Marcus Vetter ile savaşta bir Alman röportajı
Bugün geriye dönüp bakarsanız: Angela Merkel’in “Bunu yapabiliriz” olayı ne oldu? Bu vizyon tatmin edildi mi yoksa kırıldı mı?
Ne yazık ki, bence, bugün bu vizyon tamamen harap. Almanya’yı derinden bölen gerçekten hümanist bir yaklaşımın son duruşuydu. İfadeyi eleştirel olarak görenler, onu alkışlayanlar tarafından genellikle haksız yere “sağ -wing” olarak etiketlendi. Ancak bu büyüklüğün sosyal bir zorluğu sadece birlikte egemen olabilir, çünkü gerçek, her zaman olduğu gibi ortada bir yerdedir. Her iki tarafın da bir anlamı vardı ve çok daha fazla ihtiyat ve dayanışma ile “Yapabiliriz” sloganına yaklaşmalıydı. Bugün harap bir sosyal manzara ile karşı karşıyayız. Şirketin çoğu Avrupa’da benzeri görülmemiş bir düzenlemeyi destekliyor. Buna karşı uyaranlar genellikle susturulur. Savaş söylemi şimdi bir zamanlar pasifist bir yönelime sahip olan parçalardan geliyor. Dünya yaşıyor ve çok iyi tanınmıyor.
Filmlerinizde sık sık uzlaşma, kimlik ve sosyal değişim hakkında konuşuyorsunuz. Bugün entegrasyon ve sosyal uyumun yeniden düşünülmesi için hangi hikayeleri söylenmelidir?
Aynı tür hikayeleri anlatmalıyız. Şiddet döngüsünü gösteren hikayeler kırılabilir. Bireysel düzeyde, insanlar hala bu hikayelere açıktır ve hala onlar tarafından hareket ettirilebilir. Aynı zamanda, görünüşe göre ikna edici konulardan etkilenirler, örneğin bir Rus saldırganlık savaşının sadece savaş alanında karar verilebileceği ve sadece zorla yanıt verebileceğiniz. Medyada artık diğer görüşlere gerçekten izin verilmiyor. Bence bu temelde yanlış. Ben Ferencz’ın dediği gibi aynı savaş en büyük savaş suçudur – bir zamanlar Norimberga’nın süreçlerindeki en genç savcı. Ve haklıydı. Savaşta ahlak yok, insanlık yok. Gerçek, herhangi bir savaşın ilk kurbanıdır. Propaganda sloganlarıyla gücün tek cevap olduğuna inanmaya şartlanıyoruz, çünkü aksi takdirde düşman bizi istila etti.
Nürnberg’e Hermann’a bir saldırganlık savaşı için tüm Almanya’yı nasıl birleştirmeyi başardıkları sorulduğunda şöyle dedi: “Elbette insanlar savaş istemiyor … ama … insanlar her zaman liderin teklifine itilebilir. Kolay. Yapmanız gereken her şey, onlara eklendiklerini ve vatanseverlik eksikliği için Pasifistleri kınamak ve yer almak için kınamaktır.
Mevcut gelişmelere katılmak benim için çok zor. Gittikçe daha fazla pozisyon almaya hazırız. Bazıları Gazze’nin ırkını yerde ve kötülüğü tamamen ortadan kaldırmak istiyor, diğerleri tüm hatayı sadece İsrail’e veriyor ve söylemlerinde eşit derecede aşırı. Köprüler inşa etmeye istekli sadece az sayıda kişi var.
2008-2012 yılları arasında Filistin ve İsrail’de çektiğim bir film üçlemesini incelememin nedeni budur ve bunu Uluslararası Ceza Mahkemesi’nde dördüncü bir filmle genişlettim. İkincisi – savaş ve adalet – derin pasifist bir film. İnsanlar bunu gördüğünde, genellikle savaştaki konumlarını yeniden düşünmeye isteklidirler.
Jenin’in kalbi, oğlu İsrail askerleri tarafından öldürülen ve derin acısına rağmen oğlunun organlarını İsrail çocuklarına barış hareketi olarak bağışlamaya karar veren Jenin’in Filistinli babası İsmail Khatib’in hikayesini anlatıyor.
Jenin Sineması – Bir rüyanın hikayesi, dünyanın her yerinden yüzlerce gönüllünün Jenin’e Jenin’in kalbinden – ilk intifada sırasında kapalı olan eski bir sinemayı restore etmek için nasıl geldiğini anlatıyor. Jenin sineması 2011 yazında açıldı ve Aralık 2016’da yıkılmadan önce 5 yıl boyunca sinema olarak yönetildi ve yerini bir alışveriş merkezi aldı.
Sessizlikten sonra, Jenin tarafından bir Filistinli tarafından yürütülen intihar bombalamasında kocasını kaybeden İsrail Yael Armenet’in hikayesini anlatıyor. Ismael Khatib’in jestinden esinlenerek, olanların cevaplarını bulmak için Jenin forvet ailesini ziyaret etmeye başlar. Film mümkün oldu ve Filistin sineması Jenin tarafından üretildi.