Bazen “sanayi politikası” çok geniş bir şekilde tanımlanır, örneğin, “Her ülkenin bir sanayi politikası vardır – bir sanayi politikasına sahip olmamak bile bir tür sanayi politikasıdır.” Ancak, terimin daha spesifik anlamında, “sanayi politikası”, örneğin K-12 eğitiminin veya üniversite araştırma ve geliştirmesinin veya iyi düzenlenmiş bir bankacılık sisteminin desteklenmesini içermez. Bunun yerine, hükümetin sübvansiyonlar veya ticari koruma ile belirli endüstrilerin büyümesini hedeflediğinde, bu endüstrilerin gelecekte daha geniş ekonomiye fayda sağlayan daha güçlü büyümeye yol açarak kısa vadeli hükümet desteğini geri ödeyeceği inancına atıfta bulunur.
Terimin daha sınırlı kullanımıyla, Birleşik Devletler sanayi politikasında büyük bir deneye girişiyor. Yarı İletkenler (CHIPS) ve Bilim Yasası Üretmek İçin Yararlı Teşvikler Yaratmak, önümüzdeki on yılda yerli bir yarı iletken imalat endüstrisi inşa etmeye 280 milyar dolar odaklanıyor. Enflasyon Azaltma Yasası (IRA), karbon olmayan kaynaklardan (esas olarak güneş ve rüzgar) elektrik üretmeye yönelik karbon dışı yöntemlerin teşvikine yoğun bir şekilde odaklanarak ve enerji kullanıcılarının bu tür enerji kullanımına geçiş yapmalarını destekleyerek önümüzdeki 10 yıl içinde 579 milyar dolar taahhüt ediyor. elektrikli arabalar için sübvansiyonlar dahil). Altyapı Yatırımı ve İstihdam Yasası (IIJA), dar bir altyapı tanımına uymayan ancak aynı zamanda geniş bant gibi daha az tartışılan altyapıları da içeren yollar, köprüler, demiryolu ve toplu taşıma gibi standart altyapıya önümüzdeki on yılda 1,2 trilyon dolar taahhüt ediyor. , elektrik gücü ve otomobiller için benzinsiz altyapı desteği.
gelen bir makalede Deloitte İçgörüleri, William D. Eggers, John O’Leary ve Kevin Pollari, “Amerika’nın rekabet gücünü artırmak için 2 trilyon dolarlık yatırımı gerçekleştirmek” konusunu tartışıyorlar. (16 Mart 2023). Yeni yasaların, çok sayıda federal kurum arasında yürütülmesi ve koordine edilmesi gereken, tümü farklı uyumluluk standartlarına sahip birçok farklı finansman akışıyla birlikte büyük miktarlarda para içerdiğini vurguluyorlar. Ek olarak, başarı şansı genellikle bireysel programların toplamına değil, bu programlar arasındaki etkileşime bağlı olacaktır.
Sanayi politikasının basit olmaması mantıklı. Sanayi politikası ateşe bir kütük atmak ve istenen ısıyı elde etmek kadar basit olsaydı, o zaman her ulus bunu yapabilirdi. İmalat işlerinde veya sendika işlerinde veya yarı iletkenler, yeşil enerji işleri, çelik veya arabalarla ilgili güçlü endüstrilerde patlama olması, yasayı geçirme meselesi olacaktır. Ama ne ABD’de ne de diğer ülkelerde sanayi politikasının işlemesi o kadar basit ve kolay değil.
Bu karmaşıklıkların ve kısıtlamaların birçok örneği var: Burada sadece birkaç örnek vereceğim. Deloitte yazarları, altyapı kanunu hakkında şunları yazıyor:
Yalnızca IIJA kapsamında, 45’ten fazla federal büro ve 16 federal kurum ve komisyona 369 yeni ve mevcut program için fon tahsis edilmiştir. Hibeler 200’den fazla programı finanse eder ve toplam finansmanın %78’ini temsil eder. … Bu üç yeni yasa, 160’tan fazla tamamen yeni program oluşturuyor. Yalnızca IIJA, 226 milyar dolardan fazla fon sağlayan 129 yeni program oluşturmuştur. 275 milyar dolar değerindeki yedi mevcut program önemli ölçüde revize edildi veya genişletildi. IRA’da, 18 federal kuruma tahsis edilen toplam 228 milyar dolardan 80 milyar dolardan fazlası 34 yeni program için tahsis edildi.
Bu nedenle, yeni yasaların temel uygulanabilirliği, federal, eyalet ve yerel hükümet aktörlerinin yanı sıra üniversiteler ve özel sektör arasında değişen bu bürolar ve kurumlar ile komisyonlar ve hibeler genelinde parayı yönetme ve bunu daha sonra gerçekleştirme becerisine bağlıdır. rekabet gücünü gerçekten artıran ve politik olarak bağlantılı olanlar için sadece bir para çukuru olmayan bir yol.
