Yves burada. Yazar Sonali Kolhatkar gibi, mütevazi blog yazarınız da işçi tazminatında bir artış olmaksızın dört günlük veya daha iyisi haftada 32 saatlik bir çalışma konusunda şüpheci.
Ödüllü bir multimedya gazetecisi olan Sonali Kolhatkar tarafından. “‘nin kurucusu, sunucusu ve yönetici yapımcısıdır.Sonali ile YükselmekFree Speech TV ve Pacifica istasyonlarında yayınlanan haftalık bir televizyon ve radyo programı. Yakında çıkacak olan kitabı Yükselmek: Irksal Adaleti Sürdürmede Anlatının Gücü (Şehir Işıkları Kitapları, 2023). O bir yazar arkadaşıdır Herkes için Ekonomi Independent Media Institute projesi ve ırksal adalet ve sivil özgürlükler editörü Evet! dergi. Kâr amacı gütmeyen dayanışma örgütünün eş direktörü olarak görev yapıyor. Afgan Kadın Misyonu ve ortak yazarıdır Kanayan Afganistan. Aynı zamanda yönetim kurulunda yer almaktadır. Adalet Eylem Merkezibir göçmen hakları örgütü.
tarafından üretilen Herkes için EkonomiBağımsız Medya Enstitüsü’nün bir projesi
Dolly Parton’ın imza şarkısı “9 to 5” ve 1980’ler durum komedisi aynı adı taşıyanlar, haftada 40 saat nankör işlerde çalışan, özünde Amerikan koşuşturmaca kültürünü yansıtıyor. Pek çok insan bundan daha fazla çalışsa da – ABD’ye “Dünyanın En Fazla Çalışan Gelişmiş Ülkesi”—ideal çalışma senaryosuna ilişkin beklentilerimiz, işçi sömürüsünü dizginlemek için henüz neredeyse yeterli olmayan zorlu bir emek zaferi üzerine kuruludur.
1926’da Henry Ford belki de işçilerin dinlenme ve boş zaman için daha fazla zamana ihtiyaç duyduğuna gerçekten inandığı için, ama aynı zamanda daha az çalışırlarsa daha üretken olacaklarını umduğu için, otomobil fabrikası çalışanları için haftada 40 saatlik bir çalışma başlattı. Hareket, Ford’un kârlılığının karşılığını verdi ve aynı zamanda ulusal kültürün daha az saat çalışmaya doğru kaymasına yardımcı oldu.
On yıl sonra, Flint, Michigan’daki General Motors’taki otomobil çalışanları, greve gittikorkunç çalışma koşullarını protesto ediyor. 1936 işçi hareketi “dünya çapında duyulan grev” olarak bilinmeye başlandı ve Şubat 1937’de General Motors işçi taleplerini kabul ederek ülke çapında işçilerin önderliğindeki grevlerin kazanabileceğine dair güçlü bir mesaj gönderdi. 1937 yılında yaklaşık 1.9 milyon Amerikalı yaklaşık 5.000 greve katıldı—ABD işçi tarihindeki en ufuk açıcı yıl olarak kabul edildi.
Bir yıl sonra Başkan Franklin Delano Roosevelt’in anlaşmayı imzalaması şaşırtıcı değil. Adil Çalışma Standartları Yasası 1938’de saatte 25 sent asgari ücret, haftada 44 saat çalışma ve fazla mesai ücreti dayatıldı. İki yıl sonra, 1940’ta, çalışma saatlerini haftada 40’a düşürmek için bu yasa değiştirildi. Bu, iyileştirilmiş çalışma koşullarının sonu değil, başlangıcı olmalıydı. En büyük arıza Adil Çalışma Standartları Yasası’nın en önemli özelliği, asgari ücreti enflasyonla ilişkilendirmemesiydi.
Şimdi, 80 yılı aşkın bir süre sonra, Kongre haftada 32 saatlik bir çalışma yapmayı düşünüyor. Temsilci Mark Takano (D-CA), SEIU gibi büyük işçi sendikalarının desteğiyle, Temsilciler Meclisi’nde çalışma haftasını dört güne indiren bir yasa tasarısı sundu.
