Cannes’daki özel muhabirimizden – Cannes Film Festivali ilk onurunu Perşembe günü Malezya’nın “Tiger Stripes” filmine tarihi bir ödülle verirken, Afrika filmleri, özgür ruhlu bir terzi ve bekar bir annenin samimi bir portresi olan “Mambar Pierrette” gösterimiyle Cannes’ın ilgi odağı olmaya devam etti. Kamerun’da. Direktörü Rosine Mbakam, FRANCE 24 ile bir röportaj için oturdu.
Üzerinde yayınlanan:
İle Palme d’Or için yarış şimdi Cumartesi günkü kapanış töreninden önceki son aşamada, 76. Cannes Film Festivali Perşembe günü tarih yazdı Amanda Nell Eu’nun şakacı bir şekilde yıkıcı ilk çıkışını ödüllendirerek özellik, “Kaplan Çizgili” – tarafından ilk film Malezyalı kadın yönetmen ekrana de Cannes.
A reşit olmak kadın hakkında dram ergenlik ilham tarafından vücut korku türü, “Tiger Stripes”, Eleştirmenler Haftası kenar çubuğunda birinci ve ikinci filmlere ayrılmış en büyük ödülü aldı. Jüriye, kürtaj draması “Happening” ile iki yıl önce Venedik Film Festivali’nde birincilik ödülü kazanan Fransız yönetmen Audrey Diwan başkanlık etti.
Malezyalı film yapımcısı, toplumları tarafından dışlanan genç kızların maruz kaldığı travma ve adet görme konusundaki cesur yaklaşımıyla Cannes’da alkış topladı. Film kırsal ve muhafazakar bir ortamda geçse de Eu, FRANCE 24’e bunun evrensel bir mesaj taşıdığını söyledi.
Filmin galasının ardından, “Dünyada kadınların veya genç kızların kendi bedenlerinden korktukları veya bedenlerinin sahibi olmadıkları o kadar çok yer var ki” dedi. “Genç kızların başına gelenlerin hikayesini anlatmak inanılmaz derecede evrensel.”
>> Daha fazlasını okuyun: Malezyalı gençler, Cannes’daki vücut korkularında ‘Tiger Stripes’larını kazandılar
Ergenliğin zorluklarıyla ilgili filmler de Eleştirmenler Haftası bölümünde kalan ödülleri aldı. Belçikalı yönetmen Paloma Sermon-Daï, ilk aşkı yaşayıp kendi başlarının çaresine bakmayı öğrenen iki kardeşi konu alan “It’s Raining in the House/Evde Yağmur Yağıyor” ile Jüri İkinci Ödülü’nü alırken, Sırbistan’ın genç sansasyonu Jovan Ginic de bu filmdeki rolüyle Vahiy Ödülü’nü kazandı. 15 yaşındaki bir çocuğun, eski Yugoslav diktatörü Slobodan Miloseviç’in yönetiminde üst düzey bir yetkili olan annesiyle hesaplaşmasını konu alan “Kayıp Ülke”deki rol.
Douala’da anne cesareti
Festivalin diğer bölümlerinde ise; Afrika’nın “Cannes Anı” dünyanın önde gelen film buluşmalarında nadiren temsil edilen iki ülkenin filmlerinin gösterimi ile devam etti.
Belçikalı-Kongolu rapçi Baloji’nin umut vadeden ilk uzun metrajlı filmi “Omen” (“Augure”), cadılık suçlamalarının ardından toplulukları tarafından reddedilen bir dizi karakter aracılığıyla yerinden edilme ve dışlanma temalarını irdeledi. Onun gösterimi bazı perspektifte kenar çubuğu, Demokratik Kongo Cumhuriyeti’nden bir filmin ilk kez galasını yaptı de Cannes.
Ana festivale paralel olarak devam eden Yönetmenlerin On Beş Günü’nde, Rosine Mbakam’ın “Mambar Pierrette” adlı filmi, sosyal zorluklar ve sel tehdidi zemininde iki yakayı bir araya getirmeye çalışan Kamerunlu bir terzi ve bekar bir annenin samimi bir portresini çizdi.
Pierrette Aboheu Njeuthat, müşterilerinin ve komşularının küçük dükkânında oyalanıp sevinçlerini ve hayal kırıklıklarını ustaca dokunmuş bir komünal yaşam duvar halısında paylaşırken çocuklarına bakmak için yorulmadan dikiş makinesinin başında çalışan üç çocuk annesi bir ana karakter olarak rol alıyor. Douala şehri.
Mbakam’ın terzi kuzeninin hayatına dayanan dikkat çekici bir ilk uzun metrajlı film olan “Mambar Pierrette”, yönetmenin daha önce gerçekleştirdiği belgesel sinema deneyiminden yararlanıyor. keşfedildi Avrupa’ya akrabalık ve göç temaları. FRANCE 24, film yapımcısıyla karakter çalışmalarına odaklanması ve film yapım endüstrisinde Afrika hikayelerini tanıtmaya olan bağlılığı hakkında konuştu.
