Demokrasi vatandaşları bilgisiz ve tutarsız olabilir ve bu genellikle bir trajedi hatta bir kriz gibi hissettirir. Ancak bazen insan o kadar saçma şeyler okur ki, gülmemek için taştan bir yürek gerekir. Associated Press-NORC Halkla İlişkiler Araştırma Merkezi (AP-NORC) tarafından yürütülen ve Amerikalıların yüzde 60’ının hükümetin çok fazla harcama yaptığını düşündüğünü ortaya çıkaran yakın tarihli bir anketi ele alalım.
Ancak anket, hükümetin tam olarak neye çok fazla para harcadığını da soruyor. Sosyal güvenlik değil: Yüzde 62 hükümetin buna çok az harcama yaptığını düşünürken, yüzde 7 çok fazla harcadığını düşünüyor. Medicare değil (yüzde 58 daha fazla harcama istiyor, yüzde 10 daha az harcama istiyor). Sağlık hizmeti değil (yüzde 63 daha fazla harcama istiyor). Eğitim değil (yüzde 65 daha fazlasını istiyor). Yoksullara yardım değil (yüzde 59 daha fazlasını istiyor). Askeri harcamalar daha tartışmalı, ancak daha fazla Amerikalı daralmadansa genişlemeyi destekliyor. Borç faizini ekleyin ve bu alanlar birlikte geçen yıl ABD federal hükümet harcamalarının yüzde 91’ini kapsıyor.
Kısacası, Amerikalıların önemli bir çoğunluğu, hükümetlerinin genel olarak daha az para harcamasını ve aynı zamanda bütçesindeki hemen hemen her şeye daha fazla harcama yapmasını diliyor.
Birleşik Krallık Mali Araştırmalar Enstitüsü’nden ekonomist Ben Zaranko, “Bu anket, türünün gerçek bir klasiği” diyor. Ardından, “ancak Birleşik Krallık’taki hükümetler harcama incelemelerinde böyle davranır” diye ekliyor.
Birleşik Krallık’ta harcama incelemeleri genellikle her üç yılda bir yapılır, ancak 2019, 2020 ve 2021’de bunları yaptık. Bu incelemelerde, hükümet önce toplamda ne kadar harcamak istediğine karar verir, ardından bu meblağı rakip kamu hizmetleri arasında paylaştırır. toplam harcama sınırı, belirli alanlarda tatsız kesintiler anlamına gelir. Sonunda, hükümet geri adım atar ve fazladan nakit bulur. Bu, son dört harcama incelemesinin her birinde oldu – en son, 30 milyar £ ekstra fon veya kişi başına yaklaşık 500 £ ayarında.
Burada ne oluyor? En sezgisel açıklama, insanların belirli parçaları genel bir bütün olarak gördüklerinden çok farklı görmeleridir. Başka bir örnek, insanların soyut olarak düşündüklerinde suç, ekonominin durumu veya politikacıların kalitesi hakkında endişelenme eğilimindeyken, yerel bölgeleri veya yerel temsilcileri hakkında daha iyimser hissetmeleridir.
Bu eğilim başka bağlamlarda da bulundu. Örneğin, tahmincilerden geleceği düşünmeleri istendiğinde, “Vladimir Putin 2030’dan önce Rusya Federasyonu başkanı olmaktan çıkıyor” gibi geniş bir senaryonun olasılığının, genellikle daha spesifik dar senaryoların toplam olasılığından daha düşük olduğu tahmin edilmektedir. . (Örneğin, Putin görevde ölür; Putin bir darbeyle devrilir; Putin istifaya ikna edilir; Putin sağlıksız olduğunu öne sürerek emekli olur.) Birçok tahminci, parçaların toplamını bütünden çok daha büyük görme hatasına düşüyor.
