Karım bir ilkokul kütüphanecisi, şair değil, bu yüzden geçen gün rastgele uzun sözlü şiirlere girmesi tuhaftı. Güzel beyitlerin tadını çıkardım, sonunda ona nereden olduğunu sordum. okuyordu Dün Blues Oldum Siyah Tarih Ayı için derslerine gidiyordu, bu yüzden okumam için onu eve getirmesini istedim.
Bu yıl yazar Jeron Ashford Frame ve illüstratör R. Gregory Christie’nin ödüllü çocuk kitabının yirminci yıl dönümü olduğunu öğrenin. Kitabın bir metropol şehirdeki Siyahi yaşamı nasıl kutladığını, imgeleri evrensel olarak ilişkilendirilebilir duygular etrafında nasıl kullandığını ve bana Malcolm-Jamal Warner’ın yarın için iyimserliğini hatırlattığını inceleyeceğiz.
Maviler, Yeşiller ve Griler: Üzgün, Mutlu ve Aradaki Varoluş Krizi
Kitap, blues, greens ve silvers’a sahip olmanın sorun olmadığını açıklayarak bitiriyor, “çünkü birlikte asla değişmeyecek bir şeyimiz var. Bizim bir ailemiz var – böyle bir aile size altın değerindeymiş gibi hissettiriyor.”
İsimsiz bir çocuğun kötü bir gün geçirdiği hikayenin içine atıldık. Ya da daha doğrusu, Dün kötü bir gündü (bu ayrımın önemine ilişkin ayrıntıları daha sonra açıklayacağız). Anlatıcı, bir duyguya bir renk bağlar ve bu duyguları açıklamak için betimleyici bir dil kullanır. Ailesini ve renklerini de anlatmak için zaman ayırıyor.
Duygulara neyin sebep olduğu bize asla söylenmedi. Ve açıklamamanın ilişkilendirilebilir bir gücü var. Frame, ortak deneyim eksikliği nedeniyle okuyucuyu uzaklaştırabilecek nedenlerle değerli zamanını boşa harcamak yerine, onları neyin yarattığına bakmaksızın temel duygularda ortak bir zemin buluyor.
Kitap şöyle başlıyor, “Dün hüznüm vardı. Kaldırım mavilerindeki yağmur ya da kırık kaykay mavileri değil…” Bu ergenlik öncesi çocuğun yetersiz ifadeleri bize onun öncelikleri ve zihniyeti hakkında çok şey anlatırken, “Aklında daha kötü ne olabilir?” Sonraki sayfalarda şöyle yanıtlıyor: “Uh-uh, ayakkabılarımın derinliklerinde o maviler vardı, gidin, Bay Sun, bana hüzünlü gülümsemeyi bırakın.”
Bu sayfalardaki resimler mavi tonlara sahiptir ve pembeli tasasız kız kardeşi Sasha’yı takdimimizle resimsel olarak tezat oluşturmaktadır. Sonra yine açıklama yapmadan “Ama bugün yeşillikler geldi” diyor. Bunları “elimi çitlerin üzerinde gezdirmek” ve “sizi Birisi olmak istemeye sevk etmek” olarak tanımlıyor. Bu sadece bir çift sayfa görüntüsü ama bir iyimserlik duygusu var. Daha yaşlı bir Beyaz çift gülümseyerek bakarken küçük Siyah çocuk sırt çantasını sallayarak gülümsüyor.
Sırada “grileri olan” Baba var. Eşim bu kısmı okuduğunda, “grileri” babanın krom saç çizgisini tarif ediyormuş gibi yanlış anladım. Griler daha ziyade yorgun sıradanlık duygularıdır. “Saatine bakan gözlerinin arasındaki çizgiler” ve “Yarın grileşene kadar yeni bir kaykay isteme” gibi sözler esprili. Zavallı Baba.” Tema, yüksek sesle okuyan yetişkin için ilişkilendirilebilirlik ve dinleyen çocukta empati yaratmaya hizmet eder.
Belli ki çocuk, son derece yorgun ve muhtemelen orta yaş krizinin eşiğine gelen babasının birçok kez yakındığını tekrarlıyor. Ve babamın hayal kırıklıklarıyla ne kadar bağ kurabilsem de, çocuğun şefkatinin bu son satırı göze çarpıyor. Henüz bunun farkında olmayan bir oğul, ama giderek kırışıklara, angaryaya ve keskin bir sabra dönüşüyor.
