi- tanımlamak için gereken toplama düzeyi, tanımlanabilir herhangi bir neden-sonuç vektörünü dışlar, çünkü üretim, sermaye ve işler homojen şeyler değildir. Özellikle “sermaye stokunun” toplanması bir problemdir.

Diyelim ki bir hastanenin “ekipman”ının dikkatli bir envanterini çıkardım. Defterimde hastanenin 31.718 “ekipman parçası” olduğunu bildirebilirim; bu yeterli mi? tartıştığım gibi son derece uzmanlaşmış, sermaye yoğun tıbbi operasyonları görme deneyimime ilişkin kendi anlatımım, “ekipmana” sahip olmak yeterli değildir. Başkent yapıbelirli bir zamanda belirli bir şekilde düzenlenmiş, belirsiz bir geleceğe uzanan, sermayeyi değerli veya yararsız kılan. Sürgü, kalp monitörü ve bir dizi ameliyat aletinin “üç alet” olduğunu iddia etmek, saçma sapan yazılar yazmak ve bir şeyler biliyormuş gibi yapmaktır.

Ancak toplamların anlamı olsa bile, bu değişkenler arasındaki ampirik ilişkiler asla “dengede” değildir. Nedensel ilişkiler herhangi bir düzeyde sabit bile değil, karmaşık şekillerde bir kaleydoskop gibi değişiyor. Bir model yazmak için verilerin bir anlık görüntüsü veya bir ay boyunca bir araya toplanması, simüle edilmiş bir “şok”u analiz etmek için kullanıldığı zamana kadar zaten umutsuzca güncelliğini yitirmiştir, çünkü sürekli değişen ekonomik ilişkiler tanım gereği öngörülemezdir. Bu bir sosyal bilimlerde genel problemama sorun bile kısa vadeli parametre kararlılığı makro modellerde akuttur.

Avusturya perspektifi neden iktidar salonlarında bu kadar az dikkate alınıyor ve aslında neredeyse görmezden geliniyor? Bryan Caplan, temel fark üzerindeki ısrarın Avusturya’nın yaklaşımı ters tepti ve bence bu konuda bazı mantıklı noktalara değiniyor. Ama bence siyasi söylemin ihtiyaçlarına dayanan daha basit bir açıklama var. Avusturya eleştirisinin karşılaştığı zorluk, bir modeli yenmek için bir modele ihtiyaç duyulduğuna dair sık ​​sık dile getirilen gerekliliktir.

Bu görüş Keynesçilerle sınırlı değildi; işte aynı görüşe sahip iki piyasa yanlısı neoklasik iktisatçı:

Cevap şu ki bir teoriyi yenmek için bir teori gerekir; yüzde 51 oranında doğru olan bir teori varsa, daha iyisi gelene kadar kullanılmalıdır. (Zamanın sadece yüzde 50’sinde doğru olan teoriler yazı-turadan daha az ekonomik olabilir.) — George Stigler, 1987; vurgu eklendi.

şu kurala göre oynuyorum bir modeli yenmek için bir model gerekir. — Thomas Sargent, 2011; vurgu eklendi.

Ekonominin modeller arası bir rekabet olduğunu söylemek zaten asıl noktayı kaçırmaktır. Avusturya’nın merkezi planlama eleştirisi, hükümet yetkililerinin, en iyi amaçlar ve hedefler tarafından motive edilseler bile, doğru, zamanında, yerel bilgileri alamadıkları iddiasına dayanmaktadır. Bu, imkansız olduğu – zor olmadığı (ilke olarak yanlışlanabilir) bir iddiada bulunması anlamında dünya hakkında ampirik bir iddiadır. imkansız — bir ekonomiyi “yönetmek” için gerekli kaynakların ve çıktıların değerlerini “hesaplamak”.

Planlama savunucularına göre bu, modellerin reddi gibi görünüyor çünkü ölçümlerimiz “yeterince iyi değil, henüz” Aslında, Ludwig von Mises’in hesaplama sorununun altını çizmedeki katkılarını (alaycı bir şekilde) kutlayacak kadar ileri giden Oskar Lange’nin yanıtı tam da buydu:

