Sanayi Politikası Gerçekten de Bilgi Sorununun Kurbanı mı?

İçinde yeni bir makale Heritage Foundation tarafından yayınlanan, AIER’ye sık sık katkıda bulunan Alexander William Salter, Oren Cass ve günümüzün diğer ulusal muhafazakarları tarafından savunulan türden bir sanayi politikasının, bu politikanın “çözemeyeceği için başarısız olacağı” eleştirisine uygun şekilde tabi olmadığını savunuyor. bilgi sorunu.” Bu politika başka nedenlerle başarısız olabilir – en önemlisi, çıkar grubu siyasetinin kaçınılmaz zararlı etkisi – ancak hükümet yetkililerinin politikayı başarıya ulaştırmak için yeterli bilgiye erişememesi nedeniyle başarısız olmayacaktır.

Salter’dan uzun uzun alıntı yapmakta fayda var:

Sanayi politikası savunucularının ekonomik verimlilikten başka hedefleri olduğu için, serbest girişim itirazları bazen hedefi kaçırır. Sanayi politikasına yönelik popüler bir eleştiri, onun “bilgi sorununa” tabi olduğu yönündedir. Nobel ödüllü Friedrich A. Hayek tarafından formüle edilen bilgi sorunu, kapsamlı bir ekonomik planlamanın imkansızlığını öne sürüyor çünkü böyle bir planı yürütmek için gerekli olan bilgi (merkezi planlama probleminin “verileri”) toplumun her tarafına yayılıyor. Yukarıdan aşağıya politika bundan yararlanamaz. Rasyonelleştirilmiş, hiyerarşik bir planlama süreciyle piyasaların yerini almaya yönelik herhangi bir girişim başarısızlığa mahkumdur. Scott Lincicome ve Huan Zhu’nun bir Cato Enstitüsü çalışma makalesinde sanayi politikasını sorgulamasının bir nedeni budur. Ancak, Hayek’in argümanlarının kapsamını yanlış anlıyorlar ve sonuç olarak, sanayi politikasını pratik olmadığı gerekçesiyle reddetmekte çok hızlılar.

Hayek, ekonomiye yönelik bilgi merkezli yaklaşımını, 20. yüzyılın başlarından ortalarına kadar sosyalistlerin iddialarına yanıt olarak geliştirdi. Ekonomiyi merkezi olarak planlamak için neoklasik ekonomi teorisinin araçlarını kullanabileceklerine inanıyorlardı. Spesifik olarak, devletin, ortalama maliyeti (üretken verimlilik) en aza indiren emek ve sermaye kombinasyonunu kullanarak, marjinal maliyet ve marjinal faydayı (tahsis verimliliği) eşitleyen mal miktarını üreterek verimlilik mühendisliği yapabileceğini savundular. Yanılıyorlardı ve Hayek haklıydı.

Ancak bu tartışma, “optimal”in tanımını bilimsel ekonominin öznel-marjinalist kriterlerinden aldığı, devlet liderliğindeki optimal kaynak tahsisinin uygulanabilirliği hakkındadır. Gördüğümüz gibi, Amerikan sanayi politikası savunucularının amacı bu değil. Çok daha dar hedefleri vardır: belirli imalat sektörlerinde istihdamı ve üretimi artırmak. yazar olarak [Salter] için bir makale yazdı Ulusal İnceleme: Ulusal muhafazakarlar, ekonomik verimlilik ile ulusal çıkarların birbirinden ayrıldığına olan inançlarında açık sözlüdürler. Elde etmeye çalıştıkları ikincisidir. Ara hedefleri farklı olsa da -bazıları ulusal güvenlik nedenleriyle, diğerleri Amerikalı aileleri desteklemek için ve dahası kazanan bir siyasi koalisyon oluşturabileceğini düşündükleri için sanayi politikası istiyor- imalat istihdamının ve çıktısının olduğundan daha yüksek olması gerektiği konusunda hemfikirler. Şimdi. Burada Hayekçi bir bilgi sorunu yok. Hükümet fabrika çalışanlarının sayısını veya yerli otomobil üreticilerinin üretimini artırmak isterse, bunu yapabilir.

Salter burada alışılmadık bir şekilde hata yapıyor. Hayek’in (ve daha önce Ludwig von Mises’in de) tanımladığı şekliyle bilgi sorununun sanayi politikasını başarısızlığa mahkûm etmediğini öne sürerken yanılıyor.

