Bizi Eve Götüren Alev: Elden Ring’de Restorasyona Özlem

“Bu dünya ne kadar harap olursa olsun, ne kadar eziyet ve umutsuzlukla dolu olursa olsun… hayat devam ediyor. Doğumlar devam ediyor. Bunda bir güzellik var, değil mi?”

Rol yapma oyununun açılış anlarında Yaşlı Yüzük, küçük bir merdiveni çıkarsınız ve kırık bir umut dünyası ortaya çıkar. Karakterinizin önündeki manzara, bilinmeyen bir afet tarafından göklere doğru fırlatılmış, yükseltilmiş bir adanın içinde gururla duran uzak bir kaleyi içeriyor. Etrafındaki kayalar ve toprak parçalı ve çentikli ama o duruyor. Yakınlarda, bir düzine yerinden yaralanmış olmasına rağmen uzun ve mağrur bir kilise kulesi yükseliyor. Duvarların ve köprülerin bölümleri, dağınık, ancak eski ve kurtarılamaz olmayan manzarayı bozar.

Hepsinin üzerinde, yekpare ve görkemli bir ışık saçan ağaç duruyor ve aşağıdaki ormanlarda ağaçta yaşayan çocuklarını aydınlatıyor. Burada hayat var, parçalanmış bir dünyaya rağmen durmayı reddeden bir hayat.

Kıyamet sonrası medya yeni bir şey değil, ancak son birkaç yılda daha da güçlü bir sinizm tonu almış gibi görünüyor. Bizden geriye kalanlar, serpinti, Çılgın Max, Ve Yürüyen ölü hayaletten vazgeçmiş dünyaları canlandırın. Hayatta kalmak yeni kraldır ve uzun süre hüküm sürsün. Hayatta kalanlar dünyalarının yeni süslerini kabul ettikçe, eski günlerin ihtişamı ve gelişmesi tam da o eski günlere dönüşür. İlk başta düzene yönelik bir suçlama olmuş olabilir, ancak biz tanıştırıldığımızda, momentum kaybolur ve genellikle ekran dışında rezil bir şekilde öldürülür.

önceki ruhlar oyunlar, bu düşünce tarzı yaygındı. O topraklarda harap olmuş bir güzelliğiniz vardı, ancak karakteriniz onların ötenazi ile görevlendirildi. Tedaviler en iyi ihtimalle uzatılmıştı, ıstırap yeterince uzun sürmüştü ve senin nezaketin hepsini tamamen durdurmak oldu. Sonuç, neden olduğu acıdan ve bir zamanlar içinde yaşayan yaşamdan yoksun boş bir dünyadır.

Bunun ışığında, restorasyon özlemi Yaşlı Yüzük öncekilerden çok daha net çınlıyor. Bu, derin yaraları olan bir dünya ama kendini sarmak için elinden geleni yapıyor. The Lands Between’da o kadar çok hayat var ki: Limgrave ve Liurina of the Lakes boyunca ağaçların dansı, canavarların gözü önünde tepeleri ve ovaları süsleyen yuvarlanan koyunlar, harabelerin üzerinde tüneklerini koruyan gururlu kartallar, meydan okurcasına tüm araziyi kaplayan çiçekler çevrelerindeki ölümden. Lütuf alanlarından kaçan ışık, daha yapılacak çok şey olduğunu ilan ederek sizi çağırıyor. Karşılaştığınız karakterler yere serilir, ancak diyarda dolaşan lanetler onları ele geçirmeye başlasa bile neredeyse hiçbir zaman umutsuz değildir.

Bu dünyanın derinliklerinden gelen, her şeyin kaybolmadığına dair bir çığlık var. Lütufla seçilenlerin adı bile, Lekelenmiş, yıkımdan değil, kötüye kullanım ve haraplıktan söz eder. Yaşlı Yüzük teknik olarak kıyamet sonrası, evet, ama bu dünya hala her nefes için savaşıyor. Bu bir hayatta kalma mücadelesi değil ama harabelerde hâlâ yankılanan güzellik için belirgin bir çabalama duygusu var.

Bununla birlikte, bu somut umutla karışan gerçek bir üzüntü var. Yaşlı Yüzük iyimserlik duygusundan doğan kendi kendine verdiği acıyla doludur. Karakterler, bedeli ne olursa olsun güce giden bir sonraki adımı bulursa, inatla her şeyi yeniden düzeltebileceklerine inanırlar. Bunların çoğu, artık kendilerini bütün hissetmeyen ve kendilerini tamamlamak için bu bedeli ödemeye hazır olan karakterlerdir. Ancak hikaye ilerledikçe, küçük, cezbedici irfan parçaları ve konuşmalarla dolup taştıkça, aceleye getirilmiş veya acımasız yöntemlerle tamamlamaya yönelik neredeyse her girişimin arkasında kırık insanlar ve rahatsız edici canavarlar bıraktığını görürsünüz. Aradaki Topraklar’ın eski ihtişamını geri kazanmak için umutsuz bir çaba var, ama bunun bedeli korkunç.

