bu Oxford Ekonomi Politikası İncelemesi 10 bildirilik bir sempozyum yayınladı “Pandemi Aşısının Ekonomisi” üzerine. Burada, ilk genel bakış makalesine odaklanacağım. Scott Duke Kominers ve Alex Tabarrok, “Aşılar ve Covid-19 salgını: başarısızlık ve başarıdan dersler” başlıklı (Kış 2022, 38:4, s. 719-741). Şöyle yazıyorlar: “Gelecekteki bir salgının beklenen maliyeti kolayca bir trilyon doları aşıyor, bu da büyük harcamaları ve düşünceleri haklı çıkarıyor. Pandemiler ve maliyetleri hakkındaki bilgimiz zor kazanıldı. Covid-19 ile mücadelede küresel başarısızlıklardan ve başarılardan ne öğrendik?
Aşı üreticileri, aşıların faydalarından yalnızca çok küçük bir pay alıyor. Bu nedenle, bu tür aşıları üretmeye yönelik teşvikleri, aşıların toplumsal faydasından çok daha azdır.
Ancak aşı endüstrisi, başarılı aşılardan elde edilen kazanımların yalnızca küçük bir kısmını yakalayabilir. Hesaplamalar Susan Athey, Juan Camilo Castillo, Esha Chaudhuri, Michael Kremer, Alexandre Simoes Gomes ve Christopher M. Snyder (2022)bu sayı) ve Castillo et al. (2021) aşıların, kurs başına sadece 6-40 $ arasında seyrederken, kurs başına yaklaşık 5.800 $ değerinde olduğunu öne sürüyor. “Sosyal ve ticari teşvikler arasındaki muazzam uçurumun” bir sonucu olarak (Nordhaus, 2004; Ahuya et al. 2021), üretim kapasitesinin yanı sıra aşı araştırma ve geliştirmede hükümet yatırımı için önemli bir rol vardı.
Aşı üretimi için devlet teşvikleri sadece hacmi değil, hızı da içermelidir. Düşünün ki hükümet bir şirketten 100 milyon doz aşı üretmesini istiyor. Ancak hükümetin tercihi, 100 milyonun tamamını mümkün olan en kısa sürede üretmektir, bu da şirketin üretimi çok hızlı bir şekilde artırması gerekeceği ve ardından üretimin düşeceği anlamına gelir. Bu nedenle firma üretimi zamana yaymayı tercih ederek daha küçük üretim tesislerini daha uzun ömürlü kullanabilir. Bu nedenle, uygun hükümet politikaları, hem bir aşı oluşturmak için “itme” politikalarını hem de hızlı ve büyük ölçekli üretimi teşvik etmek için “çekme” politikalarını içerir.
Her ülke aşılara yeterince yatırım yapmadı – aslında ABD aşıları teşvik etmek için çoğundan daha fazlasını yaptı.
Yetersiz yatırımın sadece bir ABD sorunu olmadığına dikkat etmek önemlidir—her ülke aşılara yetersiz yatırım (Ahuya et al.2021). Aslında Warp Speed Operasyonu, dünya çapında açık ara en büyük aşı yatırım programıydı, dolayısıyla ABD’nin tepkisinin etkinliğini ve ölçeğini azaltan sorunlar ne olursa olsun, başka yerlerde çok daha büyük olabilirdi. Aşıya yapılan küresel yetersiz yatırım kısmen insan psikolojisinin bir sonucu olabilir; seçmenler politikacıları acil durumlarla uğraştıkları için ödüllendirme eğilimindedir, ancak onlardan kaçındıkları için değil (Healy ve Malhotra, 2009) ve Covid-19 söz konusu olduğunda, söz konusu ölçekleri düşünmek özellikle zor olabilir. İnsan psikolojisi, bir virüse karşı bir savaşa trilyonlar harcamanın diğer insanlara karşı savaşmaktan neden daha zor göründüğünü açıklamaya da yardımcı olabilir.
Firmaların aşılar için girdi üretmesini zorunlu kılan Savunma Üretim Yasası’nın rolü karışıktı ve ek çalışmayı hak ediyor.
