İster çevrimiçi ister yüz yüze olsun, rol yapma oyunları (RPG’ler) popüler kültürün temel unsurlarından biri haline geldi: 2016’dan beri 5 kişilik oyuncu sayısıinci-düzenleme Zindanlar ve Ejderhalar dünya çapında 50 milyon oyuncu sayılabilmesi için her yıl ani bir artış göstermiştir. Bu kültürde bu tür oyunlara olan talep şaşırtıcı derecede arttı. Yakın zamanda bir yere gitmezler. Ama onlar bizim için iyi mi?
Russell Moore’un yakın tarihli bir makalesi Hıristiyanlık Bugün (21 Temmuz 2022), yerel topluluk katılımından çekilme ve hükümete güvensizlik açısından beslediği gerçeklerden kaçma nedeniyle “Fantezi Rol Yapmanın Amerika’ya Zarar Verdiğini” iddia ediyor. Günlük yaşamlarının oda ortamını ruhları karıştırmaktan daha az bulan birçok insan, paganist alter-egoların destansı eylemlerini daha tatmin edici buldukları çevrimiçi oyunlara yöneliyor:
Moore, “Fantezi rol yapma kültürümüz bizi bazı tehlikeli yerlere götürüyor” diye yazarken, korkarım bazı okuyucuları onu insan hayal gücünün tehlikeli olduğu ve bundan kaçınılması gerektiği şeklinde algılayacaktır.
Gerçek fantezi rol yapma oyunu ortaya çıkıyor – ister Zindanlar ve Ejderhalar yıllar önce bir ağaç evinde ya da şimdi bir ekranda çok oyunculu video oyunları – çoğu insan için zararsız bir eğlencedir. Ama belki kilise yaşlıları [during the ’80s “satanic panic”] bir nokta vardı; belki de bu kelimelerin tam anlamıyla okültik ve pagan olabilecek başka bir fantezi rol oynama biçimi vardır. Ne de olsa paganizm, kişinin güç ve güç erdemlerinin hikaye ve şarkıyla kutlandığı kahramanca bir anlam gerektirir. . . . ama hayali bir kahramanlık arayışı şimdi daha da güçlü ve çoğu zaman çok daha karanlık.
Hiç oynamadığını söyleyen Moore, D&D”, yalnızca sıradan işleriyle değil, aynı zamanda ulusumuzun ekonomisi ve yönetim kurumlarıyla da hayal kırıklığına uğramış birçok ABD’li oyuncunun propaganda amaçlı manipülasyona hazır olduğunu savunuyor – bu tür insanların iddialara göre medya patronu Steve Bannon tarafından harekete geçirildiği iddia ediliyor. Atlantik Jennifer Senior’un kişisel zafer arzularını sadece ekranlarda değil, 6 Ocak 2021’de ABD Capitol’de de sergilemek için yazdığı makale.
Bunu bir uyarı olarak ele alan Moore, RPG’lerin Hıristiyanları, gerçek hayatta yapmamız gereken sıradan hayır işlerine yönelik çağrının yerine geçmiş ihtişamın ve şüpheli kahramanlığın “büyük anlatısı”nı ikame eden bağdaştırıcı bir inanca yönlendirebileceği sonucuna varıyor.
Herhangi bir eğlencenin, kişinin yurttaşlık, kilise ve aile sorumluluklarını ihmal etme noktasına bırakılabileceğine katılıyorum. Ama öte yandan, haberleri kapatıp koltuktan ya da telefondan kalkıp işbirlikçi hikayeler yaratmak ve varsayımsal sorunları birlikte, bir masa etrafında yüz yüze çözmek için çok sağlıklı bir şey var. Ortalama bir Amerikalı, ulusal kapsamdaki görüşlerin bizi bölünmüş halde bıraktığı mevcut siyasi çıkmazımızda değişiklik yapmak için çok az şey yapabilirse, D&D en azından kendi iblislerimizle yüzleşirken ekmek kırarak iş arkadaşlarımızı ve komşularımızı ağırladığımız için yerel olarak inancımızın dışında bir çalışma olabilir.
