Sendikalar nerede? | Finans Zamanları

Biden yönetiminin çeşitli mali teşvik planlarının ekonomiye yalnızca trilyonlarca devlet parası salmakla kalmayıp aynı zamanda 435 milyar dolarlık özel sektör yatırımı. Çoğu, elektrikli araçlar ve diğer temiz teknolojiler gibi yeni gelişen endüstrilerde, ancak aynı zamanda yarı iletkenler, biyo-üretim ve ağır sanayiye doğru da gidiyor. Ticaret sekreteri Gina Raimondo’nun açıkça belirttiği gibi, bu teşvik çabası, bu paranın nasıl kullanıldığına göre değerlendirilecek ve sendikaların özel sektöre karşı bir denge olarak oynayacağı çok önemli bir rol var.

UPS’te bugün başlayan büyük bir Teamsters sözleşme müzakeresi var. UPS, önemli olduğunu iddia edeceğim paket teslimatı yapıyor, ancak gelecekteki ekonomik büyüme açısından muhtemelen sendikalaşmasını çok istediğim elektrikli araç tesisleri kadar önemli değil. Kesinlikle, Starbucks gibi yerlerdeki son sendikalaşma çabaları, bu tür hızlı büyüyen endüstrilerdekinden daha az etkili olacaktır.

Aslında, Enflasyon Düşürme Yasası hükümlerinde “sendikalı” emek yerine “ev içi” emeğin kullanılmasının, hem sermaye/emek dengesi hem de transatlantik ilişkiler söz konusu olduğunda kaçırılmış bir fırsat olabileceğinden veya daha kötüsü olabileceğinden korkuyorum.

AB firmaları ABD’ye geldiklerinde, işten çıkarmanın daha kolay ve sendikalaşmanın daha zor olduğu “çalışma hakkı” olan eyaletlerde faaliyet göstermeyi tercih ediyorlar. Araştırmalar, Avrupalı ​​şirketlerin çalışma hakkı eyaletlerinde yatırımlarını artırmak ABD’de IRA piyasaya sürülmeden önce bile. Gibi yazdığım 2019’da, “son 25 yılda, Avrupa merkezli çok uluslu şirketler ABD’deki eyalet hükümetleriyle 36 yatırım anlaşması yaptı – sübvansiyonlar ve vergi avantajları için 8,5 milyar dolar değerinde anlaşmalar. Bunlardan 18’i, Derin Güney’deki sadece altı ‘çalışma hakkı’ eyaletinde bulunuyordu”.

Onlar hamleler sadece arttı teşvik parası akmaya başladığından ve Ukrayna’daki savaş bazı Avrupalı ​​gruplar için tedarik zinciri sorunları yarattı. “Çalışma hakkı” devletleriyle yapılan anlaşmalar Avrupalı ​​şirketler için iyi, ancak Avrupa işçi sendikaları için kötü oldu – gerçekten de bazıları IRA’nın bu yönünden şikayet etti. (Bir yan not olarak, büyük Avrupa gruplarının kendi kıta standartlarındaki bu arbitrajdan yararlanmak için “yerli” ve “birlik” kavramlarının kullanılması için lobi yaptıklarını duydum – henüz belirli örneklerim yok, ancak ben Bu konu hakkında bazı raporlar hazırlayacak.)

Ancak durum ne olursa olsun, bu, Atlantik’in her iki yakasındaki iş gücüne, ABD ve Avrupa’daki politikacıların bugünlerde pek iyi yapmadığı bir şeyi yapma, IRA ve diğer teşvik önlemlerinin nasıl olacağı etrafında birlikte çalışma fırsatı sunuyor. Daha dayanıklı bir ekonomi yaratmak için harekete geçin. Ed’in son notuna verdiğim yanıtta belirttiğim gibi, IRA’da şimdiden bazı ince ayarlar yapıldı ve daha fazlası da olacak. Bu fırsatlardan nasıl yararlanılacağı konusunda işgücünün bazı stratejik düşüncelerini görmek harika olurdu.

