Daha Yüksek Asgari Ücret, Daha Fazla Sendika ve Daha Fazla Kamu Konutu. Matthew Desmond’un ‘Amerika’dan Yoksulluk’ incelemesi

“Amerika’da neden bu kadar çok yoksulluk var?”

Bu soru açılıyor Yoksulluk, Amerika tarafındanPrinceton Üniversitesi Sosyoloji Profesörü’nün yeni çıkan kitabı Matthew Desmond. Kitabın kesin yanıtı “sömürü”dür. Aslında, Desmond’un gördüğü gibi, yoksulluk içinde yaşamadığı için şanslı olan tüm Amerikalılar, en azından dolaylı olarak fakir Amerikalıları sömürmekte suç ortağıdır ve bu sömürüden çıkar sağlar.

Bazı okuyucular muhtemelen Desmond’a muhtemelen en çok bilinenlerin yazarı olarak aşinadır. tartışmalı madde içinde New York Times“1619 Projesi.” Eleştirmenlere göre Desmond, köleliği ve kapitalizmi temelde çürütülmüş yanlışlıklar üzerine iç içe geçmiş olarak sunan makalesini, en akılda kalıcı olan küstah ve şüpheli kaynaklı ilan ki:

Bir muhasebeci vergiden tasarruf etmek için bir varlığın değerini düşürdüğünde veya bir orta düzey yönetici bir öğleden sonrasını bir Excel elektronik tablosundaki satırları ve sütunları doldurmakla geçirdiğinde, kökleri köle işçi kamplarına kadar uzanan iş prosedürlerini tekrarlıyor demektir.

Aşırı solun yanlış düşüncesinin başka bir alıntılanabilir amblemini umut eden heyecan arayanlar bitebilir Yoksulluk, Amerika tarafından biraz hayal kırıklığına uğradım. Desmond’ın kitabında pek çok yanlış düşünce var, ancak daha iyi dürtüleri, akademik geçmişi ve siyasi bir seçmen grubunu tatmin etme ihtiyacı arasındaki gerilimler, bir yazarın inatçı bir şekilde çeşitli yönlere çekildiğini ortaya koyuyor.

Desmond, kitabın yaklaşık üçte birini Amerikan yoksulluğuyla ilgili gerçekleri netlik ve aciliyetle detaylandırarak harcıyor. Kişisel olarak tanıdığı pek çok kişi de dahil olmak üzere, sık sık yoksulluk içindeki Amerikalıların ayrıntılı hikayelerini anlatır.

Zavallı Amerikalıların hayatlarına bu bakışlar, Desmond’ın en iyi olduğu yer. Kitap boyunca, genellikle ailevi zorluklar, kazalar ve daha fazla kişisel sınırlamalar ve mücadelelerle yüklenen çeşitli insanlarla tanışıyoruz. Desmond, acil durumlar yükseldikçe daha da düşmanca hale gelen, onlara yardım etmeyi amaçlayan ve tasarlanan kişi ve kurumlarla olan etkileşimlerini keskin bir şekilde izliyor. İşte kaçırılan günler, arkadaşlar ve aile ile gergin ilişkiler, fiziksel ve zihinsel sağlık sorunları, kendi kendine yeterlilik veya yukarı doğru hareketlilik şansını geride bırakır.

Desmond, refahın saçmalığını aktarıyor bürokrasiler ataerkil veya siyasi nedenlerle daha az yardım sağlamak için daha fazla harcama yapanlar. Tek bir hikayede, çocuk esirgeme hizmetleri, bakıcı aile, davranışsal sağlık hizmetleri, toplu konut ve sosyal güvenlik engelli geliri, çeşitli noktalarda evsizliğe sürüklenen genç bir kadına hizmet verememektedir. Desmond, New Deal dönemi gibi kötü 20. yüzyıl politikalarının kalıcı hasarını da doğru bir şekilde vurguluyor. yeniden çizmekve daha sonra uyuşturucu savaşıher ikisi de kentsel, çoğunlukla fakir ve siyah topluluklar için felaket.

