Eğer bir “din”in tanımı, bir inanca odaklanan, biraz fedakarlık gerektiren, davranışlarını değiştirmek amacıyla insanlara öğretilen bir dizi inançsa, bugün neredeyse herkesin hemfikir olduğu bir yükselen din nedir?
Geri dönüşüm.
Buna karşı olduğunu kabul eden birini bulmak zor. Geri dönüşüm alışkanlıkları ara sıra bozulabilir (ibâdet hayatları gibi), ama genellikle biraz utanarak hatalarını kabul ederler. O mavi geri dönüşüm kutuları her yerde var, okullarda öğretiliyor ve hemen hemen herkes bize bunu dini olarak yapmamızı hatırlatıyor.
Yani sahte bir din mi? Geri dönüşüm yapmalı mıyız?
Evet ve hayır.
Bu, “Karmaşık” için ekonomik konuşmadır. Ekonomide, başlangıçta doğru cevap tipik olarak “Duruma göre değişir” şeklindedir. Geri dönüşüm kaynakları koruyabilir, ancak çoğu zaman psişik olarak hoşa giden ancak tamamen kaynak israfıdır. Nasıl karar vereceğiz?
Ekonomist Dr. Dan Benjamin tarafından önerilen kolay bir turnusol testidir. “Bunları geri dönüştürmeli miyim?” şeffaf bir plastik torbaya koyun ve kaldırımın üzerine koyun. Yarın giderlerse, onları geri dönüştürmeliydin. Sabah hala oradalarsa, bir çöplük alanına aitler. Alüminyum kutularınız büyük olasılıkla ortadan kalkar, ancak kullanılmış Kleenex koleksiyonunuz kaybolmaz.
Bu basit test, geri dönüşüm ekonomisine daha derin bir dalış yapıldığını varsayar. Birbirine çok zıt iki uç noktayı ele alalım:
1.) Kalküta’da bir ara sokakta başıboş bir 7-UP tenekesi olduğunu duyarsınız, bu yüzden bir 747’ye atlar, oraya uçar, onu alır, mavi bir çöp kutusuna atar ve eve uçarsınız. Muazzam miktarlarda yenilenemeyen kaynaklar pahasına (en büyük ikisi petrol ve zaman) çok küçük kaynakları (alüminyum, enerji) kurtardınız. Geri dönüşümünüz açıkça kaynakları boşa harcamış.
Daha gerçekçi bir şekilde, kişisel bir test yaptım: Her alüminyum kutuyu ve cam şişeyi aylarca sakladım, verandamdaki plastik torbalara koydum ve onları şehrimizin geri dönüşüm tesisine götürdüm. Verimli miydi?
Bu arada verimliliğe çok fazla değer veremeyiz çünkü çıktı ve girdi değerlerinin oranıdır; değerlere çok fazla değer verilemez. Dolayısıyla herkes hemfikir olmalı: İşleri yalnızca verimli olduklarında, çıktı ile girdi değerlerini karşılaştırarak yapmalıyız. Seçimleri bir dizi maliyet/fayda oranı olarak görmek, “sadece ekonomik” bir yaşam görüşü değildir; tüm insanlar için hayata bakış açısıdır. Ekonomistler, nasıl yapılacağı konusunda ekonomist olmayanlarla aynı fikirde olmayabilir. hesaplamak değerler (bir dizi duanın azalan marjinal getirileri var mı?), ancak bu tamamen öznel maliyetler ve faydalarla ilgilidir.
Bu deneyi yaparken, (çok fazla olmasa da) verandaya yürüyerek teneke kutu ve şişeleri, biraz benzini (belki yarım galon), birkaç plastik çöp torbasını ve tabii ki 45 dakikalık geri dönüşü atmak için fazladan zaman harcadım. yenilenemeyen kaynakların üç büyük torbasını geri dönüştürmek için dördüncü kez. Bunlar için 5 doların biraz altında kazandım (her bir alüminyum kutu sadece 0,02 $ alüminyum içerir).
Bu verimli miydi? Tam olarak değil. Harcanan kaynakların maliyeti, benzini içeriyordu – muhtemelen Kaliforniya’da 3 dolar, çanta yapmak için petrol (torbaların maliyeti yaklaşık 0,25 dolar) ve Kaliforniya’nın saatte 15 dolarlık asgari ücretiyle maliyeti olan 45 dakikamı içeriyordu. bana 11.25 dolar. (Bir kenara: Umarım zamanım aslında bundan daha değerlidir.) Kabul etmek gerekirse, benim için 20 dolar değerinde olabilecek bir ekonomi dersine dönüştü. Yani belki verimliydi. Ben yaptım yani evet Ama sadece bir kez.
2.) Öte yandan, teorik olarak, koşullar uygunsa hemen hemen her ürün verimli bir şekilde geri dönüştürülebilir (yani: kaynakları korur).
Bir zamanlar kartonları geri dönüştüren büyük bir okulda çalıştım. Normalde bu çok saçma. Ebeveynler, büyük bir metal barakada çalışan emekli gönüllülerin kamyonlarla alınmak ve 20 mil ötedeki bir geri dönüşüm tesisine taşınmak üzere paketlediği düzleştirilmiş karton kutuları bıraktı. Bir süre okul için iyi bir bağış toplama etkinliği oldu.