Bunların hepsi, Daniel Kahneman ve Amos Tversky’nin “kullanılabilirlik yanlılığı” olarak adlandırdıkları şeyin örnekleridir. Genellikle aklımıza gelen ilk örneklere dayanarak akıl yürütürüz ve bir sorunun geniş mi yoksa dar mı çerçevelendirildiğine bağlı olarak farklı örnekler aklımıza gelir. Okulları ve hastaneleri mi yoksa kalem iticileri ve bürokrasiyi mi düşünüyoruz?
University College London’da karşılaştırmalı siyaset alanında doçent olan Lucy Barnes, insanların genel “hükümet harcamalarını” israf ve verimsizlikle dolu bir kategori olarak görme eğiliminde olduklarını, ancak görünüşe göre sağlık veya sağlık gibi belirli politika alanları hakkında böyle hissetmediğimizi savunuyor. eğitim. Ayrıca, “geçimini sağlamak için devlet bütçelerini kategorize etmeyen insanların bu kategorileri resmi tanımlardan farklı gördüklerini” hatırlatıyor.
Dış yardım, popüler olmayan birkaç belirli hükümet harcaması kategorisinden biridir, ancak birçok Amerikalı, Afganistan ve Irak’a ordu göndermenin maliyetini (savurgan) dış yardım olarak dahil eder. Hatalı olduklarını kim söyleyebilir? Ya da belki de seçmenler, hükümetlerin neye para harcadığını bilmiyorlar. Dış yardım, ABD federal bütçesinin yalnızca yaklaşık yüzde 1’ini oluşturuyor, ancak ortalama seçmen ABD hükümetinin bütçesinin neredeyse üçte birini dış yardıma harcadığına inanıyor.
Bu, AP-NORC anketindeki bariz çelişkiyi çözüyor: Dış yardım harcamalarının yarısını ortadan kaldırarak ve geri kalanı sosyal güvenlik, eğitim ve sağlığa yeniden dağıtarak devleti küçültmek isteyen bir seçmen, herhangi bir mantıksal hata yapmıyor. Bu seçmen, dış yardımın gerçekte ne kadara mal olduğu konusunda yanılıyor.
Bütün bunların ciddi bir sorun olup olmadığı belli değil. Düzeltilmesi gereken bir sorun varsa, politikacılar vergileri ipotek ederek bu sorunu çözebilir – bu vergiyi bir “sağlık vergisi” ve bu vergiyi bir “eğitim ücreti” haline getirin ve çok yakında seçmenler paralarının nereye gittiğini gerçekten anlayacaklar. Vergi saflığı savunucuları bu fikirden nefret ediyor, bunun çok iyi bir nedeni var: harcamalar en iyi şekilde dengelenirken, bireysel vergi gelirleri sallanıyor. Biri seçmenlere basitçe yalan söyleyebilir ve gerçekten bunu yapmadan vergileri ipotek ediyormuş gibi yapabilir, ama bu bela istiyor.
Net bir sonuç, seçmenlerin referandumlarda doğrudan tercihlerini ifade etmekten uzak tutulmaları gerektiğidir, çünkü karmaşık kararlar almak için yeterli bilgiye sahip değiliz. (Belki de bu dersi çoktan aldık.)
En azından Birleşik Krallık’ta seçmenler ayrıntıları bilim adamlarına bırakacak kadar mutlu görünüyor: Dünya Değerler Araştırması’ndan alınan son veriler, İngilizlerin yüzde 61’lik eşi benzeri görülmemiş bir oranının artık politika oluşturmanın uzmanlara bırakılması gerektiğini düşündüğünü gösteriyor. Nedenini merak ediyorum?
için yazılmış ve ilk kez yayınlanmıştır. Finans Zamanları 28 Nisan 2023’te.
İlk çocuk kitabım, Gerçek Dedektifi şu anda mevcut (henüz ABD veya Kanada değil – üzgünüm).
Bookshop’ta bir vitrin kurdum Amerika Birleşik Devletleri ve Birleşik Krallık. Bookshop ve Amazon’a verilen bağlantılar yönlendirme ücretlerine neden olabilir.