Desmond, sinir bozucu bir şekilde, kitabının en iyi kısmından herhangi bir özel dersi görmezden geliyor. Amacı, liberal ve zengin toplumumuzda bu tür trajedilerin yaşanmasına anlaşılır bir öfke uyandırmaktır. geri kalanı Yoksulluk, Amerika tarafından bir devrim ile Elizabeth Warren’ın 2020 kampanyası arasında bir yerde sıkışmış durumda platform.

Okuyucular hiçbir zaman sömürünün açık bir tanımını almazlar, ancak Desmond kısa kitabında sürekli olarak bu terimi kullanır. Genel olarak, sömürü Yoksulluk, Amerika tarafından yoksul insanlara çalışmaları için olması gerektiği kadar ödeme yapılmaması veya ödemeleri gerekenden daha yüksek kira, tüketici fiyatları ve faiz oranlarıyla karşı karşıya kalmalarıdır.

Desmond’un sömürüldüğünü düşündüğü işçiler için çaresi daha yüksek asgari ücret ve çok daha fazla sendikalaşmadır. Bu tür işgücü piyasası müdahalelerinin genellikle en yoksul işçilere zarar verdiğine dair tarihsel ve ekonomik argümanlar, kabul edildiğinde, fikirlerin tartışılması için bir fırsattan ziyade, düzenin diğer herkesin kendi şeridinde kalması yönündeki uyarıları olarak ele alınır.

Belki de kitabın en kötü anı, Desmond’ın Amerika’nın yoksullarının karşı karşıya kaldığı çok gerçek konut krizini tartışması sırasında yaşanıyor. Daha önce, yeniden çizgi çizmenin etkisini anlatırken Desmond, yirminci yüzyılın ortalarına da odaklansa iyi ederdi. politika Buldozerlerle yıkılan mahallelerin yerini çok katlı toplu konutların aldığı “kentsel dönüşüm”. Böylesine feci bir şehir planlaması, başlayan bir-iki yumruk yeniden çizgisini tamamlayarak, yoksul mahalleleri hem mali hem de sosyal sermayeden yoksun bıraktı; özellikle kentsel ekonomik dinamizm

Toplu konutlara yapılan devasa yeni yatırımlar, Desmond’ın politika dilek listesinin başında yer alıyor ve kendi sözleriyle, çok yakın geçmişin “şiddetli ve yıpranmış” sonuçlarının ne olduğu üzerinde durmayı tercih etmiyor:

Ancak Güney Bronx’ta bir fitness merkezi ve bahçe arazileri ve ağaçlarla dikilmiş teraslı bir çatısı olan uygun fiyatlı muhteşem bir konut kompleksi olan Via Verde’yi ziyaret edene kadar karar vermemenizi tavsiye ederim.

Desmond’un “babanın konut projeleri değil” dediği benzer gelişmeler hakkında birkaç çekici tanıtım daha alıyoruz. Gerçekten de, bu kavramları ulusal düzeyde işler hale getirmek büyük büyükbabanızın konut projelerine benziyor, Ebenezer Howard’ın projesinden çıkmış bir şey. Bahçe Şehir. Estetikteki paralellikler, orada yaşayacak çok yönlü hayatlara sahip çeşitli insanlara benzer şekilde küçümseyen bir yaklaşımdan daha az önemli (ve daha az sorunlu). Desmond, kitapta daha önce bize daha iyi bilmesi gerektiğini gösterdi.

Desmond’un politika önerileri neredeyse ikiye katlanıyor. işbirliği büyük hükümet, büyük şirketler ve büyük emek -Amerikan solunun ilk önce dişlerini protesto ederek dişlerini kestiği “sistem” arasında. Bunu moda olan radikalizm dilinde konuşurken yapmak, bir aynadaki adam ekseniyle okuyucuların dikkatini dağıtmaya çalıştığı bilişsel uyumsuzluktan daha fazlasını gerektirir.

