“Gerçekleşmemiş Sermaye Kazançları” Üzerindeki Anayasaya Aykırı Vergi

Biden Yönetimi’nin 2023 bütçe tasarısı, en zengin Amerikalıların “gerçekleşmemiş sermaye kazançlarına” yüzde 25’lik bir asgari oran uygulayan sözde bir “milyarder vergisi” önererek manşetlere taşındı. Biden ölçüsü ekonomik bir yalana dayanıyor. Yeni öneri, Thomas Piketty ve Gabriel Zucman gibi aşırı sol akademisyenlerin çalışmalarına dayanıyor. yanlışlıkla zengin Amerikalıların ortalama olarak yoksullardan daha düşük bir vergi oranı öderler. Bu iddia, gelir (yıllık kazanç) ile zenginlik (net değer) arasındaki ayrımın bulanıklaşması ve adil bir miktar para ile başlayan temel ampirik hataların bir araya gelmesinden kaynaklanmaktadır. kasıtlı istatistiksel manipülasyon.

Biden’ın önerdiği servet vergisi, kötü ekonomik muhakeme ve uydurma kanıtlara dayanmasının yanı sıra, muhtemelen başka bir engelle de karşılaşacak: bariz bir şekilde anayasaya aykırı.

Nasıl olduğunu görmek için Anayasa metnine dönmeliyiz. Madde I, Bölüm 8 Belgenin bir kısmı, bu önlemlerin tek tip olması şartıyla “Vergi, Resim, Harç ve Özel Harçları koyma ve toplama, Borçları ödeme ve Amerika Birleşik Devletleri’nin ortak Savunmasını ve genel Refahını sağlama yetkisini” kurar. içinde ayrı bir madde Madde 1, Bölüm 9 “Daha önce burada belirtilen Sayım veya Sayımla Orantılı olmadıkça, Kişi Başı Vergisi veya diğer doğrudan Vergi uygulanmayacaktır.”

Birlikte okunduğunda, bu iki madde federal hükümetin vergilendirme gücünü iki kategoriye ayırır: doğrudan ve dolaylı vergilendirme.

Bir vergi dolaylı ise, tüm ülke çapında basit tek tip uygulama ile anayasal düzenlemeyi karşılayabilir. Var olan en eski ve en uzun süredir devam eden federal vergi önlemlerinden biri olan alkol satışları üzerindeki ulusal bir tüketim vergisini düşünün. Mevcut federal tüketim vergisi kapsamında, damıtılmış alkollü içkiler kişi başına 13,50 ABD doları olarak vergilendirilir. kanıt galon, satın alındıkları ve tüketildikleri duruma bakılmaksızın. Paralel vergi, benzer şekilde yurt dışından ithal edilen likörü de kapsıyor ve yine bütün devletlere uygulanarak tekdüzelik şartını sağlıyor.

Dolaysız bir vergi ise, aksine, ilgili ülkenin paylaştırma gerekliliklerini karşılamalıdır. kapitasyon maddesi, daha sonraki bir değişiklikten kaynaklanan dikkate değer bir istisna dışında. Başlangıçta tasarlandığı gibi, bu, doğrudan vergilerin her eyaletin nüfusuna orantılı olarak bölünmesi ve ardından o eyaletin nüfusu içinde değerlendirilmesi gerektiği anlamına geliyordu. Eyalet nüfusu belirleyici olduğu için, bu formül, Anayasa’nın tasarımına göre 50 farklı vergi oranına yol açabilir. Ortaya çıkan sistem, uygulanması ve uygulanması pratik olmamasına ek olarak, muhtemelen aşılmaz bir siyasi muhalefetle karşılaşacaktır.

Peki, Anayasa başlangıçta doğrudan ve dolaylı vergilendirme biçimlerini nasıl farklılaştırdı? Bu konu ilk büyük Yargıtay davalarından birinde gündeme geldi, Hylton – Amerika Birleşik Devletleri 1796’da Muhakemesini doğrudan Adam Smith’inkinden ödünç alarak Ulusların Zenginliği, Yargıç Paterson, “Giderler veya tüketim üzerindeki tüm vergiler dolaylı vergilerdir” diye yazdı. Buna göre Mahkeme, nüfus sayımının paylaştırma formülüne tabi olmadığını tespit ederek, vagonlar üzerindeki federal satış vergisinin anayasaya uygunluğunu onayladı.

