İnsanların mutluluklarını takip etme hakkı olan bir hakkı olduğu fikri çok radikal bir fikirdir. On sekizinci yüzyıldan önce, dünyada neredeyse hiç kimse buna inanmadı. Bugün bile, sadece küçük bir insanlık parçası kabul ediyor.
Aynı derecede radikal, hükümetin tek amacının bu hakkı korumak olduğu fikridir. Bazı ayrıntıları tartışabiliriz, ancak merkezi fikir kesindir. Siz ve ikiniz de mutluluğumuzu sürdürme hakkına sahipseniz, bir hükümetin sadece beni daha mutlu etmek için size suçlama emmesi yanlış olur.
Bu politik felsefenin eleştirmenleri her zaman bağımsızlık ilanının bazı yazarlarının kölelere sahip olduklarını belirtiyorlar. Ama unutmayın, o zamanlar dünyadaki diğerleri bireysel bir hak olmadığını düşündü. Bazı insanların hakları olduğunu kabul ederek, kurucular kaçınılmaz olarak diğerlerine uzanacak bir kapı açtılar.
Temsil hakkı ve öz -hükümet ilanları başlangıçta on üç Kuzey Amerika kolonisinin sahip olduğu özgür erkeklere ve sahiplere uygulandı. Öngörüleri sayesinde, o zamandan beri daha fazla Amerikalı için mutluluğu takip etme hakkını genişlettik.
Radikal Bir Bildirge: Tüm erkekler eşit yaratılır
Bağımsızlık Bildirgesi, dünyanın her ikisi de bildirimi mümkün kılan iki önemli değişiklik geçirdiği bir zamanda yazılmıştır.
Büyük bir değişiklik entelektüeldi: karşılıklı insanların ilişkisi hakkında düşünmede radikal bir değişiklik. Bugün buna Aydınlanma veya Akıl Çağı denir. Kilise veya devletin (imparatorluk veya monarşi) alan adının yerine, aydınlanma düşüncesi, insanların akıl, ikna ve gönüllü değişim temelinde yüzleşmek zorunda kalacak bağımsız ahlaki varlıklar olduğunu iddia etti.
Stephen Pinker bir Bütün kitap fikrine Aydınlatma Bugün geçim seviyesinde yaşamamamızın nedeni budur: atalarımız birkaç yüz bin yıl yaşadığı için ormanda kökler ve çilek için homurdanma.
Diğer büyük değişiklik ucuzdu.
On sekizinci yüzyıldan önce, çoğu yerde çoğu insan, Bağımsızlık Bildirgesi tarafından öngörülen siyasi anlaşma kapsamında hayatta kalamazdı.
Uzak atalarımız Avcılar küçük gruplarda yaşayan. Geçim düzeyinde vardı ve sürekli olarak diğer kabilelerle savaştılar. Avcılıkta ve toplama ve savaş yaparken, bireylerin kısa vadeli kişisel ilgilerini grubun uzun vadeli iyi iyiliğine maruz bıraktıkları kooperatif eylemine güvenirler.
Askeri bir görevde bir asker birliği düşünün. Herkes mutluluklarını takip ederse, göreve asla ulaşılamazdı.
O askeri birlik gibi uzak atalarımız diğer kabilelerle ve doğa ile savaştılar. Pazarları ve hükümetleri olmadığı için (en azından bugün bu kurumları bildiğimiz gibi) Kültürel normlara çok fazla güveniyorlar Kooperatif faaliyetlerini uygulamak.
Kültürel ayinler ve ritüeller kendini kutladı -savaşta kahramanlık, harika oyunlar arayışında risk almak, gıda toplamak ve diğer işbirlikçi görevleri toplamak. İnsanlar tüm kabileyi genişletilmiş akrabalar olarak düşünmeye teşvik edildi. Diğer kabile sakinleri bir aile olarak görülüyordu, değiş tokuş edilmeyecekler. Yabancılar düşmandı.
