“Medeniyeti savunmak için Rusya’yı yenin.” Şaşmaz bir şekilde kavgacı bir şekilde yazmak Atlantik, yakın zamanda tanıdığım Amerikalı bir akademisyen şunu yayınladı: dramatik silahlanma çağrısı. Konuyla ilgili herhangi bir kafa karışıklığı olmasın diye, makalesine eşlik eden görüntü, Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin’i Hitler bıyığı ve saç kesimi ile tasvir ediyordu.
Putin’i savaşın en son tezahürü olarak kabul edin. Führer ve Winston Churchill’in dirilişi çok geride olamaz. Ve işte, birkaç gözlemciden fazlası şimdiden Ukrayna Devlet Başkanı Volodymyr Zelensky’yi son reenkarnasyon Amerika’nın en sevdiği İngiliz başbakanının.
Bugünlerde Batı tarafından sağlanan füzeler düşürülebilir”kamikaze uçağıGüney İngiltere’de Messerschmitts ile Spitfires’ın birbirine karışması yerine, ancak temel senaryo bozulmadan kaldı. Ukrayna’nın yukarısındaki göklerde ve aşağıdaki savaş alanlarında, “en güzel saat” 1940 yeniden canlandırılıyor. Hepsinden iyisi, bu hikayenin nasıl bittiğini – ya da en azından nasıl bitmesi gerektiğini biliyoruz: kötülüğün yenilmesi ve özgürlüğün muzaffer olması. Amerikalılar uzun zamandır bu tür basitleştirilmiş anlatılarda rahatlık buluyorlar. Tarihi bir ahlak oyununa indirgemek can sıkıcı karmaşıklıkları ortadan kaldırır. Cevaplar apaçık ortadayken neden düşünmeye zahmet edesiniz ki?
Bir Whataboutism Vakası?
Churchill cübbesini giymek, mutlaka mutlu bir sonucu veya hatta sürekli ABD desteğini garanti etmez. Örneğin, Mayıs 1961’de Saygon’a yaptığı bir ziyaret sırasında Başkan Yardımcısı Lyndon Johnson’ın kötü bir üne sahip olduğunu hatırlayın. meshedilmiş Güney Vietnam Devlet Başkanı Ngo Dinh Diem “Asya Kilisesi”.
Ne yazık ki, bu yüce unvan, Diem’i iki yıldan biraz daha uzun bir süre sonra CIA’nın kolaylaştırdığı bir darbeyle devrilmekten ve öldürülmekten kurtarmadı. ABD’nin, Güney Vietnam’ın Churchill’in vekaletini boşa çıkarmadaki suç ortaklığı, bir can sıkıntısını kesin bir fiyaskoya dönüştürerek, Vietnam Savaşı’nda kritik bir dönüm noktası oluşturdu. Bu tür ironileri takdir etmek, Zelensky’nin tercih ettiği Nazi karşıtının neden Winston Churchill değil de Winston Churchill olduğunu açıklamaya yardımcı olabilir. Charlie Chaplin.
Bununla birlikte, medeniyeti savunmak her Amerikalının desteğini hak eden onurlu ve gerekli bir davadır. İşlerin yapışkanlaştığı yer, böylesine önemli bir görevin nasıl çerçeveleneceğine karar vermektir. Açıkça söylemek gerekirse, hem onurlu hem de gerekli olanı kim seçecek? Yazı işleri müdürlüklerinde Atlantik ve benzer şekilde Rus düşmanı mahalleler, kabul edilmeyen varsayım, elbette, Biz burada “biz” Batı ve her şeyden önce Amerika Birleşik Devletleri anlamına gelir.
