Tarımsal destek politikaları 800 milyar doların üzerinde dünya çapında transferlerde yılda. Bu tür politikalar, genellikle vergi mükellefleri ve tüketiciler tarafından finanse edilen tarım sektörünü desteklemek için çok çeşitli hükümet araçlarını kapsar. Bunlar, üreticileri üretimi artırmaya teşvik etmeyi amaçlayan “birleşik” sübvansiyonları, değişen üretim teşviklerini önleyen “ayrık sübvansiyonları” ve tarife ve tarife dışı engeller gibi piyasa fiyatını destekleyen önlemleri içerir. Bu politikaların birçoğu açlığın ve yoksulluğun azaltılmasını kolaylaştırdı, ancak aynı zamanda tarımsal üretim sistemlerini de teşvik etti. çevresel sürdürülebilirliği tehdit ediyor artan sera gazı emisyonu ve arazi kullanımının genişletilmesi yoluyla. Ayrıca tahıl fiyatlarını düşürerek, önyargılı tüketim kalıpları Kalori açısından zengin ve mikro besinler açısından fakir diyetlere doğru. Analiz küresel modellemeye dayalı olarak (bkz. aşağıdaki şekil 1), hükümetler tarımsal desteklerinin bir kısmını yeşil inovasyonlara ve kırsal altyapıya yatırım olarak kullanırsa, emisyon azaltımı, arazi kullanımı değişikliği, çiftlik üretkenliği, yoksulluk seviyeleri ve beslenme sonuçları.
Yine de, tüm bu potansiyel faydalar göz önüne alındığında, hükümetlerin bu politikalarda reform yapması neden bu kadar zor? Kısacası siyaset. Yeniden kullanımdan elde edilen bu kazanımları elde etmek ancak uluslararası düzeyde koordineli eylem yoluyla mümkündür, ancak bu eyleme ulaşmak aynı zamanda yerel direnişin üstesinden gelmeyi de içerir. Uzun vadede gezegen için sosyal açıdan en uygun sonuçlar, özellikle çiftçilerden politikacılara ve özel sektöre kadar belirli gruplar kaybedebileceklerini veya önemli sorunlarla karşılaşabileceklerini algılarsa, kısa vadede önemli ölçüde dirençle karşılaşabilecek politika değişiklikleri gerektirir. ayarlama maliyetleri. İçinde yeni araştırma makalesitarım desteğini yeniden kullanmanın politik ekonomi zorluklarından bazılarını inceliyor, çeşitli vaka incelemelerinin reform süreçlerindeki rollerini vurguluyor ve bir reform gündemi izleyen hükümetler ve kalkınma aktörleri tarafından değerlendirilmesi için genel kılavuzlar sunuyoruz.
Özellikle, reform yollarını belirlemek için ortaklaşa etkileşime giren dört faktör grubunu vurguluyoruz: ilgi alanları, fikirler ve bilgi, kurumlar ve politika özellikleri. Çıkarlar, farklı grupların bir politikadan elde etmek istedikleri oy, kâr veya iş güvenliği gibi maddi çıkarları ifade eder. Devletin rolüne karşı pazarın rolü veya diyet çeşitliliğine karşı gıdanın kendi kendine yeterliliği gibi fikirler, genellikle karar verme sürecine nüfuz eder ve çıkarları etkiler. Aynı şekilde, ampirik analizden, medya kuruluşlarından veya diğer bağlamlardan politika yayılımından elde edilen bilgiler, fikirler gibi, çıkar gruplarının ve politika aktörlerinin tercihlerini güncellemelerine neden olabilir. Kurumlar—ister ekonomik (ör. çiftçi grupları, iş lobileri, çok taraflı kuruluşlar) veya siyasi (ör. rejim tipi, seçim kuralları, federalizm) olsun—çıkarları, fikirleri ve bilgileri politika yapıcıların ilgisini çeken ve uygulama olasılıklarını şekillendiren yapılar. Son olarak, politikalar, kamuoyuna görünürlük, etkiyi göstermek için gereken süre ve maliyet ve faydaların yoğunlaşması veya yayılması dahil olmak üzere farklı özellikler sergiler.