Ulusal muhafazakarların açık hedeflerinin başlangıçta pratik olarak elde edilebilecek kadar mütevazı göründüğü doğrudur – (Salter’in bunları ve önceki yazı) “daha fazla fabrika işçisi ve fabrika işçilerinin ürettiklerinden daha fazla.” Cass’in önerisinin “kaynakların en verimli şekilde tahsis edilmesiyle hiçbir ilgisi olmadığını” ilan ettiği de doğrudur.

Ancak bu görünüşler ve beyanlar yanıltıcıdır. Ulusal muhafazakarlar, hükümetin daha fazla fabrika işi ve daha fazla fabrika çıktısı düzenlemesini istiyor, çünkü bunun genel olarak ulus halkının ekonomik ve sosyal refahını iyileştirmenin en iyi yolu olduğuna inanıyorlar. Ulusal muhafazakarlar, serbest piyasanın getirdiği kaynak tahsisinin, aslında kendi sanayi politikalarının getireceği tahsisten daha az verimli – ülke için daha kötü olan – olduğuna inanıyor. Ve bu nedenle, ulusal muhafazakarlar, arzu ettikleri kaynak tahsisini gerçekleştirmenin, bu başarının maliyetini haklı çıkardığına – yani, sanayi politikası savunucuları tarafından en iyi sayılan kaynak kullanım modelini elde etmek için feda edilen her şeyi haklı çıkardığına inanıyor.

Bazı ulusal muhafazakarların amaçlarının ekonomik verimlilik olduğunu inkar etmeleri, yalnızca iktisatçıların verimlilikten ne anladığını kavrayamadıklarını ortaya koyuyor. Bu anlamı kavrasalardı, “kaynakların etkin dağılımı”nı anlayacaklardı. araç ‘insan isteklerinin mümkün olan maksimum tatminini sağlayan kaynakların tahsisi.’

Dolayısıyla Salter, ulusal muhafazakârların talep ettiği fabrika üretimi ve fabrika üretiminin artmasıyla ilgili şu gözleminde haklıdır: “[d]doğrudan sübvansiyonlar, vergi kredileri ve benzeri politikalar bunu tam olarak başarabilir.” Ancak hikayenin burada bittiğini varsaymak yanılıyor. Hikaye ancak fabrika işindeki ve çıktıdaki bu tasarlanmış artışların gerçekten de maliyetlerine değip değmediğini belirlediğimizde sona erer, çünkü ancak imalat sektöründeki bu sıvılaşmanın maliyetine değdiği güvenilir bir şekilde belirlenirse, sanayi politikasının gerçekten bir fayda sağlayacağı söylenebilir. gelişmiş ekonomi

Bununla birlikte, sanayi politikası zorunlu olarak piyasa fiyatlarını göz ardı ettiğinden, sanayi politikası tasarımcılarının veya onu uygulayan mandarinlerin mühendislik sonuçlarının değerinin – burada daha fazla fabrika işi ve daha fazla fabrika çıktısı – aştığını bilmesinin bir yolu yoktur. veya bu sonuçlara ulaşmak için kaçınılmaz olarak feda edilen mal, hizmet ve ekonomik fırsatların değerinin altında kalıyor.

Hükümet, sanayi politikası yetkilileri tarafından tercih edilen belirli türdeki fabrikaların inşası, donatılması ve tedarik edilmesi için daha fazla kaynak tasarladığında şu soruyu sormalıyız: Bu kaynaklar nereden geliyor? Bazıları neredeyse kesinlikle diğer sözde üretim operasyonlarından gelirken, diğerleri hizmet sektöründen geliyor. Ancak bu detayların hiçbirini kimse bilemez. Yine de, diyelim ki, X ton çeliğin ve Y saatlik emeğin, sanayi politikası tarafından hizmet sektöründen (örneğin, tıbbi araştırma tesislerinin ve çevrimiçi perakende dağıtım merkezlerinin inşası ve personelinden) saptırıldığını bilsek bile, Bu değişen kaynak tahsisinin ülkenin net yararına katkı sağlayacağını nasıl bilebiliriz? Bu hizmet sektörü operasyonlarından bu şekilde kaybedilen çıktının değerinin imalat sektöründe bu şekilde mümkün kılınan çıktının değerinden daha büyük olmadığını nasıl bilebiliriz? Hizmet sektöründe bu şekilde yok edilen belirli işlerin, imalat merkezinde yaratılan belirli işlerden daha düşük olduğunu nasıl bilebiliriz?

