Tüketici-Refah Standardının Önceliği Üzerine

Bugün antitröst akademisyenleri ve uygulayıcıları arasında yükselen, sözde “neo-Brandeisciler”dir. Adını ilerici Yüksek Mahkeme Yargıcı Louis Brandeis’den alan neo-Brandeiscilerin antitröst ile ilgili başlıca hedefi, tüketici refahı standardını yüce tüneğinden çıkarmak için gibi the piyasaların rekabet müdahalesini gerektirecek kadar kötü performans gösterip göstermediğini ve ne zaman gösterdiğini belirlemeye yönelik kılavuz.

Umalım ki bu çabada neo-Brandeisciler başarısız olsun.

Tüketici refahı standardı, 1970’lerin ortalarından beri rekabet hukukuna rehberlik etmiştir. Buna göre, antitröstün yalnızca tek bir amacı vardır, yani pazarların tüketicilerin taleplerini mümkün olduğu kadar tam olarak karşılamasını sağlamak. Bu standart kapsamında antitröst, teşvik etmekle ilgilenmez. kendi içinde bir son olarak girişimci, yatırımcı veya işletme sahibi olarak bireylerin refahı. Tüketici refahı standardı, her birimizin üretici olarak kendi kapasitemizde oynadığı önemli rolleri kabul eder, ancak burada önemli olarak kabul edilen şey, her birimizin tüketicilerin arzularını tatmin etme kapasitesidir.

Üretim bir araçtır; tüketim bitmiştir. Tüketici refahı standardı, bu temel ekonomik gerçekliğin anlaşılmasından ve kabul edilmesinden başka bir şey değildir. Ancak bu gerçeklik kolaylıkla yanlış anlaşılabileceğinden, onu keşfetmek için zaman harcamak verimlidir.

Üretim Bir Araçtır; Tüketim Sondur

Üretim ve tüketim arasındaki bu ilişki bir tercih ya da ideoloji meselesi değildir. Kapitalizme özgü bir ilişki de değildir. Bunun yerine, tüm ekonomik faaliyetlerin doğasında var olan bir ilişkidir. “Üretmek” in anlamı, girdileri, bu bireysel girdilerin toplamından daha değerli çıktılara dönüştürmektir. Girdiler ve üretken çabalar araçlardır; son, tüketilecek olan çıktıdır.

Belirli bir çıktının girdilere ve onu oluşturmak için harcanan çabaya değip değmediğine karar vermek için, her çıktının değerini değerlendirmek için güvenilir bir yöntem gereklidir. Bir ekonomide bu değerlendirme, tüketicilerin gelirlerini istedikleri gibi harcamaları ile yapılır. Kâr elde eden üreticiler aslında değer üretmişlerdir; Zarar gören üreticiler yok. Kârlılığı ‘kanıtlanmış’ faaliyetler sürdürülür ve belki de genişletilirken, kayıp yaratan faaliyetler durdurulur.

Değer üretiminin gerçekten gerçekleşip gerçekleşmediğini değerlendirmeye yönelik ve insanları savurgan çabalara devam etmek yerine değer üretmeye teşvik eden bu ‘sosyal’ süreç, bireyin tek başına hareket etmesiyle hemen hemen aynı mantığı paylaşır.

Kendi kullanımı için bir masa yapmayı planlayan Joe’yu düşünün. (Diyelim ki) bir masa yapmak için harcaması gereken sekiz saatin onun için değerini biliyor. Ayrıca çivilerin, ahşabın ve masayı oluşturmak için kullanacağı diğer girdilerin her birinin kendisi için değerini bilir. Joe’nun masayı inşa etme planına devam etmesi için, masanın kendisi için değerinin, onun üretiminde kullanılan tüm girdilerin toplamından daha fazla olmasını beklemesi gerekir.

Bazı okuyucular, önceki paragrafta bunun yerine şunu yazmam gerektiğini düşünebilir: “Joe’nun masayı kurma planına devam etmesi için, masanın kendisi için değerinin olduğundan daha büyük olmasını beklemesi gerekir. 2 şeyler – yani yapımında kullanılan tüm girdilerin toplamının onun için değeri, ve tablo dışında, aynı girdilerle inşa edebileceği her şeyin ona değeri.” Bu ifade, doğru olmakla birlikte gereksizdir. Joe’nun her bir girdiye atadığı değer, bu saatlerin ve öğelerin her birinin ne üretmek için kullanılabileceğine ilişkin değerlendirmesini yansıtır. Joe için bu girdilerin bir sonraki en değerli kullanımı bir sandalye yapmaksa, o zaman bu girdileri bir masa yapmak için kullanmanın kendisi için değerli olup olmadığı üzerine kafa yorduğunda, girdilerin değeri şunları içerecektir: bir sandalye yapımında değer.