Zamanla, 200.000 yılı aşkın bir süredir insan varlığına hakim olan aşiret hayatı pazara yol açmaya başladı.
İnsanlar diğer topluluklardaki yabancıları askeri rakiplerden ziyade ticari ortaklar olarak görmeye başladılar. Uzmanlık ve ticaret uzak yerlerde yaşayan insanları birbirine bağlamaya başladı. Kabileler şehirde büyüdü ve uzmanlık ve ticaret yerel topluluklarda da göreceli ilişkilerin yerini aldı.
Yeni bir belgeHer ne kadar piyasadaki en son gelişmelerin yazılması, ticaretin sosyal yanlısı faydalarını özetlese de, şunları tespit eder: “Pazara erişimdeki artış evrenselliği, hoşgörü ve genel güveni desteklemiştir”. Yabancılarla öngörülebilir işbirliği modellerinde desteklendiğimizde, kabile ve akraba merkezli bağlarımızın ötesine geçme güvenini ve iradesini genişletiyoruz.
Uzak atalarımızın yer aldığı topluluklarda, bir birey tüm grup için kişisel ilgisini feda ederek etrafındaki başkaları için elinden geleni yapabilir. Birbirine bağlı bir pazarda, bir kişi kişisel ilgilerini takip ederek başkalarının satın almak istediği bir şey sağlayarak diğerleri için elinden geleni yapabilir.
Bağımsızlık Bildirgesi’nin Adam Smith ile aynı yıl yayınlanması bir tesadüf olmayabilir Ulusların zenginliği. 1776’da, Batı dünyasındaki en iyi zihinler, insanların mutluluklarını takip etme hakkına sahip olduklarına ve hükümetlerinin başkalarının haklarına saygı duyduklarından emin olmaları gerektiğine inanıyordu. İki büyük değişiklik – insanların düşünme biçiminde bir değişiklik ve yaşamaya başladıkları bir değişiklik – daha önce hiç var olmayan bir siyasi anlaşma ile birleşti: Klasik Liberalizm.
Mutluluk Arama Arama:
Federal hükümete yerleştirilen Bağımsızlık Bildirgesi’nin ruhunu somutlaştıran, ancak bu kısıtlamaları devlet ve yerel yönetimlere bağlayan anayasa. Federal yasa uyarınca garantili haklar, İç Savaştan sonra devlet ve yerel yönetimler için de uygun olarak görülmüştür. Yüksek Mahkeme ve gelişen popüler görüş, deklarasyonun ideallerini ulusun birkaç sakinine hızla genişletti. Siyah erkeklerin oy kullanma hakları ve daha sonra tüm kadınların oy kullanma hakları nihayet tanındı.
Yine de, Bildirgenin 250. doğum gününe yaklaşırken, daha sonraki siyasi değişimlerin aşağıdaki vizyonuyla tutarlı olduğunu ve hangilerinin olmadığını düşünmek yararlıdır.
Onun ideallerini nerede yaşadık ve nerede başarısız olduk?
Hükümet mutluluk aramanızı engellediğinde
Mutluluk arayışımızın korunmasında hükümetin rolü söz konusu olduğunda, tarih bir Rus kamu politikası dağıdır.
1905’te Yüksek Mahkeme Bir eyalet yasasına bas Bu, pişirme işçilerinin haftada 60 saatten fazla çalışmasını yasakladı. Yasa, daha uzun süre çalışmak isteyen fırıncılar tarafından, çoğunlukla İtalyan Yahudi İtalyanlar ve göçmenler Joseph Lochner dahil olmak üzere etnik göçmenlerin rekabetini destekleyerek fırıncıları korudu. Sorumlu şirketler, ortaçağ loncası olarak faaliyet gösteren insanların üretim faaliyetlerini engellemek için eyalet hükümetini kullanıyordu.