Yeni başlayanlar için, temiz enerji tedarik zincirinin sendikalaşması etrafında gerçekten büyük, halka açık bir transatlantik hamle görmeyi çok isterim. Bu, istihdamın artacağı yerlerde sendikaların büyümesine yardımcı olacak ve çok ihtiyaç duyulan bazı ABD-AB ortak zemini yaratacaktır (ki bu tamamen mevcuttur – her iki yerde de emeğin çıkarları, şirketler maliyetleri düşürmenin yollarını ararken daha düşük standartlardan kaçınmaktır). Tüm teşviklerin nasıl yayıldığıyla ilgili verilere emek erişimi sağlayacaktır.

Bu çok önemli, çünkü şu anda, son birkaç on yıldaki federal bütçe kesintileri sayesinde, Beyaz Saray’da IRA’nın ekonomisini hesaplamaya çalışan insanlar bile ihtiyaç duydukları tüm veri noktalarına sahip değiller. yazdığım gibi, tedarik zinciri haritalaması özel sektörde gelişen bir endüstri haline geliyor. Ancak şirketleri tedarik zinciri verilerini paylaşmaya zorlamak için daha güçlü federal veri toplama ve/veya bazı kamu yetkileri yerine (ki bu popüler olmaz), bu bilgileri istiflemeleri muhtemeldir. Bu, yönetimin teşvik parasını denetlemesini ve politika yapıcıların Bidenomics’in etkilerini daha iyi anlamasını zorlaştırır.

Her neyse, çağımızın siyasi kutuplaşmasına ilişkin görüşüm, bunun büyük ölçüde sermayenin emeği neredeyse her yerde gölgede bırakmasına izin veren küreselleşmeyle ilgili olduğudur (bu, sistemde ince ayarlar veya daha güçlü bir sendika hareketi olmaksızın doğal bir sonuçtur). Daha yaratıcı ve sınırların ötesinde düşünebilirlerse, burada sendikalar için gerçek bir büyüme fırsatı var gibi görünüyor.

Ed, IRA parası ortaya çıktıkça, bu devasa mali deneyin en yakından hangi bölümünü izleyeceğini merak ediyorum.

Salman Rushdie, Jamie Lee Curtis, Ta-Nehisi Coates, Barbara Sturm, en sevdiğiniz FT yazarları ve daha fazlasına 20 Mayıs’ta Washington, DC’de ve FTWeekend Festivalimizde hayat bulan hafta sonu gazetemizi deneyimlemek için çevrimiçi olarak katılın. Şimdi kaydolun ve bir haber bülteni abonesi olarak, NewslettersxFestival promosyon kodunu kullanarak 20 $ tasarruf edin.

Önerilen Kaynaklar

• The New York Times’ın görüşler bölümünde bu hafta okuduğum çok güzel iki yazı vardı. İlk olarak, Tressie McMillan Cottom’un yazısı neden güneye bakıyor Amerika’nın geleceğini daha iyi anlamak için. Bu bağlamda, yakın zamanda Financial Times muhabirlerinin 2024 seçim haberimiz için güney eyaletlerinde daha fazla zaman geçirmeyi planladıklarını duyduğuma sevindim.

• ben de düşündüm bu parça halk sanatçısı Ketch Secor’un country müziğinin silah reformunu ilerletmeye nasıl yardımcı olabileceği üzerine yazdığı, bir tür parlaktı. Ed, bu konuyu birkaç hafta önce tartışırken ikimizin de düşünmediği bir çözüm!

• Geçenlerde tarihçi David Cannadine’in bir kopyasını satın aldım. Bölünmemiş Geçmiş, kültürlerin kendilerini nasıl sevdiklerine göre tanımlamaya başlayıp sonunda nefret ettikleri şeylere göre nasıl tanımladıklarına bakar. Zamanımız için daha iyi bir okuma düşünemiyorum. Geçenlerde Cannadine ile öğle yemeği yedim ve bana bu kitabın 2013’te yayınlandığında pek ilgi görmediğini, ancak onun kişisel favorisi olduğunu söyledi.

• FT’de, Philip Coggan, daha uzun yıllar süren kargaşa için kemerlerimizi bağlamamız gerektiği konusunda oldukça haklı. büyük gevşeme sırasında para politikasının Yatırımcı ve yapay zeka uzmanı Ian Hogarth’ın müthiş raporunu da kaçırmayın. FT dergisi parçası yapay zekaya giden yarışı neden yavaşlatmamız gerektiğine dair. Yapay zekanın gelişimini bu kadar net bir şekilde ortaya koymasından özellikle keyif aldım.