Tablonun tamamlanmasının ardından, bitmiş ürünün Joe için değeri en azından tahmin ettiği kadar yüksek çıkarsa, çabaları başarılı olmuştur. Joe’nun girdileri verimli bir şekilde kullanıldı. Ancak, elbette, insanlar bazen hata yapar. Joe, tabloyu tamamladıktan sonra onun için tahmin ettiğinden daha az değerli olduğunu keşfedebilir. Genel dilde hala “Joe bir masa üretti” diyebiliriz, ancak ekonomik olarak hiçbir değer üretmedi. Aslında, o yerlebir edilmiş değer. Masadan daha değerli bir çıktı (sandalye) üretmek için kullanılabilecek girdiler aslında daha az değerli bir şey (masa) inşa etmek için kullanılıyordu. Joe, masayı kurmaya başlamadan önce daha iyi bir öngörüye sahip olsaydı, onun yerine kesinlikle bir sandalye yapardı. Ve şu anda var olduğu göz önüne alındığında, masayı elinde tutmaya karar verebilirken, biz – Joe’nun masayla ilgili hayal kırıklığını bildiğimiz için – masanın yapımını “boşa harcanan zaman, çaba ve girdiler” olarak tanımladığını duyunca şaşırmayacağız. ”

Çabalarını yeniden yapmak için zamanda geriye yolculuk yapabilseydi, Joe bunun yerine bir sandalye yapardı.

Yanlış Bir Müdahale

Bu örneği iki küçük şekilde değiştirelim. Birincisi, hangi malın üretileceğini seçmeden önce, Joe artık seçeneklerini doğru bir şekilde değerlendiriyor. İkincisi, Joe bir sandalye yapmak için sekiz saat harcayabilir veya – tam olarak aynı tahta, çivi, yapıştırıcı, boya ve aletleri kullanarak – bir masa yapmak için dokuz saat harcayabilir. Joe, seçeneklerini değerlendirdikten sonra bir sandalye yapmaya karar verir. Ancak Joe işe başlamadan hemen önce, Joe’nun komşusu Sam elinde dolu bir tabancayla ortaya çıkar ve “Joe! Senin için en iyisinin ne olduğunu biliyorum. Bunun yerine sana bir masa yapmanı emrediyorum. Masayı oluşturmak için harcayacağınız fazladan zaman, üretmek için daha fazla zaman demektir! Öyleyse bir masa yap.” Hayatını kaybetmek istemeyen Joe bir masa kurar.

Yukarıdaki yanlışlıkla oluşturulmuş masa örneğine benzer şekilde, burada Joe’nun “bir masa ürettiğini” söyleyebiliriz. Ayrıca yukarıdaki durumda olduğu gibi, masa oluşturulduktan sonra Joe masayı elinde tutmaya karar verebilir. Ama hiçbirimiz, kesinlikle Joe da, Sam’in müdahalesini artırılmış Joe’nun üretimi. Tam tersi. Joe’nun elde ettiği çıktı (masa), Joe’ya yeni bir sandalyeye sahip olmaktan alacağı tatminden daha az tatmin verdiğinden, Joe’nun üretimi azaldı Sam’in müdahalesiyle. Joe’nun çalışma çabasıyla tatmin edilen tüketim arzularının miktarını azalttığı için Joe’nun üretimini azalttı.

Sam burada Joe’nun iş Joe’nun masayı yapmak için harcadığı fazladan saat, o masanın inşası için gerçekten gerekliydi. Ancak Joe’nun masa yapmak için harcadığı bu fazladan saati “verimli” olarak tanımlamak yanlıştır. Böyle bir tanım, Joe’nun o saatte, muhtemelen boş zaman da dahil olmak üzere üretmiş olabileceği her şeyden elde edeceği değeri göz ardı eder. Joe’nun sekiz saatte bir sandalye üreterek kendisi için üreteceği tatmin, dokuz saatte bir masa yapmaktan alacağı tatminden daha fazla olacağından, Joe’nun masayı yapmak için harcadığı fazladan saat israftı, değil. üretken.

Her Birimiz Kendi Ekonomik Eylemlerimizi Tüketici Refahı Standardına Göre Değerlendiriyoruz

Sam tarafından rahatsız edilmeden bırakılan Joe, bir sandalye yapar ve böyle yaparak kendini daha iyi durumda hissederdi. Daha da önemlisi, Joe, çabalarının sonucunu yalnızca sonuçlara göre yargılar: Sandalye, Joe’nun onu inşa etmek için katlandığı maliyete değer mi, değmez mi? Eğer öyleyse, Joe üretkendi; değilse, Joe verimsizdi. Başka bir deyişle, bir eylem ancak ve ancak o eylemin sonucu, tüketme yeteneğinde net bir artış olduğu ölçüde üretkendir. Bu sonucu belirtmenin bir başka yolu, Joe’nun üretim çabalarını tüketici refahı standardına göre yargılamasıdır.

Joe, diğer insanlara satış için çıktılar üretmeye çalışırsa ve sonra kazandığı geliri, tükettiği mal ve hizmetleri yine başka insanlardan elde etmek için kullanırsa, esasen hiçbir şey değişmez. Joe’nun tüketimi için elde ettiği mal ve hizmetlerin değeri, bu mal ve hizmetleri satın almak için kullandığı geliri elde etmek için katlandığı maliyetleri aşarsa, Joe verimli davranmıştır. Kısacası, bir mübadele ekonomisinde bile, Joe ekonomik çabalarının sonuçlarını tüketici refahı standardına göre değerlendirir.

Ekonomi elbette Joe gibi milyonlarca kişiden oluşuyor. Onun gibi her birimiz, kendi bireysel ekonomik çabalarımızın sonucunu tüketici refahı standardına göre yargılarız. Antitröst ve diğer hükümet ekonomi politikaları aynı standart tarafından yönlendirilmelidir.