Şekil 1. Yurtiçi tarımsal desteğin başka bir amaca dönüştürülmesinin küresel sonuçları
2040 için temel projeksiyonlara göre % değişim)
Kaynak: Dünya Bankası ve IFPRI (2022).
Not: Yeşil çubuklar, toplumsal hedeflere yönelik hareketi gösterir; turuncu/kırmızı çubuklar toplumsal hedeflerden uzaklaşmayı gösterir.
Bu faktörler, Hindistan, Avrupa Birliği (AB) ve Amerika Birleşik Devletleri gibi yerlerdeki tarımsal destek politikası reformu deneyimlerini anlamak için toplu olarak önemli olmuştur.
- AB’de OTP Reformu
Geniş ölçekli bir tarımsal üretim destekleri programı olan AB’nin Ortak Tarım Politikası (CAP), ilk olarak 1960’larda uygulandı ve gıdada kendi kendine yeterliliğe ulaşmanın önceliği gibi uzun süredir devam eden fikirleri özetledi. Aynı zamanda, güçlü çiftlik örgütlerinin iç ve dış pazar rekabetine karşı lobi yapabileceği bir alan sağladı. Aradan geçen yıllarda çeşitli baskılar 1990’larda gıda güvenliği ve refah krizleri, 2000’lerde büyük tarım sektörlerine sahip Doğu Avrupa ülkelerinin katılımı ve Dünya Ticaret Örgütü içindeki diğer ticaret ortaklarının OTP’ye karşı artan muhalefeti dahil olmak üzere çeşitli reformları teşvik etti. Üye devletler tarafından oybirliğiyle anlaşma gerekliliğinin kaldırılması da dahil olmak üzere AB içindeki kurumsal değişimler, reform karşıtlarının veto yetkisini zayıflatarak, tarım sübvansiyonlarının üretim kararlarından ayrılmasına katkıda bulundu. Daha yakın zamanlarda, AB bir Çiftlikten Çatala stratejisiTarım ilacı ve gübre kullanımının azaltılması, organik tarım uygulamalarına geçiş ve tarımdan kaynaklanan sera gazı emisyonlarını azaltan yeni teknolojilerin benimsenmesi koşuluyla çiftçilere yapılan ödemeleri içerir. Bununla birlikte, Ukrayna savaşının yarattığı son gıda fiyatları enflasyonu, yeniden canlanan lobi baskısı çiftçilerden ve tarım ticaretinden ve çevre politikalarına karşı bazı siyasi partiler bu üretkenliği azaltacaktır. - Amerika Birleşik Devletleri’ndeki biyoyakıt politikalarının istenmeyen sonuçları
ABD’deki biyoyakıt politikaları başlangıçta petrol bazlı yakıtların ve kurşun bazlı katkı maddelerinin yerini almayı amaçlıyordu ve bu politikalar, ürünlerine olan talebi artırmak isteyen çiftçiler ve etanol üreticilerinden oluşan bir koalisyon tarafından destekleniyordu. Biyoyakıt üretimine yönelik teşvikleri artırmak için bir vergi kredisi ve ardından mısır bazlı etanol ve diğer biyoyakıtların yakıta dönüştürülmesini gerektiren – Yenilenebilir Yakıt Standardı (RFS) olarak bilinen) bir biyoyakıt zorunluluğu kullanıldı. Yine de, biyoenerji mahsullerini yetiştirmek için gerekli olan artan arazi kullanımı değişikliği emisyonları da dahil olmak üzere birçok istenmeyen sonuç ortaya çıktı. son tahminler ABD etanolünün petrol bazlı benzinden daha yüksek sera gazı yoğunluğuna sahip olduğu. Yenilenebilir Yakıt Standardını reforme etmek veya yürürlükten kaldırmak için getirilen düzinelerce yasa tasarısına rağmen, politik olarak zor olmaya devam ediyor enerji bağımsızlığını artırarak hem çiftçiler hem de ulusal güvenlik için önemli olduğunu düşünen destekçilerle değişmek. Garip yatak arkadaşları durumunda, karşıt koalisyonlarhem petrol endüstrisini hem de çevrecileri içerir. - Hindistan’da piyasa reformunun zorlukları