Edward Luce yanıtlıyor

Rana, uygulamaya bakacağım. Bu, Chips yasası, IRA, altyapı ve diğer projeler için geçerlidir. Daha önce de tartıştığımız gibi, sanayi politikasının, yarı iletken yeniden besleme sürücüsü için pek geçerli olmayan, tek fikirli olmadığı sürece, parasının karşılığını tam olarak alacağını düşünmüyorum. Sonuç olarak hayal kırıklığı olmasını bekliyorum. IRA’da, yeşil sübvansiyonların hacmi o kadar büyük olabilir ki, oyunun kurallarını değiştireceklerini kanıtlayacaklar: yakın tarihli bir FT anketi yükselen ABD üretim taahhütlerinin göstergesi.

Merkez sol yorumcuları görmek ilgimi çekti. Ezra Klein, Catherine Rampel Ve Matt Yglesias Chips yasasıyla ilgili endişelerimi açıkça paylaşın. Klein, “her şey simit liberalizmi” hakkında yazıyor. Şirketlerden kendi toplumlarındaki eşitlik sorunlarını çözmelerini veya bu sübvansiyonların getirildiği düzinelerce başka koşul tarafından caydırılmasından başka bir şey bekleyemezsiniz. Buna tasarım gereği başarısızlık derdim ama açıkça kasıtsız. Liberaller kendilerine yardım edemezler.

Küreselleşmedeki eşitsizliği suçlamaya gelince, merceğinizi Amerika Birleşik Devletleri’nden genişletmenizi tavsiye ederim. ABD ve İngiltere gibi bazı ülkelerde eşitsizlik 1980’lerden bu yana önemli ölçüde kötüleşti. Kanada, Kuzeyliler ve Almanya gibi diğer ülkelerde ise durum yalnızca kısmen daha kötü veya hiç kötüleşmedi. İkinci grubun çoğu ABD’den daha küreselleştiğinden, yanlış yere baktığınızı söyleyebilirim.

Bakılması gereken doğru yer, yerel güvenlik ağlarının gücü, mali yeniden dağıtım derecesi ve işçi eğitimi ve çıraklık programlarının kalitesi ve derinliğidir. Tüm bu önlemlerde Amerika ve İngiltere geri kalmış durumda. Hata küreselleşmede değil, kendimizde. İlgili bir konuda, Swampians’ın eski meslektaşımız James Crabtree tarafından yazılan bu FT sütununu okumasını öneriyorum. Batı neden bir ayrıştırma yanılsamasının pençesinde?. Nihai ürünlerin montajını, Çin’den ara mal ithalatında buna karşılık gelen artışlar gören Vietnam ve Meksika gibi ülkelere kaydırıyoruz.

Görüşleriniz

Ve şimdi Bataklıklarımızdan bir kelime. . .

Cevap olarak “Avrupa, Amerika’nın Çin konusundaki iradesine boyun eğecek”:
“Washington’daki diplomatik çevrelerde dolaşan harika bir söz var: Avrupalılar ABD liderliğinden nefret ediyor, ama liderliğin olmamasından daha çok nefret ediyorlar. Görünüşe göre Paris onu duymamış. Eski dışişleri bakanı Colin Powell bir keresinde şöyle demişti: Bu 200 yıllık bir evlilik ve o zamanın çoğunu evlilik danışmanının ofisinde geçirdik. Ama o dır-dir bir evlilik ve bunun alternatifi, ister sadece ayrılık, ister tamamen boşanma olsun, korkunç olurdu.” —Andras Simonyi

“Gerçekleştirilebilir bir Avrupa politikası ile bir Avrupa ütopyası arasında kesinlikle ince bir çizgi olmasına rağmen, Macron’un Fransız devlet adamlığının büyük geleneği içinde küresel görüşlerini kısıtlama olmaksızın dile getirdiği için takdir edilmesi gerektiğini savunuyorum.” — Victor de Seriere, Amsterdam, Hollanda