Başka bir örnek olarak, “Örneğin, CHIPS ve Bilim Yasası, Ticaret Bakanlığı’nın üniversiteler ve özel işletmelerle ortaklaşa Amerika Birleşik Devletleri’nde 20 bölgesel teknoloji merkezi oluşturması için 10 milyar dolar ayırdı.” Bölgesel teknoloji merkezleri için finansman destekçisiyim ama onları organize etmenin kolay olduğunu düşünecek kadar aptal değilim.
Sadece bürokratik kısıtlamalar da değil. Deloitte yazarları, “ülkenin temiz enerjiye geçiş için bir milyon ek elektrikçiye ihtiyaç duyacağı” tahminine dikkat çekiyor. Belki bu tahmin abartılı? Belki de sadece birkaç yüz bin elektrikçiye daha ihtiyacımız var. Ancak, işi yapacak çok sayıda elektrikçi olmazsa, yeni elektrik şarj tesisleri ve iletim hatları inşa etmenin yanı sıra yeni kamu ve ev tipi şarj istasyonları kurma planları suya düşecek. Elektrikçiler ise gerekli izinleri almadan işlerini yapamayacaklar, bu da imar, arazi ve çevre düzenlemelerinden ve davalardan geçmek zorunda kalacak.
Ayrıca, tüm bunların hesap verebilir ve dolandırıcılığa karşı dayanıklı değilse bile en azından dolandırıcılığa dayanıklı bir şekilde gerçekleşmesi gerekir. Yazarlar buna “hırsız sincap sorunu” diyorlar:
“Hırsız sincap” sorunu: Tohumları kuş besleyiciye koyarsınız ama zeki, çevik ve motivasyonu yüksek sincaplar büyük bir pay yemeyi başarır. Tek cevap, erişimi sınırlamak ve akıncıları sinirlendirmek için tasarlanmış bir kuş besleyicidir. Finansman seviyeleri bu kadar yüksekken israf, dolandırıcılık ve suistimal sorunu gerçektir. Özellikle ilk kez büyük miktarda hibe dağıtan ajanslar için önceden yapılan kontroller kritik olacaktır. Hükümetlerin uygun uyum, raporlama ve şeffaflık sağlamaları veya sincapları ödüllendirme ve sürece olan genel güveni baltalama riskini almaları gerekir.
Dar anlamda anlaşılan “sanayi politikası”nın dünya çapında ve zaman içinde büyük bir itibarı yoktur. Birkaç başarı ve üzücü derecede büyük bir başarısızlık yığını var. Para, sermaye ve insan yeteneği dahil olmak üzere sanayi politikasına tahsis edilen kaynakların başka kullanımlar için harcanmış olabileceğini hatırlamakta fayda var. Örneğin, bu programlara harcanan yaklaşık 200 milyar doların büyük bir kısmı hamile anneleri ve bebek çocukları desteklemek, devlet okullarını yeniden inşa etmek veya birkaç yüz bin elektrikçiyi eğitmek için harcanabilirdi. Belki de zaman içinde kirlilik ve karbon emisyonlarıyla ilgili vergilerde istikrarlı bir artış oluşturmak ve ardından bu tür vergilerin teşvik edici etkilerinin ekonomiye sızmasına izin vermek daha etkili olabilir, ancak daha fazla para harcamak her zaman değişim aramanın daha popüler bir yoludur.
Bir olumsuzluğu kanıtlamanın genellikle çok zor olmasıyla aynı nedenlerle, sanayi politikasının hiçbir zaman işe yaramayacağını kanıtlamak imkansızdır. Bu nedenle, bu özel ABD sanayi politikası deneyi başarısız olsa bile, onun destekçilerinin daha fazla para veya taahhüt veya vizyon veya enerji veya gelişmiş bir yapı ile kolayca başarılı olabileceğini açıklamasını bekliyorum. Dolayısıyla bu gönderi sadece bir işaret koyuyor: Bu sanayi politikası mevzuatı kabul edildiğinde, destekçilerin yorumları genellikle sanayi politikasının bu yinelemesinin neredeyse ateşe bir kütük atmak kadar basit olduğunu ve başarılı olacağı neredeyse kesin olduğunu öne sürdü. Programlar sadece hafif bir başarı veya önemli bir başarısızlıksa, taraftarlar sözlerini yemek zorunda kalmalıdır.
Umarım taraftarlar haklıdır. Kamu parasının iyi harcandığını görmeyi tercih ederim. Birkaç yıl sonra sonuçlarını değerlendirebiliriz. Ancak sanayi politikasının başarısı için idari, siyasi ve ekonomik koşullar, aşılması zor bir dizi engeldir. Deloitte yazarı başarıyı veya başarısızlığı öngörmez, ancak şunu söyler: “Bir yasa bir kez kabul edildikten sonra, istenen sonuçların geleceğini varsaymak için bir ayartma vardır. Ancak çoğu, hükümetin stratejisini gerçekte nasıl yürüttüğüne bağlı olacak.”