Renk Teorisi: Duyguların Degradeleri
Anlatıcımız, onunla olan ilişkisi bize söylenmese de Talia’ya taşınır. Omuzlarına kadar uzanan örgüleri, büzük dudakları ve ciddiyeti ile bir teyzeye benziyor. “Talia çivitleri aldığını söylüyor” diyor ama kafa karışıklığını da paylaşıyor: “İndigo maviyle aynı şey.” Bir müzisyeni izleyen Talia, “Uh-uh, saksafonu metro indigolarında çalmış.” Bir sonraki çift sayfa, Talia’nın evde bongo çalan çocukla dans ettiğini gösteriyor. Talia’nın indigoları, “saçlarını salmak” ve “perdeler gibi davranmasını sağlamak” ile temsil edilir.
Bu benim en sevdiğim bölüm olabilir. Mavi ve çivit mavisi arasındaki çok küçük gibi görünen fark, karamsar, dalgın ve yine de biraz eğlenceli olarak tanımlanıyor. Ve “perdeler” kitabı eskitebilir, ancak rüzgar estiğinde serbestçe sallanan perdelerin görüntüsü somuttur. O rüzgar dışarıdan, kontrol edilemeyen bir güçtür. korkuyu düşünüyorum Siyah insanlar yürümeyi hissediyor geceleri sokağın aşağısında ve bu ırksal demografiye göre, Talia gibi Siyah kadınların kendilerini güvende hissetme olasılıkları yüzde 20 daha az (yani Tüm Siyah yetişkin kadınların yüzde 49’u Amerika’da mahallelerinde kendilerini güvensiz hissediyorlar).
Ne yazık ki, umut verici, hızlı düzeltmelerim yok. Ancak spesifik çözümler yerine, Dün Blues Oldum Siyahi topluluğun sıkıntı ve korkuyu umuda dönüştürme konusundaki zengin tarihini gösteriyor. Ve isimsiz kahramanımız için bu gelecek ayıltıcı bir düşünce olsa da, teyzeler ve aile üyeleri temkinli bir şekilde umutlu bir ruh hali öğretiyor.
Kitabın küçük renk farklılıkları, temel duygulardaki nüansları temsil eder ve duygularımızdaki dereceleri kabul eder. Çocuklara nüansları hissetme izni vermek, hüzne sahip olma ayrıcalığına ilişkin önceki noktamın altını çiziyor. Dün. Hikayeyi dün “mavi” zor gün ve bugün “yeşil” güzel gün olarak yapılandırmak, hayatın günden güne bile mevsimleri olduğunu hatırlatır.
Bu bana ABD Donanması SEAL’in daha iyimser bir versiyonunu hatırlatıyor: “Tek kolay gün dündü.” Her gün bir savaştır, ancak bugün iyi günlerden biri olabilir. Mesajın Vaiz 7:14’ü nasıl tercüme ettiğini beğendim:
İyi bir günde, keyfinize bakın;
Kötü bir günde vicdanınızı inceleyin.
Tanrı her iki günü de ayarlar
Hiçbir şeyi hafife almayalım diye.
Son iki aile üyesi, Gram (sarıları olan) ve Mama (kırmızıları olan) yan yana duruyor. Büyükannenin girişi farklıdır. Oğlan, “Büyükanne sarıları aldı, söyleyebilirim” Diğer herkes sahip oldukları rengi söylüyor ama Gram’ın neşeli ruh hali ortada. Yine de çocuğun bakış açısından: “O tören şarkısı mırıldanıyor… yulaf ezmeli kuru üzümlü kurabiyeleri karıştırıyor (umarım) sarı.”
Annesi ise sekiz kelime alıyor: “Annem kırmızıları aldığını söylüyor. Dikkat!” Resim her şeyi anlatıyor: Oğlan farkında olmadan yatakta zıplıyor, ama Sasha (atlamanın ortasında), annenin kollarını kavuşturmuş, kapı eşiğinden dik dik baktığını fark etti. Bağırmıyor ama hoşnutsuzluğu ona kırmızı olduğunu söylemesinden ve duruşundan belli oluyor.
