Hangarda, klasik arabalar her yerde çeki düzenlenip yenilenirken, ona Ferrari kompleksiyle ilgili ilk gençlik imajını soruyorum. Bir keresinde kapının ötesinde Wonka benzeri bir sihrin, her yerde çalışkan Oompa Loompa’ların gerçekleştiğini hayal etti. Yetişkin gerçekliği, bir ergenin hayal gücüyle karşı karşıya kalan ezici mi? Leclerc cevaben, terzilerin eski deri koltukları yeniden yerleştirdiği ve 8 milyon dolarlık bir üstü açılabilir arabanın tamirciler tarafından parçalara ayrıldığı, motoru sıfırdan dövüldüğü garajın çevresini işaret ediyor. Wonkas, Oompa Loompas hepsi, buradaki çalışanlar, olası olmayan fikirleri somut bir şeye dönüştürmeye yardımcı oluyor. “Hayal ettiğimin ötesinde” diyor.
Maranello’yu ziyaretim sırasında, Ferrari reklamcıları, sürücülerinin iş sırasında yaralanmaları veya ölmeleri konusunda sorgulanmasına müsamaha göstermeyeceklerini açıkça belirttiler. Şimdi, garajda, Leclerc yasak konuyu kendisi gündeme getiriyor – burada olmaktan ne kadar hoşlandığını açıklamak daha iyi. Leclerc, annesinin bazen telefon ederek korktuğunu söylüyor. Ailenin bu arkadaşı – Charles’ın vaftiz babası ve onu Maranello’ya ilk getiren kişi – Jules Bianchi adında genç bir yarışçıydı. Daha sonra Bianchi, tam teşekküllü bir F1 sürücüsü olmak için mezun oldu. 2014 yılında 25 yaşında geçirdiği bir trafik kazası sonucu hayatını kaybetti.
Leclerc’in küçük kardeşi Arthur da bir yarışçı. Aile riske maruz kaldı ve olmaya devam ediyor. Ondan saklanacak hiçbir yer yok. Seyircilerin F1 yarışlarına olan ilgisi, çarpışmaların daha yaygın olduğu başlangıçta en yüksek gibi görünebilir; Daha sonra ilgi, sosyal medyada kazalar bildirildiğinde ve ne zaman olursa olsun, yukarı ve aşağı iniyor gibi görünüyor. Sürücülere gerçek aileleri olan gerçek insanlar gibi davranmaya meyilli olan Netflix, hala kazaları tekrar tekrar ve ağır çekimde ön plana çıkarıyor. Ferrariler hiç komik mi? Ebeveynler için değil, ortaklar için değil.
Leclerc, “Yani annem için zor,” diyor. “Ve ona ne söyleyeceğimi bilmiyorum. Ondan başka: Yaptığım şeyi seviyorum. Onu daha iyi hissettirmek için söyleyebileceğim özel bir şey yok. Dikkatli olacağımı söylemeyeceğim. Bu doğru olmaz. Elimden gelenin en iyisini yapacağım, ne olursa olsun. Biliyor: Bu tehlikeli bir spor. Yıllar boyunca büyük ölçüde daha güvenli hale geldi. Ama sonsuza kadar tehlikeli bir spor olarak kalacak.” Leclerc uyumsuz bir gülümseme sunuyor. Gözlerinde hafif bir korsan parıltısı var. “Biliyor,” diyor, “o arabaya bindiğimde en mutlu ben oluyorum.”
öğleden sonra fırtına üzerinde Maranello, muhteşem bir gün batımının başlangıcını ortaya çıkarmak için zamanla temizler. Leclerc ve Sainz, ciao’larla, tokalaşmalarla otoparka ve evlerine doğru yola çıkıyor. Uyumakta güçlük çekiyorlarsa, zihinlerinde hayali turları çevirerek, devir sayaçlarını görselleştirerek, kısaltılmış soyadları LEC ve SAI’nin kurgusal skor tablolarında yükselip düştüğünü görerek kendilerini yatıştırmaya çalışabilirler. Sabah, özel bir jete binmek ve yarışmak için uçmak için Bologna havaalanında ekip yönetimi ile tekrar bir araya gelecekler.
Aynı saatte, aynı havaalanından İtalya’dan ayrılmam gerekiyor ve oraya Maranello’dan gelen canlandırıcı bir yolculuktan sonra herkesten daha erken varıyorum. Taksi şoförü, zorlu bir yerel lezzet gibi takdir etmeye başladığım minimum fren ve maksimum gazın zanaatkar karışımıyla telefonuyla tek başına yolu ele alıyor. Dikiz aynasında en son kaybolan Maranello’nun kilisesi ve onunla birlikte Ferrari Land’in rahibi, duyuru panosu yaklaşan Grand Prix hakkında hatırlatıcılarla sabitlenmiş, çanları tekrar çalmayı bekliyor. Havaalanı yolcu salonunda, vitrininde her biri takım markalı bir bombardıman ceketi giyen ve her biri pist yönüne bakan bir manken ailesi olan bir Ferrari mağazası var. Onlar da nefeslerini tutuyormuş gibi görünüyorlar.