Görünüşte işçi hakları için hoş bir hareket olsa da, sorun şu ki, kurumsal işverenler insanlara aynı (veya daha fazla) yıllık eve götürme ücretini vermeye ve sosyal yardımları korumaya zorlanmadığı sürece, dört günlük bir çalışma haftasına geçiş pek bir anlam ifade etmeyebilir. . 2018’e göre Ekonomi Politikası Enstitüsü raporu, çünkü ücret artışı durgun kaldı, “Çoğu işçi için … yıllık kazanç artışı, daha fazla saat çalışabilme yeteneklerinden kaynaklanıyor.” Bu, eve daha az ücret ödenmesi anlamına geliyorsa, işçiler neden çalışma saatlerinin azaltılmasını istesinler?
son zamanlarda Washington Post-Ipsos anketi ankete katılanların dörtte üçünün dört gün yerine 40 saat – yani günde 10 saat – çalışmayı beş gün üzerinden 40 saat çalışmaya tercih ettiğini buldu. Ve neredeyse birçoğu, maaşlarının beşte birini kaybetmektense beş gün yerine 40 saat çalışmayı tercih edeceklerini söyledi. Bu pek şaşırtıcı değil.
Garip bir şekilde anket, işçilerin ücretlerinde herhangi bir azalma olmadan dört gün yerine 32 saat çalışmayı tercih edip etmeyeceklerini sormadı. Anketörler, ücreti düşürmeden çalışma saatlerini azaltmanın sorulmaya değmeyecek kadar popüler olacağını bildikleri için mi? Yoksa kurumsal işverenler böyle bir soruyu işçi kibrinin zirvesi olarak mı göreceklerdi? Anketörler, soruyu dışarıda bırakarak zımnen kurumsal kâr odaklı değerleri benimsediler.
İşi aynı ücret karşılığında azaltma fikrini yeni bir kavram olarak ortaya koyan Washington Post söz konusu, “[S]Bazı savunuculuk grupları, maaşta herhangi bir azalma olmaksızın 32 saatlik, dört günlük bir çalışma haftası için pilot uygulamaları zorluyor.” Gazete bunu hemen kurumsal konuşma noktalarıyla takip etti: “Personel, düşük üretkenlik, artan maliyetler ve operasyonlardaki karmaşık değişiklikler gibi engeller, kısaltılmış çalışma haftasının geniş çapta benimsenmesini engelliyor.” Artan maliyetleri kimin “engel” olarak gördüğünden söz edilmedi.
Şirket kârlarının hizmetinde çalışan üretkenliğine her şeyden daha fazla değer veren ABD ekonomisi, kültürel tutumları Daha Washington Post gibi gazetelerin üzerine düşeni yapmasıyla daha az değil. Haftada 40 saat kültürel dokunun bir parçası olsa da, kurumsal Amerika’nın yazılı olmayan bir kuralı, iş güvenliği karşılığında kişinin haftada 60 saat veya daha fazla çalışmasının beklenmesidir.
Indeed.com’un artıları ve eksileri listesi Haftada 60 saat çalışma, “Haftada 60 saat çalışmak, daha yüksek maaş almanın bir yolu olabilir, aynı zamanda işinize ve şirkete olan bağlılığınızı kanıtlamanın bir yolu olabilir” cümlesiyle başlar. Ayrıca esnek ekonominin yükselişiyle birlikte, düşük ücretli işlerde çalışan önemli sayıda işçi, güvenilmez çalışma saatlerine, düşük ücrete ve hiçbir yan haklara güvenmek zorunda kaldı. 9’dan 5’e kadar çalışabilirler veya 5 ila 9.
Bu ekonomik statüko aynı zamanda cinsiyetler arası inatçı bir ücret farkını da körüklüyor. Bu yıl Eşit Ücret Günü 14 Mart’ta düştü, bu da kadınların 2022’de erkeklerin kazandığı kadar para kazanmak için fazladan üç buçuk ay çalışmak zorunda kalacakları anlamına geliyor. Siyah kadın21 Eylül 2023’e çok daha sonra denk geliyor. çalışmak Amerikan Sosyoloji Derneği tarafından yayınlanan rapor, erkeklerin fazla çalışmasının bu boşluğa önemli ölçüde katkıda bulunduğu sonucuna varmıştır. Çalışmanın yazarları, “Ücretlerdeki cinsiyet ayrımındaki eğilimler üzerindeki fazla çalışma etkisi, en çok profesyonel ve idari mesleklerde belirgindi” diyor, “uzun çalışma saatlerinin özellikle yaygın olduğu ve fazla çalışma normunun örgütsel uygulamalara ve mesleki kültürlere derinden gömülü olduğu yer. ”
Sadece çalışma saatlerini azaltmak cinsiyetler arası ücret farkını kapatmayacaktır. Hatta erkekler ek işlerde çalışırken kadınların izin günlerinde fazladan ev işi yapması daha da artabilir. yeni kitabında Yeterince İyi İş, yazar Simone Stolzoff, “Zenginlik ve üretkenlikteki kazanımlara rağmen, üniversite eğitimli birçok Amerikalı – ve özellikle üniversite eğitimli erkekler – her zamankinden daha fazla çalıştı. Amerikalı profesyoneller, boş zaman için servet ticareti yapmak yerine, daha fazla iş için boş zamanları takas etmeye başladılar.”