Yale’de ders veren ve kendini “siyasi vahşet tarihçisi” olarak tanımlayan Timothy Snyder bu önermeye katılıyor. Son zamanlarda 15 gerekçeyle tartıldı”Dünyanın Neden Ukrayna Zaferine İhtiyacı Var?” Bu 15 gerçekten geniş bir yelpazede. Snyder, bir Ukrayna zaferinin (#1) “devam eden bir soykırım projesini yeneceğini” iddia ediyor; (#3) “bir imparatorluk çağını sonlandırın”; ve (# 6) “zorbaların prestijini zayıflatmak.” Çin’e bir nesnel ders vererek, aynı zamanda (# 9) “Asya’daki büyük savaş tehdidini kaldıracaktır.” İklim krizinden endişe edenler için Rusya’yı yenmek de (#14) “fosil yakıtlardan geçişi hızlandıracak.” Benim 1 numaram Snyder’ın 13 numara: Ukrayna için bir galibiyet “gıda tedarikini garanti edecek ve gelecekteki açlığı önleyecektir.”
Basitçe söylemek gerekirse, Synder’e göre Ukrayna’nın Rusya’ya karşı kazanacağı bir zafer, akla gelebilecek her konuda kurtarıcı bir etkiye sahip olacak ve insanlıkla birlikte küresel düzeni de dönüştürecek. Ukraynalılar, “bize bu yüzyılı tersine çevirme şansı verdiler” diye yazıyor. Beni duraksatan şeyin “biz” olduğunun altını bir kez daha çizelim.
Profesör Snyder, editörlerle birlikte Atlantik (ve benzer şekilde hırçın yayınların) Ukrayna’da gelişen olaylara bu kadar dikkatle odaklanması yeterince anlaşılır. Sonuçta, oradaki savaş dır-dir korku. Ve Vladimir Putin’in suçları Hitler’inkinden çok daha gerisinde kalsa da -kötü niyeti ne olursa olsun, yiğit Ukrayna direnişi kesinlikle soykırımı masadan kaldırdı- gerçekten de birinci dereceden bir tehdit ve pervasız saldırganlığı başarısız olmayı hak ediyor.
Bununla birlikte, Ukrayna cesaretinin gelişmiş Batı silahlarıyla birleştiğinde, dünya tarihi üzerinde geçici bir etkiden daha fazlasına sahip olup olmayacağı, bana şüpheli bir önerme gibi geliyor. Kabul ediyorum, bu konuda azınlıkta olabilirim. Putin’in savaşı, büyük acılara yol açmasının yanı sıra, Profesör Snyder’ın 15 nedeni dışında bir örnekle birlikte, büyük bir abartı dalgasını serbest bıraktı.
“Siyasi vahşet tarihçisi” olma iddiasında olmayan biri olarak – elimden gelenin en fazlası kendimi “Amerikan aptallığının öğrencisi” olarak sınıflandırmaktır – tahminimce Rusya’nın Ukrayna’yı işgali, en az onun kadar kalıcı bir etkiye sahip olacak. Irak’ı kendi işgalimiz, 20. yıl dönümü yaklaşıyor.
Pervasızlık derecesinde cesur olan George W. Bush ve ortakları, tarihin akışını değiştirmek için yola çıktı. Bu ülkenin ulusal güvenliği için kritik sayılan uzak bir ülkeyi işgal ederek, yeni bir Amerikan küresel hakimiyeti çağını başlatmaya çalıştılar (propaganda amaçlı “kurtuluş” tarzı). Elde edilen sonuçlar, en hafif deyimiyle, beklenenden farklıydı.
Karşılaştırıldığında, ne kadar grotesk olursa olsun, Putin’in Ukrayna’daki emelleri neredeyse mütevazı görünüyor. Bir istila ve seçim savaşı yoluyla (propaganda amacıyla anti-faşist bir haçlı seferi tasarladı), Kremlin’in güvenliği için uzun süredir gerekli gördüğü bir ulus üzerinde Rus hakimiyetini yeniden kurmaya çalıştı. Şimdiye kadar elde edilen sonuçların, onun beklediğinden farklı olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz.
