Pasifik Parası | ekonomi | Güneydoğu Asya
Hareket, Jakarta’nın iç ekonomik hedefleri doğrultusunda ihracat yasaklarını giderek daha agresif bir şekilde kullanmasıyla aynı çizgide.
Gibi Reuters tarafından bildirildiEndonezya Devlet Başkanı Joko “Jokowi” Widodo geçtiğimiz günlerde bu yılın Haziran ayında ülkesinin boksit ihracatını yasaklayacağını duyurdu. Boksit, alüminyum, çimento ve çeşitli kimyasallar dahil olmak üzere birçok endüstriyel üründe önemli bir girdidir. Yasağın amacı, Endonezya’da çıkarılan boksitin başka ülkelere ihraç edilip katma değere sahip olması yerine yerli sanayi faaliyetlerinde girdi olarak kullanılmasını sağlamaktır.
Bu hamle, Endonezya’nın yerel ekonomik hedeflere ulaşmak için ihracat yasaklarını giderek daha agresif bir şekilde kullanmasıyla aynı çizgide. Geçen yıl hükümetin geçici olarak yasakladığını gördük kömür ve Palmiye yağı yüksek küresel emtia fiyatları arasında yurtiçi kıtlığı gidermek için ihracat. Ve devlet oldu nispeten başarılı izabe gibi daha yüksek katma değerli üretim faaliyetlerine yatırımı hızlandırmak için işlenmemiş nikel cevheri üzerindeki ihracat yasaklarını kullanmak.
Boksit ihracat yasağı, açıkça nikel cevheri ihracat yasağına göre modelleniyor. Endonezya, yerel alüminyum ve çimento endüstrilerinde önemli oyuncular olan devlete ait büyük şirketlere sahiptir. Hiç şüphesiz boksit ihracatının yasaklanmasının amacı, bu ve diğer yerli şirketlerin gerçekleştirebileceği daha yüksek katma değerli sanayi faaliyetlerine daha fazla yatırım yapmaya zorlamak.
Ancak Endonezya’nın boksiti nikeli işlediği gibi işleyip işlemeyeceğini ve benzer sonuçlar bekleyip bekleyemeyeceğini sorgulamak için nedenler var. Boksit söz konusu olduğunda Endonezya çok daha az pazar gücüne sahip. Göre Amerika Birleşik Devletleri Jeolojik Araştırması (USGS), 2021 itibariyle Endonezya, küresel boksit rezervlerinin yalnızca yüzde 3,75’ini elinde tutuyor ve küresel üretimin yalnızca yüzde 4,6’sını oluşturuyor. 2020’de Endonezya, küresel nikel üretiminin yaklaşık yüzde 30’unu oluşturuyordu. USGS ayrıca, “Amerika Birleşik Devletleri ve diğer birçok büyük alüminyum üreticisi ülkenin, boksit dışındaki malzemelerde esasen tükenmez alt ekonomik alüminyum kaynaklarına sahip olduğunu” belirtiyor.
Bu, Endonezya’nın, alüminyum eritme gibi yerel endüstriyel faaliyetlere yatırımı teşvik etmenin bir yolu olarak boksit ihracat yasaklarını kullanma kabiliyetini sınırlıyor gibi görünüyor. Her şeyden önce, en azından USGS’ye göre, boksit daha kolay ikame edilebilir. Daha da önemlisi, Avustralya ve Çin gibi ülkelerin küresel üretimin daha büyük bir payından sorumlu olduğu göz önüne alındığında, Endonezya’nın boksit ihracatını tek taraflı olarak yasaklayarak yatırım çekme yeteneği sınırlıdır. Endonezya’daki boksit alıcıları, Endonezya’daki işleme tesislerine yatırım yapmak zorunda kalmaktansa, Avustralya’ya veya diğer büyük küresel tedarikçilere yönelebilirler.
Hükümet, ham mallar üzerindeki kontrolünü daha yüksek katma değerli ekonomik faaliyetlere dönüştürmek için önümüzdeki yıllarda ihracat yasaklarını daha agresif bir şekilde kullanmak istediğini telgraf çekiyor. Bu anlaşılabilir bir dürtüdür ve bu tür ekonomik milliyetçilik bölge genelinde ve genel olarak dünya çapında yükselişe geçmiştir. Ancak bir ihracat yasağı, bir tür daha geniş ekonomik mantığa veya stratejik düşünceye dayanmalıdır.
Endonezya kömür, hurma yağı ve nikel cevheri ihracatını yasakladığında oldukça açık bir mantık vardı. Bu emtiaların küresel üretiminin büyük bir bölümünü kontrol ettiği için hükümet, daha yüksek katma değerli yerli imalat veya endüstriyel faaliyetlere yatırım gibi bazı şeyler talep edebilir. Diğer bir deyişle, devletin piyasalara müdahale etme ve onları ulusal çıkarlara hizmet etmeye zorlama gücü vardır. Ancak küresel boksit üretiminin yüzde 5’inden daha azıyla, devletin aynı tür kaldıraç gücüne sahip olduğu ve piyasaları aynı şekilde kendi iradesine göre bükebileceği daha az açık.