50 yaşıma yaklaşırken, neslimdeki birçok kişi gibi Netflix dizilerinden ilham aldım. yabancı Şeyler, ve sevimli ve sadık ineklerden oluşan kadrosu, eski Gygax kılavuzlarımın ve en az yirmi yıldır uykuda olan eski TSR modüllerinin ve minyatürlerinin tozunu almak ve “bu sefer gerçekten yapmak” için gerçekten içeri dalın ve çalıştırın. D&D kampanya.
Pandemi sırasında, başkalarıyla ortak bir ilgi etrafında bağlantı kurmak özellikle önemli hale geldi ve neden ortaçağda bir kılıç ve büyücülük dünyası olmasın? Bugün hobi, geek şıklığından ana akıma dönüşüyor, hatta sosyal kaygısı olanların güvendiği yoldaşlarla korkularını aşmalarına ve fethetmelerine yardımcı olan bir terapi aracı olarak övülüyor.
Bugünün RPG’lerinin, GM’nin (oyun ustası) çok yönlü bir anlatıcı (kısmen tur rehberi, kısım öykücü, yarı hakem) bilgisayar metin macerasındaki gibi zorkoyunculara istikrarlı ama tehlikeli bir manzara sunuyor, çözmek için problemler yaratıyor ve risk aldıklarında veya savaşa girdiklerinde sonuçlara karar veriyorlar.
Kendi oyun gruplarımda tipik bir D&D seansta şiir okuduğumuz, en sevdiğimiz şarkılar çaldığımız, bayat fıkralar anlattığımız ya da birbirimizle sözlü olarak karakter tartıştığımız yüksek drama sahneleri oluşturduğumuz görülecek.
Ben çocukken, ailem oyun oynayan insanlardan şikayet ederdi. D&D Cumartesi geceleri çiş saatlerine ve ardından Pazar günleri kiliseyi atladı. Bu satırlardaki tavsiyeleri o zamandan beri bende yankılandı ve aslında beni RPG topluluğunun kenarlarında tuttu. Kitaplar, zarlar, modüller ve miniler topladım ama nadiren oynadım, çünkü bu alternatif dünyanın ne kadar büyüleyici olabileceğini görebiliyordum: bilgisayarların hayatlarının, istatistiklerinin ve arka planlarının tüm dünya inşası ve küratörlüğü ile bu hobi de kolayca yutabilir. zamanının çoğunu.
Oyunun bu büyüleyici yönü, zindan ustalarının özellikle korunması gereken bir yönü olduğunu düşünüyorum. Sadece kişinin aile, kilise ya da kişisel bağlılıkları ile geçirdiği zamana tecavüz etmekle kalmaz, aynı zamanda kişinin oyun grubuna bile geri tepebilir. Oyuncular, fabrikasyon dünyayı GM’nin yaptığı kadar nadiren umursarlar – yalnızca eski hanedan entrikalarını, florasını ve faunasını ve Diyar’ın ezoterik takvimlerini, azalan bir oyun masasının canını sıkacak şekilde cilalar. Bu tür bir takıntı, kendi kendini yenilgiye uğratmaktır. Zamanı daha iyi kullanmak isteyen ve işe oyun hazırlığı, kişisel zindelik, aile ve kilise yükümlülükleri arasında sağlıklı bir ilişki arayan GM’ler şunlara bakmalı: Asla Hazırlıksız: Oturum Hazırlığı için Tam Oyun Ustası Kılavuzu, Phil Vecchione’nin fotoğrafı.
Canavarları ve kötü adamları öldürmeyi içeren bu tür bir oyunun sağlıklı “oyun içi” seçimleri teşvik edip edemeyeceği konusunda da haklı bir endişe var. Bu konunun internet forumlarında ve Facebook gruplarında birçok kez gündeme getirildiğini gördüm ve oyuncular arasındaki fikir birliği, bir karakterin “ahlaki hizasının”, çapulculardan gelen tehditlere karşı korunma dışındaki nedenlerle can alırsa, kötülüğe veya kaosa doğru eğildiği gibi görünüyor. canavarlar ve insan hayatını ucuza tüketen veya satan diğer yaratıklar. Akıllı oyuncular, önce rakiplerle akıl yürütmeye veya müzakere etmeye çalışacaklar.