Desmond’un çerçevesinde, biz kendimiz “eşitsizliğin yazarlarıyız”. Bu bakış açısı, bazı önemli içgörülerden yoksun değildir. Genellikle refah için teşvikleri doğru bir şekilde elde etme konusunda el yordamıyla uğraşan Amerikalılar, kendi sübvansiyonlu ipotek ve vergi indirimleri ile böyle bir şey yapmıyorlar. Kendi yerel imar yasalarımızın ve mahalle sözleşmelerimizin inkar edilemez devam eden etkileri hakkında çok fazla düşünmeden yasal ayrımcılığın sona ermesini kutluyoruz.

Ama daha çok, Desmond’ın sokağın kendi tarafımızı temizleme konusundaki uyarıları kulağa şöyle geliyor:

Sağlıklı getirileri severiz. Akıllı ürünleri seviyoruz. Düşük fiyatları severiz ve yükseldiklerinde yaygara koparırız. Hızlı ve ucuz – Amerika’da bu şekilde tüketmeyi tercih ediyoruz. Ama birisinin bunun bedelini ödemesi gerekiyor ve o biri paçavra Amerikan işçisi.

Serbest piyasacı, merkezci ve çoğu ilerici iktisatçı, en azından, Desmond’ın, bu sürecin -tüm insanlar gerçekten piyasalara erişebildiğinde- Amerikalı işçiler de dahil olmak üzere refahın gerçekte nasıl gerçekleştiğini ihmal etmesine itiraz edeceklerdir. ” ve aksi halde. Desmond bu argümanların hiçbirine karşı çıkmıyor.

Desmond’un gelecek vadedenlerle ilgili yapabileceği diğer talep yoksulluk karşıtı doğru yola oy vermeleridir. Daha önce de belirtildiği gibi, daha yüksek bir asgari ücrete, hükümet güdümlü (veya kolaylaştırılmış) sendikalaşmaya ve kamu konutlarına sıkı sıkıya bağlıdır. Sol ilerici dilek listesindeki sayısız başka öğeye kısa ama saygılı bir şekilde davranılıyor: tek ödemeli sağlık hizmetleri, evrensel çocuk bakımı, hatta bu şey IRS’nin vergilerinizi sizin için yaptığı yer.

Kitabın başlarında Desmond, düzenlemelerin ve hükümet programlarının yoksul insanlara vaatlerini yerine getirmedeki sürekli başarısızlığını belgeledi. Ancak, gerçek ve karmaşık insanlara hizmet veren ve onlara hizmet eden ve çok sayıda değişen siyasi rüzgarla karşı karşıya olan gerçek dünya kurumlarını gezintiye çıkarmadı.

Hikâyelerini anlattığı gerçek insanları da yanında getirmemiştir. Daha doğrusu, ne pek çok etkileşimlerinin görünüşte basit yukarıdan aşağıya çareleri engellemesi ne de piyasalara katılımlarına genellikle hükümetin dayattığı kısıtlamalardan özgürce ve yüksüz hareket eden bu insanların nasıl olduğu konusunda gerçek insanları yanına almadı. birbirlerinin refah motorları. Desmond, “yoksulluk, sadece yeterli paraya sahip olmama durumu değildir. Yeterince seçeneğe sahip olmama ve bundan dolayı yararlanma durumudur.” Cümle bir mikro kozmostur Yoksulluk, Amerika tarafından, son madde ekonomiyi tamamen yanlış anlayana ve yoksul insanların kendilerinin herhangi bir aracı veya gerçek seçimi reddedene kadar kulağa neredeyse anlamlı geliyor. Bunun yerine, Desmond okuyucularını bir seçim yapmaya, çoğunlukla fakir Amerikalılara daha yüksek asgari ücret, daha fazla sendika ve daha fazla toplu konut sunan adaylara oy vermeye davet ediyor.