Frame’in kızgın kırmızılardan inşa etmesini ve sonunda daha mutlu yeşillere veya sarılara geçiş yapmasını bekliyordum. Ancak alacalı düzen, duyguların nüanslarını ve yaşamın mevsimlerindeki farklılıkları vurgular. Ayrıca insanların aynı zaman diliminde farklı günlere sahip olmalarına da izin verir.
Yarın Başlıyor: İleriye Umutla Bakmak
Kitap burada bitseydi, bir şehirli çocuğun ailesinin bakış açısından harika bir enstantane koleksiyonumuz olurdu. Ancak tüm kitabı birbirine bağlayan iki sayfalık son bir bölüm var. Oğlan, dünün maviler ve bugün yeşiller olduğunu özetliyor, ancak “yarın belki gümüşler olacağını” umuyor. gümüşler nelerdir, sorabiliriz. “Roketle çalışan kaykay gümüşleri!”
Bir kaykay asla gösterilmese de, kırık bir kaykay blues için kullanılan ilk tanımlayıcılardan biridir. Ve babamın “yarın griye dönene kadar yeni bir kaykay isteme” sözüyle ilgili bir ipucu vardı. Yeni bir kaykayın (özellikle roketle çalışan!) çocuk için en önemli şey olduğu düşünülebilir. Ve Frame kesinlikle ergenlik öncesi bir çocuğun saplantısını yakalarken, son satırlar bencil, materyalist kaygıları ortadan kaldırıyor. Kitap, blues, greens ve silvers’a sahip olmanın sorun olmadığını açıklayarak bitiriyor, “çünkü birlikte asla değişmeyecek bir şeyimiz var. Bizim bir ailemiz var – böyle bir aile size altın değerindeymiş gibi hissettiriyor.”
Aile kardeşliği temeline dayanan o genç umudu seviyorum. Siyah topluluğu adına konuşmaya asla cüret edemezdim, ancak Malcolm-Jamal Warner son zamanlarda sözlü şarkısında ustaca bir iş çıkardı “siyah yumruk güzel” “Bana benzeyen, son derece gururlu insanları” hayal ettiği yerde, hem mevcut zorlukların hem de gelecekteki olasılıkların tanınmasıdır.
Karımın okuma hikayelerinden etkilendim Dün Blues Oldum ve her sınıftaki tüm Siyah çocukların “O benim gibi Siyah!” Bunu bir düşün. İlkokulda heyecanlanmak ve şaşırmak için muhtemelen yeni ya da sıra dışı bir deneyim yaşanmaktadır. Genç ve temsil edilmemenin nasıl bir şey olduğunu bir düşünün. Bu kitabın yazılmasından bu yana geçen yirmi yılda bazı yönlerden her şey daha iyiye doğru değişti, bazı yönlerden ise değişmedi.
Ve yine de, her ikisi de Dün Blues Oldum ve Malcolm-Jamal Warner umudu ailede görüyor. Çocuğun, bir aile sizi altın hissettirdiği için duyguların normal olduğunu kabul etmesi, Warner’ın “şefkat ve erkekliğin bir arada var olduğunu göstermeye cesaret eden babalar” rüyasında somutlaşmıştır.
Annem son zamanlarda kırmızıları görmesine neden olan bazı zor durumlarla uğraşıyor. Ama bana, “insanın öfkesinin Tanrı’nın doğruluğunu tamamlamadığına inanıyorum” dedi (Yakup 1:20). Çerçeve, ebeveynlerin geniş kapsamlı duygularını tasvir etti ve Warner, babalara erkeksi olmaları çağrısında bulundu. Ve sevgi dolu Her ikisi de insan ebeveynlerinin kusurlarını gösterir. Bazılarımız bu başarısızlıkları diğerlerinden daha fazla hissetti.
Yine de bir kardeşten daha yakın olan bir Baba vardır. İnanılmaz bir şekilde, bize mükemmel sevgi ve disiplini veren bu Baba aynı zamanda duygularımızı da yarattı. Yani, O’nunla bir ilişkimiz olduğunda, dün hüzünlü olmamıza rağmen, yarın altın olabilir.