Endişeli Hıristiyanlar da buna itiraz edebilirler. D&D Rogue gibi vicdansız karakter sınıflarına sahiptir. Oyunun kurucuları Barbar Conan, Fafhrd ve Gray Mouser ve hatta hırsız Bilbo Baggins gibi hırsızların hikayelerinden ilham alsalar da, oyuncuların tıpkı kurgu okuyucuları gibi çeşitli dünya görüşlerini denemelerine ve oyunlarının sonuçlarını deneyimlemelerine izin verebiliriz. haydut hayat. Oynamak, hakkında okumaktan bile daha etkili olabilir. Fakat D&D ayrıca Şövalyelik hakkında, hatta Burroughs’un John Carter of Mars serisindeki gibi sahte tanrıları ifşa etmekle ilgili olabilir.
Biz gençliğimizin hayal gücünü beslemezsek, başkası besler.
CS Lewis’in kitabında “Fantezinin Anlamları” bölümü Eleştiri Deneyi peri hikayeleri (fantezi) türünü, yalnızca okuyucuyu pohpohlayan egoist kale kurma hikayelerinden ayırır. RPG’ler tıpkı Lewis’in anlattığı kitaplar gibi kullanılabilir. Yeterince uğraşırsak herhangi bir kitap, narsist hayaller için bir sıçrama tahtası olabilir. Bazı kitaplar açıkça bu amaç için yazılmış gibi görünüyor, başka pek az şey var. Yani oyunlarla birlikte. Bazıları bencilce kullanılabilir, sadece kendimizi her zaman zirveye çıkan kıskanılacak kahramanlar rolüne yansıtmak için. Ama bir o kadar çok D&D Oyuncuları ahlaki ikilemler, zorlu denemeler veya konforun zor olduğu yolculuklarla karşı karşıya bırakan yayınlanmış veya “ev yapımı” maceralar. Bu tür senaryolar, oyuncuları kendi çıkarlarının ötesine bakmaya ve hatta büyük kişisel fedakarlıklar yapmaya zorlar.
Oyuncular kendilerini diğerlerinin önüne koymakta ve fedakar veya empatik olmak yerine kaotik olmakta özgürdür. Ancak fantezi alemlerinde ve oyuncuların onları sosyal olarak inşa ettiği masada, bencil seçimlerin sonuçları vardır: Sürekli olarak takım arkadaşlarının ceplerini toplayan veya diyelim ki savaşta ağır kaldırmalarına izin veren bir oyuncu zor yolu öğrenecektir. Sadece oyun dünyasındaki karakterler acı çekmekle kalmaz, aynı zamanda diğer oyuncular o kadar sinirlenir ki, freeloader geri davet edilmeyebilir.
ne zaman benim D&D Gruplar bir araya geldiğinde, birlikte geçirdiğimiz zamanı eğlenceli ve ilgi çekici kılan, takip ettiğimiz bir dizi kural vardır. Bunlar, Profesör DM gibi YouTube gurularından derlediğim bir dizi “en iyi uygulama”. İşte bunlardan sadece birkaçı D&D sağlıklı sosyal etkileşim uygulamak için harika olan ve yaşam (yetişkin) için çapraz aktarılabilir beceriler:
- GM’ler, herkes için bir dizi eğlenceli meydan okuma geliştiren zarif ev sahipleri olmalıdır.
- Oyuncular takımı desteklemelidir: Kurulum için erken gelin, temizlik için geç kalın.
- GM’nin her oturum için hazırladıkları türde bir oyunu çalıştırmasına yardımcı olun:
- Not alın, telefonunuzdan uzak durun, rolünüzü bilin, yaratıcı olun.
- Masanın etrafında dön ki herkesin söz hakkı olsun; yere eğilme.
- GM’in kararlarına saygı gösterin. Kurallar hakkında tartışmayın veya kılavuzları karıştırarak oyunu oyalamayın. Eleştirileri daha sonra, bire bir veya metin olarak kaydedin.