Bu sonuç, doğrudan vergilendirmeyi ayrıntılı olarak ele alma ihtiyacını ortadan kaldırdı, ancak davadaki yasal argümanlar bu sorunu da çözdü. Alexander Hamilton’ın özeti çünkü dava, doğrudan vergilendirmeyi “kişi veya cizye vergileri”, “arsa ve binalar üzerindeki vergiler” ve “bireylerin tüm mülkleri veya tüm gayrimenkulleri veya kişisel mülkleri üzerindeki genel değerlendirmeleri” içerecek şekilde tanımlar. Hamilton, diğer tüm vergilerin “zorunlu olarak dolaylı vergiler olarak değerlendirilmesi gerektiğini” devam ettiriyor.

Mahkeme, taşıma vergisinin doğrudan vergi sınıflandırmasının dışında kaldığını belirlemesine rağmen, yaklaşık bir asır sonra başka bir federal vergi, paylaştırma kuralına ters düşecektir. 1894’te Kongre, 4.000 doların üzerindeki gelirler için yüzde iki federal vergi belirledi. Tedbir, Kongre’nin nüfus sayımından paylaştırma gerekliliğini karşılamadan bir doğrudan gelir vergisi koyduğu temelinde, karmaşık bir dizi yasal zorluğu ateşledi. Ertesi yıl, Yüksek Mahkeme yeni gelir vergisi tedbirinin önemli bir hükmünü iptal etti. Mahkeme, faiz, temettü ve kiradan elde edilen gelir üzerinden alınan vergilerin Pollock – Farmer’s Loan & Trust, doğrudan vergilendirme olarak nitelendirilmektedir. Bu vergi, paylaştırma şartını karşılamadığı için, Mahkeme onu iptal etti.

serpinti Pollock Mevcut tarifeye dayalı gelir sisteminin muhalifleri, onu bir gelir vergisiyle değiştirmek için lobi yaparken, iktidar önümüzdeki on yıl boyunca ulusal siyasete hakim oldu. Çıkmaz nihayet 1909’da Kongre’nin kabul etmesiyle kırıldı. 16^inci Değişiklik (1913’te onaylandı).

Bu Değişiklik, modern federal gelir vergisine izin verdi, ancak yaygın olarak varsayıldığı gibi, Madde 1, Bölüm 9’daki eski paylaştırma kuralını yürürlükten kaldırarak değil. Bunun yerine, 16^inci Değişiklik, mevcut maddeye çok özel bir istisna getirdi. Metninde belirtildiği gibi, “Kongre, herhangi bir kaynaktan elde edilen gelirler üzerine, birkaç Devlet arasında paylaştırma ve herhangi bir nüfus sayımına veya sayımına bakılmaksızın vergi koyma ve toplama yetkisine sahip olacaktır.”

Buna göre Kongre, nüfus sayımına dayalı paylaştırma şartını yerine getirmeye gerek kalmadan gelir kazançları üzerinden doğrudan vergi alabilir. Bunu 1913’ten günümüze, her Nisan ayında doldurduğumuz çok tanıdık bir form altında yaptı. Bununla birlikte, Değişiklik metninin, diğer doğrudan vergilendirme biçimlerini paylaştırma gerekliliğinden muaf tutmadığına dikkat edin.

“Gerçekleşmemiş sermaye kazançları” üzerinden alınan vergi, gelir vergisi olamaz, çünkü bu süreçte herhangi bir gelir elde edilmez, yalnızca değerlemede tahmini bir artış sağlanır. Tanım gereği “gerçekleşmemiştir”. Nitekim 16 sonrası^inci Değişiklik içtihatları genel olarak paranın gelir olarak nitelendirilmesi için “gerçekleşmesi” ve alınması gerektiğine hükmetmiştir, en önemlisi de 1920 Eisner – Macomber davası.

Biden vergisini alırsa, sert ve acil bir anayasal zorlukla karşı karşıya kalacak. Yönetim muhtemelen bir dizi bankaya güveniyor. son derece taraflı argümanlar ile aşırı sol hukuk profesörleri bu soruyla ilgili önceki içtihatların atılması gerektiğini iddia etmek. Bu argümanlar genellikle şu varsayımdan başlar: Pollock yanlış karar verildi ve semantik oyunlar yoluyla paylaştırma gerekliliğini atlatmak için bir strateji olarak, yargı aktivizmini kürsüden açıkça savundu. Fikrin destekçileri bile bu stratejinin mevcut Yüksek Mahkeme ile toplanma olasılığı düşük.

Bu uygun bir farkındalık. Varlık vergisinin arkasındaki uydurulmuş ekonomik argümanlar gibi, yasal argümanları da, Anayasa’nın yasakladığı yeni bir vergi sistemi getirmeye yönelik siyasi gerekçelerin bir sonucudur.