Mayıs 2020’de Hindistan federal hükümeti duyurdu üç büyük piyasa reformu tarım sektörüne devlet müdahalelerini azaltmayı amaçlamaktadır. Kırsal gelirleri ikiye katlamaya yönelik daha geniş bir stratejinin parçası olarak faturalandırılan bu reformlar, çiftçilerin hükümetin düzenlediği toptan satış pazarlarının dışında satış yapmasına izin verilmesini, belirli emtiaların artık stok tutma sınırlarına maruz kalmamaları için düzenlemelerin kaldırılmasını ve çiftçilerin iş yapmasına izin verilmesini içeriyordu. yalnızca devlet kurumlarıyla çalışmak yerine özel tarımsal işleyicilerle sözleşmeli fiyatlandırma planlarında. İkincisi, çabuk bozulan meyve ve sebze üreticileri için özellikle önemli görülüyordu. Ancak, reformlar şiddetle karşı çıktı Buğday üreten büyük eyaletlerdeki küçük çiftçilerin iyi örgütlenmiş sendikaları tarafından değil – birçoğu reformların büyük ölçekli tarım ticaretinin hakimiyetini sağlayacağından korkuyordu – aynı zamanda hükümet dışında satış yapanlara ceza olarak uygulanan geliri kaybetmekten korkan eyalet hükümetleri tarafından. -piyasaları çalıştırın. Federal hükümetin niyetlerine duyulan güvensizlik ve Covid-19 salgını sırasında politikaların açıklanma hızından duyulan hoşnutsuzluk, ülkede aylarca süren protestolara neden oldu ve sonunda hükümeti geri adım atmaya zorladı.
Tarım politikalarında reform yapmak, sektörün gıda tüketimi, geçim kaynakları ve hatta kültürel kimlik üzerindeki merkezi konumu nedeniyle genellikle yoğun bir şekilde politiktir. 2022’de, dünyanın birçok yerinde önerilen tarım reformlarına çiftçi muhalefeti ortaya çıktı. Sri Lanka inorganik gübre yasağının alelacele uygulandığı ve ardından terk edildiği, Hollanda hükümetin çiftlik endüstrisi için nitrojen emisyonlarını azaltmayı önerdiği durumlarda, Yeni Zelanda tarımsal emisyonlara ilişkin bir verginin söz konusu olduğu durumlarda. Bu çekişme göz önüne alındığında, makalemiz, tarım ve diğer sektörlerdeki reformlar yoluyla SKH’leri karşılamaya yönelik devam eden çabalar için daha büyük dersler içermektedir. Özellikle, şoklar bazı fırsat pencerelerini açar ve diğerlerini kapatır ve politikalar kendi yol bağımlılıklarını ve istenmeyen sonuçları yaratabilir. Aynı zamanda, etkilenen paydaşlarla güven oluşturmak, hızlı ve katılımcı olmayan politika değişikliklerinden kaçınmak ve diğer krizler ortaya çıktığında bile ivmeyi sürdürmeye yardımcı olabilecek reform yanlısı koalisyonları belirlemek çok önemlidir.
Gezegen ve insan sağlığını iyileştirmeye yönelik tarım desteğini reforme etmeye yönelik somut çabalar, ortak bir çerçeve aracılığıyla uluslararası koordinasyon gerektirir; finansal ve teknoloji transferleri, yeniden amaç edinme konusunda en az imkana sahip olan ülkelere fayda sağlar. Yine de, iç siyasi direnişin olası kaynaklarını tahmin etmek ve buna göre politika seçeneklerini ve süreçleri ayarlamak gerekli bir ilk adımdır.