Moore, yüreklerimizi işlerimize ya da boş zamanlarımıza vermemiz konusunda bizi uyarmakta ve yalnızca Mesih için yapılanların önemli olacağını hatırlatmakta haklıdır. Ancak, bence makalesi dışarıda kalıyor nasıl Müjde, ister Pazar günü bir sıraya otururken, ister günlük işlerimizde bir hücrede otururken, isterse hafta sonları dinlenmek için arkadaşlarımızla bir kanepede otururken olsun, elimizin yapabileceği her şeyde somutlaştırılmalıdır. Hepsini Allah rızası için yapmalıyız. Ve insanlar herhangi bir tür eğlence aradığı sürece, o zaman boş zamanımızda bu şeyler bile kurtarıcı bir şekilde yapılmalıdır.
Moore’un pagan dünya görüşlerini eskinin kutsal günlerini kutlamak olarak nitelendirmesi bir noktaya kadar doğru olabilir, ancak Hıristiyan şairler, yazarlar ve filozoflar bu heyecan verici imge ve efsane depolarını sık sık putperestlikten zevk almak için değil, ötesine işaret etmek için kullandılar. bu mecazlar, paganların bile karanlıkta bulmak için el yordamıyla el yordamıyla arıyor gibiydiler – bu dünyanın ve onun acısının ötesinde bir şey. Spenser’ın alegorisi gibi peri kraliçesi, D&D zincir postada olduğu gibi, cehennemde olduğu gibi, Mesih’le yürüyüşüme ilham verdi. Benzer şekilde, St. Paul benden kendimi bir Roma askerinin savaş teçhizatı içinde şöyle hayal etmemi istiyor: “Tanrı’nın bütün zırhını kuşanın” (Efesliler 6:11).
Moore, “Fantezi rol yapma kültürümüz bizi bazı tehlikeli yerlere götürüyor” diye yazarken, korkarım bazı okuyucuları onu insan hayal gücünün tehlikeli olduğu ve bundan kaçınılması gerektiği şeklinde algılayacaktır. Yazdığım macera modülleri izleyicileri erdem ve ruhsal gelişim provalarına çekemiyorsa, bunun nedeni hayal gücüme çok fazla güvenmem olmayacak; bu hayal gücümü yeterince kullanmamakla olacak. Biz gençliğimizin hayal gücünü beslemezsek, başkası besler. Çocuklarımız saatlerce oyun oynarken, laik yazarlar şimdiden zihinlerini dolduruyorlar. Geçen yıl, Onur Kompozisyon sınıfımda ya da yeni İngilizce ana dalları arasında henüz bir diploması olmayan bir öğrenciyi zar zor buldum. D&D kampanya gidiyor.
Tolkien, Faerie’nin çalışmalarının kötü yapılabileceğini yazıyor. Aşağılanmış türden bir Peri olabilirler. Orta çağ fantezisinin süslerinde bazen gözümüze çarpan o ebedi niteliklerden çok, çevremdeki kültürümün değişen kumlarından daha fazla etkilenmiş olabilirim. Tanrı’nın Sözü, Kutsal Ruh ve papazlarımızın ve kilise ailelerinin öğüdü bize rehberlik etmelidir. Meslektaşlarımızın ve arkadaşlarımızın ve oyun çevremizin dışındakilerin, Tanrı’yı yücelttiklerini kontrol etmek için materyallerimize bakmalarına izin vermeliyiz.
Elf, cüce, hırsız, savaşçı, din adamı ve büyücü – daha az bürokrasinin olduğu köylülerin gözünde tipik olarak “yabancı” olan karakterler – bu rolleri canlandırırken sosyal riskler alırız ve kime güveneceğimizi veya kime hizmet edeceğimi şaşırırız. , çok yıllık soruyla yüzleşiyor, “Peki komşum kim?” Dün hizmetini reddeden bir demircinin kızını kurtarman gerektiğinde, D&D size iyi bir komşu olma alıştırması verir. Bu nedenle, “ortaya çıkan” bir hikaye anlatımı biçimi olarak Fantasy RPG’nin doğası gereği egoist bir kale inşa etme girişimi olmadığını, daha ziyade farklı insanları bir araya getiren ve onlara kendi gündemlerini bir kenara koyma fırsatları sağlayan benzersiz bir edebi tür olduğunu iddia ediyorum. bir topluluğun daha büyük iyiliği.