Bilemeyiz. Hiç kimse yapamaz. Kelimenin tam anlamıyla kimseye net sonucun ekonomik gelişme olacağını söyleyen hiçbir şey yok. ülke için. Gerçekten de, kaynakların yeniden tahsisi ilk yapıldığında sahip olduğumuz tek gerçek bilgi, en azından o zaman, piyasanın artık üretilmeyecek olan hizmet sektörü çıktılarına, ek çıktılara verdiğinden daha yüksek bir değer biçtiğidir. şimdi üretilecek olan imalat sektörü çıktıları. Bunun doğru olduğunu biliyoruz, çünkü doğru olmasaydı piyasa katılımcıları bu kaynakları hizmet sektöründen imalat sektörüne yönlendireceklerdi.

Bu gerçek karşısında, sanayi politikasını ülke için iyi bir şey olarak savunmak istiyorlarsa, sanayi politikası savunucularının verebileceği yalnızca iki yanıt vardır. Yanıtlardan biri, piyasanın güvenilmez olduğu ve bilgisinin çarpıtıldığıdır. Bu yanıtı veren kişilere şu soruyu sormak önemlidir: nereden biliyorsunuz? Piyasa sinyallerinin aktardığı bilginin hükümet tarafından tasarlanmış bir kaynak yeniden tahsisinin ülke halkının refahını artıracak kadar kusurlu olduğunu size yeterince açık bir şekilde söyleyen hangi bilgi kaynağına sahipsiniz?

Bu soruyu sorarsan sağlıklı bir cevap alamazsın. Sanayi politikası savunucularına nihayetinde yalnızca kişisel zevkleri, tercihleri, önyargıları ve önsezileri rehberlik eder.

Sanayi politikası savunucularının ikinci olası yanıtı, piyasa fiyatlarının ve varlık değerlerinin doğru bir şekilde yansıttığını kabul etmektir. bugünün farklı çıktıların ve kaynak kıtlıklarının göreli değerlemeleri, ancak daha sonra bu fiyatların ve varlık değerlerinin yalnızca akım tercihler ve bilgi; çünkü (yanıt devam ediyor) bugün insanlar, farklı bir kaynak kullanım modeli ve ekonomik çıktıların karışımıyla ekonominin ne kadar daha iyi olacağını tam olarak takdir edemiyorlar, bugünün fiyatları bize ‘doğru’ kaynak tahsis modelinin ne olması gerektiği hakkında hiçbir şey söylemiyor. Yarın. Sanayi politikası savunucuları, hükümet kaynakları sanayi politikası planlarına uygun olarak yeniden tahsis ettiğinde, ancak o zaman piyasa katılımcılarının yeni kaynak tahsis modelinin, hükümet müdahalesi olmadan ortaya çıkacak modelle karşılaştırıldığında ne kadar iyi olduğunu fark edeceklerinde ısrar ediyorlar.

Bu yanıta da, sanayi politikası savunucusuna şunu sormak önemlidir: nereden biliyorsunuz? Bugün kendi paralarını harcayan ve yatırım yapan sayısız yurttaşınızdan daha iyi bildiğinizi, neredeyse tamamı size yabancı olan bu yurttaşlar için yarın neyin en iyi olacağını bildiğinizi hangi bilgi kaynağına sahipsiniz? Yine tatmin edici bir cevap alamayacaksın. Aldığınız yanıt ne olursa olsun, incelediğinizde, yalnızca şu anlama geldiği görülecektir: “Sanayi politikamın ülkeyi iyileştireceğine dair haklı olduğuma dair bir his var!”

İnsanların kendi (ve sadece kendi) paralarını harcadıkları ve yatırdıkları açık piyasalarda belirlenen fiyatlar, varlık değerleri ve kar ve zararlar, sadece modern bir ekonomide hangi kaynak kullanımlarının değerli olduğu ve hangi kaynakların kullanımlarının değerli olmadığı hakkında bilgi kaynakları. Bilgi sorunu nedeniyle, bu bilgi kaynaklarını sansürleyen, görmezden gelen, susturan, karartan veya geçersiz kılan hiçbir devlet müdahalesi, ekonominin genel performansını iyileştirme konusunda inandırıcı bir şekilde söz veremez.

Bilgi sorununu çözmenin tek yolu Olumsuz Sanayi politikası savunucuları için sorun, “İstediğimiz belirli sonuçlara ulaşmak ve ülkenin geri kalanının lanetlenmesine izin vermek istiyoruz! Bir bütün olarak ülke için sonucun iyi ya da kötü olması umurumuzda değil.” Bunu sanayi politikası savunucuları söylesin, ben de sanayi politikasının bilgi sorununa tabi olmadığı konusunda Alex Salter’a katılacağım.