İşe olan bağlılığımızdan vazgeçmek için ABD kültürünü değiştirmeye yönelik bir hareket var. Stolzoff’un kitabı, Amerikalıları daha az çalışmaya teşvik eden birkaç kitaptan biridir. yeni kitabında Zamandan Tasarruf: Saatin Ötesinde Bir Hayatı Keşfetmek, çok satan yazar Jenny Odell, faaliyet gösterdiğimiz mevcut ekonomik yapıların Avrupa sömürge kültüründen kaynaklandığını düşünüyor. İnsanları zamanımızla olan ilişkimizi yeniden düşünmeye çağırıyor.
Ama hepimiz çalışmak istemek için mi eğitildik, yoksa boş zamanları seçme lüksümüz yok mu? Sorun şu ki, toplam ücret, yaşam maliyetine kıyasla hala çok düşük. olabilmek daha fazla çalışın – belki de sahip oldukları için daha fazla çocuk bakımı ve ev işi yapmaya istekli ortaklar— bunu yapın, hanehalkının ihtiyaçlarının karşılandığından emin olmak için fazla mesai ücreti kazanın. Dört günlük bir çalışma haftası muhtemelen aynı şeyi yapacak, fazladan bir günü yalnızca ikinci bir işte daha fazla çalışmak veya daha fazla çocuk bakımı veya ev işi yapmak için serbest bırakacaktır.
Dört günlük bir çalışma haftasının denemeleri bazı şirketler tarafından tam olarak ne olduğunu göstermiştir. Bazı şirket müdürleri, çalışma saatlerini ve maaşları azaltma fikrine bayılıyor ve çalışanlarının izin günlerinde maaş kaybını telafi etmek için yan işler almasından memnun. “[W]Esneklik yoluyla değer sağladığımıza inanıyoruz,” dedi bir startup CEO’su Business Insider’a daha düşük maaşları gerekçelendirmek için. Başka bir CEO, çalışanlarından birinin artık İspanyolca tercümanlık ve barmenlik gibi yan işlerde çalışmak için boş zamanı olduğunu öne sürdü.
Haftada dört günlük bir çalışma, hala iyi yaşamak için yeterli olmayan bir ücretle geliyorsa, o zaman bu, işçilere başka yerlerde daha fazla çalışabilmeleri için daha az çalışma özgürlüğü sunmaktan başka bir şey değildir. Amaç ne? bu federal asgari ücret bahşişli işçiler saatte 2,13 dolarla serflik içinde hayatta kalırken, korkunç derecede düşük bir saatte 7,25 dolarda takılıp kalmaya devam ediyor.
Bu haftalık köşe yazımı, iyi bir maaş veren ancak yine de tüm ev masraflarımı karşılamaya yetmeyen ve kesinlikle erkek eşimin kazandığı kadar olmayan dört günlük bir işten izin günümde yazıyorum. Adil olmak gerekirse, ana işverenim maaşımı düşürmeden çalışma saatlerini azalttı – doğru yönde atılmış harika bir adım. Ancak sorun, tekrar tekrar, düşük ücrettir. Haftalık bir köşe yazısı yazmayı sevsem de bunu getirdiği anlamlı keyif için yapıyorum. Ve tazminat için. Bu bir yan iş.
Ne zaman Temsilci Takano’ya soruldu Haftada 32 saatlik çalışma faturasını gerçekleştirmenin önündeki engeller hakkında, “İşçilerin daha yüksek ücretler için pazarlık yapmak için sendikalaşma yeteneğine de dikkat etmeliyiz” diyerek potansiyel ücret kaybına değindi. Başka bir deyişle, işçiler ve sendikaları (yani, işçi sendikaları tarafından temsil edilen azınlık Amerikalılar arasında yer alacak kadar şanslılarsa), geçim ücretini sağlamak için kendi başlarının çaresine bakmak zorundalar.
Senatör Bernie Sanders 32 saatlik çalışma haftası çağrısına katıldı ve böyle bir hareketin “ücret kaybı olmadan” yapılması gerektiğini vurguladı. Ancak bu gerçekleşse bile, ücretler yine de geçinmek için çok düşük kalır ve çoğu işçi boş zamanlarını benim yaptığım gibi yan işlerle geçirebilir.
İşçilere saatte en az 100 dolar ödeniyorsa (neden farklı değil) çoğu şirket yöneticisi maaş alıyor) ve haftada 40 saate karşı 32 saat çalışma seçeneği olsaydı, çoğu kişinin ilkini seçeceğine inanıyorum.
“Adına ne derlerse desinler, bu zengin bir adamın oyunu.” şarkı söyledi Dolly Parton. Fazla çalışmanın asıl sorunu eksik ödemedir.