Yavaş ilerleyen kamu emekliliği krizine medyanın ne kadar az ilgi gösterdiğinin bir göstergesi için Twitter’a gidin ve “kamu emekli maaşı yetersiz fonlaması”nı arayın. Aldığım tweetler yıl sırasına göre 2016, 2020, 2020 2021, 2015, 2021, 2015. 2009, 2012, 2012.
Hayır sporseverler, şu anki ilgi eksikliği sorunun düzelmesinden kaynaklanmıyor. Fed sadece enflasyonu kırbaçlamakla kalmayıp, aynı zamanda ABD’yi kalıcı olarak ZIRP-y politika rejiminden çıkarmaya çalışırken, finansal varlıkların görünümü bir sonraki öngörülebilir süre için o kadar da sıcak değil. Ve bu, iklim değişikliğinin ve kaynak baskılarının şirket kârları üzerindeki etkisine gelmeden önce. Yakında daha ayrıntılı olarak tartışacağımız gibi, Aaron Brown’ın yeni bir Bloomberg köşe yazısı, eski MD ve AQR’de araştırma başkanı, kamu emeklilik fonunun durumunun çoğu kişinin sandığından daha vahim olduğunu gösteriyor. Örneğin:
Kamu emeklilik modelinin yaygın başarısızlığı, emeklilik için tasarruf modelinin uygulanabilirliği hakkında soru işaretleri uyandırıyor. Neoliberalizm emek hareketliliği talep ediyor ve topluluk bağlarını zayıflatıyor. Aynı zamanda zaten kırılgan olan çekirdek ailelerin üzerindeki yükü de artırıyor. Geçimlik çiftçilik çağındaki emeklilik modeli, çocuklarla, torunlarla veya diğer geniş aile üyeleriyle yaşamaktı. Yaşlılar, çocuk bakımı, hafif yemek pişirme ve temizlik ve diğer desteklerle evin ihtiyaçlarını karşılamada ikincil oyuncular olsalar bile yine de yardımcı olabilirler. 2. Dünya Savaşı sonrası dönemde, şirket seçkinleri ve emek seçkinleri cömert emekli maaşları alırken, diğerleri hala bir ev satın alarak emeklilik için para biriktirebiliyordu. 30 yıllık ipotek koşulları, olağan çalışma yalanıyla eşleşti. Bir emekli ipoteksiz yaşayabilir veya evini satıp daha küçük bir meskene taşınabilir.
Kısa süreli iş süreleri, çok daha sonra ilk ev satın alımlarına yol açan pahalı konutlar ve vergi avantajlı ikinci ipotek aracılığıyla öz sermaye elde etmeye teşvik edilen mülk sahipleri, “tasarruf aracı olarak ev modeli”nin altını oydu. Artık bireyler tasarruf etmeye ve finansal piyasalara yatırım yapmaya teşvik ediliyor.
Ancak piyasa çığırtkanları, borsanın 1929 çöküşünden kurtulmasının 1950’lerin ortalarına kadar sürdüğünü unutuyor. Ve 2. Dünya Savaşı sonrası dönem olağanüstüydü, ABD başlangıçta küresel GSYİH’nın %50’sine sahipken, istediği gibi ve elinin altında yönetişim yapısını uygulayabiliyordu. Stagflasyonist 1970’lerden sonra ABD, Mayıs 2007’de sona eren çok uzun bir düşen politika faiz oranları serisine sahipti. Düşen faiz oranları, özellikle gayrimenkul gibi tipik olarak kaldıraçlı varlıklar ve hisse senetleri gibi riskli varlıklar olmak üzere finansal varlık fiyatlarını artırır. Varlık fiyatları, Fed ve diğer merkez bankalarının faiz oranlarını negatif reel getiri bölgesinde yönlendirmesi ve tutmasıyla bir kez daha canlandı.
Sorun şu ki, emeklilik için yatırım yapmanın üretken yatırımla pek ilgisi yok. İkincil piyasa menkul kıymet ticareti, şirket operasyonlarını finanse etmek için yeni menkul kıymet satışlarının küçük bir kısmıdır. Halka açık şirketlerin işlerine yatırım yapma yolunda ne kadar az şey yaptıklarının bir göstergesi, hisse senedi geri alım seviyeleridir. 2005’te şirketlerin nasıl o kadar kısa vadeye odaklandıklarını, bir yıl geri ödemeli projeler için bile midilli yapmaya isteksiz olduklarını ve daha yüksek harcamaların sonraki çeyreğin kazançları üzerindeki etkisinden korktuklarını belirtmiştik. Bu, birçok yöneticinin, mevcut operasyonlardan kâr artışı için ana motor olarak maliyet kesintilerini kullanarak ağır çekim tasfiyeyi en cazip yol olarak gördüğü anlamına gelir.