Sosyalistlerin, büyük bilim adamı Profesör Mises’e minnettar olmak için kesinlikle iyi nedenleri var. şeytanın Avukatı sebeplerinden. Çünkü sosyalistleri, sosyalist bir ekonomide kaynakların tahsisine rehberlik edecek uygun bir ekonomik muhasebe sisteminin önemini kabul etmeye zorlayan, onun güçlü meydan okumasıydı. Dahası, pek çok sosyalistin böyle bir sorunun varlığının farkına varması, esasen Profesör Mises’in meydan okuması sayesinde oldu. Ve bunu ilk dile getiren Profesör Mises olmamasına rağmen ve Sıklıkla öne sürüldüğü gibi, tüm sosyalistler sorunun tamamen farkında değildi.Bununla birlikte, özellikle Avrupa Kıtasında (İtalya dışında), sosyalistlerin bu soruna sistematik olarak yaklaşmasını sağlamanın meziyeti tamamen Profesör Mises’e ait olduğu doğrudur. Profesör Mises’in bir heykeli, hem onun yaptığı büyük hizmetin tanınmasının bir ifadesi hem de sağlam ekonomik muhasebenin birincil öneminin bir hatırası olarak Sosyalleşme Bakanlığı’nın veya Merkez Bankası’nın büyük salonunda onurlu bir yer tutmalıdır. Sosyalist devletin Planlama Kurulu. — Lange, 1936.

Açıktır ki, planlamacılar, hesaplama probleminin, piyasa süreçlerinin savunucuları tarafından başvurulan aynı türden deneme yanılma yoluyla çözülebileceğini düşünüyorlar. Belirli bir pazardaki tüccarlar – örneğin kalay için – fiyat farklılıklarını ortadan kaldırmak için alıp satarlar ve daha sonra “fiyat”, o tenekenin kaynaklarını veya kullanımlarını tam olarak anlamadan, kaynağın o andaki fırsat maliyetini yansıtır. Hayek’in 1945’te işaret ettiği gibi, fiyatın neden aynı seviyede olduğunu kimsenin bilmesine gerek olmaması çok önemlidir; kalay alıp satmayacağına karar verebilmek için herkesin bilmesi gereken tek şey şu anda fiyatın değeridir..

Görünüşe göre merkezi planlamacılar aynı doğrultuda düşünüyor, ancak analoji yanıltıcı. Planlamacılar, tek bir pazarda deneme yanılma yöntemini kullanmak yerine, aynı anda binlerce boyutta merkezileştirilmiş deneme yanılma yöntemini kullanmak istiyor. El yordamıyla fiyat aramakla “fiyat düzeyi”ni toplamda tahmin etmek arasında dünyalar kadar fark vardır.

Sinir bozucu bir şekilde, her ikisi de aslında doğru olan, keskin bir şekilde çelişen iki zorunlulukla baş başa kalıyoruz.

• İlk olarak, geçmişte toplu veriler üzerinde ölçülen gözlemlenen istatistiksel “ilişkileri” kullanma girişimleri, toplu ekonomik faaliyeti, istihdamı, enflasyonu veya gerçekten önemsediğimiz herhangi bir şeyi yönetme becerisiyle en iyi ihtimalle ilgisizdir ve en kötü ihtimalle aktif olarak zararlıdır.
• İkincisi, yapılması gereken bir öneri bir şeyve “bir planımız var” iddiası, siyasette ve seçimlerde her zaman bir rekabet avantajı olacaktır; Hiçbir şey bilmediğimiz ve devlet müdahalesinin muhtemelen yarardan çok zarar getireceği iddiası, bir politika tavsiyesi olarak savunulamaz.

Nihayetinde, bazı politika tavsiyeleri diğerlerinden daha iyidir ve “bir şeyler yapmak” için siyasi zorunluluklar kesinlikle karşı konulamaz. Avusturya perspektifi oynamayı reddederek kendini yedek kulübesine koyduğu ölçüde, saha, işleri daha da kötüleştiren ekonomist ekipleri tarafından işgal ediliyor. Çünkü pürüzsüz bir güvenle ve bir yığın dogmatik ama hakemli dergi makalesinin otoritesiyle geliştirilen kötü modeller, hiç model olmamasından çok daha kötüdür.

Yine de bu, çoğu zaman unuttuğumuz bir ekonomi savunmasını akla getiriyor. Çoğu iktisatçı, eğer onlarla özel olarak ölçülü bir konuşma yaparsanız, modellerin en iyi ihtimalle geçici yaklaşımlar olduğunu kolayca kabul ederve yanıltıcı olabilir. Ancak hükümet için çalışmak veya önemli yetkililer tarafından tavsiye almak için dinlenilmek isteyen herkes, modellerin özellikle bilgilendirici olduğuna ve özellikle kişisel evcil hayvan modellerinin en iyisi olduğuna inanıyormuş gibi davranmalıdır. Kısacası sorun bizde değil. ekonomiye güvenmek bizim gibi siyasete güvenmek. Politika, etkili bir politika olarak piyasaların merkezi yönü kurgusuna inanıyormuş gibi davranmamız gerektiğinde ısrar ediyor.