Warp Speed Operasyonu harcamadan daha fazlasıydı. ABD Savunma Bakanlığı ve Savunma Üretim Yasası da önemli roller oynadı. Savunma Üretim Yasası, ABD başkanına sivil üretimi ulusal savunma için gerekli görülen kullanımlara yönlendirme konusunda önemli yetkiler veren 1950 tarihli bir yasadır. Bu bazen yanlışlıkla bir tür komuta ve kontrol – bir üretim emri – olarak düşünülür, ancak uygulamada, Savunma Üretim Yasası, kapasite yatırımlarının bazı sınırlamaları nedeniyle çoğunlukla piyasa sürecini desteklemek için kullanılmıştır. …
Covid-19 salgını, aşılamayı her zamankinden daha büyük ölçekte gerektirdi ve bu nedenle birçok girdi net olarak yetersiz kaldı. Yine de hükümetler aşı fiyatlarının yükselmesine ve girdi fiyatlarını beslemesine izin vermek yerine fiyatları düşük tuttu ve klinik deneyler gibi üretimin bazı aşamalarını sübvanse etti. … Ancak hükümetlerin, tüm tedarik zincirini ve bunun çoklu ikamelerini, tamamlayıcılarını ve fırsat maliyetlerini görmek ve koordine etmek için gerekli bilgiye sahip olması pek olası değildir (Hayek, 1945). Warp Speed Operasyonu, Savunma Üretim Yasasını kusurlu bir şekilde ve geçici olarak fiyatların sinyal verici ve teşvik edici rolünün yerine geçmek için kullandı. Fiyatların tedarik zinciri boyunca iletilmesi yerine, Savunma Üretim Yasası, öncelik derecelendirmelerinin tedarik zinciri boyunca iletilmesine izin verdi – bu nedenle, DO (ulusal savunma için kritik) öncelik derecesi verilen bir firma geçebilir (aslında geçmek zorundaydı). bu öncelik derecelendirmesini girdi tedarikçilerine, onlar da derecelendirmeyi kendi tedarikçilerine aktaracaktır vb.
Savunma Üretim Yasası bu açıdan faydalı olabilir, ancak maliyetsiz de değildi. Bowen (2022) Savunma Üretim Yasası firmaların fiyatları artırmasını yasakladığından, muhtemelen yeni kapasiteye yatırım yapma teşviklerini azaltarak uzun vadeli arz tepkisini kıstığını ve Covid-19’un ilerlemesiyle “uzun vadenin” hızla şimdiki zamana dönüştüğünü belirtiyor. Savunma Üretim Yasası ayrıca girdiler arasında piyasayı dengeleyen fiyatlar kullanılarak mümkün olabilecekten daha az ikameye izin verdi. Gelecekteki pandemiler için, aşı arzını yönlendirmek için piyasa güçlerini kullanmak ile hükümet yönetimi arasındaki ideal dengeyi bulmak önemli olacaktır.
Belirli bir olası tedavinin ne zaman daha fazla sürdürülmesi veya bir kenara bırakılması gerektiğine nasıl karar verileceği konusunda pandemide bir sorun var. Sorun, değerlendirilebilecek tedavi sayısında bir sınır olmasıdır. Olası bir tedaviden çok erken vazgeçerseniz, bu kesinlikle kötüdür. Ancak işe yaramayan bir tedaviyi sürdürmeye devam ederseniz, işe yaramış olabilecek bir alternatifi aramamak arasında bir denge vardır. Ne zaman duracağınızı nasıl anlarsınız?
Pandemi başladığında, Covid-19 için bilinen bir tedavi yoktu. Bu nedenle, etkisiz tedavileri azaltan ve potansiyel olarak etkili tedavileri gerçek zamanlı olarak ekleyen esnek deneme tasarımları kritik öneme sahipti. İngiliz RECOVERY denemesi de dahil olmak üzere bu tür ‘uyarlanabilir’ denemeler, yararlı tedavilerin hızla keşfedilmesinde etkili oldu, ancak bunlar aynı zamanda en iyi şekilde önceden analiz edilebilecek çok karmaşık istatistiksel sorunları da gündeme getiriyor. Örneğin: Bir tedavinin etkisiz olduğunu ‘kanıtlamak’ için ne kadar kanıt gerekir? Yüksek bir standart belirlemek, etkisiz bir tedaviyi çok uzun süre test etmek anlamına gelebilir, bu da hastalar ve tedavi keşfi için zararlı sonuçlar doğurabilir. Klinik araştırma kaynakları sınırlıdır, bu nedenle etkisiz bir tedaviyi test etmenin fırsat maliyeti, potansiyel olarak etkili bir tedaviyi test etmektir.