1897 ve 1937 arasında,Lochner’dıYüksek Mahkeme 184 yasaya çarptı. Çoğunlukla, bunlar genellikle özel çıkarların bazı belirgin bir nedeni nedeniyle, insanların sözleşme özgürlüğünü sınırlayan yasalardı. Açıkçası, Lochner döneminin kararları, hükümetin doğru rolünün klasik liberal kavramı ile tutarlıydı. Köklerini bu ülkedeki ilk yerleşimlere kadar izleyen kamu özel ilgisi politikalarını tersine çevirdiler.
Büyük Buhran’ın siyasi baskısı Lochner dönemini bitirdiVe özel çıkarlar güçlerini geri kazandı. Bugün, bir kamu politikasının destekçileri, birçoğunu azınlığın yararına çalan ve neredeyse tümünü kötüleştiren savunulabilir bir kamu amacına sahip olmadığını kabul etseler bile: mahkemeler bunu durdurmak için müdahale etmiyor.
Yirminci yüzyıl boyunca, ekonomik çalışmalar, eyaletler arası ticaret komisyonunun demiryolları ve daha sonra kamyon endüstrisi için büyük ölçüde kartel ajanı olduğunu göstermektedir. Sivil Hava Kuvvetleri Konseyi, Havayolları için bir kartel temsilcisiydi. Federal İletişim Komisyonu ihraççıların çıkarlarına hizmet etti. Fiyatlar, kotalar ve diğer cihazlar üzerindeki fiyatlar sayesinde federal hükümet, çiftçilerin üretimi sınırlamalarına ve daha yüksek fiyatlarla satmalarına yardımcı oldu. Bütün bu müdahaleler Sömürmek için tüketicilerin.
Jimmy Carter döneminden başlayarak, deregülasyon, büyük ölçüde Franklin Roosevelt’in yönetiminden türetilen özel çıkarların bazı hasarlarının iptal edilmesine katkıda bulundu. Ve Roosevelt döneminin daha da kötü olmadığı için şanslıyız.
Yüksek Mahkeme tarafından durdurulmamış olsaydı, Roosevelt, ülkenin her sektörünün üretimi sınırlamasına ve fiyatları düzeltmesine izin vermeye istekliydi.Ulusal Endüstriyel Kurtarma Yasası – Steroidler üzerinde parantizm.
Bugün,Tüm işlerin neredeyse yüzde 30’uBir devlet lisansına ihtiyaç duyarlar ve siyasi yelpazede iktisatçılar genellikle bu gereksinimlerin girişin engelleri olarak hareket ettiğini kabul ederler. Şehirden sonra şehir varlığın dışında düşük gelirli konaklama düzenledi. Öğretmen sendikaları başarılı bir şekildeDezavantajlı çocuklar için kaçış yollarını engelleyinNeredeyse her yerde. Hükümet, mutluluğu takip edebilecekleri seçmeye devam ediyor.
Deklarasyon vaadini talep edin
Siyasi değişim zor. Ancak beyanın anlamını tanımak ve yaratıcılarını onurlandırmak zor olmamalıdır.
1776’da, dünyanın herhangi bir yerinde az sayıda insan, birisinin önemli bir yaşam hakkına, özgürlüğüne veya mutluluk arayışına sahip olduğuna, hükümetinin onurlandırılması gerektiğine inanıyordu. Bu inanç için hala ölmeye daha az hazırlardı.
Kurucular ilk kez bireysel hakların varlığını söylediklerinde – doğru olsa da, sahip olması gereken herkesi içermediler – diğerlerinin ne düşündüğüne ve büyük maliyetlere meydan okuyorlardı. Bunun için, başarısızlıklarını fark etsek bile, onlara büyük bir şükran borçluyuz. Kendileri için kapıyı açarken, sonunda kurucu babalar diğerleri için açtılar.
Deklarasyonun gerçek ruhunu onurlandırmak için bir süredir bir kamu politikası envanteri bekleniyor. Hükümet eylemlerimizin çoğu bireysel hakları korumaz veya genel iyiliği teşvik etmez. Bildirgeyi batırarak onurlandırabiliriz.