Rusya başkanı 2022’de savaşa başladığında, neye bulaştığı hakkında hiçbir fikri yoktu, 2003’te George W. Bush’un yaptığından daha fazla. diğerine. Yine de, karşılaştırma kaçınılmaz: İçinde bulunduğumuz yüzyılda, Putin ve Bush, Aslında ortalığı kasıp kavuran işbirlikçileri.
Bazıları beni whataboutism günahını işlemekle, suçlayıcı bir parmağı bir yönde başka bir yöndeki kötülüğü mazur göstermekle suçlayabilir, ama niyetim pek bu değil. Putin’i paçayı sıyırmak mümkün değil: eylemleri aşağılık bir suçlunun eylemleriydi.
Medeniyet Risk Altında mı?
Ama eğer Putin bir suçluysa, o zaman Irak Savaşı’nı tasarlayan, satan, başlatan ve tamamen batıranları nasıl yargılayacağız? 20 yılın geçmesiyle birlikte, bu alaka çatışmasını boşaltmak için bazı zamanaşımları devreye girdi mi? Benim düşüncem, ulusal güvenlik kurumunun artık Irak Savaşı’nın (ve Afganistan Savaşı’nın) hiç yaşanmamış gibi davranma eğiliminde olduğu yönünde. Seçici hafızada böyle bir egzersiz, Ukrayna’nın bir kez daha ABD’ye “medeniyet”i savunmak için birincil sorumluluk verdiği konusundaki ısrarı doğrulamaya yardımcı olur. Başka hiç kimse bu rolün Washington’da hafife alındığını varsayamaz.
Bu da bizi konunun özüne geri getiriyor: Bu özel çatışma nasıl oluyor da medeniyetin kendisini riske atıyor? Ukrayna’yı kurtarmak neden kurtarmaya göre öncelikli olsun? Haiti veya Sudan? Ukrayna’da soykırım korkusu neden sürmekte olan soykırımdan daha önemli olsun? Rohingyaları hedef alıyor Myanmar’da mı? El Paso, Teksas’ı bir sorunla başa çıkmak için donatırken Ukrayna’ya modern silahlar sağlamak neden ulusal bir öncelik olarak nitelendirilsin? sel basmak sonradan akla gelen belgesiz göçmen rakamları? Neden Rusya tarafından öldürülen Ukraynalılar manşetlere konu olurken, Meksikalı uyuşturucu kartellerine atfedilebilen ölümler — 100.000 Amerikalı yıllık aşırı doz uyuşturucudan – sadece istatistik olarak mı ele alınıyor?
Bu tür sorulara verilen çeşitli olası yanıtlardan üçü öne çıkıyor ve üzerinde düşünülmeyi hak ediyor.
Birincisi, Amerikan siyasi söyleminde yaygın olarak kullanılan terim olarak “medeniyet”, Haiti veya Sudan gibi yerleri kapsamaz. Medeniyet Avrupa’dan türemiştir ve Avrupa’da merkezlenmiş olarak kalır. Medeniyet, Batı kültürü ve değerleri anlamına gelir. Yani, en azından Amerikalılar – özellikle seçkinlerimizin üyeleri – inanmaya şartlandırılmışlar. Ve çeşitliliği kutlayan bir çağda bile, bu inanç bilinçaltında da olsa devam ediyor.
Bu nedenle, Rus saldırganlığını bu kadar iğrenç yapan şey, yaşamları dünyanın zımnen daha az önemli bölgelerinde yaşayanların yaşamlarından daha değerli kabul edilen Avrupalıları mağdur etmesidir. ABD’li yetkililerin çoğu bu gerçeği inkar etse de, böyle bir değerlendirmenin ırkçı bir boyutu olduğunu söylemeye gerek yok. Açıkçası, beyaz Ukraynalıların hayatları, Afrika, Asya veya Latin Amerika’da yaşayan beyaz olmayanların hayatlarından daha önemli.
İkinci cevap, Ukrayna Savaşı’nı bir medeniyeti savunma mücadelesi olarak sunmak, Amerika Birleşik Devletleri’nin bu medeniyetin ön saflarındaki yerini geri alması için mükemmel bir fırsat yaratıyor. Yıllarca çölde dolaştıktan sonra, Amerika Birleşik Devletleri artık görünürde gerçek amacına geri dönebilir.