Çirkinliğinden yakınan ve kendine yeni bir bakış açısı arzulayan zavallı Boc’u buluyoruz. Bununla birlikte, yeniden doğuşun peşinde, rezil bir ölümden önce yalnızca bir neşe ve duygu kaybı bulur. Godrick, atalarının yanında yer almak ve onlar gibi bir efsane olarak şahitlik edilmek için uzak bir soyun gücünün peşine düşer. Miras takıntısı, onu yüzlerce bağışçıdan alınan düzinelerce kol ve bacağı aşılamaya, takmaya yöneltiyor. Basit askerler bile, kaptanlarını ve lordlarını takip ederek, ezberci emirlere uyarak, bir şekilde, şekil veya biçimde parçaları toplayabileceklerini umarak hâlâ ağır adımlarla ilerliyorlar. Sonunda, hiç kimse her şeyi nasıl düzelteceğini bilmiyor gibi görünüyor, hiçbir şey gerçekten doğru bir şekilde bir araya getirilemiyor ve uygun restorasyon dışındaki tüm girişimler başarısız oluyor ve korkunç bir şekilde başarısız oluyor.

İçinde Yaşlı Yüzük, tanrıların hepsi uzaktadır ve iradelerinin yerine getirilmesi için elçilere ihtiyaç duyarlar. Tarnished’lerden biri olan oyuncu karakteri, yapılması gerekenlerin önüne çıkar ve onlar sadece sizin bunu yapacak kadar güçlü olacağınızı umarlar. Bunların hepsi, genellikle oyunlarda bulamayacağınız güzel bir çaresizlik ve umut karışımı.

Kendimi, Tanrı’nın harap olmuş Yahuda halkına, savaş ve kıtlık, açlık ve gönül yarası görmüş insanlara konuştuğu Yoel kitabıyla paralellikler kurarken buluyorum. Bozulan antlaşmalar ve boşa harcanan yıllar, peygamberin konuştuğu vebalarla dolu bir manzaraya yol açtı. Eşit ölçüde incindiler ve umut ettiler. Ancak tüyler ürpertici bir dize olan Joel 2:25, eski haline dönmeye işaret eden bir lütuf ışını verir: “Çekirge sürüsünün yediği yılları sana geri vereceğim.” (ESV)

Bugünlerde birçok yaratıcı mecrada güçlü bir korku eğilimi var. Yok olma korkusu, güvensizlik duygusu, mümkün olan en kötü senaryoyu bulma arzusu, böylece mevcut senaryo ruh ezici bir şekilde makul gelmiyor – hepsi kasvetli topraklarda ve imkansız olasılıklarda geçen gerilim filmlerinin sayfalarında çıkıyor. Nerede Yaşlı Yüzük kendisini diğer kıyamet sonrası medyadan ayıran şey, dünyasını bu paramparça güzellik noktasına getiren kötülüğün kenarlarını basitçe azaltmak veya yıpratmak değil, her şeyi düzeltmeye yönelik güçlü arzusudur. Bana göre bu, gerçeğin daha doğru bir yansıması.

Bu dünyada bir türlü kurtulamadığımız bir sancı var. Dikkatimizi dağıtabilir, şımartabilir, analiz edebilir ve topuklarımızı zihnimizin pisliğine gömebiliriz, ancak bu dünyanın kendi mirası içinde kaybolduğu gerçeğinden kaçamayız. Eden, bize sürekli olarak her şeyin olması gerektiği gibi olmadığını söyleyerek aklımızın sınırlarını zorluyor. Bütünlüğün orijinal bir zirvesi yoksa, o zaman bu mükemmellikten ayrı olma düşüncesi bizi bu kadar rahatsız etmemeli. Bunun için bir çağrı yok. Buna gerek yok. Hepimiz büyük, kozmik bir kazaysak, günah dişlerini gösterdiğinde ve ölüm her köşede çömeldiğinde ağlamamalıyız.

Bunun yerine, o zirve için savaşıyoruz. Örneklere duyulan ihtiyacı görüyor ve kendimizi onlara örnek alıyoruz ya da en azından en görünür olanımızın meşalesini taşımasını talep ediyoruz. Kaostan başka düzeltilecek bir şey yoksa, neden uğraşalım? Görecek gözlerimiz ve işitecek kulaklarımız varsa, bizi eve götüren aleve götüren parlak bir zarafet ışığı vardır. Canavarlardan arınmış bir yol vaat etmiyor ama karmaşık kalplerimizi sadelikle parlatıyor.

Yeşilliği, faunası ve hala harap kiliselerin yanında konuşlanmış gururlu koruyucularıyla Limgrave’e ilk bakış, kurtuluş için haykıran modern ruhu yansıtıyor. Ne kadar çekici ve çekici olursa olsun, hiçbir zamanın ruhu, bizi Augustine’in her zaman kalbinin derinliklerinde bildiği şeyi hissetmekten alıkoyamaz: Bizler, kalplerimizin onarılabileceği yerde, yalnızca Mesih’te umut bulana kadar, huzursuz, hiçbir amacı olmayan önemsiz gezginleriz. .

Acı ve güzelliği burada yatıyor. Yaşlı Yüzük, kendimizi geri yükleyemeyeceğimizi anlayarak. Henüz hayata döndürülmemiş kemikleriz; Bize miras kalan eski ihtişamımız, unutulmamış ama ulaşılamayacak şekilde zihnimizde yatıyor. Umudu olmayanlar gibi çabalamıyoruz, bunun yerine bu umudu harekete geçiren vaadi arıyoruz.