İçimdeki huysuz ekonomist birkaç gerçeği not ediyor:
- o hesaplara dedelerin merkeze giderken kullandığı benzin dahil değil,
- ne de bu gönüllülerin fırsat maliyetlerini (ör. zımni ücretler) içerirler,
- ısının, elektriğin ve binanın kendisinin fırsat maliyetlerini de içermezler: eğer binanın inşası yüzde 5 faiz oranıyla 100.000$’a mal olduysa, bu yıllık 5.000$’dır.
Ama okul için etkiliydi ya da öyle görünüyordu. Belki de binanın alternatif bir kullanımı yoktu; belki büyükbabalar hem geri dönüşüm şenliğine giden manzaralı geziden hem de arkadaşlarıyla dostluktan keyif aldılar.
Yani verimliydi. Olmayana kadar. Sonunda, karton fiyatı düştü ve bu “bedava” girdilerle bile artık mantıklı değildi ve okul bu bağış toplama etkinliğini durdurdu.
Pratik olarak, kahve için (plastik kaplı) kağıt bardak mı, strafor bardak mı yoksa seramik kupa mı kullanmalıyız?
İşte benim dürüst ve basit kuralım: olumsuz dışsallıklar varsaymadan, daha ucuz olanı yapın.
Bu sadece kirliliğe veya “yayılma maliyetlerine” atıfta bulunur. Çöp atmazsanız, hem karton hem de strafor bardaklar gömülecek ve her ikisi de yüzyıllarca sürecek, oksijenden ve ışıktan yoksun çöplük boşluğunda kimseyi rahatsız etmeyecek. Birinin su kaynağına kötü bir şey sızmadığı sürece, çöplükler oldukça zararsızdır ve asla tükenmeyeceğiz. Seramik kap seçeneği çok daha iyi olabilirdi. Evet, ilk maliyeti çok daha yüksek, onu temizlemek için enerji harcarsınız ve onu ileri geri taşımak zahmetli olabilir. Ancak içtiğiniz her bir fincanın maliyeti muhtemelen daha düşük olacaktır ve belki de size sadece sıcak kahve değil, aynı zamanda sıcak tüyler de verir.
Genelde tüm kağıtlarımı çöp kutusuna koyarım, ki bunu kabul ediyorum, geri dönüşüm kutusunun hemen yanındadır. Geri dönüşüm kağıdının maliyetli olduğunu (hamurun ağartılması dahil) ve genellikle hükümetler tarafından sübvanse edildiğinden, gerçek geri dönüşüm maliyetinin hafife alındığını biliyorum. Ayrıca, eski kağıdı bir çöp sahasına atmak, daha fazla kullanılmamış kağıt satın almak anlamına gelir, bu da kağıt hamuru talebini artırır, bu da Kanada’da yetiştirilen kağıt hamuru miktarını artırır ve bu da çevreye her şekilde yardımcı olur.
Peki ya geri dönüşüm şişeleri? Özellikle temiz yıkanmış olanlar? Genellikle zor bir hayır. Kumdan ve tabii ki enerjiden yapılırlar, ancak nadiren enerji tasarrufu sağlar ve bence bol miktarda kumumuz var.
Ve plastik? Plastiğin yüzde 93’ü verimli bir şekilde geri dönüştürülemediğinden, hacme ve koşullara bağlı olarak yine zor bir hayır.
Kesinlikle, piller? Bilmiyorum. Çoğu durumda olduğu gibi, büyük ölçüde ilgili ölçeğe, depolama dolgu astarlarının ne kadar geçirimsiz olduğuna, ne alacağımızın değerine (kurşun, muhtemelen kobalt) ve bir dizi başka seçeneğe bağlıdır. Tesla pillerini geri dönüştürmek mi? Muhtemelen. Bitmiş düğme piliniz mi? Şüpheliyim.
İstediğimiz son şey, erdemimizin sinyalini vermek, ancak verimsiz geri dönüşümü, sözde çevresel günahları kefaret etmek için müsamaha satın almanın modern eşdeğeri haline getirmektir.
Bize ne kaldı?
1.) Geri dönüşüm size iyi hissettiriyorsa, yapın. Normalde önceki cümleyi asla söylemem, özellikle de gençlere. Bu, 1573’te 1960’ların ürkütücü bir önsezisinde yazan İtalyan geç Rönesans şairi Torquato Tasso’dan gelebilir, “Memnun olana izin verilir.” Belki de bu durumda kabul edilebilir bir mantradır.
Ancak geri dönüşüm, bize geri dönüşümü veya çöplükleri sübvanse etme izni vermiyor.
2.) Komşunuz strafor bardağı veya kirli Jiffy fıstık ezmesi kavanozunu çöpe atarsa, ona Geri Dönüşümsüz cehenneme gideceğini söylemeyin. Sadece gülümseyin, geri dönüşümün genellikle kaynakları israf ettiğini iddia eden bir ekonomist olduğunu varsayalım ve kendi IKEA strafor fıstıklarınızı kırık tahta çıtalarla karıştırıp mavi çöp kutusuna atın. Çöp sahasına atılmak üzere geri dönüşüm taşıma bandından onları almanın ne kadar emek gerektireceğini düşünmeyin.
Ya da şeffaf bir plastik torbaya koyun ve kimsenin alıp almadığına bakın. Asla bilemezsin.
Bruce Rotman
Bay Rottman, 40 yılı aşkın bir süredir ortaokullarda ekonomi öğretmenliği yapmaktadır ve şu anda Brookfield, Wisconsin’deki Brookfield Academy’nin Serbest Girişim Enstitüsü’nün Direktörüdür.