Bir sonraki pandemi için aşı olabilmek için şimdiden hazırlanmamız gerekmez mi?
[A]Pandemi uzadıkça, devam eden aşılama ve terapötik çabaların yanı sıra devam eden Ar-Ge için fon sağlanamadı (örneğin bkz. ABD Beyaz Saray (2022)). Yeni dalga aşılar – en önemlisi, burun aşıları (bulaşmayı azaltmada daha etkili olabilir) ve pan-koronavirüs aşıları (aynı anda birçok varyanta karşı bağışıklık sağlayacak) geliştirme aşamasındadır.Topol ve Iwasaki, 2022) ama, en azından şimdiye kadar, Operasyon Warp Hızı seviyesi itme gibi bir şey görmedik. Covid-19’un dünya çapında önemli hastalık ve ölümlere neden olmaya devam etmesi ve devam eden ekonomik bozulmadan bahsetmeye bile gerek yok. Castillo et al. (2021) devam eden Covid-19 tehdidiyle mücadele etmek için bir Warp Speed 2.0 Operasyonunun oldukça uygun maliyetli olacağını öne sürüyor.
Başka çeşitli sorular var. Örneğin, bir ülkede aşıları dağıtırken, hastalıktan ölme olasılığı en yüksek olanlara veya enfekte olma olasılığı en yüksek olanlara veya enfeksiyonu yayma olasılığı en yüksek olanlara öncelik vermek mantıklı mı? Bu gruplar örtüşür, ancak aynı değildir. Ayrıca, aşı dağıtımının ana odak noktası yerelleştirilmeli mi – örneğin eczaneler yoluyla mı – yoksa devlet dağıtım merkezlerinde merkezileştirilmeli mi? Aşıları uluslararası olarak dağıtırken, mevcut aşıların sınırlı arzını, nüfusun düşük bir oranının aşı olduğu ülkelere yaymak mı yoksa ilk aşı dalgasını daha yüksek bir oranın olduğu bir ülke alt grubuna odaklamak mı daha iyi? Bu ülkelerdeki nüfus aşıyı alabilir mi? Ve uluslararası dağıtım için ne tür sözleşmeler mantıklı?
Benim için ABD pandemi deneyimiyle ilgili en tuhaf şeylerden biri şuydu: Johns Hopkins Sağlık Güvenliği Merkezi tarafından üretilen Küresel Sağlık Güvenliği (GHS) Endeksi’ne göre ABD, 2019’da dünyanın en iyi ülkesiydi. bir salgın için en hazır. Ancak bu salgına hazırlık ölçüsünün esasen yararsız olduğu ortaya çıktı.
Robert Tucker Omberg ve Alex Tabarrok (2022)bu sayı), son derece saygın Johns Hopkins Sağlık Güvenliği Merkezi tarafından üretilen, pandemiye hazırlığın kapsamlı bir ölçüsü olan Küresel Sağlık Güvenliği (GHS) Endeksini inceleyin. önce salgın. Makalelerinin sonucu, salgına hazırlıkta üst sıralarda yer alan ülkelerin, enfeksiyonlara, doğrulanmış ölümlere, fazla ölümlere, ülke bazında fazla ölümlerin zaman serisine veya diğer çıktılara bakıldığında, pandemi sırasında daha iyi performans göstermediğidir. Gerçekten de, çeşitli demografik faktörleri kontrol ettikten sonra bile, GHS Endeksinin neredeyse hiçbir yönü pandemik sonuçları tahmin etmeye yardımcı olmuyor.
Elbette (diyor acıklı ve yalvaran bir tonda), bir sonraki salgın geldiğinde (eğer değilse) hazırlıklı olmakta daha iyisini yapabiliriz?