“Mambar Pierrette” kuzeninizin hayatından uyarlanmış olsa da ilk uzun metrajlı kurgu filminiz. Belgesel ile kurmaca arasındaki çizgiyi nerede çiziyorsunuz?
Senaryoyu yazmak için Pierrette’in hayatından ilham aldım ve onu filmin tam merkezine yerleştirdim. Çekime başladığımızda, diğer karakterler de girdilerini ekleyerek senaryoyu kendi hayatlarına yaklaştırdı.
Kurgu asla devralmaz. Rolü, anlatıya içerik katmak ve daha fazla bağlam sağlamaktır. Özellikle kurgusal unsur, Pierrette’in içinde bulunduğu toplumsal çıkmazın yalnızca onun düşük gelirinin, kocasının sorumsuzluğunun veya Kamerun siyasetinin bir sonucu olmadığı gerçeğinin altını çizmeye yardımcı olur. Aynı zamanda, kalıcı bir neo-sömürgecilikten de türetilmiştir. şeritler nüfusun yoksulluğu.
Kumaş dükkanı, filminizin merkezinde yer alır. Neyi sembolize ediyor?
Filmim gerçek hayatta terzi olan Pierrette’in hikayesini anlatıyor. Dikiş güzelleştirir, insanları bir araya getirir ve onun atölyesi, insanların kendilerini açıp sırlarını paylaştığı bir yerdir. Batı’da neredeyse tamamen ortadan kalkmış olan bu terzilik ve dönüştürme işinin değerini vurgulamak istedim. Biz mağaza, ama giydiklerimizle olan bu ilişkimizi kaybettik.
Ayrıca dikiş odası temsil etmek Kamerun’da cinsiyet ilişkileri. erkekler kalır içinde girişte, kapıda, kadınlar kendilerini atölyede kurarak mekana yerleşirken. Bu karşıt duruşlar, giderek daha fazla iddialı olan yeni nesil kadınlar ile bu gerçeği kabul etmeyen ve dolayısıyla savunmasız bir durumda olan erkekler arasındaki zıtlığa işaret ediyor. Pierrette sadece kadınlar için dikmiyor, herkes için çalışıyor, çalışma alanı kimseyi dışlamıyor. Erkekler mesafeli durarak kendilerini korumaya ve toplumdaki konumlarını sorgulamaktan kaçınmaya çalışırlar.
Bu yılki festival, yeni nesil kadın sinemacılar tarafından yürütülen Afrika filmleri için bir atılıma tanık oldu. özellikle. Yapmak Bu, Cannes’daki varlığınıza özel bir önem veriyor mu?
Benim için gerçekten çok önemli. Batı sinemasının Afrika’yı ne kadar etkilediğini ve etkilemeye devam ettiğini biliyoruz. İşlerimizin ters istikamette yol alıp dünyayı etkilemesinin tam zamanı sinema – tanıtma yeni anlatılar, farklı Fransızca konuşma biçimleri ve görmeye alışık olmadığımız karakterler. Batı tüm bunlara alışmalı.
Afrika sinemasında çok şey oluyor ama bu yapımlar Avrupa’da pek görünmüyor. Afrika, Avrupa ve Amerikan filmleriyle çalkalanıyor, ancak kaç tane film Afrika’dan çıkıyor? Cannes Film Festivali’ndeki seçimimiz bu yüzden çok önemli. Filmlerimizin Fransa’da, İtalya’da veya başka bir yerde izlenmesinin en iyi yolu budur. Bu festivaller olmadan eserlerimizi ihraç edemeyiz. Bu yıl Cannes’da bu kadar çok Afrika filmi görmekten son derece gurur duyuyorum.
Mali’den Souleymane Cissé hakkında konuştu Batı’nın Afrika filmlerini “aşağılaması”. Film endüstrisinin kıtaya bakışı hakkında ne düşünüyorsunuz?
Film endüstrisi önyargılı fikirleri takip etme eğilimindedir. Yurtdışında başarılı olan birkaç Afrika filmi, gerçekte sadece kendilerini filme alan Batılılar tarafından çekiliyor. Bu tür filmler genellikle Afrika’yı Afrikalı insanlar olmadan gösterir. Pierrette’i çekmekle ilgileniyordum ama insanlar bana sık sık neden filmimde mahalleyi daha fazla göstermediğimi soruyorlar. suçlamıyorum onlara, çünkü onlar öyle vardır eskiden. Yoksulluktan mahvolmuş bir kıta imajına sahipler ve bu imajı beslemek istiyorlar. Ama çekim tarzımı değiştirmeyeceğim. Pierrette, filmimin odak noktası; ritmi, anlatımı ve kameranın hareketlerini dikte ediyor.
Festivale katılanlar, genellikle olduğu gibi bir veya iki değil, yedi Afrika filmi ile evlerine dönecekler. Bu cok büyük. Bu hikayeler Batı’yı besleyecek, aynı zamanda gençlerin hayal gücünü de besleyecek. Afrikalılar, hikayelerine değer verildiğini kim görecek öte onların kıtası.