Kamu emekli maaşlarının bu sorunun bir parçası olmasının nedeni, birçok bireysel yatırımcı gibi kamu emekli maaşı yöneticileri ve mütevellilerinin %7’lik uzun vadeli yatırım getirilerinin tamamen makul olduğunu düşünmeye teşvik edilmiş olmalarıdır. Ancak yatırımların GSYİH büyümesinden daha fazla getiri sağlamasını beklemek mantıklı değil. Bu yanılgının dolaylı kanıtı, yatırımların, sermayede olduğu gibi, emeğin zararına gitgide daha fazla rantiye faaliyetlerine girişmesidir. ABD’de kârların GSYİH içindeki payı kabaca %6 idi, bu Warren Buffett’ın sürdürülemez derecede yüksek bulduğu bir düzeydi. Son birkaç yılda, GSYİH’ya kıyasla karlar yaklaşık 2 kat arttı. Bu nedenle, hisse senedi fiyatlarına bir arka rüzgar olarak artan işgücü ezilmesi de muhtemelen azalıyor.
Dikkat edin, tüm kamu emeklilik fonları kötü durumda değildir. Brown’ın verileri, diğer incelemelere kıyasla özellikle korkunç görünüyor, ancak bunlar genellikle yalnızca devlet emeklilik planlarına bakarken, o belediye planlarını içeriyor. Yazdığı parçadan:
Devlet ve yerel emeklilik fonları, Detroit, Porto Riko veya daha küçük ama daha yeni Chester, Pensilvanya gibi yerlerde her zaman belirecekmiş gibi görünen ancak yalnızca ara sıra sınırlı gerçek felaketlere neden olan uzun ömürlü krizlerden biridir. Esasen, ABD’deki 21. yüzyıldaki tüm belediye iflasları, yetersiz finanse edilen emeklilik planlarından kaynaklanmaktadır. Ancak şimdiye kadarki temerrütlerin hiçbiri domino taşlarının düşmesine yol açmadı: artan belediye tahvili getirileri, vergi mükellefi isyanları veya genel hükümet çalışanı grevleri. Eyalet ve yerel emekli maaşları önümüzdeki birkaç on yıl boyunca sendeleyerek, gerileyen bir veya üç şehri iflas ettirecek, ancak genel bir siyasi veya ekonomik krizi tetiklemeyecek mi? Yoksa Jim Steinman’ın ölümsüz sözleriyle “bir barut fıçısı içinde yaşıyor ve kıvılcımlar saçıyor” muyuz?
Hesaplaşma gününün gelmesinin yavaş görünmesinin bir nedeninin, tanımlanmış sosyal yardım planlarındaki emeklilerin, son temyiz ve Yüksek Mahkeme kararları sayesinde, plan sponsorlarına veya mütevellilere, mütevelli görevinin ihlali ve diğer suistimaller nedeniyle, kelimenin tam anlamıyla, tam anlamıyla geri dönene kadar dava açamayacaklarına dikkat edin. Tüm avantajlarından yararlanamazsınız. Fon, yararlanıcılar ayakta durmadan zorunlu ödemeleri yapamayacak kadar tükenmiş olmalıdır. Bu, fon yöneticisinin kötü eylemlerine atfedilebilecek lehdar bakiyelerindeki bir azalmanın saygınlık kazandırdığı tanımlanmış katkılar alanından tamamen farklıdır.
“Emekli olmak için yatırım” planının tamamının sorgulanabilir olmasına ek olarak, birçok kamu emekli maaşı kendi kendine yaralar açmıştır. Christine Todd Whitman, 1990’ların başında New Jersey valisi olarak, piyasadaki gösterişli ayak hareketlerinin her türlü açığı kapatacağı şeklindeki çılgınca fikre dayanarak kasıtlı yetersiz fonlama modasını başlattı. New Jersey, ABD’deki en yetersiz finanse edilen sistemlerden biriyle ödüllendirildi.
Brown, bir bütün olarak kamu emekli maaşlarının, borsa güçlüyken katkı paylarını kesmek gibi büyük bir hata yaptığını belirtiyor; CalPERS, dot-com döneminde bir katkı tatili ilan etti. Yine Brown’dan:
Mühendislerin “faz uzayı” dediği şeye bakarak daha fazla fikir edinebileceğimizi düşünüyorum. Finansman düzeylerinin zaman içinde grafiğini çizmek yerine, bunlara döngüsel olarak ayarlanmış fiyat-kazanç oranları (CAPE) ile karşılaştırmalı olarak bakalım. Bu, Yale profesörü Robert Shiller tarafından geliştirilen ve mevcut hisse senedi fiyatlarını son 10 yıldaki ortalama enflasyona göre düzeltilmiş kazançlara bölen bir ölçüdür. Fiyat-kazanç oranının en iyi standart versiyonu olduğunu düşünüyorum….