Başkan Zelensky zekice hazırlanmış adres Kongre’ye dönüleceğini vurguladı. Kendi birliklerini Bulge Muharebesi’nde savaşan GI’lerle karşılaştırarak ve “mutlak zaferin” kaçınılmazlığı konusunda Başkan Franklin Roosevelt’ten alıntı yaparak, Winston Churchill gerçekten de Kongre Binası’nda Amerikalıları savaş davasına katmak için yeniden ortaya çıkmış gibiydi. doğruluk
Söylemeye gerek yok, Zelensky, Donald Trump’ın başkanlığının işaret ettiği bu gelenekte açıkça Churchiyan olmayan sapmayı atladı. Trump’la olan flörtünden de bahsetmedi. dahil edilen güvenceler “Bizim için harika bir öğretmensiniz.”
Joe Biden, “Amerika geri döndü” beyan başkanlığının ilk haftalarında pek çok kez ve Ukrayna cumhurbaşkanı, güçlerini sürdürmek için silah ve mühimmat akışı devam ettiği sürece bu iddiayı defalarca doğrulamaktan çok mutlu oldu. Bu ülkenin 11 Eylül sonrası feci savaşları, ABD’nin tarihin doğru tarafında hak ettiği yeri koruyup korumadığı konusunda şüpheler uyandırmış olabilir. Ancak Zelensky onayını verirken, Washington’ın bir vekalet savaşına -bizim hazinemiz, başkasının kanı- katılması bu şüpheleri yatıştırmış görünüyor.
Uygarlığın kendisini Ukrayna’da ölümcül bir kuşatma altında görme hevesine son bir faktör daha katkıda bulunabilir. Rusya’yı şeytanlaştırmak, bu medeniyetin mevcut Amerikan versiyonuyla eleştirel bir hesaplaşmayı ertelemek veya tamamen kaçınmak için uygun bir bahane sağlıyor. Rusya’yı medeni dünyanın fiili düşmanı olarak sınıflandırmak, kendi kültürümüzü ve değerlerimizi incelemenin aciliyetini fiilen azalttı.
Whataboutism’in ters bir anlayışı olarak düşünün. Şok edici Rus vahşeti ve Ukraynalıların yaşamlarına yönelik duyarsız umursamazlığı, dikkatleri bizim sokaklarımızda pek de alışılmadık olmayan benzer niteliklerden uzaklaştırıyor.
Ben bu makale üzerinde çalışmaya başladığımda, Biden yönetimi henüz kararını açıklamıştı. sağlama kararı Ukrayna, bu ülkenin bir avuç dolusu en gelişmiş M-1 Abrams tankına sahip. Bazı çevrelerde “oyun değiştiriciBu tanklardan nispeten az sayıda aylar veya daha uzun bir süre sonra gelişi, olası olmayan savaş alanında belirleyici bir fark yaratmak için.
Yine de kararın şu ani etkisi oldu: ABD’nin Ukrayna Savaşı’nı uzatma taahhüdünü teyit ediyor. Ve tank göndermek için kazanılan kredi tükendiğinde, editörler Atlantik Yale’den profesörler tarafından desteklenen Başkan Zelensky, şüphesiz F-16 savaş uçakları ve uzun menzilli roketler için baskı yapacak. zaten talep ediyor.
Tüm bunları zamanımızda Amerika’nın bir imzası olarak kabul edin. Yüzyılı tersine çevirme kisvesi altında, uzak diyarlarda şiddeti garanti altına alıyoruz ve böylece kendi kültürümüzü değiştirmenin gerçek zorluklarından kaçıyoruz. Ne yazık ki iş kendi demokrasimizi onarmaya geldiğinde dünyadaki tüm Abrams tankları bizi kurtaramayacak.
Telif hakkı 2023 Andrew Bacevich