Kuşkusuz, faz-uzay diyagramlarını anlamak, zaman serisi tablolarından biraz daha fazla iş gerektirir, ancak bence bu, çabayı ödüllendiriyor. 1991’den 2000’e kadar, hisse senedi değerlemelerinin neredeyse üç katına çıktığını, emeklilik fonlama düzeylerinin ise pek değişmediğini görebilirsiniz. 2000 yılında Silikon Vadisi’nde görülen tampon çıkartması geliyor insanın aklına, “Tanrım, bana bir internet patlaması daha ver, söz veriyorum boşa harcamayacağım” (1980’ler dönemi petrol patlaması çıkartmasından geri dönüştürülmüş). Eyalet ve yerel emeklilik yöneticileri ve politikacılar, artan hisse senedi fiyatlarını ve düşük faiz oranlarını emeklilik fonlarını kesmek ve vaat edilen faydaları artırmak için kullanarak internet patlamasını boşa harcadılar. CAPE’ler 1929’daki en yüksek değer olan 32.56’nın çok üzerinde 44.20’ye yükselirken rezervleri artırmadılar; bu, bir hisse senedi çöküşü veya on yıllık vasat reel getiri beklemek için güçlü bir neden.
Sonraki on yılda, CAPE’ler 1991 seviyelerine geriledikçe, emeklilik fonları borsalarla birlikte düştü. 2003-06 konut balonu sırasında kısa bir geri dönüş oldu – fon yöneticileri bunu boşa harcamadı – ancak müteakip konut çöküşü ve ekonomik kriz bu kazanımları sildi ve düşüş eğilimini sürdürdü.
Ardından 2009’dan 2022’ye kadar tarihteki en uzun boğa piyasası geldi ve 1990’ların balonu gibi boşa gitti. Sosyal yardımları kısmaya ve yeni işe alınan işçilerin katkılarını artırmaya yönelik yaygın reformlara, hükümet katkılarındaki artışa ve giderek daha agresif yatırım stratejilerinin benimsenmesine rağmen, Şubat 2023 toplam fonlama seviyeleri muhtemelen 2009’daki en düşük seviyelere benziyor.
Bu, eyalet ve yerel emeklilik idarecileri ve politikacılarının zengin yatırım yıllarından elde edilen karları harcarken, zayıf yatırım yıllarından kaynaklanan kayıpların finansman düzeylerini aşındırmasına izin vereceklerini iddia etmek için otuz yıllık bir tarihtir. Değerlemeler yükseldiğinde, kalıcı ekonomik kazançlar olarak değerlendirilirler. Düştüklerinde, uzun vadeli ekonomik temelleri etkilemeyen geçici piyasa değeri kayıpları olarak kabul edilirler. Bu devam ederse, gelecekteki yatırım getirilerinin tarihsel ortalamalardan daha iyi veya daha kötü olup olmayacağı kesin.
Brown’ın, özel sermaye gibi alternatif yatırımlarda olduğu gibi tahsislerini sözde daha yüksek getirili “alternatiflere” yükselten kamu emeklilik fonlarının neredeyse tüm kamu emeklilik fonları için daha basit ve daha ucuz stratejilere kıyasla getirileri kötüleştirdiğini, evcil hayvan hobi atını dahil etmediğini unutmayın. bağışlar. Ve CalPERS, en büyük “negatif alfa” üreticilerinde olduğu gibi, en büyük günahkarlardan biridir.
Bu acıklı hikaye, emekli maaşının öncelikle Federal bir sorumluluk olması gerektiği fikrini pekiştiriyor. ABD kendi para birimini yaratır ve harcamaları her zaman karşılayabilir. Ve eğer daha rasyonel bir liderliğimiz olsaydı, daha güçlü emeklilik hakları daha fazla büyümeye yönelik harcama politikaları üretebilirdi. Baş neoliberal Larry Summers’ın altyapı harcamalarının her bir dolarlık harcama için GSYİH’da 3 dolar yaratmasının beklenebileceğine işaret ettiği başka hiç kimse yok. Büyüme getirisi açısından harcamaları sıralayan bir ekonomik düşünce kuruluşuna sahip olmaya ne dersiniz? Komik, böyle analizleri doğal olarak görmüyoruz.
Benzer şekilde, daha iyi liderlere sahip olsaydık, emeklilere daha verimli hizmet sunmaya yönelik programların önünü de görebilirdik. Bir okuyucu, sosyal hizmet uzmanlarının yaşlıların evlerini haftada iki kez ziyaret ederek, onları yıkamak, alışveriş yapmak ve bağımsız yaşamalarını sağlamak için başka işler yapmak için portatif küvetler bile getirdiklerini anlattı. Ama şimdi huzurevleri Amerika’da büyük bir iş haline geldiğine göre, buradan oraya asla gidemeyiz.
Ne yazık ki, dış politikamızda olduğu gibi, kamu emeklilik cephesinde de gerçek bir değişim elde etmeden önce gerçek bir çöküş görmemiz gerekecek gibi görünüyor.
